Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στη λεωφόρο Μεσογείων, δίπλα στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς. Εκεί η ζήτηση για θέσεις είναι τεράστια, λόγω του σταθμού του Μετρό εκεί κοντά. Όμως δεν υπάρχει καμία αστυνόμευση, καμία επίβλεψη των οδηγών που καταλήγουν ν’ αφήνουν τ’ αυτοκίνητά τους όπου μπορέσουν.
Το αποτέλεσμα μπροστά μας: αυτή η μαμά με το καρότσι αδυνατεί ν’ ανέβει με το παιδί από τη διάβαση, γιατί μπροστά της είναι παρκαρισμένο φαρδιά-πλατιά ένα αμάξι που κλείνει το πέρασμα. Έτσι, αναγκάζεται να παρακάμψει το αυτοκίνητο βγαίνοντας στο ρεύμα ανόδου της Μεσογείων (που όλοι ξέρουμε ότι είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας) για να μπορέσει από εκεί ν’ ανεβάσει το καρότσι στο πεζοδρόμιο.
Βεβαίως, τα καρότσια δεν ανεβαίνουν αυτόματα τα σκαλιά με αποτέλεσμα –ώσπου να ολοκληρώσει τη μανούβρα– η μαμά και το παιδί να βρίσκονται στο έλεος του όποιου γκαζοφονιά θ’ ανεβαίνει τρέχοντας και δε θα προλάβει να ελέγξει το αμάξι του.
Το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί και στην επόμενη διάβαση, και στην επόμενη, ώσπου τελικά να φτάσουν στον προορισμό τους.Με λίγα λόγια, γυναίκα και παιδί παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, για να μπορέσουν κάποιοι ν’ αφήσουν τ’ αυτοκίνητά τους.
Μήπως είναι καιρός να συνέλθουμε και να αξιολογήσουμε τα πράγματα σωστά; Τι είναι τελικά πιο πολύτιμο, η θεσούλα ή η ζωή του παιδιού;
Και, τέλος πάντων, τι έχουμε πάθει και δε μας πιάνει τρόμος ή αγανάκτηση κάθε φορά που βλέπουμε μια τέτοια σκηνή;
Το αποτέλεσμα μπροστά μας: αυτή η μαμά με το καρότσι αδυνατεί ν’ ανέβει με το παιδί από τη διάβαση, γιατί μπροστά της είναι παρκαρισμένο φαρδιά-πλατιά ένα αμάξι που κλείνει το πέρασμα. Έτσι, αναγκάζεται να παρακάμψει το αυτοκίνητο βγαίνοντας στο ρεύμα ανόδου της Μεσογείων (που όλοι ξέρουμε ότι είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας) για να μπορέσει από εκεί ν’ ανεβάσει το καρότσι στο πεζοδρόμιο.
Βεβαίως, τα καρότσια δεν ανεβαίνουν αυτόματα τα σκαλιά με αποτέλεσμα –ώσπου να ολοκληρώσει τη μανούβρα– η μαμά και το παιδί να βρίσκονται στο έλεος του όποιου γκαζοφονιά θ’ ανεβαίνει τρέχοντας και δε θα προλάβει να ελέγξει το αμάξι του.
Το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί και στην επόμενη διάβαση, και στην επόμενη, ώσπου τελικά να φτάσουν στον προορισμό τους.Με λίγα λόγια, γυναίκα και παιδί παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, για να μπορέσουν κάποιοι ν’ αφήσουν τ’ αυτοκίνητά τους.
Μήπως είναι καιρός να συνέλθουμε και να αξιολογήσουμε τα πράγματα σωστά; Τι είναι τελικά πιο πολύτιμο, η θεσούλα ή η ζωή του παιδιού;
Και, τέλος πάντων, τι έχουμε πάθει και δε μας πιάνει τρόμος ή αγανάκτηση κάθε φορά που βλέπουμε μια τέτοια σκηνή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου