Διαβάσεις, φανάρια και all time classic... ελληνική νοοτροπία!

Σωστά τα λέει, κι ας είναι από σελίδα για το αυτοκίνητο.

Φάση 1η: “Άντε προχώρα…” φωνάζει εξαγριωμένος ο οδηγός στον πεζό που περνάει από τη διάβαση.
Φάση 2η: Αυτοκίνητο σταματά ριψοκίνδυνα τη κίνηση πάνω στη λεωφόρο Συγγρού για να περάσουν δύο πεζοί.
Φάση 3η: Οδηγός φωνάζει περνώντας “Το παιδί κυρά μου μες στη μέση του δρόμου το έχεις;” και αυτή θιγμένη τον βρίζει και κουνάει το κεφάλι της που φώναξε σε… μια μάνα!

Το έχουμε χάσει λίγο ή εμένα μου φαίνεται;

Φάση 1η:
“Άντε προχώρα…” φωνάζει εξαγριωμένος ο οδηγός στον πεζό που περνάει από τη διάβαση.

Νόμος: Όπου υπάρχει διάβαση, προτεραιότητα έχουν οι πεζοί ο κόσμος να χαλάσει! Ειδικά εάν δεν υπάρχουν φανάρια και παρά μόνο η διάβαση.
Συμπέρασμα: Σε μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία), αλλά ακόμα και σε… μικρότερα (Βουλγαρία!) δε θα δεις να περνάει πεζός από διάβαση και το αυτοκίνητο να κορνάρει ή ο οδηγός να βρίζει για παράδειγμα. Ακόμα χειρότερα να περιμένουν πεζοί σε διάβαση χωρίς φανάρια για να σταματήσουν τα αυτοκίνητα ώστε να καταφέρουν να περάσουν απέναντι.
Στη χώρα μας πλέον αν γίνει το αντίθετο, αν δηλαδή σταματήσεις σε διάβαση για να περάσουν οι πεζοί, σε κοιτάνε περίεργα (οι πεζοί!) και σου γνέφουν και ευχαριστώ. Άσε τους πίσω οδηγούς που δυσανασχετούν επειδή σταμάτησες…
Λάθος: Να κορνάρουμε, φωνάζουμε ή ότι άλλο στα εμπρός αυτοκίνητα που έχουν σταματήσει για να περάσουν οι πεζοί από τη διάβαση.
Σωστό: Να έχουμε υπομονή όταν ο πεζός είναι ηλικιωμένος ή άτομο με ειδικές ανάγκες και να σταματάμε πάντοτε πριν τη διάβαση και όχι επάνω στις λευκές γραμμές.

Φάση 2η:
Αυτοκίνητο σταματά ριψοκίνδυνα την κίνηση πάνω στη Λεωφ. Συγγρού για να περάσουν δύο πεζοί.

Νόμος: Απαγορεύεται η διάσχιση οποιουδήποτε δρόμου από πεζούς εάν δεν υπάρχει διάβαση ή φανάρι και πινακίδα.
Συμπέρασμα: Πάλι καλά που δεν είχαμε καραμπόλα μπροστά στα μάτια μου επειδή δύο κοπελιές δε μπορούσαν να περπατήσουν 100 μέτρα παραπάνω που υπήρχε η διάβαση με το φανάρι της (ε τώρα που τα λέμε είναι και πολλά 100 μέτρα!) και ο πρόθυμος καλός κυριούλης έκοψε τελείως ταχύτητα στη μεσαία λωρίδα και τις άφησε να διασχίσουν τη Λεωφ. Συγγρού τόσο επικίνδυνα. Καθημερινό φαινόμενο βέβαια στους ελληνικούς δρόμους. Το κακό της περίπτωσης ποιο είναι;
Όσοι πεζοί δεν έχουν δίπλωμα οδήγησης! Γιατί; Γιατί εάν δεν υπάρξεις οδηγός να δεις και να τα ζήσεις αυτά, δε μπορείς να καταλάβεις και έπειτα γίνεσαι σίγουρα καλύτερος πεζός (αν έχεις και μια σχετική παιδεία…) εάν πάρεις δίπλωμα.
Ας μάθουμε λοιπόν να σεβόμαστε τους οδηγούς όσο είμαστε πεζοί και τους πεζούς όταν οδηγούμε.
Εκτός λοιπόν από άσχετους οδηγούς που αγνοούν πλήρως τον κώδικα και ξεκινούν τις καλοσύνες σε επικίνδυνους δρόμους, έχουμε και πληθώρα από άσχετους πεζούς που αγνοούν κάθε κίνδυνο.
Λάθος: Και πολύ ριψοκίνδυνο να διασχίζουμε δρόμους (όπως η εθνική οδός για παράδειγμα!) χωρίς διαβάσεις ή φανάρια.
Σωστό: Να διασχίζουμε δρόμους μόνο από τις διαβάσεις και να περιμένουμε να ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι (ο Γρηγοράκης κοινώς!) στο φανάρι για να περάσουμε απέναντι.

