Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τη γιαγιά και την εγγονή που τις πάτησε αυτοκίνητο γιατί κάποιος ήταν παρκαρισμένος στο πεζοδρόμιο κι αναγκάστηκαν να βγουν στο δρόμο;
Τι έγινε μ' αυτή την ιστορία, γιατί δεν ασχολήθηκε κανείς, πού είναι τα Μέσα να μας πουν αν πιάσανε τον ασυνείδητο, αν πήγε στο δικαστήριο, τι έγινε εκεί;
Δεν είμαι η μόνη που δε λέει να ξεχάσει την ιστορία. Ρώτησα χτες και βρήκα τέσσερις: τη μεγάλη μου την κόρη, τη "Μαμά στο Δρόμο", μια φίλη από το γυμναστήριο κι ένα συνάδελφο. Έτσι, μέσα σε μια μέρα. Και δεν είμαστε οι μόνοι. Είναι κι άλλοι, και τους βρήκα σ' ένα άρθρο κι αν διαβάζετε αυτό το ποστ πα να πει ότι κατάφερα να το κολλήσω παρακάτω.
Εμείς, που τα θυμόμαστε κάτι τέτοια, που ανάβουν τα λαμπάκια μας όταν βλέπουμε παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο, δεν είμαστε ούτε τρελοί, ούτε παράξενοι, ούτε γραφικοί. Είμαστε η αναθεματισμένη η πλειοψηφία.
Όλοι έχουμε αυτοκίνητο, αλλά όλοι έχουμε παιδιά που γυρνούν απ' το σχολείο και θέλουμε να φτάσουν το μεσημέρι στο σπίτι, όχι στο νοσοκομείο.
Αυτοί είναι οι τρελοί, οι παράξενοι κι εγκληματίες. Αυτοί που παρκάρουν στο πεζοδρόμιο κι ούτε που βάζουν στο μυαλό τους ότι κι οι ίδιοι από αυτό το πεζοδρόμιο θα περάσουν για να παν στο κάρο τους. Αυτοί που δε δίνουν δεκαράκι ποιος θα περάσει από εκεί, αν θα είναι γνωστός ή άγνωστος, αν κάποιος δε θα τον δει και θα τον πατήσει κι αν θα τον κλαίει η οικογένειά του. Αυτοί που το θεωρούν δικαίωμα να κλείνουν τα πεζοδρόμια των πεζών, αν όμως βρουν πεζό στο "δρόμο τους" το παίρνουν για προσωπική προσβολή.
Ε, όχι. Το να παρκάρεις στο πεζοδρόμιό ΜΟΥ είναι προσωπική προσβολή. Είναι δικό μου για να περπατάω και δικό σου, άμα ποτέ αποφασίσεις να ξεκολλήσεις από τον καναπέ σου για να πεταχτείς ως το περίπτερο.
Δεν είναι όμως το πάρκιν ΣΟΥ.
Δεν είσαι παρά ένας φτωχομπ***ς που τα σκας χοντρά για να πάρεις τη τζιπούρα, αλλά τσιγκουνεύεσαι τα πέντε ευρώ για να παρκάρεις. Ένας κώτσος που σφίγγεται και ιδρωκοπά στα γυμναστήρια γιατί είναι κουλ, αλλά να περπατήσει δυο τετράγωνα παραπάνω ούτε λόγος.
Δε θα πώ σκότωσε, γιατί κι αυτόν μάνα τον γέννησε, αλλά αν αυτό δεν είναι σκηνοθεσία για έγκλημα, τότε τι είναι;
Γι αυτό συμφωνώ με τον athensville: λάστιχα, χαρακιές, σπρέι και αυτοκόλλητα αφού η αστυνομία δε θα κάνει τίποτα (γιατί δε θα κάνει, το έχω δοκιμάσει). Όσο σκύβουμε το κεφάλι τόσο θα την τρώμε, από όλους. Αν όμως αντιδράσεις, τότε να δεις που θα το σκεφτούν δυο φορές πριν κάνουν τη **** τους.
2011
"Γιαγιά και 5χρονη εγγονή έχασαν την ζωή τους στην Πλ. Αττικής, κατειλημμένο από αμάξια το πεζοδρόμιο, βγήκαν στο οδόστρωμα και τις παρέσυρε αμάξι". Αυτη η τραγωδία έχει κολλήσει στο κεφάλι 2 χρόνια όποτε και συνέβη, είναι σαφώς το άδικο, είναι κι η θέση μου σαν πεζός που το τύπωσε βαθιά στο κεφάλι μου. Πολύ περισσότερο όμως η οργή για όλους εμάς, την μεγάλη σιωπηλή μάζα που κάνει τα στραβά μάτια σ' όλα, που ορύεται και καταριέται στις κάμερες και στην πραγματική ζωή "μόκο" και "δεν βαριέσαι".
