Σελίδες

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Η ελευθερία των ποδιών και η σκλαβιά της ρόδας

Δυο φοιτήτριες στη Θεσσαλονίκη έκαναν ένα πείραμα: έκαναν την ίδια βόλτα στην πόλη, δύο φορές.
Την πρώτη πήγαν με τα πόδια, άνετες, αεράτες και κεφάτες, γρήγορα, χωρίς περιττά χασομέρια, γελώντας και κουβεντιάζοντας.
Τη δεύτερη φορά, η μία κάθισε σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό που πριν ήταν μια εύκολη και άνετη διαδρομή έγινε ένας άθλος, με δυσκολίες, εμπόδια, κινδύνους και αδικαιολόγητο χάσιμο χρόνου.
Δείτε το βίντεο, μιλάει μόνο του.

Aλήθεια, στη δεύτερη διαδρομή, προσέξατε πόσο γρήγορα τα γέλια εξαφανίστηκαν από τα πρόσωπα των κοριτσιών; Προσέξατε πόσο σκοτείνιασαν τα πρόσωπά τους, πώς εξανεμίστηκε το κέφι τους;

Τι ψυχική φθορά προκαλεί άραγε αυτή η ταλαιπωρία σ' ένα άτομο που τη ζει σε κάθε του μετακίνηση, κάθε μέρα, όλη μέρα και φυσικά δε μπορεί βγει από το καροτσάκι στο τέλος της βόλτας;
Πόση ψυχική δύναμη χρειάζεται άραγε για να συνεχίσει αυτό το άτομο να βγαίνει, να κινείται, σε πείσμα των συνθηκών;

Αλήθεια, έχετε προσέξει και τα πρόσωπα των μαμάδων με καρότσι κι αυτά σφιγμένα και σκοτεινά;
Μα γιατί; Συνοδεύουν ένα υπέροχο μωράκι, την αγάπη της ζωής τους, το φως των ματιών τους, δε θα έπρεπε να περπατούν με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους;
Δε θα έπρεπε μια βόλτα με το μωρό, έστω και ως το φούρνο, να είναι αφορμή απόλαυσης και αγαλλίασης;
Γιατί όμως δε μπορούμε να ζήσουμε αυτή την απλή χαρά;
Γιατί επιτρέψαμε στην πόλη γύρω μας να μας εξουθενώνει;
Γιατί πρέπει ακόμα και η πιο απλή έξοδος να μας γεμίζει άγχος, κούραση ή οργή - ή όλα αυτά μαζί;
Γιατί ανεχόμαστε αυτό το χάλι;
.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Με το ηλεκτρικό καροτσάκι

Η Μαμά στο Δρόμο όταν πηγαίνει στο φούρνο ή στο σούπερ-μάρκετ αγανακτεί που δεν υπάρχουν ράμπες ή βρίζει τη νοημοσύνη του εργολάβου όταν υπάρχουν, αλλά έχουν σκαλοπάτι.
Πάντως, φορτωμένη ή ξεφόρτωτη, ξεκούραστη ή ξεθεωμένη, καταφέρνει ακόμα να σηκώσει τις μπροστινές ρόδες του καροτσιού, να τις ανεβάσει στο πεζοδρόμιο, έπειτα να σηκώσει τις πίσω, να τις ανεβάσει κι αυτές και, τέλος, ν' ανέβει και η ίδια επάνω, πριν την κλαδέψει κανένας απρόσεχτος οδηγός.

Η Μαριάννα Διαμαντοπούλου όμως, δε μπορεί να σηκώσει τις ρόδες του καροτσιού της. Βλέπετε είναι από εκείνους τους ανθρώπους που χρειάζονται ηλεκτρικό καρότσι για να μετακινηθούν. Με ένα τέτοιο μέσο, κόλπα και ταρζανιές δε γίνονται. Αν δεν υπάρχει ράμπα κανονική, χωρίς σκαλοπάτι, η Μαριάννα δε μπορεί ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο και πρέπει να κινηθεί ανάμεσα στ' αυτοκίνητα, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό.

Διαβάστε για τη βόλτα της και αγανακτήστε μαζί μου για τα χάλια και τον πολιτισμό μας.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Υπάρχει πρόβλημα!

