Αυτοκίνητα και συγκοινωνίες

Οι δρόμοι της πόλης μας: γεμάτοι ακινητοποιημένα οχήματα λόγω κίνησης και άλλα, που αναζητούν απελπισμένα θέση να παρκάρουν.

Αμφιβάλλει κανείς πως αυτή η χώρα χρειάζεται λιγότερα αυτοκίνητα;
Κι όμως, οι περισσότερες οικογένειες σήμερα έχουν περισσότερα από ένα αυτοκίνητο. Όσες δεν έχουν, σκέφτονται σοβαρά την αγορά ενός δεύτερου ή ακόμη και τρίτου αυτοκινήτου.
Ο λόγος;
Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι ανεπαρκείς και απίστευτα χρονοβόρες.
Ίσως να φταίει η κρίση, αλλά είναι γεγονός ότι τα δρομολόγια των λεωφορείων έχουν περιοριστεί κατά πολύ, παρόλο που το κόμιστρο αυξήθηκε 50%.
Όχι μόνο αυτό, αλλά τα δρομολόγια έπαψαν πια να είναι τακτικά, έτσι ώστε να μη  μπορεί κανείς να βασιστεί επάνω τους ή να προγραμματίσει το χρόνο του ανάλογα.
Οι ώρες αναχώρησης που δημοσιεύονται στις αφετηρίες ή στην ιστοσελίδα του ΟΑΣΑ έχουν να ανανεωθούν από πέρυσι ή πρόπερσι και δεν έχουν καμία σχέση με τα δρομολόγια που πραγματοποιούνται τελικά.
Όταν τα λεωφορεία ξεκινούν με διαφορά 20 λεπτών το ένα από το άλλο (δε μιλώ για γραμμές με ακόμη αραιότερα δρομολόγια) αλλά κανείς δεν ξέρει πότε θα περάσουν, ο ατυχής εργαζόμενος που θέλει να πάει στη δουλειά του πρέπει να ξεκινήσει 30-40 λεπτά νωρίτερα από την ώρα που θα ήθελε να πάρει το λεωφορείο, πράγμα που σημαίνει ότι προσθέτει τουλάχιστον μισή χαμένη ώρα στην καθημερινή του διαδρομή.
Και επειδή οι λεωφορειολωρίδες μόνο για λεωφορεία δεν είναι, ενώ η "κίνηση" είναι πάντα ακινητοποιημένη, τα δρομολόγια αργούν απίστευτα.
Οι περισσότεροι από εμάς πρέπει να πάρουμε τουλάχιστον δύο συγκοινωνίες για να φτάσουμε στον προορισμό μας (λεωφορείο και μετρό, αν όχι λεωφορείο-μετρό-λεωφορείο).
Αν αθροίσουμε το χρόνο αναμονής για κάθε μέσο, ο μέσος επιβάτης περνά περισσότερο χρόνο περιμένοντας στις στάσεις (και στις διαδρομές ανάμεσα σε στάσεις και σταθμούς) από όσον περνά μέσα στο όχημα. Ενενήντα λεπτά συνολική διαδρομή δεν είναι ασυνήθιστο στην πρωτεύουσα αυτής της υπέροχης χώρας. Αν βάλουμε κι άλλα τόσα για το γυρισμό, καταλήγουμε σε τρεις ώρες κάθε εικοσιτετράωρο, σπαταλημένες στο δρόμο.

Είναι άραγε τυχαίο που σταδιακά ένα αυτοκίνητο (ή έστω μηχανάκι) αρχίζει και γίνεται απαραίτητο για κάθε μέλος, κάθε οικογένειας;

Τουλάχιστον στο αμάξι μπορείς να καθήσεις άνετα χωρίς να ψήνεσαι να παγώνεις ή να βρέχεσαι στη στάση και χωρίς να αναγκάζεσαι να έρθεις σε πολύ στενή επαφή μ' ένα σωρό άγνωστους στο γεμάτο λεωφορείο.

Στο μηχανάκι λούζεσαι τη ζέστη και το κρύο, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι θα πάς γρήγορα στον προορισμό σου (αν δεν καταλήξεις στο ΚΑΤ βέβαια, αλλά όλοι οι μοτοσικλετιστές είναι σίγουροι ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους).

Συνεπώς, αν δε βελτιωθούν θεαματικά οι συγκοινωνίες, οι δρόμοι θα συνεχίσουν να είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα που κινούνται με ρυθμό χελώνας, ενώ τα πεζοδρόμια θα είναι γεμάτα από αυτοκίνητα που δε βρίσκουν να παρκάρουν πουθενά.

Με λίγα λόγια: για ν' αδειάσουν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια, χρειαζόμαστε περισσότερα λεωφορεία, τραίνα και τραμ, συχνότερα δρομολόγια, σωστό σχεδιασμό των διαδρομών και καλό προγραμματισμό των δρομολογίων, ο οποίος επιπλέον πρέπει να γνωστοποιείται στους επιβάτες.

Ή αυτό ή θα πρέπει να γκρεμίσουμε τα μισά κτίρια σε κάθε πόλη για να φτιάξουμε λεωφόρους και χώρους στάθμευσης για τα οχήματα που συνωστίζονται σε δρόμους και πεζοδρόμια.