Σκέψεις για ένα σχόλιο

Τις προάλλες είχα δημοσιεύσει ένα βίντεο που βρήκα τυχαία στο you tube. Το βρήκα εξαιρετικά διασκεδαστικό, αλλά μια αναγνώστρια είχε διαφορετική γνώμη:

Κυριακή, 20 Νοεμβρίου 2011
Τυφλή στο δρόμο - απίστευτο βίντεο

Δείτε αυτό το βιντεάκι και γελάστε μαζί μου:

Υποτίθεται ότι παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η πίστα είναι οι δρόμοι της Αθήνας και "άβαταρ" σου μια τυφλή κοπέλα. [...]

1 σχόλια:

ephee είπε...

Πραγματικά γέλασες; Εγώ ήρθα στη θέση της, και φοβήθηκα, και ντράπηκα.

Πώς μπορεί δυο άνθρωποι να βλέπουν το ίδιο πράγμα και ν' αντιδρούν τόσο διαφορετικά;

Γιατί εκείνη το βρήκε τρομακτικό και δυσάρεστο ενώ εγώ διασκεδαστικό;

Άρχισα να σκέφτομαι...

Δε φοβήθηκα, γιατί υποθέτω πως το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα περνούν δίπλα μας ξυστά οδηγοί που δεν ξέρω τι έχουν πιεί, τι έχουν καπνίσει, αν μιλούν στο κινητό, ή αν έχουν νεύρα γιατί καβγάδισαν στο σπίτι. Μια στραβοτιμονιά αρκεί για να κάνει εμένα και τα παιδιά σάντουιτς, ανάμεσα στον προφυλακτήρα του διερχόμενου και το φτερό του παρκαρισμένου. Μια λάθος εκτίμηση αρκεί για να τσακίσει τα λατρεμένα τους κορμάκια. Αυτός είναι ο καθημερινός μου εφιάλτης. Δε θα σας περιγράψω την εικόνα που κάνει την καρδιά μου να σταματά κάθε φορά που περνά η σκέψη από το μυαλό μου. Η ζωή μας κρέμεται στα χέρια κάθε άγνωστου που κρατά τιμόνι. Δε μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό και η αδυναμία αυτή με τρελλαίνει. Αλλά δε μπορώ να κλειδώσω τα παιδιά στο σπίτι - πρέπει να πάμε στο σχολείο, στο πάρκο, στο σούπερ-μάρκετ. Και για να πάμε εκεί, πρέπει να βγούμε στο δρόμο.

Έπειτα είναι η ντροπή. Γιατί να ντραπώ; Όσο δεν παρκάρω στο πεζοδρόμιο και δεν κατεβάζω τα σκουπίδια όταν ο κάδος είναι φίσκα, δεν έχω λόγο. Σίγουρα, δε νοιώθω περήφανη όταν δείχνω τη χώρα μας σε φίλους από το εξωτερικό, αλλά δε σκοπεύω ν' αρχίσω να ντρέπομαι για κάτι που δεν έχω κάνει.

Έτσι, ο φόβος κι η ντροπή δεν είναι επιλογές - τουλάχιστον για μένα. Τι μένει; Μόνο δύο εναλλακτικές: ή  προσπερνάς ανασηκώνοντας τους ώμους ή αγανακτείς κι ανασηκώνεις τα μανίκια. Προτίμησα τη δεύτερη - αυτό το μπλογκ δεν είναι παρά ένα μέρος της προσπάθειας ν' αλλάξω τα πράγματα.

Όμως γιατί δεν αγανάκτησα όταν είδα την κοπέλα να υποφέρει τα πάνδεινα για να περάσει δύο τετράγωνα; Ίσως έχω συνηθίσει. Ή απλά, είδα τους πόντους να μαζεύονται στην οθόνη και μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που δε μπόρεσα να μη γελάσω. Είδα τη φάτσα της να πρασινίζει όταν μύρισε το χέρι που ακούμπησε στον κάδο και κούνησα το κεφάλι με κατανόηση. Στο τέλος την είδα να "κλέβει" όταν άνοιξε την πόρτα του παρκαρισμένου και πέρασε από την άλλη και χάρηκε η καρδιά μου. Κατά βάθος θα ήθελα κι εγώ να κάνω το ίδιο σε κάθε παρκαρισμένο που βρίσκω στο δρόμο μου. Αλλά δυστυχώς, στην πραγματική ζωή, δεν έχεις "cheat".