Πιασμένοι χέρι-χέρι; Αδύνατον!

Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να περπατάς με το παιδί σου;
Να του κρατάς το τρυφερό χεράκι του στο δικό σου κι εκείνο να σε κοιτάζει με μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη ενώ σου διηγείται πώς πέρασε στο σχολείο;
Πόσοι από εμάς έχουν αυτή τη χαρά;
Εμείς όχι.
Δε μπορούμε να περπατήσουμε δίπλα-δίπλα.
Δε μπορώ να τους κρατώ το χέρι για να προστατεύω τα μικρά τους ποδαράκια από γλιστρήματα και λακκούβες. Δε μπορώ ν' ακούω τα λόγια τους και να τα κοιτώ στα μάτια.
Κάθε μέρα, όπου πάμε, πηγαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλο.
Κάθε μέρα, τους παρακολουθώ είτε πίσω τους, είτε δίπλα τους, στο δρόμο.
Κάθε μέρα φωνάζω "πρόσεχε τη λακκούβα," "θα σταματήσουμε πριν περάσουμε το δρόμο," "όχι τόσο γρήγορα μωρό μου."
Πώς καταφέραμε να φτιάξουμε έναν τέτοιο κόσμο που να μας στερεί και τις απλούστερες μικροχαρές της ζωής;
Πώς καταφέραμε να συνηθίσουμε αυτό το χάλι; Πώς δεν αγανακτούμε;