Απαγορεύονται τα καροτσάκια!

Πριν από ένα χρόνο περίπου διάβαζα με κατάπληξη ότι κάποιοι ένοικοι πολυκατοικίας απαγόρευσαν, με το έτσι θέλω, την είσοδο παιδικών καροτσιών στην πολυκατοικία τους (εδώ).
Στη συζήτηση που ακολούθησε, μάθαμε πως δεν είναι η μόνη πολυκατοικία στην οποία συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι μαμάδες στο δρόμο κάναμε έκκληση για περισσότερες πληροφορίες έτσι ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε καταγγελία, αλλά δεν τις λάβαμε οπότε το θέμα έμεινε στο σύνηθες ελληνικό μοτίβο "Δε μ' αρέσει, αλλά γκρινιάζω και προσπαθώ να τα βολέψω όπως-όπως."

Ένα χρόνο όμως αργότερα, μια άλλη μαμά είχε μια χειρότερη εμπειρία, αυτή τη φορά όχι σε άσχετη πολυκατοικία, αλλά στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου Παπαγεωργίου, τη στελεχωμένη υποτίθεται από άτομα ειδικευμένα στη φροντίδα των πιο τρυφερών ηλικιών. Κι εκεί (άκουσον, άκουσον) απαγορεύονται τα καροτσάκια για τους μικρούς ασθενείς! Μα είναι δυνατόν;;;
Διαβάστε τι γράφει η έρμη η μάνα:

"Νοσηλευτήκαμε ένα τριήμερο, με 16 μηνών μωρό. το οποίο είχε φρικάρει, και δεν εβγαινε από το καρότσι. πόσες ώρες μπορούσα εγώ να κουβαλάω αγγαλιά ένα άρρωστο μωρό 12 κιλών? όλο το 24ωρο? ή μήπως μπορούσα να το λογικέψω οτι πρέπει να κάθεται 24 ώρες ύσηχο στην κούνια του νοσοκομείου, με τις πεταλούδες και τα σωληνάκια? ή μήπως μπορούσε ο πατέρας του που μου άλλαζε βάρδιες να το κουβαλάει την στιγμή που έχει κινητικό πρόβλημα?
το καρότσι ήταν η παρηγοριά μας – εκείνος ένιωθε ασφαλής στο καβούκι του, εγώ τον κουνούσα συνέχεια να ξεχνά τον πόνο του και να ηρεμεί, τις νύχτες που ούρλιαζε τον έβγαζα βόλτες στους διαδρόμους να μήν ξυπνάει τους υπόλοιπους και να υσηχάζει…
και οι υπεύθυνες εκεί – «σας είπα απαγορεύονται τα καρότσια» «να το στείλετε στο σπίτι σας»"

Και συνεχίζει, αυτή τη φορά σε μήνυμα που μας έστειλε απευθείας:

"Τον Νοέμβριο που νοσηλευτήκαμε στο Γεννηματά, δεν είχαμε κανένα τέτοιο θέμα – το καρότσι ήταν αυτονόητο να είναι στο δωμάτιο για τον σχεδόν ενός έτους τότε γιο μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πως η διοίκηση του ενός νοσοκομείου δίνει τόσο διαφορετικές οδηγίες από του άλλου.

Λυπήθηκα πολύ όλες εκείνες τις μητέρες που υπάκουσαν στις εντολές και τις φωνές του προσωπικού και έστειλαν τα καρότσια στο σπίτι – έπρεπε νύχτα μέρα να κουβαλάνε τα μωρά τους ασταμάτητα αγκαλιά για να τα ηρεμήσουν, και πραγματικά ήταν εντελώς εξαντλημένες…

Και δεν ήταν και καθόλου πρακτικό σε άλλα πράγματα δλδ… πχ έπρεπε να πας στο τέλος του διαδρόμου να πλύνεις μπιμπερό και να ετοιμάσεις γάλα (είχε ψυγείο και φούρνο μικροκυμάτων), που θα το άφηνα το μωρό? Μόνο του στο δωμάτιο να ουρλιάζει 10 λεπτά? Αν πάθαινε κάτι με τόσες πεταλούδες και σωληνάκια? Ή μήπως θα είχα καμία νοσοκόμα εκεί να προσέχει το εκάστοτε μωρό γιατί η μαμά του θέλει να πλύνει θηλές και να ζεστάνει γάλα?  Ή αν το είχα αγκαλιά μαζί μου θα το άφηνα στο πάτωμα? Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως σκέφτονται"



Εσείς, καταλαβαίνετε πώς σκέφτονται; Γιατί εγώ το σκέφτομαι από το καλοκαίρι που είδα το μήνυμα κι ακόμη δε μπορώ να καταλάβω....

Η συνέχεια εδώ.