Οι πεζόδρομοι μας ανήκουν

Οι πεζόδρομοι είναι για τους πεζούς.

Σκοπός του πεζόδρομου είναι να δημιουργήσει ένα χώρο όπου οι άνθρωποι μπορούν να κινηθούν σε χαμηλές ταχύτητες με ασφάλεια, έτσι ώστε να μπορούν να επιδοθούν ανενόχλητοι σε δραστηριότητες που επιθυμεί να προωθήσει η πόλη (ψώνια στους εμπορικούς δρόμους, περίπατος γύρω από την Ακρόπολη κτλ.)

Τουλάχιστον αυτό είναι το σκεπτικό των σχεδιαστών.

Τι γίνεται όμως σήμερα;

Πόσες φορές έχετε περπατήσει σε πεζόδρομο απερίσπαστοι;

Στην Ελλάδα σήμερα οι πεζόδρομοι έχουν καταντήσει παρακαμπτήριες αρτηρίες για τους οδηγούς των οχημάτων που θέλουν να ξεφύγουν από τους μποτιλιαρισμένους δρόμους.

Είναι αδύνατον να πας για ψώνια στην Ερμού χωρίς ν' ακούσεις πίσω σου ανυπόμονο μαρσάρισμα, (εκτός ίσως από τα Σάββατα με καλό καιρό όταν η Ερμού είναι πιο "πηγμένη" από τους γύρω δρόμους).

Είναι αδύνατο να κάνεις ρομαντική βόλτα γύρω από την Ακρόπολη χωρίς το διαρκές βουητό των δικύκλων και τη μυρωδιά των καυσαερίων τους.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι αν η διέλευση των οχημάτων μας χαλά το κέφι για ψώνια ή καταστρέφει τη ρομαντική ατμόσφαιρα.

Το πρόβλημα είναι η ασφάλεια.
Κάθε φορά που ένας πεζός βγαίνει στο δρόμο παράνομα κινδυνεύει ο ίδιος.
Κάθε φορά που ένας οδηγός μπαίνει παράνομα στον πεζόδρομο δεν κινδυνεύει ο ίδιος αλλά οι πεζοί που θα βρεθούν μπροστά του.
Και όσο κανείς δεν κάνει τίποτα γι αυτό, η κατάσταση θα διαιωνίζεται.

Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η πρώτη σε δυστυχήματα με θύματα πεζούς στην Ευρώπη.
Δύο διαπρεπείς επιστήμονες της χώρας μας άφησαν την τελευταία πνοή τους σε πεζόδρομο, αλλά δεν είναι οι μόνοι (βλ. εδώ, στο όνομα Γωγώ Μπουρελιά).
Καθημερινά, παντού στην Ελλάδα τα οχήματα παραβιάζουν τους χώρους των πεζών και καθημερινά έχουμε συμβάντα, άλλοτε ελαφρά κι άλλοτε σοβαρότερα (βλ. εδώ, εδώ κι εδώ).

Είναι καιρός αυτή η τρομοκρατία να πάψει. Οι οάσεις πρασίνου και ηρεμίας σε κάθε ελληνική πόλη είναι λιγοστές. Αν θέλουμε να τις απολαμβάνουμε, πρέπει να τις υπερασπιστούμε. Αλλιώς, ας αφήσουμε το αυτοκίνητο να κυριαρχήσει παντού κι ας απολαμβάνουμε τον κόσμο μόνο μέσα από τα τζάμια του.