Ο σεξισμός της ελληνικής πόλης

Περπατάμε στο δρόμο γιατί η κοινωνία μας είναι σεξιστική.
Αν οι γυναίκες στην Ελλάδα ήταν ισότιμες με τους άντρες τους, τα πεζοδρόμιά μας (μεταξύ άλλων) θα ήταν καλύτερα.

Ακούγεται ακραίο;
Παρατραβηγμένο;
Φεμινιστικές υπερβολές;
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα διαμαρτυρηθείτε.
Διαβάστε όμως λίγο παρακάτω και θα δείτε πως δεν έχω άδικο.

Ποιοι έφτιαξαν αυτές τις άθλιες πόλεις στις οποίες καλούμαστε να ζήσουμε; Οι άντρες, κατά πλειοψηφία.

Ποιοι επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος της ταλαιπωρίας σ' αυτές τις πόλεις; Οι γυναίκες (κατά πλειοψηφία), τα παιδιά και οι ανάπηροι.

Να το κάνω λιανά;
Ποιοι σχεδίασαν τις πόλεις μας, με πεζοδρόμια πενήντα εκατοστών;
Άντρες μηχανικοί.
Ποιοι ενέκριναν τα σχέδια;
Άντρες πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι (κατά πλειοψηφία).
Ποιοι έκαναν τα πεζοδρόμια αδιάβατα με ράμπες παρκαρίσματος;
Άντρες μηχανικοί, αρχιτέκτονες κι εργολάβοι που έχτιζαν πολυκατοικίες για άντρες ιδιοκτήτες αυτοκινήτων.

Ποιοι σπάνε τα πεζοδρόμια για να κάνουν τα έργα τους χωρίς καμία σκέψη για τους διερχόμενους;
Άντρες υπάλληλοι του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του δήμου και οι εργάτες τους (πάντα άντρες).
Ποιοι φτιάχνουν ράμπες αναπήρων με "σκαλοπάτι" και οδηγούς τυφλών που καταλήγουν σε κολώνα;
Άνδρες εργολάβοι και εργάτες.
Ποιοι αφήνουν τ' αυτοκίνητά τους πάνω στα πεζοδρόμια;
Δράστες και των δύο φύλων, οφείλω να ομολογήσω. Ποιοι πλειοψηφούν; Πάλι οι άντρες.
Ποιοι περνούν με τα μηχανάκια τους από πεζοδρόμια και πεζόδρομους τρομάζοντας γιαγιάδες και παιδιά;
Άντρες, κυρίως νέοι και κυρίως ντελιβεράδες.
Ποιοι είναι αυτοί που οδηγούν πάνω από το όριο ταχύτητας, πιωμένοι, κάνοντας κόντρες και καταλήγουν (ή στέλνουν άλλους) στα επείγοντα;
Κυρίως άντρες και ιδιαίτερα νέοι (δείτε τις στατιστικές).

Και, τέλος, ποιοι είναι αυτοί που σπανίως περπατούν, παίρνοντας το οικογενειακό αυτοκίνητο για να πάνε στη δουλειά ή οπουδήποτε;
Συνήθως οι άντρες.

Οι γυναίκες είναι αυτές που δεν οδηγούν, γιατί μένουν στο σπίτι με την άδεια μητρότητας.
Οι γυναίκες είναι αυτές που δεν παίρνουν το αμάξι γιατί έχουν δουλειά μερικής απασχόλησης, κοντά στο σπίτι, για να μπορούν να φροντίζουν τα παιδιά ή τους ηλικιωμένους γονείς.
Οι γυναίκες είναι αυτές που θα κουβαλήσουν τα ψώνια από το φούρνο, τη λαϊκή, το σούπερ-μάρκετ.

Οι γυναίκες είναι αυτές που θα συνοδεύσουν τα παιδιά στον παιδικό, στο σχολείο στην παιδική χαρά.
Οι γυναίκες είναι αυτές που θα συνοδεύσουν τον παππού με το Π ως το καφενείο ή την εκκλησία.

