Μαμά στο Δρόμο Νο 6: στη Ζάκυνθο

Πού να περπατήσεις με το μωρό;

Σ' όλη την Ελλάδα, η κατάσταση είναι η ίδια.

Μια μαρτυρία από τη Μαρία, που ζει στη Ζάκυνθο: http://egwkaisymazi.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Κι εντάξει, η Μαρία τελικά πήρε το μωρό στο μάρσιπο και κατάφερε να διασχίσει τα αδιάβατα πεζοδρόμια. Τι θα γίνει όμως όταν το μωρό βαρύνει; Αν κάνει και δεύτερο; Κι όταν μεγαλώσει κι αρχίσει να πηγαίνει στο σχολείο μόνος του, από ποιό πεζοδρόμιο θα περνά και σε ποιό δρόμο θ' αναγκάζεται να κατεβαίνει;

Πεζοδρόμια, μηχανάκια, κλήσεις και μία πρόταση

Τριγυρίζω στο δίκτυο και πέφτω πάνω σ' άλλο ένα αριστούργημα της νεοελληνικής πραγματικότητας:

"Φίλε μου θα σε συμβουλέψω να κάνεις ότι ακριβώς έκανα και εγώ, όταν με έγραψαν για παράνομη στάθμευση της μηχανής μου σε πεζοδρόμιο!

Πήγα αμέσως στο Δημαρχείο της πόλης μου και έκανα μια αίτηση που μου έδωσαν στο γραφείο της Δημοτικής Αστυνομίας, ώστε να γράψω το λόγο που πάρκαρα εκεί. Εγραψα ότι ήμουν σε κάποιο γιατρό και επειδή είχα ραντεβού, βιαζόμουν και δε μπορούσα να αφήσω πουθενά αλλού τη μηχανή, τη πάρκαρα στο πεζοδρόμιο. Εβαλα συνημμένο και ένα χαρτί από ένα γιατρό - συγγενή (μπορείς να το πάρεις από κάποιον γιατρό σχετικά άνετα). Την επόμενη μέρα του Δημοτικού Συμβουλίου (γιατί όλες από εκεί περνάνε) πήρα τηλέφωνο στο Δημαρχείο να ρωτήσω και μου είπαν ότι σβήστηκε.

Οπότε έβγαλα τη πινακίδα από τη μηχανή και ησύχασα. Ξέρετε τι ωραίο συναίσθημα είναι να βλέπεις τους υπαλλήλους της Δημοτικής Αστυνομίας να σφυρίζουν και να ξανασφυρίζουν για τη μηχανή σου που την έχεις παρκαρισμένη σε ένα πεζόδρομο (αναγκαστικά μιας και δεν υπάρχει χώρος για μηχανές στη πόλη της Αρτας και δε ρισκάρεις να τη βάλεις οπουδήποτε, αφού είναι περιουσία 11.000 ευρώ, γιατί θα τη βρεις αγκαλιά με το δρόμο) και εσύ να κάθεσαι απέναντι τη καφετέρια να πίνεις το καφεδάκι σου και αυτοί να έχουν σκάσει από το κακό τους..."

Αφού τα είπε όλα αυτά, ο γράφων υπογράφει με το ονοματεπώνυμό του φαρδιά-πλατιά, και κοτσάρει και τη φωτογραφία του. (http://www.sdtv.gr/smf/index.php?topic=7830.0)

Εκτός από το θράσος, τι άλλο να πρωτοσχολιάσω;

1. 
   
   Αρχικά ο οδηγός της μηχανής δε φαίνεται καν να συνειδητοποίησε ότι πήρε το πρόστιμο γιατί έκανε κάτι κακό (εμπόδιζε τη διέλευση ανθρώπων που θα πρέπει να διακινδυνεύσουν κατεβαίνοντας στο δρόμο). Όχι μόνο αυτό, αλλά αργότερα, προτείνει και τρόπους για να παρκάρεις στο πεζοδρόμιο αποφεύγοντας την κλήση.
2. 
   
   Έπειτα, η πρώτη του αντίδραση είναι να τρέξει αμέσως να σβήσει το πρόστιμο. Έχει λεφτά για να πάρει μηχανή 11 χιλιάδων, αλλά τσιγγουνεύεται να πληρώσει 40 ευρώ. Τι να πει κανείς;
3. 
   
   Για να πετύχει το στόχο του, λέει ψέμματα και επιστρατεύει και συγγενή του γιατρό να ψευδομαρτυρήσει για χάρη του. Ο γιατρός δέχεται χωρίς πολλά-πολλά, όπως μας διαβεβαιώνει ο φίλος δικυκλιστής.
4. 
   
