+ Μια ομάδα ανθρώπων (γυναικών και ανδρών, με παιδιά ή χωρίς) για την ασφαλή μετακίνηση όλων μας.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ράμπα ή βουνό;

Προχτές αντίκρυσα την πιο τρομερή ράμπα που έχω δει ποτέ μου.
Δε μιλάω για ράμπες αναπήρων, αλλά για τις άλλες, αυτές που έχουν ανάγκη τα καημένα τ' αυτοκίνητα γιατί δίχως ράμπα λέει δε μπορούν να μπουν στο σπιτικό τους.
Φτιάχνει λοιπόν ο χριστιανός τη ράμπα του, μεγάλη όμορφη κι άνετη, κι όσο ανηφορική χρειάζεται για ν' ανεβαίνει η κουρσάρα του άνετα στην πυλωτή (η τελευταία, εννοείται, ολόισια κι αλφαδιασμένη).
Άτιμε κάδε που μου κόβεις τη θέα - τι Έβερεστ είναι αυτό που έφτιαξε ο άνθρωπος!
Μπορεί το αμάξι να μην κουράζεται καθόλου, αλλά αν πας ν' ανέβεις αυτό το ανηφόρι την πάτησες. Φοράς εικοσάποντο τακούνι για να πας ίσια, γιατί αν βάλεις ίσιο θα βρεθείς ανάσκελα. Ανεβαίνεις γαντζωμένος με τα νύχια και τα χέρια κι ευχαριστείς το θεό που δε βρέχει γιατί αλλιώς θα έκανες τσουλήθρα με τα μούτρα στα υπέροχα πλακάκια.


Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Σκέψεις για ένα σχόλιο


Τις προάλλες είχα δημοσιεύσει ένα βίντεο που βρήκα τυχαία στο you tube. Το βρήκα εξαιρετικά διασκεδαστικό, αλλά μια αναγνώστρια είχε διαφορετική γνώμη:

Κυριακή, 20 Νοεμβρίου 2011
Τυφλή στο δρόμο - απίστευτο βίντεο
Δείτε αυτό το βιντεάκι και γελάστε μαζί μου:
Υποτίθεται ότι παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η πίστα είναι οι δρόμοι της Αθήνας και "άβαταρ" σου μια τυφλή κοπέλα. [...]

1 σχόλια:

ephee είπε...
Πραγματικά γέλασες; Εγώ ήρθα στη θέση της, και φοβήθηκα, και ντράπηκα.


Πώς μπορεί δυο άνθρωποι να βλέπουν το ίδιο πράγμα και ν' αντιδρούν τόσο διαφορετικά;
Γιατί εκείνη το βρήκε τρομακτικό και δυσάρεστο ενώ εγώ διασκεδαστικό;
Άρχισα να σκέφτομαι...

Δε φοβήθηκα, γιατί υποθέτω πως το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα περνούν δίπλα μας ξυστά οδηγοί που δεν ξέρω τι έχουν πιεί, τι έχουν καπνίσει, αν μιλούν στο κινητό, ή αν έχουν νεύρα γιατί καβγάδισαν στο σπίτι. Μια στραβοτιμονιά αρκεί για να κάνει εμένα και τα παιδιά σάντουιτς, ανάμεσα στον προφυλακτήρα του διερχόμενου και το φτερό του παρκαρισμένου. Μια λάθος εκτίμηση αρκεί για να τσακίσει τα λατρεμένα τους κορμάκια. Αυτός είναι ο καθημερινός μου εφιάλτης. Δε θα σας περιγράψω την εικόνα που κάνει την καρδιά μου να σταματά κάθε φορά που περνά η σκέψη από το μυαλό μου. Η ζωή μας κρέμεται στα χέρια κάθε άγνωστου που κρατά τιμόνι. Δε μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό και η αδυναμία αυτή με τρελλαίνει. Αλλά δε μπορώ να κλειδώσω τα παιδιά στο σπίτι - πρέπει να πάμε στο σχολείο, στο πάρκο, στο σούπερ-μάρκετ. Και για να πάμε εκεί, πρέπει να βγούμε στο δρόμο.