Οι γυναίκες, θα κάνουν όλες αυτές τις διαδρομές με τα πόδια, μέσα από τα σπασμένα, στενά, γεμάτα εμπόδια πεζοδρόμια.
Οι γυναίκες είναι αυτές που θα περιμένουν το λεωφορείο με τις ώρες.
Οι γυναίκες είναι αυτές που το βράδυ θα κινδυνεύσουν περισσότερο, γιατί θα περπατούν στο δρόμο, φοβούμενες να χωθούν στο σκοτεινό στενό, ανάμεσα στα παρκαρισμένα από τη μια και τις πολυκατοικίες από την άλλη.

Με λίγα λόγια οι άντρες σχεδιάζουν, κατασκευάζουν, αποφασίζουν για τις υποδομές των πεζών και μετά μπαίνουν στο αμάξι τους και φεύγουν.
Οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ανάπηροι, που κατά κύριο λόγο τις χρησιμοποιούν, σπάνια ή ποτέ δεν έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν τη γνώμη τους για το θέμα.
Και, ενώ κατασκευάζουν (ή ρημάζουν) πεζοδρόμια χωρίς δεύτερη σκέψη γι αυτούς που θα περάσουν από εκεί, οι άντρες, στην πλειοψηφία τους, αδυνατούν καν να εννοήσουν ότι υπάρχει πρόβλημα, πόσο μάλλον να συνειδητοποιήσουν το μέγεθός του.

Δε λέω ότι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες και οι άνδρες πιο αναίσθητοι.
Δε λέω ότι οι άντρες είναι οι θύτες και οι γυναίκες τα θύματα.
Αυτό που λέω είναι ότι όταν κάποιος δε βιώνει κάτι, δε μπορεί να το συναισθανθεί σ' όλο του το μέγεθος, όπως κάποιος που το ζει κάθε μέρα.

Έτσι, ενώ η άναρχη κατάσταση στα πεζοδρόμιά μας είναι κυρίως αποτέλεσμα ανδρικών επιλογών, αυτοί που επωμίζονται τις συνέπειες αυτών των επιλογών είναι κυρίως οι γυναίκες.
Δε με πιστεύετε;
Κοιτάξτε γύρω σας.
Θα μας δείτε παντού.
Στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις, με καρότσια, με παιδιά: γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες.

Αν πράγματα όπως η εργασία, η εξουσία και η φροντίδα του νοικοκυριού, των παιδιών ή των ηλικιωμένων ήταν μοιρασμένα πιο δίκαια στην Ελληνική κοινωνία, τότε τα πεζοδρόμια (και πολλά άλλα πράγματα) θα ήταν καλύτερα.
Γιατί αυτοί που αποφασίζουν θα είχαν νιώσει τι σημαίνει να προσπαθείς να περάσεις με παιδικό καροτσάκι ανάμεσα στα παρακαρισμένα.
Κι αυτές και αυτοί που κάθε μέρα αγωνίζονται ανάμεσα στα εμπόδια, θα συμμετείχαν στην λήψη των αποφάσεων.

Το θέμα δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τα δύο φύλα.
Απλά εστιάζω εκεί γιατί σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας.

Το ζήτημα είναι επίσης ταξικό (αλλιώς βιώνει την κατάσταση αυτός με τη Μερσεντές και το ιδιωτικό πάρκινγκ κι αλλιώς ο μεροκαματιάρης που έχει καταθέσει πινακίδες γιατί δε μπορεί να πληρώσει τέλη), θεσμικό (πώς να παρθούν σωστές αποφάσεις, όταν οι ιθύνοντες δεν υφίστανται καμία συνέπεια για τις επιλογές τους) και θέμα δημοκρατίας (για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι αποκλεισμένοι από οποιαδήποτε διαδικασία λήψης και ελέγχου αποφάσεων;).

Αλλά είπαμε, σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας.

Αυτή τη φορά, ας μη μείνουμε μόνο στα λουλούδια και τις εξόδους.
Ας αγωνιστούμε για να κάνουμε τη ζωή σ' αυτή τη χώρα καλύτερη - για άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

Ενημέρωση 2019: Ο ετήσιος Δείκτης Ισότητας των Φύλων που δημοσίευσε το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE) συμφωνεί μαζί μου, τοποθετώντας την Ελλάδα στην τελευταία θέση της ΕΕ όσον αφορά την ισότητα των φύλων.