Πόσες φορές βρίσκεις το πεζοδρόμιο στενό, ανύπαρκτο ή μπλοκαρισμένο από αμάξια, μηχανές, αντικείμενα;
Πόσες φορές δε διαμαρτυρηθήκατε, γκρινιάξατε, παραπονεθήκατε για να εισπράξετε την αδιαφορία και σχόλια του τύπου, "Σιγά μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Κανείς δε νοιάζεται!"
Πράγματι, οι έλληνες φαίνεται να μη νοιάζονται για την επικίνδυνη κατάσταση των πεζοδρομίων τους. Κυκλοφορούν στην άσφαλτο με την αδιαφορία της συνήθειας και την άνεση της εξοικείωσης.
Οι περισσότεροι παρακάμπτουν τα εμπόδια χωρίς να τους δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όση θα έδιναν σ' ένα ξερό φύλλο.
Κι όμως το πρόβλημα είναι εδώ και πολλοί άνθρωποι παιδεύονται και ταλαιπωρούνται. Είναι παντού, απλά, μέσα στην τρεχάλα της ημέρας επιλέγουν να μη φορτώσουν τον εαυτό τους με άλλη μια έγνοια ή ν' αρχίσουν μια ατέρμονη μάχη με το ελληνικό σύστημα.
Υποφέρουν, κινδυνεύουν, αγανακτούν και οργίζονται. Οι φωνές τους είναι παντού, ακούστε τις:
Οι έλληνες πάνθηρες των δρόμων: http://www.streetpanthers.gr/
Η οργάνωση ΠΕΖΗ: http://www.pezh.gr/
Ένωση Πεζών: http://www.enosipezon.gr/
Τα πεζοδρόμια δεν είναι για τ' αυτοκίνητα: http://www.facebook.com/topic.php?topic=13647&post=279432&uid=25585178885#!/group.php?gid=25585178885
Σεβάσου τον άνθρωπο με αναπηρία, μην παρκάρεις στο πεζοδρόμιο: http://www.facebook.com/pages/Sebasou-to-synanthropo-me-anaperia-Men-parkareis-pano-sto-pezodromio/269581159023
Σεβασμός στους πεζούς: http://www.facebook.com/group.php?gid=70400247243
Πεζοί free: http://www.facebook.com/posted.php?id=70400247243&share_id=56959402861&comments=1#!/group.php?gid=145192555462&ref=share
Αυτές δεν είναι οι μόνες. Αν ψάξετε, θα βρείτε και πολλές άλλες φωνές, που όλες επιβεβαιώνουν αυτό που ήδη ξέρουμε: όποιος άνθρωπος περπατά σ' αυτή την πόλη, αλλά και σε όλες τις πόλεις της χώρας, δυσκολεύεται, κινδυνεύει και αγανακτεί.
Είμαστε όλοι πεζοί. Αυτή η κατάσταση δε μας αξίζει. Θέλουμε άνεση και ασφάλεια. Απαιτούμε την αρωγή των αρχών και περιμένουμε λίγο πιο πολιτισμένη συμπεριφορά από τους συμπολίτες μας.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Αναίσθητοι και ανόητοι

Ο μέσος έλληνας φαίνεται να θεωρεί πως στον τόπο του δεν υπάρχουν ανάπηροι.
Ούτε καν του περνά από το μυαλό ότι στη γειτονιά του υπάρχουν ένα σωρό, κι ας μην τους βλέπει κάθε μέρα.
Οι παραπληγικοί, οι τυφλοί, τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, οι υπερήλικες, μένουν κλεισμένοι στο σπίτι όλη την εβδομάδα, περιμένοντας τους συγγενείς τους να περάσουν να τους πάρουν για μια βόλτα το Σαββατοκύριακο.
Πώς να τολμήσουν να βγουν στην αδιάβατη ζούγκλα που τους περιμένει έξω από το σπίτι; Ακόμη και με βοηθό, πολλές φορές είναι αδύνατο να περάσουν.

