Ανάπηρος μπροστά σε ράμπα

Η φωτογραφία προέρχεται από το ιστολόγιο του Μανόλη Ανδριωτάκη και μ' ενοχλεί ιδιαίτερα.

Με πειράζει που αυτός ο άνθρωπος δε μπορεί να πάει μέχρι το Σουπερμάρκετ της γειτονιάς του χωρίς βοήθεια.

Με πειράζει που η πόλη γύρω του συνομωτεί για να τον κλείσει σπίτι και να τον αναγκάσει να ζητιανεύει τη βοήθεια συγγενών και φίλων για τα πιο απλά πράγματα.

Μ' ενοχλεί που ο εργολάβος έκανε την κακοτεχνία, που ο δήμαρχος την επέτρεψε και που οι υπόλοιποι σηκώνουμε τους ώμους και την αγνοούμε.

Με κάνει και αγανακτώ που πάντα θα βρεθεί κάποιος να κλείσει τη ράμπα λέγοντας "Σιγά μωρέ και τι έγινε," θεωρώντας δεδομένο πως οι ράμπες είναι μια πολυτέλεια που μας επέβαλλε ο "εξευρωπαϊσμός" μας και δεν εξυπηρετούν κανέναν.

Και μ' εξοργίζει που υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά ποιές ανάγκες εξυπηρετεί η ράμπα, αλλά επιλέγουν να τις αγνοήσουν γιατί έτσι τους βολεύει.

Και το χειρότερο είναι πως η αστυνόμευση περιορίζεται στις περιοχές γύρω από την Ηρώδου Αττικού. Για τους κοινούς θνητούς η νομιμότητα δεν είναι παρά υπερεκτιμημένη πολυτέλεια.

Αυτοκίνητα και συγκοινωνίες

Οι δρόμοι της πόλης μας: γεμάτοι ακινητοποιημένα οχήματα λόγω κίνησης και άλλα, που αναζητούν απελπισμένα θέση να παρκάρουν.

Αμφιβάλλει κανείς πως αυτή η χώρα χρειάζεται λιγότερα αυτοκίνητα;
Κι όμως, οι περισσότερες οικογένειες σήμερα έχουν περισσότερα από ένα αυτοκίνητο. Όσες δεν έχουν, σκέφτονται σοβαρά την αγορά ενός δεύτερου ή ακόμη και τρίτου αυτοκινήτου.
Ο λόγος;
Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι ανεπαρκείς και απίστευτα χρονοβόρες.
Ίσως να φταίει η κρίση, αλλά είναι γεγονός ότι τα δρομολόγια των λεωφορείων έχουν περιοριστεί κατά πολύ, παρόλο που το κόμιστρο αυξήθηκε 50%.
Όχι μόνο αυτό, αλλά τα δρομολόγια έπαψαν πια να είναι τακτικά, έτσι ώστε να μη  μπορεί κανείς να βασιστεί επάνω τους ή να προγραμματίσει το χρόνο του ανάλογα.
Οι ώρες αναχώρησης που δημοσιεύονται στις αφετηρίες ή στην ιστοσελίδα του ΟΑΣΑ έχουν να ανανεωθούν από πέρυσι ή πρόπερσι και δεν έχουν καμία σχέση με τα δρομολόγια που πραγματοποιούνται τελικά.
Όταν τα λεωφορεία ξεκινούν με διαφορά 20 λεπτών το ένα από το άλλο (δε μιλώ για γραμμές με ακόμη αραιότερα δρομολόγια) αλλά κανείς δεν ξέρει πότε θα περάσουν, ο ατυχής εργαζόμενος που θέλει να πάει στη δουλειά του πρέπει να ξεκινήσει 30-40 λεπτά νωρίτερα από την ώρα που θα ήθελε να πάρει το λεωφορείο, πράγμα που σημαίνει ότι προσθέτει τουλάχιστον μισή χαμένη ώρα στην καθημερινή του διαδρομή.
Και επειδή οι λεωφορειολωρίδες μόνο για λεωφορεία δεν είναι, ενώ η "κίνηση" είναι πάντα ακινητοποιημένη, τα δρομολόγια αργούν απίστευτα.
Οι περισσότεροι από εμάς πρέπει να πάρουμε τουλάχιστον δύο συγκοινωνίες για να φτάσουμε στον προορισμό μας (λεωφορείο και μετρό, αν όχι λεωφορείο-μετρό-λεωφορείο).
Αν αθροίσουμε το χρόνο αναμονής για κάθε μέσο, ο μέσος επιβάτης περνά περισσότερο χρόνο περιμένοντας στις στάσεις (και στις διαδρομές ανάμεσα σε στάσεις και σταθμούς) από όσον περνά μέσα στο όχημα. Ενενήντα λεπτά συνολική διαδρομή δεν είναι ασυνήθιστο στην πρωτεύουσα αυτής της υπέροχης χώρας. Αν βάλουμε κι άλλα τόσα για το γυρισμό, καταλήγουμε σε τρεις ώρες κάθε εικοσιτετράωρο, σπαταλημένες στο δρόμο.

