Ο εφιάλτης κρατάει τιμόνι

Η Χριστιάνα μας έγραψε για τις Σπέτσες, το νησί χωρίς αυτοκίνητα, που όμως τα στενά του δρομάκια είναι γεμάτα τροχοφόρα χωρίς καμία αστυνόμευση.
Θα μου πείτε, χρειάζεται αστυνόμευση;
Ε, ναι, χρειάζεται, γιατί ο εφιάλτης κυκλοφορεί παντού γύρω μας και δε φοράει κράνος.

Θα μου πείτε "Τι μας νοιάζει το κράνος;
Αυτή η σελίδα δεν ασχολείται με τα δικαιώματα των πεζών;
Και μάλιστα των μαμάδων και των παιδιών στο δρόμο;"
Έχετε δίκιο, αλλά όλοι μα όλοι οι οδηγοί δεν είναι πεζοί όταν δεν οδηγούν;
Άλλωστε, πεζοί ή οδηγοί, δεν είναι όλοι παιδιά κάποιων μαμάδων;
Μαμάδων που θα κλάψουν πικρά αν τα παιδιά τους χαθούν στο δρόμο;
Αυτό το ιστολόγιο είναι για όλα τα παιδιά που κινούνται στο δρόμο κι όλες τις μαμάδες που τρέμουν για τη ζωή τους.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, έναν από τους εφιάλτες των Σπετσών, τα μηχανάκια χωρίς κράνος.
Γιατί δε φοράνε κράνος;
Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να κλειδώνουμε τα ντουλάπια με απορρυπαντικά και φάρμακα όταν έχουμε παιδιά, γιατί δε χρειάζεται πολύ για να γίνει το κακό.
Όλοι κλειδώνουμε το σπίτι όταν φεύγουμε, γιατί δεν περνά κάθε μέρα κλέφτης από τη γειτονιά, αλλά μια μέρα, πού θα πάει, θα περάσει, κι αν γίνει αυτό, καλύτερα να βρει το σπίτι κλειδωμένο.
Όλοι θά 'πρεπε να φοράμε κράνος και ζώνη γιατί δε θα τρακάρεις κάθε μέρα, αλλά μια φορά που θα τρακάρεις, θα τα χρειαστείς.
Κι όμως, σ' αυτό το τελευταίο έχουμε μείνει πολύ πίσω, όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Λεωνίδας Ηρακλειώτης.
 
Τώρα, αν αυτοί οι άνθρωποι βασίζονται στο νόμο των πιθανοτήτων και δεν παίρνουν μέτρα να προφυλάξουν ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό και τα παιδιά τους, τότε πώς μπορούμε να πιστεύουμε ότι θα οδηγήσουν ώριμα και σωστά και θα σεβαστούν τη ζωή των άλλων;
Μήπως και πάλι θα βασιστούν στο νόμο των πιθανοτήτων για να αποφύγουν τον παππούλη που περνά το δρόμο; "Ο παππούλης θα συνεχίσει να κινείται με την ίδια ταχύτητα, δε θα γλιστρήσει, δε θα σκοντάψει, στο μεταξύ κανένας αφηρημένος με κινητό δε θα δοκιμάσει να περάσει απέναντι, κανένα παιδί δε θα πεταχτεί στο δρόμο, άρα εγώ προλαβαίνω να περάσω ξυστά ανάμεσα σ' αυτόν και το περίπτερο."
Τέτοιοι γρήγοροι, βιαστικοί κι επικίνδυνοι υπολογισμοί γίνονται κάθε μέρα, κάθε φορά που κάποιος περνά τη διάβαση, το κόκκινο, τον πεζόδρομο.
Ενενήντα εννιά στις εκατό φορές, δε θα γίνει τίποτα, ο οδηγός θα περάσει και θα πάει εκεί που θέλει δυο δευτερόλεπτα πιο γρήγορα. Την εκατοστή φορά θα γίνει κάτι τρομερό που θα το γράψουν οι εφημερίδες. Θυμάστε την Ηώ Ζερβουδάκη στον πεζόδρομο; Τον πρύτανη του ΑΠΘ στο πεζοδρόμιο; Τη μαμά με τα δίδυμα στη διάβαση; Κι αμέτρητους άλλους που κανείς μας δε θυμάται, εκτός από τους δικούς τους, που δε μπορούν να τους ξεχάσουν;

Οι σωστοί οδηγοί δε χρειάζονται αστυνόμο. Τον αστυνόμο τον χρειαζόμαστε για τους άλλους, που δε μπορούν να σκεφτούν σωστά, που δεν έχουν οδική παιδεία, που δε μπορούν να συλλάβουν ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες, αυτούς που ζουν μόνο στο σήμερα και πάντα το αύριο τους πιάνει απροετοίμαστους.
Για να προστατέψουν αυτούς πρέπει να υπάρχουν αστυνόμοι που να τους υποχρεώνουν να φορούν κράνος, γιατί γι αυτούς τα ογδόντα ευρώ είναι πιο σημαντικά από το άδειο τους κεφάλι και τη ζωή των παιδιών τους.

Για να προστατέψουν εμάς τους υπόλοιπους από τους άμυαλους πρέπει να υπάρχουν αστυνόμοι για να τους φοβερίζουν με πρόστιμα ώστε να μην περνούν φανάρια και θερίζουν οικογένειες, να μην οδηγούν πιωμένοι και ξεκληρίζουν σπίτια, κι όλα τα άλλα υπέροχα στα οποία επιδίδονται συστηματικά.

Χρειαζόμαστε αστυνομία σωστή και συνεπή και δικαιοσύνη με δόντια, γιατί γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι που δε μπορούν να καταλάβουν ούτε καν ότι όταν περνούν με κόκκινο κινδυνεύουν οι ίδιοι (για τους άλλους δε συζητώ καν).
Θυμάστε κάποτε που σας έγραφα για το αεροδρόμιο; Που ξαφνιάστηκα όταν ο ταξιτζής μας κοκκάλωσε άμεσα μόλις είδε άτομο να στέκει στην άκρη της διάβασης,  ενώ μέχρι να φτάσουμε στο Ελ. Βενιζέλος περνούσε από όλες τις διαβάσεις σα να μην υπήρχαν;
Ίσως να θυμάστε την αφελή μου ερώτηση "Μα γιατί σ' αυτήν κι όχι στις προηγούμενες;" και την αποστομωτική του απάντηση "Γιατί εδώ γράφουν."

Ας αρχίσουν λοιπόν να γράφουν. Να γράφουν και να μη σβήνουν. Να ένας τρόπος να γεμίσουν ξαφνικά τα άδεια μας ταμεία για να βγούμε μάνι-μάνι από την κρίση, ενώ θα κερδίσουμε κι ένα σωρό ζωές στην πορεία. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

(Σημ: Οι φωτογραφίες του Λ. Η., από εδώ.)