Κι εντάξει, ο μέσος πολίτης είναι υγιής και αρτιμελής.
Πόσο σίγουρος είναι όμως ότι θα μπορεί πάντα να στριμώχνεται με το πλάι για να περάσει ανάμεσα στ' αυτοκίνητα; Ότι θα μπορεί πάντα να περνά με μια δρασκελιά σκαλοπάτια, λακκούβες, γλιστερά σκουπίδια; Ότι θα μπορεί, όταν αναγκαστεί να βγει στο δρόμο, να χώνεται γρήγορα ανάμεσα στα παρκαρισμένα όταν έρχεται αμάξι;

Πόσο σίγουρος είναι ο ανέμελος οδηγός μας που αφήνει το αμάξι του πάνω στη διάβαση ότι αύριο δε θα τη χρειαστεί και ο ίδιος; Μήπως συμβαίνουν λίγα ατυχήματα στους δρόμους μας; Είναι άραγε τόσο απίθανο να γίνει κι αυτός ένας από τους τόσους συμπολίτες μας που είναι καθηλωμένοι στα καροτσάκια; Ακόμη κι ένα σπασμένο πόδι μπορεί να κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη για πολύ καιρό.

Σκέφτεται άραγε αυτός που παρκάρει διαγώνια στο πεζοδρόμιο ότι οι ηλικιωμένοι δε μπορούν να χωρέσουν μαζί με το συνοδό τους; Δεν τον ενοχλεί που έχει κι ο ίδιος ηλικιωμένους γονείς; Ή δε νοιάστηκε ποτέ να μάθει πώς περνούν;
Άραγε, του περνά από το μυαλό ότι αύριο θα είναι κι ο ίδιος ένας γεράκος που θα δυσκολεύεται να περάσει; Πώς ξέρει ότι αύριο δε θα χρειάζεται μπαστούνι ή πι; Μήπως θ' αυτοκτονήσει στα πενήντα; Ή απλά το ενδεχόμενο είναι πολύ μακριά για να τον νοιάξει; Μήπως πιστεύει ότι θα γεράσει αειθαλής κι ακμαίος κι ότι στα εβδομήντα του θα έχει την ίδια ευκινησία που έχει τώρα;


Έχω δει αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο με παιδικά καθισματάκια στο πίσω κάθισμα. Αυτοί οι γονείς, δε δυσκολεύτηκαν ποτέ να περάσουν τα παιδιά τους από κάποιο πεζοδρόμιο; Παθαίνουν αμνησία όταν κάθονται πίσω από το τιμόνι, ή δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ με το παιδί στο δρόμο; Ή μήπως απλά δεν τους νοιάζει για τα παιδιά των άλλων;

Κι εντάξει, έστω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ανάπηρους συγγενείς, ούτε γέρους γονείς, ούτε παιδιά. Είναι όμως δυνατό να μην έχουν ποτέ αντιληφθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τα πεζοδρόμια, τις ράμπες και τις διαβάσεις; Ίσως οι γονείς τους να μην κατάφεραν να τους διδάξουν να νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους. Ίσως οι δάσκαλοί τους ν' απέτυχαν να τους μάθουν τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς, ή έστω τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Τους λείπει όμως εντελώς η λογική; Είναι ανίκανοι να δουν το προφανές; Να σκεφτούν; Οι ίδιοι δεν έχουν ποτέ χρειαστεί πεζοδρόμιο ή διάβαση; Το βρίσκουν λογικό να πρέπει να κυκλοφορούν στην άσφαλτο, ανάμεσα στ' αυτοκίνητα; Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ την αναρχία που μας φαίνεται φυσική;

Οι πιο νέοι από εμάς, δεν έχουν ταξιδέψει; Δεν έχουν δει άλλους τόπους και συνήθειες, δεν έχουν δει το καλύτερο; Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να μην τους ενοχλεί η κατάσταση που επικρατεί; Πώς είναι δυνατό να μη θέλουν να τη βελτιώσουν; Πώς είναι δυνατό να ενεργούν όπως οι γονείς και οι παππούδες τους, σα να μην έχουν μάθει τίποτα, σα να ζούν στην Ελλάδα του πενήντα;

Ας μου το εξηγήσει κάποιος, παρακαλώ.
.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ανάγωγοι και απάνθρωποι

Επιλέγουμε την πορεία μας με μια ματιά, περνάμε με μια δρασκελιά λακκούβες και εμπόδια, ελισσόμαστε ανάμεσα στα παρκαρισμένα, τρέχουμε όταν μας πλησιάζει αυτοκίνητο.