Είναι άραγε τυχαίο που σταδιακά ένα αυτοκίνητο (ή έστω μηχανάκι) αρχίζει και γίνεται απαραίτητο για κάθε μέλος, κάθε οικογένειας;

Τουλάχιστον στο αμάξι μπορείς να καθήσεις άνετα χωρίς να ψήνεσαι να παγώνεις ή να βρέχεσαι στη στάση και χωρίς να αναγκάζεσαι να έρθεις σε πολύ στενή επαφή μ' ένα σωρό άγνωστους στο γεμάτο λεωφορείο.

Στο μηχανάκι λούζεσαι τη ζέστη και το κρύο, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι θα πάς γρήγορα στον προορισμό σου (αν δεν καταλήξεις στο ΚΑΤ βέβαια, αλλά όλοι οι μοτοσικλετιστές είναι σίγουροι ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους).

Συνεπώς, αν δε βελτιωθούν θεαματικά οι συγκοινωνίες, οι δρόμοι θα συνεχίσουν να είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα που κινούνται με ρυθμό χελώνας, ενώ τα πεζοδρόμια θα είναι γεμάτα από αυτοκίνητα που δε βρίσκουν να παρκάρουν πουθενά.

Με λίγα λόγια: για ν' αδειάσουν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια, χρειαζόμαστε περισσότερα λεωφορεία, τραίνα και τραμ, συχνότερα δρομολόγια, σωστό σχεδιασμό των διαδρομών και καλό προγραμματισμό των δρομολογίων, ο οποίος επιπλέον πρέπει να γνωστοποιείται στους επιβάτες.

Ή αυτό ή θα πρέπει να γκρεμίσουμε τα μισά κτίρια σε κάθε πόλη για να φτιάξουμε λεωφόρους και χώρους στάθμευσης για τα οχήματα που συνωστίζονται σε δρόμους και πεζοδρόμια.

Μπιενάλε πεζοδρομίου

Στο διαγωνισμό για την ανάδειξη της καλύτερης ράμπας παρκαρίσματος συμμετέχουν τα έργα:

ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑ

Ράμπα υψηλής αισθητικής με επιμελημένο πλακάκι σε χρώμα που φωτίζει το αστικό τοπίο. Καίρια η χρήση μισού σκαλοπατιού, που προκαλεί τις μητέρες να κατεβάζουν το καρότσι με τη μία ρόδα, συμβάλλοντας στη βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης.

 ΟΡΕΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Με μνήμες από τα ορεινά ελληνικά χωριά, μια ράμπα για δυνατούς αναρριχητές. Επιπλέον ατού: η κλίση εκτροπής, που οδηγεί τους διαβάτες προς το φυσικό τους χώρο, το δρόμο.

ΚΥΒΙΣΜΟΣ

Η αλληλουχία των επιπέδων, η εναλλαγή των κλίσεων και τα πρόσθετα στοιχεία από μάρμαρο, πέτρα και μέταλλο, συνθέτουν ένα δυναμικό σύνολο με αναφορές στη σύγχρονη τέχνη. Αναμφίβολα, μια δύσκολη πίστα για απαιτητικούς χρήστες.

