Ράμπες, κολωνάκια, διάδρομοι τυφλών - ποιός τα χρειάζεται;

Διαβάζουμε συχνά άρθρα για δικαιώματα και προσβασιμότητα. Πόσοι από εμάς τα παίρνουμε σοβαρά; Τοις μετρητοίς;

Στο Κολωνάκι έγινε μεγάλη φασαρία που -νομίζω- έφτασε μέχρι τα δικαστήρια, για το αν θα τοποθετηθούν πλάκες τυφλών και κολωνάκια στα πεζοδρόμια.
Και ναι, τελικά οι πλάκες τοποθετήθηκαν, αλλά ξέρετε πόσες έχω ακούσει να παραπονιούνται ότι αυτές οι ριγέ πλάκες είναι "θάνατος για τα τακούνια, και τέλος πάντων, τι εξυπηρετούν τελικά;" Σωστά, μήπως έχετε δει πολλούς τυφλούς να τολμούν να διασχίσουν ασυνόδευτοι την πόλη μας, έστω και στους λίγους δρόμους που έχουν τις ριγέ κίτρινες πλάκες;
Ενώ γυναίκες με τακούνια, δέκα στον παρά, στην πλατεία και τις βιτρίνες της περιοχής.

Έπειτα ήταν τα κολωνάκια στις άκρες του πεζοδρομίου. Οι μαγαζάτορες ήταν λέει αγανακτισμένοι, γιατί τα κολωνάκια θα τους έκοβαν την κίνηση. Μα φυσικά, πού θα τ' αφήσει ο πελάτης το αμάξι, αν όχι στο πεζοδρόμιο; Είναι άλλωστε γνωστό, ότι οι θέσεις στη γειτονιά είναι περιορισμένες. Κανενός φαίνεται δεν του περνά από το μυαλό ν' αφήσει το αυτοκίνητο στο πάρκιν της πλατείας και να περπατήσει καμιά εκατοστή μέτρα.
Τελικά τα κολωνάκια τοποθετήθηκαν, και μπορεί κάποιος να περπατήσει από τη μια άκρη του τετραγώνου (για μεγαλύτερες αποστάσεις, βλ. παρακάτω) ως την άλλη χωρίς να κατέβει ανάμεσα στα ταξί πέντε-έξι φορές.
Μαθαίνω τώρα ότι τα κολωνάκια είναι παράνομα, και ότι το μόνο νόμιμο εμπόδιο πεζοδρομίου είναι οι μπάρες σχήματος Π. Μεταξύ μας όμως, πάνω στα κολωνάκια δε μπορεί κανείς ν' αλυσσοδέσει τη μηχανάρα του, ή έστω το παπάκι. Κι όλοι ξέρουμε ότι τα πεζοδρόμια του Κολωνακίου έχουν πλάτος ενός ατόμου και το τελευταίο πράγμα που τους λείπει είναι μια σειρά από παρκαρισμένα μηχανάκια.

Τέλος ήταν και οι ράμπες. Στραβές, λοξές, στενές, με κάτι κλίσεις που ξεπερνούν πολλές φορές το 5% (μια λογική κλίση για ένα άτομο με αναπηρικό καρότσι που δεν έχει τα μπράτσα του Ράμπο). Παρόλα αυτά έγιναν, και ίσως να εξυπηρετούν κανένα παιδικό καροτσάκι πότε-πότε (από τα μικρά, τύπου ομπρέλας. Τα μεγάλα, με καλάθι νεογέννητου, δε χωρούν). Τις πιο πολλές φορές όμως είναι κλεισμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Έτσι το να περπατήσεις από τη μια άκρη της Σκουφά στη άλλη είναι όνειρο θερινής νυκτός. Στο τέλος κάθε τετραγώνου πρέπει ν' αναζητήσεις διέξοδο, να βγεις στο δρόμο, ν' αναζητήσεις την είσοδο στο άλλο τετράγωνο και να συνεχίσεις ως το επόμενο σταυροδρόμι, το πολύ, και πάλι ν' ψάχνεις χώρο να περάσεις ανάμεσα στ' αμάξια που στο Κολωνάκι είναι παρκαρισμένα με τους προφυλακτήρες σχεδόν να εφάπτονται

