Λοιπόν πρέπει να σας ομολογήσω κάτι:
Εγώ φταίω.
Ναι, εγώ φταίω που σκοτώθηκε ο Μιχάλης Μερκουλίδης, κι αυτό το βάρος θα το έχω πάντα στη συνείδησή μου.
Θα μου πείτε γιατί; Εσύ τον πάτησες;
Όχι, δεν τον πάτησα.
Αλλά φταίω.
Φταίω γιατί την είχα δει τη διάβαση.
Ήξερα πόσο επικίνδυνη ήταν.
Ήξερα ότι όλοι ανεβαίνουν καρφωτοί από Συγγρού και δεν κάνουν καν τον κόπο να επιβραδύνουν όταν βλέπουν το κόκκινο, λίγο πριν την πύλη του Αδριανού. Βλέπετε το φανάρι είναι "πεζοφάναρο". Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι δε φοβούνται ότι θα συγκρουστούν με άλλο αυτοκίνητο που θα περνά στην κάθετο.
Τι κι αν περνά άνθρωπος;
Άραγε το σκέφτονται καν;
Μπα...
Μάλλον είναι σίγουροι ότι οι πεζοί θα τους δουν και θα κάνουν πίσω.
Για τον άμοιρο πεζό που δε θα τους δει, μάλλον δεν περνά σκέψη απ' το μυαλό τους.
Ήξερα λοιπόν τον κίνδυνο και μίλησα γι αυτόν, αλλά τι έγινε; Τίποτα.
Αυτή την ανάρτηση τη διάβασαν μια χούφτα άνθρωποι κι αυτό ήταν.
Έγραψα στο δήμο;
Κίνησα γη κι ουρανό για ν' αλλάξει κάτι;
Έγινα παράσιτο στην τροχαία, ώσπου να στείλουν περιπολικά να κόβουν κλήσεις;
Βομβάρδισα κάθε αρμόδιο φορέα με γράμματα, τηλεφωνήματα, ώσπου να κάνουν κάτι;
Οργάνωσα διαδήλωση;
Έκλεισα το δρόμο;
Όχι.
Δεν έκανα τίποτ' απ' αυτά.
Όλα αυτά παίρνουν χρόνο, είναι πολύς μπελάς, μεγάλη φασαρία.
Με λίγα λόγια είδα το πρόβλημα και μετά έκανα ότι κάνουμε όλοι όταν βλέπουμε ένα πρόβλημα:
το προσπέρασα, λέγοντας δεν είναι δική μου δουλειά.
Είναι όμως.
Επειδή δεν έκανα όλα αυτά τα παραπάνω, ένα παλληκάρι σκοτώθηκε. Αύριο μπορεί να σκοτωθεί κάποιος άλλος. Και θα φταίω πάλι εγώ. Γιατί το ξέρω, αλλά απέτυχα να κάνω κάτι γι αυτό.
Φταίνε κι οι πρυτάνεις του Πολυτεχνείου Κρήτης, και οι καθηγητές του, και οι συμφοιτητές των παιδιών που σκοτώθηκαν πριν λίγες 'βδομάδες. Κι ο δήμαρχος. Και η περιφέρεια.
Όλοι το ήξεραν ότι το σημείο ήταν επικίνδυνο. Χωρίς φανάρια, χωρίς πεζοδρόμιο, μ' όλους τους οδηγούς να γκαζώνουν στο δρόμο που πάει όλο ευθεία. Κι ένα σωρό φοιτητές να περνούν από ΄κεί καθημερινά.
Είχανε λέει στείλει πρόταση για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.
Κάποιοι την έφτιαξαν, κάποιοι την έστειλαν, κάποιοι την έλαβαν, κάποιοι την απέρριψαν.
Όλοι φταίνε.
Άραγε το αίμα των παιδιών αυτών τους κυνηγάει στον ύπνο τους;
Ή κοιμούνται ήσυχοι ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν; Ότι φταίνε άλλοι;
Αυτοί φταίνε.
Δεν έκαναν όλα όσα μπορούσαν.
Οι καθηγητές δεν οργάνωσαν απεργίες και πορείες όταν η πρότασή τους απορρίφθηκε.
Απεργίες για μισθολογικά και άλλα θέματα ναι, αλλά για το δρόμο μπροστά στη σχολή; Όχι.
Κι οι φοιτητές που περνούσαν από 'κει καθημερινά και ήξεραν πόσο επικίνδυνο είναι το σημείο, έκαναν κατάληψη μήπως της σχολής για να γίνει κάτι; Όχι, οι νεολαίες έχουν πιο σημαντικά θέματα ν' ασχοληθούν.