Έπειτα είναι η ντροπή. Γιατί να ντραπώ; Όσο δεν παρκάρω στο πεζοδρόμιο και δεν κατεβάζω τα σκουπίδια όταν ο κάδος είναι φίσκα, δεν έχω λόγο. Σίγουρα, δε νοιώθω περήφανη όταν δείχνω τη χώρα μας σε φίλους από το εξωτερικό, αλλά δε σκοπεύω ν' αρχίσω να ντρέπομαι για κάτι που δεν έχω κάνει.

Έτσι, ο φόβος κι η ντροπή δεν είναι επιλογές - τουλάχιστον για μένα. Τι μένει; Μόνο δύο εναλλακτικές: ή  προσπερνάς ανασηκώνοντας τους ώμους ή αγανακτείς κι ανασηκώνεις τα μανίκια. Προτίμησα τη δεύτερη - αυτό το μπλογκ δεν είναι παρά ένα μέρος της προσπάθειας ν' αλλάξω τα πράγματα.

Όμως γιατί δεν αγανάκτησα όταν είδα την κοπέλα να υποφέρει τα πάνδεινα για να περάσει δύο τετράγωνα; Ίσως έχω συνηθίσει. Ή απλά, είδα τους πόντους να μαζεύονται στην οθόνη και μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που δε μπόρεσα να μη γελάσω. Είδα τη φάτσα της να πρασινίζει όταν μύρισε το χέρι που ακούμπησε στον κάδο και κούνησα το κεφάλι με κατανόηση. Στο τέλος την είδα να "κλέβει" όταν άνοιξε την πόρτα του παρκαρισμένου και πέρασε από την άλλη και χάρηκε η καρδιά μου. Κατά βάθος θα ήθελα κι εγώ να κάνω το ίδιο σε κάθε παρκαρισμένο που βρίσκω στο δρόμο μου. Αλλά δυστυχώς, στην πραγματική ζωή, δεν έχεις "cheat".

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Άκυρη εκδήλωση

Η εκδήλωση της 26ης Νοεμβρίου δε θα πραγματοποιηθεί τελικά.
Μην ανησυχείτε όμως, πρόκειται για αναβολή, όχι για ακύρωση.
Μείνετε συντονισμένοι και δε θ' αργήσετε να πληροφορηθείτε λεπτομέρειες.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Οχήματα και πεζοί σημαίνει θάνατος


Μηχανάκι σκότωσε αρχαιολόγο σε πεζόδρομο, στην Αθήνα.
Αυτοκίνητο σκότωσε καθηγητή πανεπιστημίου σε πεζοδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Μηχανάκι παρέσυρε άνδρα, στην Πάτρα.
Αυτοκίνητο παρέσυρε γυναίκα, πάλι στην Πάτρα.
Αυτοκίνητο παρέσυρε δεκατρείς (ναι, δεκατρείς) ανθρώπους σε πεζόδρομο της Θάσου.

Σε όλα τα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους της Ελλάδας, συνεχίζεται το ίδιο θανάσιμο "παιχνίδι" μεταξύ πεζών και τροχοφόρων.
Κάθε μέρα ο χώρος στον οποίο οι πεζοί θα έπρεπε να κυκλοφορούν ελεύθερα, ήρεμα και άνετα, αλώνεται βίαια και συστηματικά από τροχοφόρα (ιδιαίτερα δίκυκλα) τα οποία κυκλοφορούν με την άνεση και την ασυδοσία που τους δίνει η σιγουριά ότι δεν πρόκειται να υποστούν καμία απολύτως κύρωση.

Στο φίλο που διατηρεί τον ιστότοπο I love Athens οφείλουμε αυτό το εξαιρετικό βίντεο που εικονογραφεί την κατάσταση:



Άραγε, πόσο ακόμη θα συνεχίζεται αυτό το χάλι;
Αρκεί λίγη βιασύνη, λίγο σκοτάδι, ένας βραδυκίνητος υπερήλικας, ένα απρόσεκτο παιδί, ένα τακούνι στη σχάρα του υπονόμου, μια σπασμένη πλάκα, για να γίνει το κακό.