   Το ψέμμα πιάνει: η κλήση σβήνεται! Τόσες και τόσες επιστολές για άλλα θέματα ξεχνιούνται αναπάντητες και αραχνιάζουν στ' αρχεία των υπηρεσιών, το σβήσιμο της κλήσης γίνεται αμέσως, στην επόμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου!
5. 
   
   Με πόση άνεση ο φίλος μας προχωρεί στο επόμενο βήμα: βγάζει τις πινακίδες και παρκάρει ξέγνοιαστος, αφού οι αστυνόμοι δε μπορούν να γράψουν κλήση για αγνώστου ταυτότητας όχημα. Τι κρίμα να μην υπάρχει ένας γερανός - μετά ας πάει να τη ζητήσει από τη μάντρα χωρίς πινακίδες.
6. 
   
   Τέλος, ο φίλος δικυκλιστής έχει και κάποιο δίκιο: πώς είναι δυνατό να σου απαγορεύουν να παρκάρεις εδώ, εκεί, παραπέρα, χωρίς να υπάρχει πουθενά έστω και μία μπάρα για να παρκάρουν δίκυκλα; Ένας απρόσεκτος οδηγός που ξεπαρκάρει μπορεί άνετα να καταστρέψει μια μηχανή δίπλα του. Είναι λογικό οι δικυκλιστές ν' αναζητούν καταφύγιο στο πεζοδρόμιο όπου οι πεζοί δε μπορούν να κάνουν σοβαρή ζημιά.
   
   

   

Εάν θέλουμε οι μηχανές να φύγουν από τα πεζοδρόμια θα πρέπει να βρούμε χώρο γι αυτές δίπλα στ' αυτοκίνητα.
Γιατί να μην τοποθετούνται λίγες ειδικές μπάρες για μηχανές στις γωνίες κάθε οικοδομικού τετραγώνου; Έτσι τα δίκυκλα θα πάρκαραν άνετα, χωρίς φόβο να κακοποιηθούν από μεγαλύτερα οχήματα.

Αν γίνει σωστά, αυτό μπορεί να έχει κι ένα ακόμη όφελος:

Σίγουρα θα έχετε προσέξει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ακριβώς στις γωνίες, που σε αναγκάζουν να βγάλεις το μισό αυτοκίνητο στο δρόμο για να καταφέρεις να δεις αν έρχεται κάποιος. Αν στη θέση εκείνη υπήρχαν μπάρες μηχανών, κανείς δε θα μπορούσε ν' αφήσει εκεί το αμάξι του, έστω και για πέντε λεπτά. Επειδή οι μηχανές είναι χαμηλότερες από τα αυτοκίνητα, οι οδηγοί που θέλουν να βγουν στη διασταύρωση θα έχουν ανεμπόδιστη ορατότητα και πολλά τρακαρίσματα θ' αποφευχθούν. Αν σ' αυτά προσθέσουμε και τα τροχαία με πεζούς που δε θα γίνουν ποτέ, γιατί οι πεζοί δε θα κατεβαίνουν στο δρόμο, πραγματικά το κέρδος από μια τόσο απλή ρύθμιση είναι τόσο μεγάλο που δε βλέπω γιατί να μην εφαρμοστεί αμέσως, παντού.

Εσείς τι λέτε;
.

Τουρίστες, οδηγοί και διαβάσεις

Τριγυρνώντας στο δίκτυο, βρήκα αυτό το μαργαριτάρι:

"Η φορα που θυμαμαι χαρακτηριστικά ήταν όταν σταμάτησα σαν οδηγος σε μια διάβαση να περάσουν κάτι τουριστες και με κοίταξαν... και άρχισαν να βαράνε παλαμάκια.... οτι επιτέλους καποιος Ελληνας οδηγός ειχε σταματήσει!
Ενοιωσα ντροπή για οσους περασαν πριν απο μενα και δεν σταμάτησαν."
(http://www.e-steki.gr/archive/index.php/t-3746.html)

Τι άλλο να πει κανείς; Τι να απαντήσω σε μια φίλη που μου έγραφε τις προάλλες ρωτώντας αν η Αθήνα είναι "stroller-friendly";
Λένε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Είμαστε σε κρίση κι όμως, κάνουμε ό,τι μπορούμε να τρομοκρατήσουμε και ν' αποθαρρύνουμε όσους τουρίστες έρχονται ακόμα.

Κολώνα

Δεν έχω ιδέα με ποιά κριτήρια επιλέγονται οι εργολάβοι που φτιάχνουν τα πεζοδρόμια, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν τους επιβλέπει κανείς. Πείτε μου, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή τη σουρρεαλιστική φωτογραφία; Τι εξυπηρετεί αυτή η ράμπα; Την ελεύθερη διέλευση της κολώνας;

Μα ούτε ένας υπάλληλος του δήμου δε σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα ως το φρεσκοφτιαγμένο πεζοδρόμιο, πριν μαζέψουν οι εργάτες τα εργαλεία τους; Πείτε μου, αυτός που κατασκεύασε αυτή την κοροϊδία, δε θα έπρεπε να υποχρεωθεί να την ξαναφτιάξει, με δικά του έξοδα;

Προτάσεις και σκέψεις

Άνοιξα τη σελίδα των προτάσεων με σκοπό να γράψω απλά πράγματα που θα μπορούσαν εύκολα να βελτιώσουν την κατάσταση για τους πεζούς. Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Χώρισα το θέμα σε ενότητες και, ξεκινώντας από τα πεζοδρόμια, είχα τις εξής μεγαλοφυείς σκέψεις:

• Όλα τα νέα πεζοδρόμια ή όσα επισκευάζονται, να γίνονται με τις προδιαγραφές του νόμου.
• Οι εργολάβοι να υποχρεώνονται να ακολουθούν τους κανονισμούς.
• Να υπάρχει επίβλεψη του τελειωμένου έργου, και ο εργολάβος να υποχρεώνεται σε ανακατασκευή με δικά του έξοδα αν υπάρχει κακοτεχνία.
• Οι εργολάβοι να δίνουν εγγύηση πέντε-δέκα ετών για κακοτεχνίες, έτσι ώστε να έχουν κίνητρο να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.

Έπειτα, κοίταξα τα όσα έγραψα και αηδίασα. Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο, που παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς αυτονόητα. Ο νόμος υπάρχει. Όσοι κάνουν ένα έργο θα έπρεπε να τον ακολουθούν, αλλιώς διαπράττουν παρανομία, σωστά; Οι εργολάβοι που αναλαμβάνουν ένα έργο, θα πρέπει να το ολοκληρώνουν με βάση τις προδιαγραφές - πώς αλλιώς; Όπως τους κατέβει; Είναι λογικό ότι οι μη-τίμιοι εργολάβοι μπορεί να κλέψουν στα υλικά, να κάνουν φτηνή ή κακή κατασκευή, οπότε, αυτός που παραγγέλνει το έργο (δήμος, υπουργείο, κτλ) θα πρέπει να στείλει επιθεωρητή ή επιθεωρητές για να ελέγξουν το έργο κατά τη διάρκεια της κατασκευής αλλά και μετά την ολοκλήρωση.

Τι γίνεται όμως στην πράξη; Λίγο πριν τις εκλογές, οι δήμαρχοι επιδίδονται σε ένα όργιο εξωραϊσμού της πόλης, με νέα πεζοδρόμια, μοντέρνες πλάκες, ανασχεδιασμό πλατειών και τα συναφή. Κανένα, μα κανένα από αυτά τα νέα πεζοδρόμια ή πλατείες δεν είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τους κανονισμούς. Στενά πεζοδρόμια, κολώνες, κολωνάκια, στάσεις και άλλα σταθερά εμπόδια φυτεμένα σε σημεία που εμποδίζουν, ολισθηρές πλάκες, διάδρομοι τυφλών που μοιάζουν με μαίανδρο, ράμπες αραιά και πού, στενές, με απότομη κλίση, με σκαλάκι, που καταλήγουν σε φρεάτιο κτλ.

Τρεις μήνες μετά την παράδοση, το πεζοδρόμιο έχει τα χάλια του: οι μισές πλάκες έχουν ξεκολλήσει ενώ εδώ κι εκεί λιμνάζουν τα νερά της βροχής. Τι κάνει ο δήμος; Τίποτα. Οι επόμενες εκλογές είναι σε τέσσερα χρόνια. Τι κάνει ο εργολάβος; Κακοποιεί κάποιο άλλο έργο. Τι κάνουν οι πολίτες; Ταλαιπωρούνται σηκώνοντας τους ώμους.

Μα γιατί δεν κάνουν κάτι; Ας γράψουν έστω μια επιστολή διαμαρτυρίας στο δήμο. Ωραία, την έγραψα. Τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Εγώ έγραψα στο δήμο κι ο δήμος έγραψε εμένα. Όσο για το πεζοδρόμιο, αν γίνει εντελώς απαράδεκτο, θα δημοπρατηθεί ξανά και θα ξαναφτιαχτεί από κάποιον άλλο (ή και τον ίδιο) εργολάβο, με την ίδια επιμέλεια και προσοχή στους κανόνες, τα ίδια άριστα αποτελέσματα. Τα έξοδα θα καταβληθούν από τους δημότες.

Κατάλαβα τελικά πως οι προτάσεις μου είναι όχι μόνο κοινότοπες αλλά και άχρηστες. Κοινότοπες γιατί όσα έχω να πω, τα έχει πει ο νόμος, πολύ καλύτερα από εμένα και γιατί τα έχουν επαναλάβει πεζοί και οργανώσεις πεζών πολλές φορές, εδώ και χρόνια. Άχρηστες γιατί, αφού οι υπεύθυνοι δεν ακούν το νόμο, τις επιταγές του κράτους και της πολιτείας, πώς είναι δυνατό ν' ακούσουν εμένα; Αφού δεν ακούν πολυάνθρωπες ομάδες, πώς είναι δυνατό ν' ακούσουν έναν οποιονδήποτε μοναχικό πολίτη;

Με λίγα λόγια, αν περιοριστούμε απλά να διατυπώσουμε τα 'θέλω' και τα 'πρέπει' μας, δε θα γίνει τίποτα. Ό,τι κι αν κάνουμε θ' αποτύχει. Το πιο βαθύ, το πιο βασικό πρόβλημα είναι η κώφωση που επικρατεί στην κορυφή, που έχει συνηθίσει ν' αποφασίζει ερήμην των πολιτών. Όμως μαζί μ' αυτή την κώφωση συμβαδίζει συνένοχα και η δική μας σιγή, που δε μάθαμε ποτέ να είμαστε πολίτες αλλά αρκούμαστε να ζούμε ως υπήκοοι. Που όταν όλοι ασυδοτούν, παρανομούν και καταστρέφουν τον τόπο που ζούμε, σκύβουμε το κεφάλι και πασχίζουμε να τη βολέψουμε.

Και να, που, ξεκινώντας από το πεζοδρόμιο, φτάνω στον πυρήνα της κακοδαιμονίας που βασανίζει αυτή τη χώρα. Ξεκινώντας με λίγες αυτονόητες προτάσεις διαπιστώνω ότι πρέπει να αλλάξω και εγώ και οι γείτονες και όλοι γύρω μου, αλλιώς, ποτέ δε θα δω τα παιδιά μου να βαδίζουν ασφαλή στο πεζοδρόμιο. Αν δε μάθουμε να υποχρεώνουμε τις κυβερνήσεις να μας ακούν και να μας σέβονται, ο τόπος που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας δε θα είναι η υπέροχη πατρίδα για την οποία θα μάθουν στο σχολείο, αλλά ένας καταραμένος τόπος, του οποίου οι δυστυχείς κάτοικοι, αποθηριωμένοι, θα κατατρώγουν ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν.

Δεν είναι αυτός ο τόπος που θέλω να ζήσουν τα παιδιά μας. Εσείς;

.

Χωρίς εξαιρέσεις

Δεν ξέρω πού και πότε τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία που έφτασε στα χέρια μου. Δεν έχω ιδέα αν είναι φυσική ή στημένη, ούτε σε ποιόν χρωστώ πνευματικά δικαιώματα που την αναδημοσιεύω (παρακαλώ, ας επικοινωνήσει μαζί μου).

Η σκηνή μοιάζει με φάρσα: Κάποιος (μάλλον ο οδηγός του γραφείου κηδειών) είχε αφήσει το όχημά του (τη νεκροφόρα) μπροστά στην εκκλησία, αλλά σε σημείο που απαγορεύεται το παρκάρισμα. Την ώρα που η νεκρική πομπή βγαίνει από την εκκλησία, βλέπουν το γερανό να σηκώνει την παράνομα παρκαρισμένη νεκροφόρα.

Την κοιτάζω και κουνώ το κεφάλι αγανακτισμένη: Μα καλά, δε μπορούσαν να τους αφήσουν να πάρουν το φέρετρο και να φύγουν; Τόσο δύσκολο ήταν να περιμένουν δυο λεπτά; Κάπου όμως μέσα μου ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι έτσι: Υπάρχουν χώρες που ο νόμος εφαρμόζεται, οι δρόμοι δεν είναι κλεισμένοι από παρκαρισμένα και το τρόλεϊ χωρά να περάσει. Για να γίνει αυτό, δεν πρέπει να υπάρχουν εξαιρέσεις: παρκάρετε παράνομα με δική σας ευθύνη.

Αυτή η εφαρμογή του νόμου χωρίς εξαιρέσεις είναι το πιο απαραίτητο να γίνει στην Ελλάδα της ασυδοσίας. Είναι επίσης κάτι που η νοοτροπία του μέσου έλληνα δύσκολα αποδέχεται. Έχουμε συνηθίσει στην κακώς εννοούμενη επιείκια, στην ανοχή των άλλων που μας επιτρέπει να ωφεληθούμε σε βάρος τους, όπως κι εκείνοι άλλωστε. Καθημερινά διαπράττουμε μικρές παρανομίες - μια μικρή φοροδιαφυγή, παράνομο παρκάρισμα, παραβίαση του ορίου ταχύτητας. Μας ξαφνιάζει πραγματικά όταν μας επιπλήττουν γι αυτές και αγανακτούμε όταν μας καλούν να πληρώσουμε. Μα γιατί; Τόσοι και τόσοι δεν κάνουν το ίδιο;

Το σύστημα επιβάλλει απαγορεύσεις που δεν είναι δυνατό να τηρηθούν και επιταγές που είναι φτιαγμένες για να παραβιάζονται. (Δύο απλά παραδείγματα είναι η απαγόρευση παρκαρίσματος χωρίς να υπάρχουν θέσεις στάθμευσης, και τα παράλογα όρια ταχυτήτων σε μεγάλους δρόμους.) Έπειτα, χαλαρώνει την αστυνόμευση και σαμποτάρει το σύστημα απονομής δικαιοσύνης.

Έτσι γινόμαστε παραβάτες και γλιτώνουμε. Έπειτα από λίγο συνηθίζουμε την παραβατική συμπεριφορά ως κάτι φυσιολογικό. Μια επίπληξη ή μια κλήση είναι κάτι τόσο σπάνιο και αναπάντεχο που μας ξαφνιάζει. Θυμώνουμε, απορούμε, καταριόμαστε την κακή μας τύχη, δικαιολογούμαστε, παρακαλούμε, προσπαθούμε να αποφύγουμε την κλήση με κάθε μέσο. Για λίγο καιρό συμμορφωνόμαστε, έπειτα όμως γυρίζουμε στις παλιές μας συνήθειες, πολύ περισσότερο μάλιστα αφού όλοι γύρω μας κάνουν το ίδιο.

Δυό ιδιάζουσες συνέπειες αυτής της κατάστασης αφορούν τη νοοτροπία που αναπτύσσουν όσοι ζούν σ' αυτό το περιβάλλον συνεχούς παραβατικότητας και σπάνιας, αμελητέας τιμωρίας:

• Από τη μια  αποθρασύνονται σταδιακά και, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους, προχωρούν σε ολοένα και μεγαλύτερες παραβάσεις: σήμερα πέντε λεπτά διπλοπαρκάρισμα με αλάρμ, αύριο ολόκληρο οχτάωρο, χωρίς αλάρμ - σήμερα οι δύο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο, αύριο και οι τέσσερις, σήμερα κατάχρηση λίγων ευρώ, αύριο υπεξαίρεση χιλιάδων.
• Από την άλλη, η ιδιότητα του παραβάτη υποθάλπτει ανοχή και αδιαφορία προς άλλους παραβάτες, με τη λογική του ότι ανεχόμαστε τις παραβάσεις των άλλων περιμένοντας ότι θ' ανεχτούν κι εκείνοι τις δικές μας. Ή απλούστερα, αλλοτριωνόμαστε σε τέτοιο βαθμό που θεωρούμε φυσικότατο να παρανομούν όλοι, χωρίς εξαίρεση.

Αυτό το τελευταίο, μήπως σας θυμίζει κάτι; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ανθρώπους ν' αναφωνούν "Όλοι τα παίρνουν" σηκώνοντας τους ώμους στωικά, απρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε για ν' αλλάξει η κατάσταση, όσο κι αν τη θεωρούν απαράδεκτη; Δεν αμφιβάλλω ότι ένα μέρος αυτής της στωικότητας οφείλεται στην αναποτελεσματικότητα της ελληνικής δικαιοσύνης. Από την άλλη όμως δε μπορώ να μη σκέφτομαι ότι το σαράκι διαποτίζει σιγά-σιγά την κοινωνία τόσο, που να είναι απρόθυμη να κολάσει συμπεριφορές ολοφάνερα βλαβερές για όλους, γιατί πλέον τα μέλη της πιστεύουν σοβαρά ότι η καταπάτηση του νόμου, η διαφθορά και η ασυδοσία αποτελούν μέρος της φυσικής κατάστασης των πραγμάτων.

Για άλλη μια φορά, το πεζοδρόμιο διδάσκει. Τα όσα συμβαίνουν πάνω και γύρω του, δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της κοινωνίας που το χρησιμοποιεί.

.

Ο πόλεμος της ασφάλτου

Ο πόλεμος πεζών-οδηγών συνεχίζεται.
Ανθολογώ από πρόσφατα πολεμικά ανακοινωθέντα:

Πεζοί τραυματίστηκαν από αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή (http://www.inews.gr/2/pezoi-travmatistikan-apo-aftokinito-sto-pezodromio-tis-tsimiski.htm)

Αυτοκίνητο παρέσυρε πεζό στην Αθηνών - Τριπόλεως (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=10399016)

Τροχονόμος παρέσυρε και τραυμάτισε πεζό με το αυτοκίνητό της (http://tvxs.gr/node/12669/members/posts)

Πεζός παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στη Συγγρού (http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_709.html)

Και μερικά παλιότερα, που όμως δεν ξεχνιούνται εύκολα:

Δεκαπεντάχρονος παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στην Κηφισίας (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/12/2009_1290611)

Φορτηγό παρέσυρε γιαγιά και εγγονή (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=252028&ct=1&dt=24/01/2009)

Αρχαιολόγος παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα σε πεζόδρομο (http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,id=29948544)

Λεωφορείο παρέσυρε βρέφος 5,5 μηνών (http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathbreak_1_06/04/2010_331693)

Κρίση και πεζοδρόμια

Άκουσα πως αυτή δεν είναι μια καλή στιγμή για να φωνάζει η Μαμά στο Δρόμο. Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εμείς θα μιλάμε για πεζοδρόμια και διαβάσεις;

Σωστά, ο κόσμος μας καίγεται. Μήπως όμως λόγω της κρίσης θα σταματήσουν τα δυστυχήματα; Θα σταματήσουμε να κινδυνεύουμε σε κάθε βήμα; Μήπως θα πρέπει να καλωσορίζουμε την κρίση γιατί, λόγω φτώχειας, θα πάψουν όλοι να χρησιμοποιούν τ' αυτοκίνητά τους και οι δρόμοι θ' αποσυμφορηθούν;

Δεν το πιστεύω. Το αυτοκίνητο μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και δεν το βλέπω να φεύγει στο άμεσο μέλλον. Ίσως μειωθούν οι αγορές νέων αυτοκινήτων και ίσως τα δρομολόγια με αυτοκίνητο περιοριστούν. Πολλοί οδηγοί θα στραφούν στα δίκυκλα, που είναι πιο οικονομικά.

Το αποτέλεσμα θα είναι λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους. Όσα δεν κυκλοφορούν θα συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια, ενώ όσα κινούνται θα αναπτύσσουν μεγαλύτερες ταχύτητες, αφού οι δρόμοι θα είναι πιο άδειοι. Τα μηχανάκια που ήδη κλέβουν τους χώρους των πεζών θα γίνουν ακόμη περισσότερα, και τα πεζοδρόμια θα γεμίσουν απ' αυτά. Οι πεζοί θα αυξηθούν, αλλά θα κινδυνεύουν περισσότερο.

Αυτός είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσουμε την προσπάθεια, αλλά δεν είναι ο μόνος.

Όταν ξεκίνησα αυτή την ιστορία με το μπλογκ, δεν έβλεπα πέρα από το ίδιο το πεζοδρόμιο. Εκεί έπρεπε να είναι τα παιδιά μου, όχι σε απόσταση δέκα εκατοστών από διερχόμενα αμάξια και λεωφορεία. Γράφοντας όμως, σιγά-σιγά, ψηλαφώντας τα αίτια και το τι πρέπει να γίνει, διαπίστωσα ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα, κάτι σαν ένα μικρό βολαράκι στη μασχάλη. Ασήμαντο κι αμελητέο επιφανειακά, αλλά αποκαλύπτει έναν καρκίνο που καταρώει το σώμα.

Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι δε βλέπουμε την κατάσταση των πεζοδρομίων ως πληγή, τουλάχιστον ως τη στιγμή που θα χάσουμε την ευκινησία μας. Δεν είναι τυχαίο που όσοι τη βλέπουν, σηκώνουν τους ώμους και προσπερνούν. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει και διαιωνίζεται. Τα πεζοδρόμια κατασκευάστηκαν χωρίς καμία μέριμνα για τους πολίτες που τα χρησιμοποιούν, ανακατασκευάζονται με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς μελέτη ούτε επίβλεψη, καταλαμβάνονται από ανθρώπους που αδιαφορούν για τις ανάγκες των συμπολιτών τους, παραμελούνται από αρχές που εξυπηρετούνται από την κατάσταση, αστυνομεύονται από όργανα που δεν επιβάλλουν το νόμο.

Για να διορθωθεί η κατάσταση δεν αρκεί μια κατασκευαστική παρέμβαση από κάποιο δήμο. Δεν αρκεί μια αυστηρότερη αστυνόμευση. Δεν αρκεί η ψήφιση νόμων που να κατοχυρώνουν τους πεζούς. Απαιτούνται όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ακόμη. Για παράδειγμα, είναι απαραίτητη μια ριζική αναδιάρθρωση της δικαιοσύνης, ώστε η προσφυγή του αδικούμενου να δικαιώνεται γρήγορα, χωρίς δικό του κόστος, ενώ ο παραβάτης να κολάζεται παραδειγματικά. Είναι αναγκαία μια γενικότερη εξυγίανση του πολιτικού βίου, ξεκινώντας από το τοπικό επίπεδο, έτσι ώστε οι ανάγκες των πολιτών να γίνονται σεβαστές, και οι επιλογές των ψηφοφόρων να εφαρμόζονται. Χρειάζεται τέλος η αφύπνιση και συμμετοχή των ίδιων των πολιτών, χωρίς την οποία δε θα πετύχουν ποτέ όλα τα παραπάνω. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι αν δεν υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι τα δικαιώματά μας δε θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς. Είναι καιρός να πιστέψουμε ότι έχουμε τη δύναμη να παρέμβουμε και να αλλάξουμε πράγματα προς όφελός μας, αρκεί να πάψουμε να σηκώνουμε τους ώμους στωικά.

Με λίγα λόγια, η βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας για τους πεζούς σ' αυτή τη χώρα, άπτεται όλων των καυτών ζητημάτων που απασχολούν όλους μας σήμερα, συνδέεται με όλα τα κακά που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.

Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε σ' αυτή τη συγκυρία είναι να πιστέψουμε όσους μας λένε ότι είναι η ώρα να ξεχάσουμε κάθε διεκδίκηση και να ασχοληθούμε με τη σωτηρία του πολύτιμου εαυτούλη μας.

Όχι. Για να ξεπεράσει αυτή η χώρα την κρίση, έχει ανάγκη από βαθύτατες, ριζικές αλλαγές, σε κάθε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τομέα. Μπορούμε κάλλιστα ν' αρχίσουμε από το πεζοδρόμιο.

.

Η δικαιοσύνη του πεζού

Σχολιάζοντας παλιότερή μου ανάρτηση, φίλος αναγνώστης απογοητεύεται με τη στάση ταλαιπωρούμενων πεζών και αναπήρων που δεν προσφεύγουν στη δικαιοσύνη. Αφού πέρασα κι εγώ από αυτό το στάδιο (αν έχεις δίκιο, θα το βρεις) σήμερα ομολογώ με λύπη μου ότι δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στα ένδικα μέσα.

Έχει συμβεί πολλάκις πεζός να καλέσει την αστυνομία, ή ακόμη να χρειαστεί να παρέμβει η αστυνομία σε θερμό επεισόδιο μεταξύ πεζού και οδηγού, και σε όλες τις περιπτώσεις που έτυχε ν' ακούσω, οι αστυνομικοί πήραν το μέρος του οδηγού, που είχε παρκάρει παράνομα! Άλλες φορές προτρέπουν τον αδικημένο πεζό να δώσει τόπο στην οργή, και να παραβλέψει την κατάσταση. Σε καμία περίπτωση δεν έχω δει αστυνομικό να κόβει επιτόπου κλήση στον παραβάτη, ή έστω να του κάνει επίπληξη και να τον υποχρεώνει να μετακινήσει το όχημα.

Οι αστυνομικοί είναι πολίτες της χώρας αυτής και είναι απόλυτα φυσικό να μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις και νοοτροπίες με τους συμπολίτες τους, που θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την παροχή ειδικών προνομίων στα αυτοκίνητα. Η δουλειά τους όμως είναι η εφαρμογή του νόμου και είναι παρωδία της αποστολής τους να εμφανίζονται ως υπερασπιστές του παραβάτη.

Δεν περιμένω βέβαια η σύντομη θητεία τους στη σχολή της αστυνομίας να τους έχει κάνει ειδικούς στην ελληνική νομολογία. Θα περίμενα όμως κάθε αστυνομικός να λαμβάνει ειδική ενημέρωση για τον τομέα ευθύνης του, ακόμα κι αν είναι κάτι απλό, όπως ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση άγνοιας ή παρερμηνείας του νόμου. Θα περίμενα επίσης να υπάρχει άνωθεν πίεση ώστε ο κάθε αστυνομικός να υποχρεώνεται να εφαρμόζει το νόμο όταν καλείται. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

Όταν και αν οι αστυνομικοί προσέλθουν στη σκηνή, δεν εμφανίζονται ως όργανα του νόμου, αλλά ως αυτόνομοι κριτές υπεράνω του νόμου. Η προσωπική τους κρίση και άποψη είναι αυτή που θα αποφασίσει πώς θα χειριστούν το θέμα. Πολλές, μα πάρα πολλές φορές, αποθαρρύνουν ενεργά τον αδικημένο από το να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Μολονότι ακόμη αγανακτώ όταν συναντώ τέτοια συμπεριφορά, σήμερα ομολογώ ότι οι άνθρωποι έχουν κάποιο δίκιο. Βλέπετε, έχουν γνωρίσει καλά τη δικαιοσύνη από κοντά, και ξέρουν τι θ' αντιμετωπίσει ο αφελής που θα προσφύγει στη δικαιοσύνη. Οι  πιθανότητές του να δικαιωθεί; Ελάχιστες. Η ταλαιπωρία και τα έξοδα; Αναλογικά τεράστια και δυσβάσταχτα.

Θέλετε ένα παράδειγμα; Μπορεί να μην έχει να κάνει με παρκαρισμένο αυτοκίνητο, αλλά είναι ενδεικτικό:

Φίλος σε επαγγελματικό ταξίδι επέστρεφε βράδυ στο ξενοδοχείο επαρχιακής πόλης με συνεργάτες του. Ξαφνικά, υποχωρεί μια πρόχειρα τοποθετημένη πλάκα στο πεζοδρομιο και πέφτει μέσα σε ανοιχτό φρεάτιο, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί αρκετά σοβαρά στο πόδι.

Ακολούθησε κέντρο υγείας, ράμματα, γύψος, φυσικοθεραπεία και μακρόχρονη αποκατάσταση. Ολοκλήρωσε με πολλή δυσκολία το συγκεκριμένο επαγγελματικό ταξίδι και αναγκάστηκε να ακυρώσει πολλές δουλειές, λόγω του τραυματισμού του, χάνοντας φυσικά αρκετά έσοδα.

Όπως είναι φυσικό, προσέφυγε στη δικαιοσύνη και διεκδίκησε αποζημίωση από το δήμο για την κακοτεχνία στο πεζοδρόμιο που οδήγησε σε σωματικές βλάβες και οικονομική ζημία. Έπειτα από πολλές αναβολές, κι αφού είχε ξοδέψει αρκετά σε παραστάσεις δικηγόρων και άσκοπες μεταβάσεις στο δικαστήριο της πόλης, βρέθηκε επιτέλους μπροστά στο δικαστή. Εκείνος, αφού τον κοίταξε προσεκτικά από πάνω ως κάτω, αποφάνθηκε "Ε, δε βλέπω να έχετε πάθει κάτι σοβαρό," και απέρριψε την προσφυγή του.

Επιστρέφοντας από το δικαστήριο, ο φίλος μου έβγαζε καπνούς από τα αυτιά, αλλά έπειτα από λίγες μέρες, αφού ηρέμησε, αποφάσισε να μην προχωρήσει το θέμα, γιατί όπως είπε ο ίδιος "Δεν αξίζει τον κόπο."

Όλοι όσοι έχουν εμπλακεί με οποιοδήποτε τρόπο στα γρανάζια της ελληνικής δικαιοσύνης έχουν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Η χρονοβόρα και πολυέξοδη ελληνική δικαιοσύνη δε μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή των νόμων που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει, δε μπορεί να διασφαλίσει την προστασία των πολιτών της από κάθε είδους παραβάτες. Ο νόμος απαγορεύει την αυτοδικία, αλλά η δικαιοσύνη δεν τιμωρεί όσους καταπατούν τα δικαιώματα των συμπολιτών τους, ή, όταν τιμωρεί, η τιμωρία είναι αναιμική και ανίκανη ν' αποτρέψει μελλοντικές παραβάσεις.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο αδικημένος έχει δύο επιλογές: ή θα αναλώνεται σε ανήμπορη οργή και δίχως νόημα προσφυγές, ή θα παραμερίσει την αγανάκτησή του στωικά, για να διαφυλάξει την ψυχική του ηρεμία.

Mπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η αντίδραση δεν πρέπει να είναι ατομική, αλλά ομαδική. Μία-μία προσφυγή δεν πρόκειται να επιφέρει καμία αλλαγή, εφόσον δε ζούμε σε μια χώρα όπως η Αμερική, όπου οι αποφάσεις της δικαιοσύνης επιβάλλουν πολιτική. Επιστολές, διαμαρτυρίες και καταγγελίες είναι εξίσου αναποτελεσματικές, εάν δεν υποστηρίζονται από μια μεγάλη ομάδα ψηφοφόρων. Εδώ, η μόνη μας λύση είναι να μαζευτούμε αρκετοί, ώστε να πείσουμε τις αρχές πως αντιπροσωπεύουμε ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων. Μόνο εάν νιώσουν πως κινδυνεύουν να χάσουν ένα σημαντικό μερίδιο του εκλογικού σώματος, οι δημοτικοί και εθνικοί μας αντιπρόσωποι θα κινηθούν για να αλλάξουν την κατάσταση, να προστατεύσουν τα δικαιώματά μας. Ακόμη και τότε, θα πρέπει να πιέσουμε για να εφαρμοστούν οι εξαγγελίες, οι διακηρύξεις και οι τυχόν νόμοι και διατάξεις.

Έχουμε πολλή δουλειά....

.