Τι κάνει αυτός ο κόσμος όταν βλέπει την εγκληματική συμπεριφορά της φωτογραφίας που συνάντησα πριν 2 μέρες; Ποιος σταματάει; Κανείς, απλώς όλοι προσπερνούσανε.
Κι όμως το 'κανα και δεν είναι τόσο τρομερό. Ρώτησα τον καταστηματάρχη δίπλα, είχε καλέσει 2 φορές την Αστυνομία δεν ήλθε κανείς, πήρα κι εγώ, τα ίδια, περίμενα. Τελικά μετά από 15 λεπτά ήρθε ο γάιδαρος. Έφαγε βρίσιμο, κι αυτό ήταν, πήραν θάρρος κάποιοι απ' την δίπλα στάση και τον λούσαμε κανονικά. Ήταν εύκολο, τώρα το 'χω, είναι απλό να το κάνεις, κάντο!
Το θες πιο εξτρήμ; Όλοι μέσα: να του σκάμε να λάστιχα, να του κολλάμε τεράστια αυτοκόλλητα που δύσκολα βγαίνουν, να γεμίζουμε το αυτοκίνητο σπρέι. Να το νιώσουν, να νιώσουν εμάς ότι είμαστε απέναντι, ότι δεν σε παίρνει πια να κάνεις αυτό.
Μπορείτε να δεσμευτείτε ότι κάτι θα κάνετε παρακαλώ; Αλλιώς σκάστε!
Χθες, κολωνάκι στην Αποστόλου Παύλου: βγαλμένο για να μπαίνουν τα αμάξια στον πεζόδρομο, τόση δε αναισθησία που ούτε το ξεριζωμένο κολωνάκι δεν κρύψανε. Έλα μωρέ Ελλάδα!
Τι έγινε μ' αυτή την ιστορία, γιατί δεν ασχολήθηκε κανείς, πού είναι τα Μέσα να μας πουν αν πιάσανε τον ασυνείδητο, αν πήγε στο δικαστήριο, τι έγινε εκεί;
Δεν είμαι η μόνη που δε λέει να ξεχάσει την ιστορία. Ρώτησα χτες και βρήκα τέσσερις: τη μεγάλη μου την κόρη, τη "Μαμά στο Δρόμο", μια φίλη από το γυμναστήριο κι ένα συνάδελφο. Έτσι, μέσα σε μια μέρα. Και δεν είμαστε οι μόνοι. Είναι κι άλλοι, και τους βρήκα σ' ένα άρθρο κι αν διαβάζετε αυτό το ποστ πα να πει ότι κατάφερα να το κολλήσω παρακάτω.
Εμείς, που τα θυμόμαστε κάτι τέτοια, που ανάβουν τα λαμπάκια μας όταν βλέπουμε παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο, δεν είμαστε ούτε τρελοί, ούτε παράξενοι, ούτε γραφικοί. Είμαστε η αναθεματισμένη η πλειοψηφία.
Όλοι έχουμε αυτοκίνητο, αλλά όλοι έχουμε παιδιά που γυρνούν απ' το σχολείο και θέλουμε να φτάσουν το μεσημέρι στο σπίτι, όχι στο νοσοκομείο.
Αυτοί είναι οι τρελοί, οι παράξενοι κι εγκληματίες. Αυτοί που παρκάρουν στο πεζοδρόμιο κι ούτε που βάζουν στο μυαλό τους ότι κι οι ίδιοι από αυτό το πεζοδρόμιο θα περάσουν για να παν στο κάρο τους. Αυτοί που δε δίνουν δεκαράκι ποιος θα περάσει από εκεί, αν θα είναι γνωστός ή άγνωστος, αν κάποιος δε θα τον δει και θα τον πατήσει κι αν θα τον κλαίει η οικογένειά του. Αυτοί που το θεωρούν δικαίωμα να κλείνουν τα πεζοδρόμια των πεζών, αν όμως βρουν πεζό στο "δρόμο τους" το παίρνουν για προσωπική προσβολή.
Ε, όχι. Το να παρκάρεις στο πεζοδρόμιό ΜΟΥ είναι προσωπική προσβολή. Είναι δικό μου για να περπατάω και δικό σου, άμα ποτέ αποφασίσεις να ξεκολλήσεις από τον καναπέ σου για να πεταχτείς ως το περίπτερο.
Δεν είναι όμως το πάρκιν ΣΟΥ.