Τα οχήματα δεν έχουν θέση ανάμεσα στους πεζούς.
Οι πεζοί δεν έχουν ούτε κράνη, ούτε προφυλακτήρες, ούτε αερόσακους.
Όλοι είμαστε πεζοί, και όλοι μας, στο δρόμο για τη στάση, το μετρό ή το δικό μας, παρκαρισμένο, όχημα, μπορεί να βρεθούμε κάτω από τις ρόδες ενός βιαστικού διανομέα που τρέχει να προλάβει τις παραγγελίες.
.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Κι άλλος τραγικός θάνατος


Αλήθεια, θυμάται κανείς την Ηώ Ζερβουδάκη;


Αρχαιολόγος διεθνούς κύρους και πρώην διευθύντρια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, παρασύρθηκε από μηχανάκι στον "πεζόδρομο" της Τοσίτσα, βγαίνοντας από το Μουσείο.
Αυτό έγινε τον Απρίλιο του 2008.
Τριάμισι χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ενώ ο δολοφόνος της αρχαιολόγου κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος, άλλος ένας διαπρεπής επιστήμονας βρήκε το θάνατο σε πεζόδρομο, ο Ιωάννης Αντωνόπουλος, πρώην πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Αχ κύριε καθηγητά! Πιστεύατε στ' αλήθεια ότι έχετε δικαίωμα να κάνετε τζόγκινγκ στον πεζόδρομο της παραλίας, δίπλα στη θάλασσα;
Δεν ξέρατε ότι στην Ελλάδα με το υπέροχο κλίμα οι άνθρωποι κινούνται στους ανοιχτούς χώρους με κίνδυνο της ζωής τους;

Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους φίλους του εκλιπόντος.

Δεν πρέπει ν' αφήσουμε το θάνατό τους να πάει χαμένος!


Οι οργανώσεις ΠΕΖΗ, SOS Τροχαία Εγκλήματα, το περιοδικό Αναπηρία Τώρα και οι Μαμάδες στο Δρόμο κατεβαίνουμε στον πεζόδρομο της Αιόλου, στο κέντρο της Αθήνας, για να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να περπατούμε ασφαλείς σ' έναν πεζόδρομο που έχει αλωθεί από τα τροχοφόρα.

Το ραντεβού μας είναι στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου, 26 Νοεμβρίου και θα σας ενημερώσω σύντομα για περισσότερες λεπτομέρειες.




Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Τυφλή στο δρόμο - απίστευτο βίντεο

Δείτε αυτό το βιντεάκι και γελάστε μαζί μου:
Υποτίθεται ότι παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η πίστα είναι οι δρόμοι της Αθήνας και "άβαταρ" σου μια τυφλή κοπέλα.
Κερδίζεις πόντους παρακάμπτοντας εμπόδια, χάνεις όταν αποτύχεις, διαθέτει ακόμα και "cheat" και δείχνει με απίστευτο χιούμορ τη ζοφερή εικόνα των ελληνικών πεζοδρομίων.
Χίλια μπράβο σ' αυτούς που το έφτιαξαν!

Αν δεν παίζει το ενσωματωμένο βιντεάκι, θα το βρείτε εδώ.
Καλή διασκέδαση!



Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Λαϊκή

Μίλησα για τα πανηγύρια, αλλά έχω να πω και για τις λαϊκές.
Ο δήμαρχος μοιράζει φιλέτα στο δρόμο της λαϊκής, ένα για κάθε πωλητή με άδεια. Τα φιλέτα-θέσεις πιάνουν το τετράγωνο όλο, από τη μια άκρη ως την άλλη. Δεν εξαιρούνται ούτε γωνίες, ούτε διαβάσεις, ούτε ράμπες αναπήρων. Λες και δε θα περάσει κανείς. Όπου δεν έχει δώσει θέση για πάγκο, ο δήμος -με μοναδική ευαισθησία- φυτεύει τις χημικές τουαλέτες της λαϊκής κατευθείαν πάνω στη ράμπα αναπήρων.
Ρε φίλε, άμα χρειάζεται η διάβαση, γιατί την κλείνεις; Κι άμα δε χρειάζεται, γιατί το έδωσες το κονδύλι για να τη φτιάξεις (σιγά τώρα, λες και βγήκε από την τσέπη του).
Όπως κι αν είναι, αυτό το πεζοδρόμιο μου ανήκει, είναι δικό μου και θέλω να πάω στη δουλειά μου γρήγορα, γιατί άργησα να ξυπνήσω και βιάζομαι. Δε θέλω να κάνω δρόμο μετ' εμποδίων ανάμεσα στα ζαρζαβατικά, ούτε να στριμωχτώ ανάμεσα στα καρότσια των γιαγιάδων για να πάω στη στάση. Δεν είμαι Μελισσανίδης να σαλτάρω πάνω από τους πάγκους με τα κολοκυθάκια. Και με τσατίζει όταν πρέπει να βγω στο δρόμο για να περάσω απέναντι. Δε θέλω ρε φίλε να ξύνουν την καινούρια μου καπαρντίνα τ' αυτοκίνητα. Κάτι οδηγοί εκεί έξω βαριούνται να πλύνουν το κάρο τους και μόλις σ' ακουμπήσουν αφήνουν απάνω σου ό,τι έχει μαζευτεί από την τελευταία μπόρα και μετά. Ρίχνεις σπόρο δηλαδή και πιάνει, τόσο χώμα. Πιάσε ένα σφουγγάρι ρε φίλε. Είμαστε τώρα να ξεπαραδιαζόμαστε στα καθαριστήρια;