ΠΑΝΩ - ΚΑΤΩ

Μια αυστηρή γκριζογραφία σε διαφορετικά επίπεδα, που παραπέμπουν στις απότομες και απροσδόκητες εναλλαγές της ζωής. Το συμβολισμό συμπληρώνουν λίγα στρατηγικά τοποθετημένα εμπόδια, συμβάλλοντας στη βιωματική εμπειρία του περαστικού.

Τερατώδεις ράμπες 2

Η ράμπα της εικόνας δε φτιάχτηκε σε δρόμο με κλίση.
Όχι, ο δρόμος είναι ολόισιος και ο κατασκευαστής δεν είχε καμιά δικαιολογία για να υψώσει αυτό το "βουνό" που κλείνει εντελώς το πεζοδρόμιο.
Ο μόνος λόγος γι αυτή την τερατώδη κλίση (πόσο να είναι άραγε; 40%;) είναι ότι ήθελε να κάνει το ισόγειο της πολυκατοικίας ψηλότερο από το έδαφος αλλά χωρίς να μπει στη διαδικασία να του δώσει μια μικρή κλίση.
Όσο για τους περαστικούς;
Το έχουμε ξαναπεί: ας πάνε απ' το δρόμο.

Τερατώδεις ράμπες 1

Στους ανηφορικούς δρόμους, για να μπορέσει το αυτοκίνητο να μπει στο γκαράζ ή την πυλωτή, ο κατασκευαστής φτιάχνει τη ράμπα οριζόντια, στο ύψος της εισόδου.
Αυτό βέβαια σημαίνει ότι αλλάζει τη φυσική κλίση του πεζοδρομίου στο συγκεκριμένο επίπεδο.
Αν η κλίση του δρόμου είναι μεγάλη, η υψομετρική διαφορά από την άκρη της ράμπας ως τη συνέχεια του πεζοδρομίου μπορεί να είναι πολύ μεγάλη. Μερικές φορές οι κατασκευαστές προσπαθούν να μπαλώσουν τη διαφορά με σκαλιά, άλλες φορές αφήνουν απλώς έναν "γκρεμό".
Το παράδειγμα που βλέπετε είναι τυπικό.

Για να δείξω την κλίμακα, μια που δεν είχα μαζί μου μετροταινία, το φωτογράφησα μαζί με το καρότσι μας που έχει ύψος, ως την άκρη της λαβής, 1,05 μ.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, όποιος έφτιαξε τη ράμπα μας ζητά να κατέβουμε (ή ν' ανέβουμε) ένα ύψος περίπου  ενός μέτρου με δυο μόνο δρασκελιές. Φαίνεται πως για εκείνον είναι φυσικό να κάνει βήματα των πενήντα εκατοστών στις φτέρνες ή στις μύτες των ποδιών (το σκαλοπατάκι στη μέση δεν έχει πλάτος μεγαλύτερο από 20 εκατοστά, χωράει-δε χωράει δηλαδή μισό παπούτσι).

Κι αν γι αυτόν είναι φυσιολογικό, πείτε μου, πώς θα περάσουν από αυτό το ανοσιούργημα ηλικιωμένοι με προβλήματα στις αρθρώσεις, παιδιά με μικρά ποδαράκια και άνθρωποι φορτωμένοι με ψώνια;

Για καρότσια λαϊκής, παιδιών και αναπήρων, ούτε λόγος να γίνεται.

Είναι ν' απορεί κανείς που οι περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν από το δρόμο;

Ακόμη και γι αυτούς όμως προέβλεψε ο κατασκευαστής, με μια χαριτωμένη λεπτομέρεια: φτιάχνοντας τη ράμπα, έριξε τσιμέντο που έκλεισε το ρείθρο του δρόμου, με αποτέλεσμα τα νερά να κυλούν στο οδόστρωμα.

