Γιατί οι πεζοί περπατούν στο δρόμο;

Αναρωτιόμουν στην προηγούμενη ανάρτηση ποιος άραγε να είναι ο λόγος που οι έλληνες πεζοί περπατούν στο δρόμο, ανάμεσα στ' αυτοκίνητα.

Δεν είναι προφανές; Δε μπορούν να περπατήσουν αλλού.

Αν εξαιρέσουμε τους λίγους κεντρικούς δρόμους, τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι ακατάλληλα, στενά, κακοσχεδιασμένα ή υποτυπώδη.

Τα πιο παλιά δε σχεδιάστηκαν καν για χρήση από τους πεζούς - ήταν απλώς το περιθώριο του οικοπέδου, ίσα-ίσα για να προστατεύει το σπίτι από τα νερά και τις λάσπες του δρόμου, τον καιρό που οι χωματόδρομοι ήταν ο κανόνας.

Τα πιο σύγχρονα, πιο φαρδιά πεζοδρόμια, αυτά που σχεδιάστηκαν από την πολεοδομία την εποχή του αυτοκινήτου, μπορεί να σχεδιάστηκαν για τους πεζούς, αλλά καλύπτουν άλλες, πιο σύγχρονες ανάγκες: έχουν τεθεί στην υπηρεσία των οδηγών που ψάχνουν απεγνωσμένα θέση για παρκάρισμα στις υπέροχα σχεδιασμένες και μελετημένες πόλεις μας.

Και οι πεζοί;

Πώς αντιδρούν;

Δε θα μιλήσω για τους πιο ηλικιωμένους, που έμαθαν να περπατούν σε δρόμους νησιών και χωριών - χωρίς πεζοδρόμια φυσικά.

Δε θα μιλήσω ούτε για τους νεότερους, που μεγάλωσαν σ' αυτή την άναρχη πόλη κι έμαθαν να κυκλοφορούν όπως οι γονείς και οι παππούδες τους.

Θα μιλήσω για τον ευσυνείδητο επισκέπτη, που έχει κάνει κυκλοφοριακή αγωγή στο σχολείο κι έχει συνηθίσει ότι οι πεζοί περπατούν στο πεζοδρόμιο και περνούν από τη διάβαση μόλις ανάψει πράσινο.

Έρχεται λοιπόν ο ευσυνείδητος πεζός στην "Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι" και στρίβει από τους κεντρικούς δρόμους (π.χ. Πανεπιστημίου) σε κάποια κάθετο.

Το πεζοδρόμιο στενό, κάδοι, κολώνες, μηχανάκια και αυτοκίνητα του κόβουν το δρόμο.

Κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο γιατί δε χωρά να περάσει, περνά δύο αυτοκίνητα και δύο καγκελάκια, βρίσκει χώρο και ξανανεβαίνει. Σε λίγο δε μπορεί να προχωρήσει γιατί έχει σκάλα, ή σκουπίδια, ή περισσότερα παρκαρισμένα. Αυτή τη φορά δε χωρά να κατέβει στο δρόμο, πρέπει να οπισθοχωρήσει ώσπου να βρει άνοιγμα ανάμεσα σε δυο αμάξια. Βρίσκεται πάλι στο δρόμο με τ' αυτοκίνητα να περνούν ξυστά δίπλα του, ψάχνοντας ακόμη χώρο να ξανανέβει στο πεζοδρόμιο.

Ο πεζός γίνεται ιχνηλάτης που χαράζει πορεία σ' ένα στίβο μάχης που λεγεται πεζοδρόμιο. Η αναζήτηση διόδου είναι συνεχής, κοπιαστική και χρονοβόρα, αλλά και πάλι διαπιστώνει ότι κινείται περισσότερη ώρα στο δρόμο, παρά στο πεζοδρόμιο.

Κάποια στιγμή, ακόμη και ο πιο νομοταγής ή δειλός διαβάτης εγκαταλείπει την προσπάθεια και απλά κινείται στο δρόμο παράλληλα με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, παραβλέποντας τον κίνδυνο. Το πολύ-πολύ να χωθεί ανάμεσα σε δύο αμάξια αν πλησιάζει κάποιο όχημα.

Έπειτα από ένα διάστημα, ο νομοταγής πεζός μας συνηθίζει τόσο πολύ να κυκλοφορεί στο δρόμο που πλέον παύει να αναζητά το πεζοδρόμιο - θεωρώντας δεδομένο ότι θα το βρει αδιάβατο, απλούστατα κατεβαίνει κατευθείαν στο δρόμο.

Σιγά-σιγά αναισθητοποιείται τόσο πολύ που αδιαφορεί σχεδόν πλήρως για τα οχήματα δίπλα του. Ελάχιστοι από εμάς παραξενεύονται με αυτή την κατάσταση. Όσοι αντιδρούν είναι συνήθως οδηγοί που αγανακτούν με τους πεζούς ανάμεσά τους. Μόλις όμως παρκάρουν το αυτοκίνητό τους, ασυναίσθητα, κινούνται κι αυτοί με τον ιδιο τρόπο, στο δρόμο, γιατί απλούστατα δε μπορούν να περάσουν από το πεζοδρόμιο.