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Φωτιά στα παρκαρισμένα!

Έγινε κι αυτό και χαμπάρι δεν το πήρα.
Μήπως το ακούσατε εσείς;
Φαίνεται ότι κάτι τέτοια δεν είναι για τα νέα των οχτώ...
Αναδημοσιεύω:


Πυρ και μανία συνταξιούχος στο Βόλο για την παράνομη στάθμευση






Συνελήφθη και κρατείται προσωρινά στο Βόλο συνταξιούχος με την κατηγορία εμπρησμού 30 οχημάτων που είχαν παρκάρει παράνομα.
Ο κατηγορούμενος, 55 ετών, φέρεται να τοποθετούσε αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς κάτω από αυτοκίνητα και φορτηγά, τα οποία αργότερα πυροδοτούσε, ως διαμαρτυρία για το ότι είχαν σταθμεύσει παράνομα.
Σύμφωνα με την Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας, η προανάκριση έδειξε ότι εξέφραζε με αυτόν τον τρόπο «την αντίδρασή του για τα προβλήματα στη διέλευση πεζών στα πεζοδρόμια».
Στον κατηγορούμενο ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος και κρίθηκε προσωρινά κρατούμενος.

Τι έγινε τελικά μ' αυτή την υπόθεση; Γιατί δεν ακούστηκε τίποτα; Δε θα ενδιέφερε πεζούς και οδηγούς να μάθουν τι έγινε; Γιατί τέτοιο μποϊκοτάζ; 
Υποψιάζομαι πως αν είχε δικαιωθεί ο συνταξιούχος (όπως ο πεζός που πέρασε πάνω από το αυτοκίνητο) θα είχε γίνει έστω και λίγος ντόρος.
Αμφιβάλλετε ότι θα υπάρχουν σίγουρα πολλοί που θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο; Αν ναι, κάντε μια βόλτα με τα πόδια....

Πηγή: in.gr (από όπου και η φωτο). Επίσης: tvxsmoto.gr.


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Στο πανηγύρι

Τις προάλλες έγινε στη γειτονιά μου το πανηγύρι του Αγίου Αρτεμίου. Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια: οι πραματευτές στήνουν τους πάγκους τους στις δυο πλευρές του δρόμου και οι επισκέπτες χαζεύουν τις πραμάτειες με τα μηχανάκια να μαρσάρουν ανάμεσά τους και τα αυτοκίνητα να περνούν ξυστά από τα οπίσθιά τους. Κι όταν περνάει το λεωφορείο, πρέπει να κάνεις το σταυρό σου και να τρέξεις γρήγορα να χωθείς ανάμεσα στους πάγκους.
Κανείς δε θέλει να πεζοδρομήσει το δρόμο, γιατί η Φιλολάου είναι αρτηρία που εξυπηρετεί όλους τους δήμους της περιοχής, αλλά ούτε θέλουν να στηθεί το παζάρι σ' έναν από τους στενούς δρόμους, πίσω από την εκκλησία. Κι αφού το πανηγύρι πρέπει να γίνει στον κεντρικό(μη χάσουμε κανέναν πελάτη) και να περνούν και τα αυτοκίνητα (μην κουραστούν πηγαίνοντας από γύρω), κανενός υπεύθυνου δεν του περνά από το μυαλό να στηθούν οι πάγκοι από την άλλη, με φάτσα προς τα πεζοδρόμια που είναι ίσα με γήπεδα, ν' ανεβοκατεβαίνει ο κόσμος μπουλούκια. Γιατί όχι; Λίγα είναι τα πανηγύρια και οι λαϊκές γίνονται που γίνονται σε δύο δρόμους; Ο κόσμος ξεκινά από τον ένα δρόμο και τελειώνει τη βόλτα του στον άλλον. Θα μπορούσαν μια χαρά οι άνθρωποι να κατεβαίνουν το ένα πεζοδρόμιο και ν' ανεβαίνουν το άλλο, αλλά όχι, αυτό είναι α-πα-πα.
Ένας λουκουματζής όμως μου είπε ότι το πρωί μια γυναίκα χτυπήθηκε από αμάξι κι έσπασε το πόδι της. Ε, σιγά. Αυτά θα κοιτάμε τώρα; Μη χαλάσουμε τη βολή μας, μη χάσουμε την πελατεία και μη βάλουμε το νιονιό μας να δουλέψει υπερωρία. Θα κάψει κανένα κύκλωμα. Όσο για την πελάτισσα που έσπασε το πόδι της, ας πρόσεχε.













Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Εγκαίνια Πεζογέφυρας



Και μην ξεχνάτε:
Αύριο, Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011, στις 5 το απόγευμα, στη γωνία Στεφάνου Δέλτα και Κηφισίας, στο Ψυχικό θα γίνουν τα εγκαίνια μιας πεζογέφυρας που κατασκευάστηκε στη μνήμη του δεκαπεντάχρονου Σόλωνα Καρυδάκη, που δύο χρόνια πριν παρασύρθηκε από αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο.


Αξίζει να είμαστε εκεί.




Η γέφυρα, που σκοπό έχει την προστασία των παιδιών και των άλλων πεζών που διασχίζουν το επικίνδυνο αυτό σημείο, είναι αποτέλεσμα πρωτοβουλίας της οικογένειας του αδικοχαμένου παιδιού, φίλων και περιοίκων και χρηματοδοτήθηκε από προσφορές ιδιωτών.


Περισσότερα: http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4631889

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Η γέφυρα του Σόλωνα


Στις 4 Δεκέμβρη 2009 το βράδυ, ο 15χρονος Σόλων Καρυδάκης ενώ περνούσε μια διάβαση παρέα με συμμαθητές του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε από ΙΧ που παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Έφυγε λίγες μέρες μετά. Εκτός από το τρομακτικό κτύπημα που δέχτηκε το κορμί του, που έδωσε ζωή σε αρκετούς άλλους ανθρώπους, δέχτηκε και ένα ηχηρό μήνυμα, αυτό του ατομισμού της επιθετικότητας και της ιδιοτέλειας, των πιο χυδαίων ιδιοτήτων που έχει επιδείξει ο άνθρωπος στην μακραίωνη πορεία του.
Την Παρασκευή στις 11 Νοεμβρίου 2011, στις 5 το απόγευμα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, εκεί στη Λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της Στεφάνου Δέλτα στο Ψυχικό θα γίνουν τα εγκαίνια  της γέφυρας, που φτιάχτηκε με την εθελοντική προσφορά πολλών ανθρώπων, για να λειτουργήσει σαν μέσο αποτροπής παρομοίων συμβάντων.Της γέφυρας του Σόλωνα. Της γέφυρας παιδιών – γέφυρας πεζών.
Η δημιουργία αυτής της γέφυρας εμπεριέχει  την άπειρη αγάπη των γονιών του πρός το Σόλωνα. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια απάντηση που όλοι μαζί, οικογένεια, σχολείο και οι με κάθε τρόπο συμμέτοχοι στην κατασκευή έδωσαν: πως δεν υπάρχουν μόνον άτομα, υπάρχει κοινωνία, πως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η αξία της ανθρώπινης ζωής εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι μεγαλύτερη ανάγκη να αναδειχθούν σήμερα που οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας (με Audi η όχι).
Δεν υπήρχε κανείς, μα κανείς απολύτως λόγος να φύγει ο Σόλωνας. Η γέφυρα αυτή ας θεωρηθεί σαν η συλλογική συγγνώμη μιας κοινωνίας πρός το Σόλωνα και όλα τα παιδιά της που δεν μπόρεσε να προστατέψει.
Περισσότερα για τον Σόλωνα και για την γέφυρα του Σόλωνα:  http://www.soste.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=54&Itemid=61