Ό,τι ακριβώς χρειάζεται για μια μεγαλοπρεπή γλίστρα και μια επείγουσα διακομιδή στο ΚΑΤ. Λέτε να είναι ορθοπεδικός;

Η τέλεια λύση για το παράνομο παρκάρισμα - πρέπει να το δείτε!

Η πιο δραστική λύση για όσους παρκάρουν παράνομα!

Ο δήμαρχος του Βίλνιους της Λιθουανίας, τα πήρε στο κρανίο με τους παράνομα παρκαρισμένους και βγήκε στους δρόμους με το τεθωρακισμένο!

Όλα αυτά σε μια πόλη χάρμα οφθαλμών, με φαρδιά πεζοδρόμια γεμάτα δέντρα και τεράστιους δρόμους, σχεδόν άδειους από αυτοκίνητα.

Αλήθεια, τι θα έκανε αν ήταν στην Αθήνα;

(Το βιντεάκι το βρήκα πρώτη φορά εδώ.)

Το δόγμα του σοκ

Σερφάροντας στο δίκτυο έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα θεωρία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Σύμφωνα με την Καναδή συγγραφέα και ακτιβίστρια Naomi Klein, οι περίοδοι κρίσης κατασκευάζονται έντεχνα με σκοπό να επιβάλλουν στους λαούς μέτρα που αλλιώς δε θα δέχονταν με κανένα τρόπο, μέτρα τα οποία ευνοούν τους έχοντες σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.

Μπορεί στη χώρα μας να μην ξέσπασε πόλεμος ή φυσική καταστροφή, αλλά η (κατασκευασμένη;) οικονομική κατάρρευση της χώρας μας και η απειλή της χρεωκοπίας σίγουρα αποτέλεσαν θαυμάσιες δικαιολογίες για την επιβολή των μέτρων που ζούμε σήμερα.

Δείτε το και πείτε μου τη γνώμη σας.

(Αν δεν ανοίγει το βίντεο, πατήστε εδώ. Σας προειδοποιώ, είναι μεγάλο.)

Τσάμπα συμπάθεια

Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα!

Όλοι όσοι χρησιμοποιούν συγκοινωνίες το ξέρουν, τα δρομολόγια έχουν αραιώσει και δε φταίει το καλοκαίρι. Τώρα τον Αύγουστο μάλιστα θα γίνουν ακόμη αραιότερα.

Σιγά, θα μου πείτε, τι κι αν το λεωφορείο κάνει 40 λεπτά να εμφανιστεί;
Είναι καλοκαίρι - χαλάρωσε κι απόλαυσε την αναμονή στη στάση, άσε το άγχος και τη γκρίνια.
Και μη μου πείς ότι θα πρέπει να ξυπνήσεις αξημέρωτα γιατί θα χρειαστείς δυο ώρες και βάλε για να πας στη δουλειά σου.
Όχι βέβαια. Είναι προφανές πως όσοι μένουν στην πόλη τον Αύγουστο είναι εδώ για ν' απολαύσουν την καλοκαιρινή Αθήνα, κι όχι επειδή δουλεύουν.
Τι;
Δουλεύεις;
Ας πρόσεχες.
Αν δεν έχεις BMW με κλιματισμό (κι άλλη μια για τον άντρα σου) είσαι άξια της τύχης σου.

Η κατάσταση με τα δρομολόγια έχει αρχίσει από μήνες.

Οι οδηγοί λεωφορείων άρχισαν να κολλούν ανακοινώσεις στις στάσεις με τις οποίες ζητούν την κατανόηση και τη συμπάθειά μας γιατί δε φταίνε οι ίδιοι.

Είναι αλήθεια πως δε φταίνε.
Ως υπάλληλοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εκτελούν τις εντολές της διοίκησης, η οποία δε φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα ούτε για το επιβατικό κοινό, ούτε για την κερδοφορία του ΟΑΣΑ.
Την κατανόησή μου λοιπόν την έχουν.

Τη συμπάθειά μου όμως, όχι.
Δεν την κέρδισαν.