Τι γίνεται όμως μ' αυτούς που δεν είναι τόσο τυχεροί όσο εμείς; Με ανθρώπους που η δική μας ευκολία μετακίνησης είναι απραγματοποίητο όνειρο; Με όσους δε μπορούν να δουν από πού έχει χώρο να περάσουν ή τους είναι αδύνατο ν' ανέβουν το πεζοδρόμιο αν έχει σκαλοπάτι; Μ' εκείνους που αδυνατούν να κάνουν τα όσα κάνουμε εμείς με ευκολία;

Τι κάνουμε γι αυτούς τους ανθρώπους;
Πόσες φορές σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να περάσουν, όταν κλείνουμε τα πεζοδρόμια και τις διαβάσεις με τ' αυτοκίνητά μας, με σκουπίδια, με εμπορεύματα;
Γι αυτούς τους ανθρώπους ούτε σκέψη. Δε μας περνά καν από το μυαλό ότι το εμπόδιο που δε μας ενοχλεί μπορεί να είναι αξεπέραστο για κάποιον άλλο. Δε μας ενοχλεί που δεν υπάρχουν χώροι για να κυκλοφορήσει ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες.
Όταν τους μιλήσεις για το πρόβλημα, οι πιο πολλοί άνθρωποι απλά σηκώνουν τους ώμους: "Σιγά μωρέ, και τι έγινε;" Άλλοι ισχυρίζονται ότι οι ανάπηροι είναι ελάχιστοι ή ότι δεν υπάρχει κανένας στη γειτονιά.
Μα βέβαια, αφού δεν μπορούν οι άνθρωποι να βγουν από το σπίτι τους, πώς να τους δεις, αναίσθητε έλληνα;
Και τι σημασία έχει αν είναι λίγοι ή πολλοί; Μόνο η πλειοψηφία έχει δικαιώματα;
Αν ήσουν εσύ ανάπηρος, πώς θα σου φαινόταν ο αναγκαστικός "κατ' οίκον περιορισμός";
Πώς θα σου φαινόταν να αναγκάζεσαι να κάνεις χίλιες παρακάμψεις, να ψάχνεις μάταια για δίοδο και ν' αναγκάζεσαι να περπατάς στο δρόμο, με τα αυτοκίνητα να κορνάρουν και να μουγκρίζουν δίπλα σου, απλά και μόνο γιατί κανείς δε σκέφτηκε να σου αφήσει ένα μέτρο τόπο να περάσεις;

Οι κοινωνίες κρίνονται από τη συμπεριφορά που δείχνουν στα πιο αδύναμα άτομά τους.
Οι αρχαιολόγοι ξέρουν ότι οι Νεάντερταλ ήταν άνθρωποι κι όχι ζώα, γιατί έχουν βρει αποδείξεις ότι φρόντιζαν τους τραυματίες και τους ανάπηρους συνανθρώπους τους για πολλά χρόνια.
Αναρωτιέμαι αν εμείς είμαστε άξιοι να συγκριθούμε με τους πρωτόγονους προγόνους μας.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Παρκαρίσματα Αστυνομικών 03

Έγραφα προχτές ότι δεν υπάρχει αστυνομία να ελέγξει το παράνομο παρκάρισμα στη Λεωφόρο Μεσογείων και πιο συγκεκριμένα, γύρω από το σταθμό Εθνική Άμυνα.

Ε, λοιπόν, έκανα λάθος. Αστυνομία υπάρχει, και αρκετή μάλιστα. Τώρα, το κατά πόσο αυτή η αστυνομία βοηθά στην εφαρμογή του νόμου, αυτό είναι αμφίβολο. Δείτε και μόνοι σας:



Σε πόση απόσταση από μια στροφή λέει ο ΚΟΚ ότι πρέπει να παρκάρει ένα όχημα; Να μην κλείνει διαβάσεις; Ν' αφήνει ελεύθερη τη λεωφορειολωρίδα; Φαίνεται πως οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι του νόμου δεν έχουν ενημερωθεί για τις διατάξεις αυτές.

Ή αυτό, ή έχουν πάρει φιρμάνι εξαίρεσης από το Σουλτάνο και οι νόμοι που ισχύουν για όλους τους άλλους δεν τους αφορούν. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τόσο θρασύτατη αδιαφορία;
.