Δεν είσαι παρά ένας φτωχομπ***ς που τα σκας χοντρά για να πάρεις τη τζιπούρα, αλλά τσιγκουνεύεσαι τα πέντε ευρώ για να παρκάρεις. Ένας κώτσος που σφίγγεται και ιδρωκοπά στα γυμναστήρια γιατί είναι κουλ, αλλά να περπατήσει δυο τετράγωνα παραπάνω ούτε λόγος.
Δε θα πώ σκότωσε, γιατί κι αυτόν μάνα τον γέννησε, αλλά αν αυτό δεν είναι σκηνοθεσία για έγκλημα, τότε τι είναι;
Γι αυτό συμφωνώ με τον athensville: λάστιχα, χαρακιές, σπρέι και αυτοκόλλητα αφού η αστυνομία δε θα κάνει τίποτα (γιατί δε θα κάνει, το έχω δοκιμάσει). Όσο σκύβουμε το κεφάλι τόσο θα την τρώμε, από όλους. Αν όμως αντιδράσεις, τότε να δεις που θα το σκεφτούν δυο φορές πριν κάνουν τη **** τους.
Σκότωσε τοv Ελληvάρα!
1Φεβ2011
"Γιαγιά και 5χρονη εγγονή έχασαν την ζωή τους στην Πλ. Αττικής, κατειλημμένο από αμάξια το πεζοδρόμιο, βγήκαν στο οδόστρωμα και τις παρέσυρε αμάξι". Αυτη η τραγωδία έχει κολλήσει στο κεφάλι 2 χρόνια όποτε και συνέβη, είναι σαφώς το άδικο, είναι κι η θέση μου σαν πεζός που το τύπωσε βαθιά στο κεφάλι μου. Πολύ περισσότερο όμως η οργή για όλους εμάς, την μεγάλη σιωπηλή μάζα που κάνει τα στραβά μάτια σ' όλα, που ορύεται και καταριέται στις κάμερες και στην πραγματική ζωή "μόκο" και "δεν βαριέσαι".
Τι κάνει αυτός ο κόσμος όταν βλέπει την εγκληματική συμπεριφορά της φωτογραφίας που συνάντησα πριν 2 μέρες; Ποιος σταματάει; Κανείς, απλώς όλοι προσπερνούσανε.
Κι όμως το 'κανα και δεν είναι τόσο τρομερό. Ρώτησα τον καταστηματάρχη δίπλα, είχε καλέσει 2 φορές την Αστυνομία δεν ήλθε κανείς, πήρα κι εγώ, τα ίδια, περίμενα. Τελικά μετά από 15 λεπτά ήρθε ο γάιδαρος. Έφαγε βρίσιμο, κι αυτό ήταν, πήραν θάρρος κάποιοι απ' την δίπλα στάση και τον λούσαμε κανονικά. Ήταν εύκολο, τώρα το 'χω, είναι απλό να το κάνεις, κάντο!
Το θες πιο εξτρήμ; Όλοι μέσα: να του σκάμε να λάστιχα, να του κολλάμε τεράστια αυτοκόλλητα που δύσκολα βγαίνουν, να γεμίζουμε το αυτοκίνητο σπρέι. Να το νιώσουν, να νιώσουν εμάς ότι είμαστε απέναντι, ότι δεν σε παίρνει πια να κάνεις αυτό.
Μπορείτε να δεσμευτείτε ότι κάτι θα κάνετε παρακαλώ; Αλλιώς σκάστε!
Χθες, κολωνάκι στην Αποστόλου Παύλου: βγαλμένο για να μπαίνουν τα αμάξια στον πεζόδρομο, τόση δε αναισθησία που ούτε το ξεριζωμένο κολωνάκι δεν κρύψανε. Έλα μωρέ Ελλάδα!
Αντωνία άργησες, αλλά επέστρεψες με πολύ θυμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω ότι το παράνομο παρκάρισμα δεν είναι μόνο ενοχλητικό αλλά και εγκληματικό.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα γίνουμε κι εμείς ίδιοι. Όχι, το να χαράξεις το παρκαρισμένο αμάξι δεν είναι η σωστή λύση, όσο κι αν σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία (ή και περισσότερα) είναι ο καλύτερος τρόπος δράσης, με τα αυτοκόλλητα να ακολουθούν σε αρκετή απόσταση.
Τα υπόλοιπα δεν έχουν αξία ως τρόποι δράσης. Εξοργίζουν χωρίς να ενημερώνουν ή να διδάσκουν. Ο οδηγός δεν αντιλαμβάνεται το αίτιο της πράξης, την αποδίδει σε "καλόπαιδα" και συνεχίζει να παρκάρει όπως συνήθως.
Αυτό θέλεις να πετύχεις;