Δε συμφωνείτε κύριοι με τις επιλογές της διοίκησης;
Πιστεύετε ότι καταστρέφουν τον Οργανισμό, ταλαιπωρούν τους επιβάτες και σας φέρνουν σε δύσκολη θέση απέναντι στο επιβατικό κοινό;
Θέλετε την υποστήριξη αυτού του κοινού στην επόμενη κινητοποίησή σας ενάντια στην υποβάθμιση των συγκοινωνιών, τις περικοπές των μισθών σας, τις απολύσεις κτλ;
Ε, τότε γιατί δεν κάνετε κάτι;

Αν ζητάτε τη συμπάθεια του κοινού με τα χέρια στραυρωμένα, δεν πρόκειται να την κερδίσετε.
Για σκεφτείτε λιγάκι - αν θέλετε βοήθεια και συμπαράσταση, δε θα πρέπει κι εσείς οι ίδιοι να βοηθήσετε και να συμπαρασταθείτε;

Δεν είστε ανήμποροι - τρόποι και δυνατότητες υπάρχουν.

Σίγουρα ξέρετε τα δρομολόγια κι ασφαλώς ενημερώνεστε πρώτοι από όλους για κάθε αλλαγή.
Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να τοιχοκολλήσετε τα νέα δρομολόγια (με δική σας πρωτοβουλία, όχι με εντολή της διοίκησης) στις στάσεις;
Δε βλέπω να δυσκολευτήκατε να τοιχοκολλήσετε εκείνο το χαρτί με το οποίο ζητάτε τη συμπάθειά μας.
Γιατί λοιπόν δεν το κάνετε;

Θα προτείνω κι ένα ακόμη βήμα:
Η ιστοσελίδα του ΟΑΣΑ υπάρχει, δέχεται εκατοντάδες επισκέψεις, αλλά όλα τα δρομολόγια που βρίσκονται εκεί δεν ισχύουν (με πρωτοβουλία της διοίκησης, όπως λέτε, όχι δική σας).
Γιατί λοιπόν δεν τραβάτε το χαλί κάτω από τα πόδια της διοίκησης, δημοσιεύοντας τα - σωστά - δρομολόγια σε δική σας ιστοσελίδα;
Το να φτιάξει κανείς ένα blog ή μια σελίδα στο facebook δεν κοστίζει τίποτα και παίρνει 5-10 λεπτά. Φτιάξτε λοιπόν ένα για κάθε γραμμή ή για κάθε γειτονιά κι αναρτάτε εκεί τα δρομολόγια κάθε φορά που γίνεται μεταβολή.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν σήμερα βασίζονται στο δίκτυο όλο και περισσότερο για πληροφορίες, ιδίως οι νέοι. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι το χρησιμοποιούν έμμεσα, μέσω των παιδιών και των εγγονιών τους.
Πολύ σύντομα οι αλλαγές θα γίνονταν γνωστές σε μεγάλο μέρος του επιβατικού κοινού και θα εξυπηρετούσαν χιλιάδες πολίτες με ελάχιστο κόπο από την πλευρά σας.

Γιατί λοιπόν δε σηκώνετε το δαχτυλάκι σας να κάνετε κάτι για το κοινό σας; Πώς περιμένετε να σας υποστηρίξουν οι πολίτες αν εσείς πρώτοι δεν κάνετε την παραμικρή προσπάθεια να ελαφρύνετε την καθημερινή τους ταλαιπωρία;

Και, όταν έρθει η ώρα της απεργίας (που θα έρθει) γιατί δεν κάνετε άλλη μια κίνηση ματ; Κυκλοφορήστε τα λεωφορεία κανονικά, αλλά χωρίς εισητήριο, για να πάρετε όλους τους επιβάτες με το μέρος σας και να βγάλετε επιτέλους τη διοίκηση από την απάθειά της.

Ή μήπως νομίζετε ότι οι αφεντάδες μας θα συγκινηθούν αν κάποιοι πολίτες ξυπνήσουν αξημέρωτα για να περπατήσουν ως τη δουλειά ή πληρώσουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε ταξί;