Συγκλονιστική ομιλία για την προσβασιμότητα

Παραθέτουμε την απομαγνητοφώνηση και το βίντεο της ομιλίας του ψυχολόγου κ. Ανδρέα Κολίσογλου, η οποία έγινε στις 15/1/2018 στο Συνεδριακό Κέντρο της Χαλκίδας, στα πλαίσια της εκδήλωσης για την κοπή της βασιλόπιτας του Συλλόγου Άνθρωπος- Ελπίδα- Πολιτισμός.

Περιγραφή: Ο ομιλητής ξεκίνησε από τον χώρο τον θεατών, περπατώντας στα τέσσερα, λόγω περιορισμένης κινητικότητας των κάτω άκρων.  Κατέβηκε στον κενό διάδρομο μεταξύ των καθισμάτων και της υπερυψωμένης σκηνής, για να ανέβει με τον ίδιο τρόπο, στο προτελευταίο σκαλοπάτι της, ώστε να μπορούν οι θεατές να έχουν οπτική επαφή μαζί του.

– Θα δούμε ένα δείγμα προσβασιμότητας… Θα μάθουμε πως ο άνθρωπος από τα τέσσερα πήγε στα δύο πόδια….
- Καθώς περπατώ (στα τέσσερα) αναρωτιέμαι… Αυτοί που το χτίσανε το συγκεκριμένο κτίριο, που είναι σχετικά πρόσφατο, δεν είχαν άνθρωπο που έσπασε το πόδι του; Έναν άνθρωπο σε μεγάλη ηλικία;  Έναν άνθρωπο με αναπηρία;
(Καθώς ολοκληρώνει το κατέβασμα από τα καθίσματα διαπιστώνει:)
– Αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα (και καθώς ανεβαίνει στα τέσσερα στα τελευταία σκαλοπάτια της σκηνής λέει)
– Έρχομαι λίγο πάνω για να με βλέπετε….
– Εντάξει έκανα την ορειβασία μου και την κατάβαση μου… Θέλω να σκεφτείτε λίγο έχετε άνθρωπο με Αναπηρία στο οικογενειακό σας περιβάλλον; Στο συγγενικό σας;  Τι νοιώθετε όταν σκέφτεστε Άτομα Με Αναπηρία; Τα αποδεχόσαστε; Τα θεωρείτε ενεργά μέλη της κοινωνίας;
– Θα 'θελα να κάνω μια ερώτηση στους διοικούντες αυτής της πόλης και κάθε πόλης….. Πόσους ανθρώπους με αναπηρία έχουν στο δυναμικό τους, που τους χρησιμοποιούν ως συμβούλους σε θέματα που αφορούν την αναπηρίαq Για τη Χαλκίδα μπορεί να μου απαντήσει κάποιος; Υποθέτω ότι δεν υπάρχει κανένας. Πώς περιμένουμε να μιλάμε για ισότητα από τη στιγμή που δεν θεωρούμε ενεργά μέλη της κοινωνίας  τους ανθρώπους με αναπηρίες;
– Είδατε το demo της προσβασιμότητας, είναι ένα μικρό παράδειγμα (των προβλημάτων) που αντιμετωπίζει ο κάθε πολίτης της κάθε πόλης για να μετακινηθεί από το σπίτι του, στη δουλειά του, στον χώρο διασκέδασης, στον χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης. Βλέπουμε εδώ για παράδειγμα… μια ας την πούμε θεατρική σκηνή, στην οποία υποτίθεται ότι δεν θα ανέβουν άνθρωποι με αναπηρίες, ως σαν να μην έχουνε δικαίωμα στην τέχνη. Θα μπορούν να κάτσουμε ίσα-ίσα μπροστά και να βλέπουν από χαμηλό ύψος και με μειωμένη ορατότητα το τι γίνεται πάνω στη σκηνή.
– Για σκεφτείτε λίγο ακόμα θα δεχόσασταν ένας δικός σας άνθρωπος να συνάψει σχέσεις με κάποιον άνθρωπο με αναπηρία;
