Προτάσεις και σκέψεις

Άνοιξα τη σελίδα των προτάσεων με σκοπό να γράψω απλά πράγματα που θα μπορούσαν εύκολα να βελτιώσουν την κατάσταση για τους πεζούς. Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Χώρισα το θέμα σε ενότητες και, ξεκινώντας από τα πεζοδρόμια, είχα τις εξής μεγαλοφυείς σκέψεις:

• Όλα τα νέα πεζοδρόμια ή όσα επισκευάζονται, να γίνονται με τις προδιαγραφές του νόμου.
• Οι εργολάβοι να υποχρεώνονται να ακολουθούν τους κανονισμούς.
• Να υπάρχει επίβλεψη του τελειωμένου έργου, και ο εργολάβος να υποχρεώνεται σε ανακατασκευή με δικά του έξοδα αν υπάρχει κακοτεχνία.
• Οι εργολάβοι να δίνουν εγγύηση πέντε-δέκα ετών για κακοτεχνίες, έτσι ώστε να έχουν κίνητρο να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.

Έπειτα, κοίταξα τα όσα έγραψα και αηδίασα. Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο, που παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς αυτονόητα. Ο νόμος υπάρχει. Όσοι κάνουν ένα έργο θα έπρεπε να τον ακολουθούν, αλλιώς διαπράττουν παρανομία, σωστά; Οι εργολάβοι που αναλαμβάνουν ένα έργο, θα πρέπει να το ολοκληρώνουν με βάση τις προδιαγραφές - πώς αλλιώς; Όπως τους κατέβει; Είναι λογικό ότι οι μη-τίμιοι εργολάβοι μπορεί να κλέψουν στα υλικά, να κάνουν φτηνή ή κακή κατασκευή, οπότε, αυτός που παραγγέλνει το έργο (δήμος, υπουργείο, κτλ) θα πρέπει να στείλει επιθεωρητή ή επιθεωρητές για να ελέγξουν το έργο κατά τη διάρκεια της κατασκευής αλλά και μετά την ολοκλήρωση.

Τι γίνεται όμως στην πράξη; Λίγο πριν τις εκλογές, οι δήμαρχοι επιδίδονται σε ένα όργιο εξωραϊσμού της πόλης, με νέα πεζοδρόμια, μοντέρνες πλάκες, ανασχεδιασμό πλατειών και τα συναφή. Κανένα, μα κανένα από αυτά τα νέα πεζοδρόμια ή πλατείες δεν είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τους κανονισμούς. Στενά πεζοδρόμια, κολώνες, κολωνάκια, στάσεις και άλλα σταθερά εμπόδια φυτεμένα σε σημεία που εμποδίζουν, ολισθηρές πλάκες, διάδρομοι τυφλών που μοιάζουν με μαίανδρο, ράμπες αραιά και πού, στενές, με απότομη κλίση, με σκαλάκι, που καταλήγουν σε φρεάτιο κτλ.

Τρεις μήνες μετά την παράδοση, το πεζοδρόμιο έχει τα χάλια του: οι μισές πλάκες έχουν ξεκολλήσει ενώ εδώ κι εκεί λιμνάζουν τα νερά της βροχής. Τι κάνει ο δήμος; Τίποτα. Οι επόμενες εκλογές είναι σε τέσσερα χρόνια. Τι κάνει ο εργολάβος; Κακοποιεί κάποιο άλλο έργο. Τι κάνουν οι πολίτες; Ταλαιπωρούνται σηκώνοντας τους ώμους.

Μα γιατί δεν κάνουν κάτι; Ας γράψουν έστω μια επιστολή διαμαρτυρίας στο δήμο. Ωραία, την έγραψα. Τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Εγώ έγραψα στο δήμο κι ο δήμος έγραψε εμένα. Όσο για το πεζοδρόμιο, αν γίνει εντελώς απαράδεκτο, θα δημοπρατηθεί ξανά και θα ξαναφτιαχτεί από κάποιον άλλο (ή και τον ίδιο) εργολάβο, με την ίδια επιμέλεια και προσοχή στους κανόνες, τα ίδια άριστα αποτελέσματα. Τα έξοδα θα καταβληθούν από τους δημότες.

Κατάλαβα τελικά πως οι προτάσεις μου είναι όχι μόνο κοινότοπες αλλά και άχρηστες. Κοινότοπες γιατί όσα έχω να πω, τα έχει πει ο νόμος, πολύ καλύτερα από εμένα και γιατί τα έχουν επαναλάβει πεζοί και οργανώσεις πεζών πολλές φορές, εδώ και χρόνια. Άχρηστες γιατί, αφού οι υπεύθυνοι δεν ακούν το νόμο, τις επιταγές του κράτους και της πολιτείας, πώς είναι δυνατό ν' ακούσουν εμένα; Αφού δεν ακούν πολυάνθρωπες ομάδες, πώς είναι δυνατό ν' ακούσουν έναν οποιονδήποτε μοναχικό πολίτη;

Με λίγα λόγια, αν περιοριστούμε απλά να διατυπώσουμε τα 'θέλω' και τα 'πρέπει' μας, δε θα γίνει τίποτα. Ό,τι κι αν κάνουμε θ' αποτύχει. Το πιο βαθύ, το πιο βασικό πρόβλημα είναι η κώφωση που επικρατεί στην κορυφή, που έχει συνηθίσει ν' αποφασίζει ερήμην των πολιτών. Όμως μαζί μ' αυτή την κώφωση συμβαδίζει συνένοχα και η δική μας σιγή, που δε μάθαμε ποτέ να είμαστε πολίτες αλλά αρκούμαστε να ζούμε ως υπήκοοι. Που όταν όλοι ασυδοτούν, παρανομούν και καταστρέφουν τον τόπο που ζούμε, σκύβουμε το κεφάλι και πασχίζουμε να τη βολέψουμε.

Και να, που, ξεκινώντας από το πεζοδρόμιο, φτάνω στον πυρήνα της κακοδαιμονίας που βασανίζει αυτή τη χώρα. Ξεκινώντας με λίγες αυτονόητες προτάσεις διαπιστώνω ότι πρέπει να αλλάξω και εγώ και οι γείτονες και όλοι γύρω μου, αλλιώς, ποτέ δε θα δω τα παιδιά μου να βαδίζουν ασφαλή στο πεζοδρόμιο. Αν δε μάθουμε να υποχρεώνουμε τις κυβερνήσεις να μας ακούν και να μας σέβονται, ο τόπος που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας δε θα είναι η υπέροχη πατρίδα για την οποία θα μάθουν στο σχολείο, αλλά ένας καταραμένος τόπος, του οποίου οι δυστυχείς κάτοικοι, αποθηριωμένοι, θα κατατρώγουν ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν.

Δεν είναι αυτός ο τόπος που θέλω να ζήσουν τα παιδιά μας. Εσείς;

.