Άριστα στους έλληνες οδηγούς για το ταλέντο τους στους ελιγμούς στάθμευσης, μηδέν με τόνο στο μάθημα της κοινωνικής ευαισθησίας.
Θα σας άρεσε εσάς κύριε (ή κυρία) οδηγέ να σταματήσει ένας πεζός μπροστά σας ακριβώς την ώρα που πάει ν' ανάψει το πράσινο και για να προχωρήσετε να πρέπει να τον παρακάμψετε;
Μην προσπαθήσετε ν' απαντήσετε, έχω δει τις αντιδράσεις σας στα φανάρια.
Ακόμα κι αν ο πεζός έχει κάθε δικαιολογία, αν, πχ. είναι υπερήλικας και δε μπορεί να κινηθεί γρήγορα, αν είναι αναπηρικό αμάξι που κόλλησε στη λακκούβα του δήμαρχου, αν είναι μικρό παιδάκι που παραπάτησε, ακόμα κι αν είναι θεογκόμενα που της γλίστρησε το κινητό απ' το χέρι, θ' αγανακτήσεις, θα κορνάρεις, θα αναφέρεις αγίους και συγγενείς πρώτου βαθμού γιατί σ' έκοψαν από την ευθεία, γιατί σε κάνουν να περιμένεις, γιατί πρέπει να στρίψεις λίγο το τιμόνι, γιατί θα πρέπει να μπεις στον κόπο να ελέγξεις αν έρχεται κάποιος πίσω σου, γιατί σε καθυστέρησαν λίγα δευτερόλεπτα από τη δουλειά σου.
Κι όμως εσύ ο ίδιος (ή η ίδια) κόβεις το δρόμο όσων κινούνται στο πεζοδρόμιο, τους αναγκάζεις να βγουν στο δρόμο, θέτεις τη ζωή τους σε κίνδυνο μέσα στην κίνηση, τους καθυστερείς υποχρεώνοντάς τους να κάνουν παρακάμψεις, τους αναγκάζεις να στριμωχτούν μεταξύ προφυλακτήρα και κάδου και, αν είναι κάτι λιγότερο από υγιείς κι αρτιμελείς τους εμποδίζεις εντελώς τη μετακίνηση.

Κάποτε οι άνθρωποι έβγαζαν το καπέλο, υποκλίνονταν και άνοιγαν την πόρτα να περάσουν οι κυρίες και οι ηλικιωμένοι, παραμέριζαν για τα εμποδιζόμενα άτομα. Σήμερα δεν έχει σημασία αν είσαι άρρωστος, ηλικιωμένος ή ανάπηρος. Αν μπορείς να περάσεις, περνάς, αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να σου δώσει σημασία. Αν βρεις στο λεωφορείο θέση κάθεσαι, αλλιώς κανείς δε θα σηκωθεί για χάρη σου.

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Τέτοιοι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε;

Λένε πως ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο συμπεριφοράς της προς τα αδύνατα μέλη της. Ξέρουμε πως οι Νεάντερταλ δεν ήταν ζώα επειδή έχουμε στοιχεία πως φρόντιζαν τους ασθενείς και τους αναπήρους τους, που ζούσαν πολλά χρόνια μετά τον τραυματισμό τους.

Είμαστε λοιπόν χειρότεροι από τους ανθρώπους των σπηλαίων; Πόσο φροντίζουμε τους αδύναμους στην κοινωνία μας; Τι βοήθεια και υποστήριξη τους παρέχουμε; Όταν κλείνουμε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια αδιαφορώντας για τους πάντες, υγιείς ή ανάπηρους, πόσο πολιτισμένοι είμαστε;

Πολύ φοβάμαι ότι η γενέτειρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη έχει ξεχάσει τι σημαίνει πολιτισμός. Πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα μπροστά πριν ξαναρχίσει η χώρα μας ν' αξίζει τον τίτλο "πολιτισμένη".

ΥΓ. Το Κολωνάκι είναι μόνο ένα παράδειγμα, που τυχαίνει να γνωρίζω. Η ίδια κατάσταση επικρατεί σ' ολόκληρη τη χώρα και, αν κάποιος έχει αποδείξεις μιας καλύτερης πραγματικότητας, παρακαλώ να μου τις φέρει. Θα μου φτιάξει τη μέρα.
.