– Να πάμε λίγο παρακάτω; Πολλές γυναίκες στην εποχή μας τεκνοποιούν ή θέλουν να τεκνοποιήσουν…  Υπάρχει ο προγεννητικός έλεγχος, στις οποίες πολλές φορές όταν διαπιστωθεί ότι το έμβρυο υπάρχει πιθανότητα να έχει αναπηρία, οι γιατροί συνιστούν να διακοπεί η κύηση. Υποτίθεται ότι σαν έθνος δεν μας αρέσει να λέμε για ρατσισμούς για ναζισμούς… Η ευγονική την οποία υπηρετεί ιατρική είναι κατάλοιπο της ναζιστικής Γερμανίας και όχι μόνο. Κατά τ’ άλλα θεωρούμε τους εαυτούς μας δημοκράτες και θεωρούμε ότι αγωνιζόμαστε για το δίκιο των ανθρώπων με αναπηρία. Που είναι όλο αυτό το δίκαιο που λέτε;
– Είχα πάει σ’ ένα λύκειο (στη Χαλκίδα) τώρα πρόσφατα, γιατί συνήθως δικαίωμα λόγου έχουμε στις 3 Δεκεμβρίου, στις κοπές πίτας… και ρωτάω τα παιδιά:  Πόσους συμμαθητές έχετε με αναπηρία; Προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να βρουν κάποιον με αναπηρία. Γιατί ξαφνικά εξαλείφθηκαν οι ανάπηροι απ’ τη Χαλκίδα; Όχι… σε πολλά κτίρια σχολικά, όπως και στα κτίρια της Χαλκίδας όπως και εδώ δεν υπάρχει μέριμνα για προσβασιμότητα, με συνέπεια να θεωρούνται οι άνθρωποι με αναπηρία, ότι δεν υπάρχουν, ότι είναι ελάχιστοι και φοιτούν μόνο σε ειδικά σχολεία. Υποτίθεται ότι είμαστε μια ανοιχτή κοινωνία με όλους τους πολίτες ισότιμους. Πώς θα μπορέσει ο νέος άνθρωπος να καταλάβει ότι δεν πρέπει να κλείνει την ράμπα, ότι πρέπει να προβλέψει προσβασιμότητα, από τη στιγμή που δεν βλέπει μπροστά του τον άνθρωπο με αναπηρία;  Πως θα γίνει αυτό δια μαγείας;  Δια μαγείας δεν γίνεται τίποτα… Πρέπει όλοι να σκεφτούμε τους ανθρώπους με αναπηρία και να μην τους θεωρήσουμε κατώτερους ή ανώτερους… Είναι άνθρωποι…. Και αν δεν μπορούν να περπατήσουν όπως περπατάνε οι  περισσότεροι και τι έγινε; Αυτό να σκεφτείτε και αφήνω τη συνέχεια της εκδήλωσης μας.

Το βίντεο, από τον Χρήστο Κουτσάφτη, μπορείτε να το δείτε κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο.

Οι "Μαμάδες" συμφωνούμε με όλα όσα λέει ο ομιλητής κι επαυξάνουμε. Ναι, οι άνθρωποι με Αναπηρίες έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους μας και τους αξίζει μια γεμάτη ζωή. Ναι, τα δικαιώματα αυτά έχουν μείνει στα χαρτιά και η ζωή τους κάθε μέρα υποβαθμίζεται από την αδιαφορία κράτους και πολιτών.
Έχουμε ωστόσο μια μικρή ένσταση: η απλή παρουσία των αναπήρων στο δημόσιο χώρο δεν εγγυάται την ευαισθητοποίηση των υπολοίπων πολιτών. Αν ήταν έτσι, αφού καθημερινά βλέπουν μαμάδες με καρότσια στους δρόμους και ηλικιωμένους, θα έπρεπε ν' αποφεύγουν να παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και ράμπες. Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο και είναι ζήτημα παιδείας και αγωγής.