Φάση 3η: 
Οδηγός φωνάζει περνώντας “Το παιδί κυρά μου μες στη μέση του δρόμου το έχεις;” κι αυτή θιγμένη τον βρίζει και κουνάει το κεφάλι της που φώναξε (και πλήγωσε!)… μια μάνα!

Νόμος: Δεν υπάρχει!
Συμπέρασμα: Είναι απίστευτο αυτό που αντιμετωπίζουμε συχνά. Και ναι, δέχομαι ότι τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα πολλές φορές στη χώρα μας αλλά πρώτα προστατεύουμε εμάς και μετά το παιδί μας; Αφήνουμε το παιδάκι ή το καρότσι από την πλευρά του δρόμου; Είμαστε σοβαροί;
Όταν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια ή είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα και μηχανές (…) βαδίζετε πάντοτε από την αριστερή πλευρά του δρόμου ώστε να βλέπετε τα αυτοκίνητα και την κίνηση μπροστά σας. Εάν περπατάτε από τη δεξιά πλευρά τα αυτοκίνητα περνούν πίσω σας και δεν έχετε κανένα έλεγχο της κυκλοφορίας, ενώ σίγουρα εμποδίζετε και εκνευρίζετε τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ακόμα πιο προσεκτικοί πρέπει να είστε εάν συνοδεύετε παιδάκι και να το έχετε πάντοτε από την εσωτερική πλευρά του δρόμου (δεξιά σας) για τη μεγαλύτερη ασφάλεια του.
Λάθος: Να διασχίζουμε επικίνδυνους δρόμους ή δρόμους χωρίς πεζοδρόμια και να περπατάμε από την δεξιά πλευρά τους. Έτσι έχουμε πίσω μας τα αυτοκίνητα που περνούν και δεν ελέγχουμε τη κατάσταση.
Σωστό: Να περπατάμε στα πεζοδρόμια και να κρατάμε πάντοτε τα παιδιά σφιχτά από το χέρι έχοντας τα από τη δεξιά πλευρά μας (εσωτερικά).

Το ηθικό δίδαγμα!

Σταματάμε σε όλα τα κόκκινα. Σε όλα όμως! Οδηγοί και πεζοί. Ακόμα και σε αυτά που βλέπουμε ότι κανένας δε πρόκειται να περάσει και είναι 4 η ώρα το πρωί και βαριόμαστε ανελέητα. Δε διασχίζουμε δρόμους χωρίς διάβαση όταν είμαστε πεζοί και σταματάμε πάντοτε σε αυτή όταν είμαστε οδηγοί. Κοινώς, καλό θα ήταν να αποκτήσουμε σιγά σιγά μια καλή συμπεριφορά στο δρόμο, οδηγοί και …πεζοί!

 

Σημείωση: Καλά τα λέει και σωστά. Αλλά αυτό το "Δε διασχίζουμε δρόμους χωρίς διάβαση όταν είμαστε πεζοί" κάπως μου φάνηκε. Δηλαδή στην Αθήνα, όπου το 90% των δρόμων δεν έχουν πουθενά διαγράμμιση, πώς θα βγούμε από το σπίτι; Στη γειτονιά μου ούτε ως το φούρνο της γειτονιάς θα μπορούσαμε να πάμε. Και δε μιλάω καν για την επαρχία. Με λίγα λόγια, αν είσαι πεζός είσαι υποχρεωμένος να κινείσαι παράνομα, αλλιώς δεν κινείσαι καθόλου.

Σε αρχαιολογικό χώρο με το αυτοκίνητο

Ο Ναός του Ολυμπίου Διός βρίσκεται στο σημείο που η Λεωφόρος Συγγρού γίνεται Λεωφόρος Αμαλίας και συνεχίζει προς το κέντρο της Αθήνας.
Στο σημείο που ενώνονται οι δύο δρόμοι, ο δρόμος στρέφει ελαφρά.
Κάποιος δεν έστριψε, αλλά συνέχισε ευθεία.
Ανέβηκε καρφί το πεζοδρόμιο, έκοψε και παρέσυρε ένα κουτί ΔΕΗ, έσπασε την περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου, μπήκε μέσα και ξερρίζωσε ένα δέντρο πριν σταματήσει.
Η ερώτησή μου είναι η εξής:
Με τι ταχύτητα έτρεχε αυτό το άτομο, ώστε να κατεδαφίσει τόσα εμπόδια;
Άραγε, στο σημείο αυτό υπήρχαν περαστικοί; Τι έγιναν; Τι θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχαν;

Η σπασμένη περίφραξη. Προσέξτε το σημείο από όπου αποσπάστηκε το κουτί της ΔΕΗ.

Το ίδιο, από άλλη γωνία.

Το ξερριζωμένο κουτί, εντός της περίφραξης....

... και το ξερριζωμένο δέντρο.

Η "σκηνή του εγκλήματος" όπως φαίνεται έξω από τα κάγκελα.

Εδώ, ένα κομμάτι από την περίφραξη, πατημένο σαν την πόρτα του Πολυτεχνείου.

Και δυο ακόμη ερωτήσεις:
Εντάξει, στο σημείο αυτό δεν υπήρχαν αρχαία. Τι θα γίνει αν την επόμενη φορά κάποιος πέσει με τέτοια ταχύτητα πάνω στην Πύλη του Αδριανού;
Αν ο δράστης έχει γλιτώσει (αερόσακκοι, παθητική ασφάλεια κτλ) θα πληρώσει για τις ζημιές που έκανε; Πότε θα γίνει αυτό; Πόσα χρήματα θα πρέπει να καταβάλει το δημόσιο σε δικαστικά έξοδα και πότε θα τελεσιδικήσει η υπόθεση;

Σημείωση: Με το επικίνδυνο αυτό σημείο οι μαμάδες έχουν ασχοληθεί πολλές φορές (εδώ κι εδώ). Εκεί δίπλα υπάρχει μια πολυσύχναστη διάβαση που οδηγεί στον Πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, με πολλά προβλήματα για τους πεζούς. Οι μαμάδες προειδοποιούν ξανά: είναι θλιβερό, αλλά ένα δυστύχημα σ' αυτό το σημείο είναι απλά θέμα χρόνου.

Καταστάσεις

• Σε διεθνές επίπεδο, στην μια μετά την άλλη χώρα τα όρια ταχύτητας σε κατοικημένες περιοχές περιορίζονται στα 30 km/h.
• Στην Ελλάδα θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν όρια όπως 90 km/h στη Συγγρού, 70 km/h στην Κηφισίας, 60 km/h στην Αθηνών κλπ.
• Ακόμη κι αυτά όμως τα όρια παραβιάζονται διαρκώς και δεν επιτηρούνται από κανένα.
• Η χώρα μας κατέχει την πρώτη θέση σε θανάτους και τραυματισμούς από τροχαίες συγκρούσεις στην Ευρώπη.
• Η πιθανότητα θανάτου ή τραυματισμού στο ελληνικό οδικό δίκτυο είναι διπλάσια απο τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
• Κι όμως, η πολιτεία δεν κάνει τίποτα για τη βελτίωση της κατάστασης και κανένα από τα κόμματα δεν το θέτει ως προτεραιότητα.
• Από την άλλη οι πολίτες υποτάσσονται στο μοιραίο, σα να είναι φυσιολογικές κι αναμενόμενες οι καταστάσεις αυτές, σα να μην οφείλονται σε κακό σχεδιασμό της υποδομής και της οδικής πολιτικής.

Προτεραιότητες

Μπορεί κάποιος που κατηγορείται για επικίνδυνη οδήγηση έχοντας προκαλέσει θανατηφόρο τροχαίο να δικάζεται πρωτοδίκως 5 ή 6 χρόνια μετά το συμβάν και όλο αυτό το διάστημα να συνεχίζει να οδηγεί; Αποτελεί ή όχι ένας τέτοιος πολίτης δημόσιο κίνδυνο;
Δεν είναι υποχρέωση της πολιτείας η προστασία των πολιτών;
Γιατί η οδική ασφάλεια απουσιάζει από όλα τα προεκλογικά προγράμματα;