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Η Αθήνα της Ντροπής

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην Αθήνα του σήμερα:

Επαγγελματικοί και προσωπικοί λόγοι μου προσφέρουν την ευκαιρία να ταξιδεύω συχνά, κυρίως στο εξωτερικό. Όποτε είναι εφικτό, ταξιδεύουμε οικογενειακώς.

Με το μωρό έξι μηνών έχουμε περπατήσει αλύπητα, με το καρότσι φυσικά, στο κεντρικό Λονδίνο αλλά και στα περίχωρα. Το ίδιο και στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Ρότερνταμ, το  Άμστερνταμ, την Μπανγκόκ, τη Λευκωσία, το Μπαχρέιν, τη Νάπολι, το Μιλάνο, τις Κάννες  και αλλού.

Σκηνή από ξένη πόλη. Στο πρώτο πλάνο μισοφαίνεται ένα μωρό στο καροτσάκι του. Πίσω από το μωρό πεζοί σε έναν άνετο πεζόδρομο.

Απέχει πολύ το Άμστερνταμ, από την Αθήνα; Ρωτήστε ένα μωρό σε καρότσι. 

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Αθήνα, πόλη κατά του έρωτα!

Παρίσι - η πόλη του έρωτα.
Παρά τη βροχή, τη συννεφιά και το ψοφόκρυο, το Παρίσι, είναι η πόλη των ερωτευμένων.
Η Αθήνα, με τις λιακάδες της και το γλυκό της κλίμα, δεν είναι.
Γιατί;
Γιατί οι ερωτευμένοι ν' αγκαλιάζονται στα κρύα και βρεγμένα παγκάκια του Σηκουάνα αντί να χαίρονται τα φιλιά κάτω από την Ακρόπολη;

Θα σας πω γιατί:

Γιατί στο Παρίσι μπορείς να περπατήσεις με το ταίρι σου χέρι-χέρι, στην Αθήνα όχι.
Θέλετε αποδείξεις;



Ορίστε, τεράστιοι, αχανείς πεζόδρομοι, για να περπατούν αμέριμνοι, με θέα το πιο γνωστό μνημείο της πόλης.
Εσείς ξέρετε κανέναν τέτοιο δρόμο εδώ;

Για να δούμε πού περπατούν οι δικοί μας ερωτευμένοι:

Στην όχθη του Ιλισσού, χέρι με χέρι δίπλα στο ναό της Αρτέμιδος Αγροτέρας (Ναι, αρχαίο μνημείο είναι αυτό δίπλα στα τσιμέντα και τ' αυτοκίνητα. Ποιος θα το φανταζόταν, ε;)




Στο κέντρο, ανάμεσα στις κολώνες.



 Πηγαίνοντας για περίπατο στην Αρεοπαγίτου ή να δουν το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως (ναι, αυτό είναι, στο βάθος του δρόμου. Όσο για το δρόμο - βιτρίνα σωστή. Live your myth in Greece.)

Στην Πλάκα.


Στη Σόλωνος.

Στη Χαριλάου Τρικούπη.

Πείτε μου, πού είδατε εσείς χώρο για να περάσουν αγκαζέ ή κρατημένοι χέρι-χέρι;

Και το κερασάκι στην τούρτα: Στο Παρίσι, αν κουραστούν να περπατούν, τα ζευγαράκια θα βρουν ένα παγκάκι να καθίσουν. 



Εδώ θα πρέπει να το ψάξουν πολύ, γιατί παγκάκια δεν υπάρχουν στους δρόμους και τις πλατείες. Κι αν βρουν ένα, θα είναι κάπως έτσι, σπασμένο και τυλιγμένο στο σκουπιδαριό: