Μαμάδες στο δρόμο & φίλοι: Πεζοδρομολογία Νο 3: Τι είναι τελικά ένα πεζοδρόμιο;

Μιλούσα τις προάλλες για τους ανθρώπους που άφησαν τα μπάζα στο πεζοδρόμιο, πιστεύοντας ότι τα βάζουν στην άκρη και δε θα ενοχλήσουν κανέναν.

Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι στη νοοτροπία του έλληνα το πεζοδρόμιο είναι σχεδόν σα να μην υπάρχει;

Μη με παρεξηγείτε, το πεζοδρόμιο είναι υπαρκτό και οι περισσότεροι από εμάς, όταν περπατούμε, θα επιλέξουμε το πεζοδρόμιο, αν υπάρχει, και όχι το δρόμο.

Αυτό που εννοώ είναι ότι, στο μυαλό των περισσότερων, το πεζοδρόμιο δε γίνεται αντιληπτό ως δρόμος, που πρέπει να μείνει ανοιχτός για διέλευση.

Αντίθετα, διαπιστώνουμε ότι τις περισσότερες φορές το πεζοδρόμιο γίνεται αντιληπτό ως μη-χρησιμοποιούμενος χώρος, ένα άδειο περιθώριο, κάτι σαν τα χαντάκια των δρόμων της παλιάς εποχής. Οι περισσότεροι δε φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι πρέπει να μείνει ελεύθερο. Αντίθετα, μια που αντιμετωπίζεται ως κενός χώρος στη διάθεση του καθενός, χρησιμοποιείται ως ένα βολικό μέρος όπου είναι φυσικό και αποδεκτό ν’ ακουμπήσεις σχεδόν οτιδήποτε – αυτοκίνητα, γλάστρες, σκουπίδια, εμπορεύματα κοκ.

Θέλετε μερικά παραδείγματα;