Κι ο δήμος; Υπήρχαν άλλες προτεραιότητες, άλλα σημεία στα οποία έπρεπε να διατεθούν τα κονδύλια. Ο κίνδυνος δεν ήταν μεγάλος. Οι φοιτητές προσέχουν. Άλλωστε δεν έχει γίνει τίποτα ακόμη, έτσι δεν είναι;
Κι έτσι το σημείο έμεινε επικίνδυνο. Και δύο νέοι το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Και μετά κάποιοι "υπεύθυνοι" έβαλαν φανάρια. Γιατί έγινε ντόρος. Γιατί το σημείο βάφτηκε με αίμα. Και σα να ντράπηκαν λιγάκι. Και βιάστηκαν να κάνουν κάτι για να μη φανεί ότι αυτοί φταίνε. Αλλά φταίνε.
Όπως κι εγώ.
Όπως κι εσείς.
Φταίτε, γιατί βλέπετε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στη γωνία, να κλείνει την ορατότητα, να κρύβει το ΣΤΟΠ και σκέφτεστε "θα γίνει κανένα ατύχημα" και προσπερνάτε. Γιατί δεν είναι δική σας δουλειά. Και κάποιος θα περάσει χωρίς να δει το στοπ και κάποιος θα τον χτυπήσει, και τότε, μόνο τότε θα έρθει η τροχαία.
Φταίτε εσείς που βλέπετε το αμάξι που ανεβαίνει να παρκάρει στο πεζοδρόμιο και πάλι προσπερνάτε, γιατί βιάζεστε. Και, τέλος πάντων, δε θα φτιάξετε τον κόσμο εσείς, βρε αδερφέ.
Φταίτε που δεν του μιλάτε, που δεν τον βάζετε στο φιλότιμο.
Φταίει κι ο επόμενος που δε θα κάνει το ίδιο, κι ο μεθεπόμενος που δε θα τον ντροπιάσει κι επειδή κανείς δε θα τον κάνει να ντραπεί θα συνεχίσει να κλείνει πεζοδρόμια. Κι όταν το κάνει ένας θα το κάνουν κι άλλοι και οι πεζοί θα συνεχίσουν να περνούν από τους δρόμους.
Και, κάποια μέρα, καιρό μετά, κάπου αλλού, μια μαμά με καροτσάκι θα περάσει από το δρόμο -γιατί από πού αλλού να πάει η γυναίκα;- και κάποιο αυτοκίνητο θα τους χτυπήσει - αυτή ή το μωρό. Και τότε θ' αγανακτήσουμε λιγάκι, όπως τότε με τη γιαγιά και την εγγονούλα της, αλλά μετά θα το ξεχάσουμε γρήγορα-γρήγορα.
Και θα συνεχίσουμε να προσπερνούμε αυτό και τ' άλλο γιατί δεν είναι δική μας δουλειά.
Αλλά είναι.
Είναι δική μας δουλειά να προστατεύουμε τη ζωή τη δική μας, αλλά και των άλλων γύρω μας.
Είναι δική μας δουλειά όταν βλέπουμε κάποιον να πνίγεται να του πετάξουμε κάτι να πιαστεί.
Είναι δική μας δουλειά όταν κάποιος κακοποιεί ένα παιδί να ειδοποιήσουμε την αστυνομία.
Είναι δική μας δουλειά όταν κάποιος κινδυνεύει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον σώσουμε.
Κι αυτή τη στιγμή στους ελληνικούς δρόμους όλοι κινδυνεύουμε, γιατί όλοι δεν έχουμε κάνει τίποτα για να φτιάξουμε το χάλι, μέσα στο οποίο συνηθίσαμε να ζούμε.
Φταίνε οι άρχοντες και οι "υπεύθυνοι" που δεν κάνουν το χρέος τους με ευθύνη.
Φταίνε εμείς που τους ψηφίσαμε και θα ξαναψηφίσουμε κάποιους που θα τους μοιάζουν.
Φταίνε οι γέροι, που σκύβουν το κεφάλι με παραίτηση και φταίνε οι νέοι που σηκώνουν τους ώμους με αδιαφορία.
Φταίτε κι εσείς, που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή και κουνάτε το κεφάλι με κατανόηση.
Κι εγώ, που σας μιλώ, φταίω περισσότερο απ' όλους γιατί τα ξέρω, τα βλέπω εδώ και χρόνια και πάλι δεν έχω κάνει αρκετά.
Φταίω λοιπόν, σας λέω, φταίω!
Γιατί, όπως είπε ο Ναπολέων "Ο κόσμος υποφέρει, όχι τόσο από τη βία των κακών, όσο από τη σιωπή των καλών."
Κι η σιωπή μας αυτή, κοστίζει ζωές.
Πάνω απο οχτακόσιοι νεκροί πέρυσι, πάνω από 13 χιλιάδες οι τραυματίες.
Μέσα σε μια μόνο χρονιά.
Μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχα;
Η ευθύνη είναι και δική μας. Ας την πάρουμε λοιπόν πάνω μας, αφού μας ανήκει, κι ας αποφασίσουμε ότι εμείς πρέπει ν' αλλάξουμε τον κόσμο, γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει για χάρη μας.
Άλλωστε, όπως είπε ο Καζαντζάκης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου