Ο 14χρονος Αλέξανδρος σκοτώθηκε προσπαθώντας να περάσει την παραλιακή.
Δεν ήταν ο πρώτος. Κάθε χρόνο 16 σοβαρά τροχαία γίνονται στην παραλιακή κι αμέτρητα ελαφρότερα.
Οι Μαμάδες χαιρετίζουμε το Δήμαρχο Φαλήρου, που προσπαθεί να βελτιώσει την κατάσταση για τους πεζούς.
Τις προσπάθειές του όμως δυσκολεύουν οι γνωστοί δαίμονες: γραφειοκρατία, έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στις υπηρεσίες, έλλειψη κονδυλίων, παλιές νοοτροπίες που θέλουν προτεραιότητα στην κίνηση των αυτοκινήτων, κτλ.
Διαβάστε το σχετικό άρθρο:

Το εστιατόριο του ξενοδοχείου Poseidon βρίσκεται στην παραλία απέναντι από το ξενοδοχείο.

Αυτοκίνητα εναντίον πεζών στην παραλιακή

Το Παλαιό Φάληρο και ο Άλιμος είναι χτισμένα μια ανάσα από τη θάλασσα. Μόνο που για να φτάσουν σε αυτήν, οι κάτοικοι αλλά και οι χιλιάδες επισκέπτες του Σαββατοκύριακου πρέπει να διασχίσουν έναν δρόμο υψηλών ταχυτήτων, και στα περισσότερα σημεία να σταθούν στη μέση με κίνδυνο της ζωής τους. Ο δήμαρχος του Φαλήρου είναι αποφασισμένος να κάνει κάτι γι' αυτό. Θα είναι αρκετό;

Ξεκίνησα την προσπάθεια για την πεζογέφυρα της οδού Αφροδίτης όταν έμαθα ότι σε εκείνο το φανάρι, του Τροκαντερού, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει εννέα θανατηφόρα ατυχήματα με πεζούς που προσπαθούσαν να περάσουν απέναντι. Μία ειδικά περίπτωση με έκανε να πεισμώσω: σκοτώθηκε ένας πατέρας που έσερνε το καροτσάκι με το μωρό του. Πώς δεν πήρε και το καροτσάκι...» λέει συνοφρυωμένος ο δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου Διονύσης Χατζηδάκης, εδώ και χρόνια γνωστός ως ο τοπικός άρχοντας που παίρνει τόσο προσωπικά όσο κανείς την περιοχή του.
Το Φάληρο έχει 70.000 κατοίκους, οι περισσότεροι από τους οποίους κατεβαίνουν με κάθε ευκαιρία στην παραλία. Και δεν είναι οι μόνοι. Ο δήμος δέχεται κάθε Σαββατοκύριακο χιλιάδες επισκέπτες από ολόκληρη την Αθήνα, καθώς είναι η πρώτη «στάση» στον δρόμο που οδηγεί στις παραλίες των νοτίων προαστίων, όπου κανείς απολαμβάνει την επαφή με τη θάλασσα με διάφορους τρόπους –από τη βόλτα πλάι στο κύμα μέχρι τα μεζεδάκια στις ταβέρνες και το κολύμπι σε σχετικά καθαρά νερά.

Ο αρχιτέκτονας των Ολυμπιακών Αγώνων, Σαντιάγο Καλατράβα, μου είχε πει σε παλιότερη συνέντευξη ότι χάρη στο παραλιακό της μέτωπο, και ιδιαίτερα το Παλαιό Φάληρο, η Αθήνα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Του είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το μήκος της παραλίας και η εγγύτητά της στο κέντρο της πόλης και θεωρούσε πως έπρεπε να την εκμεταλλευτούμε πάση θυσία.
Ο δήμαρχος του Παλαιού Φαλήρου έχει κάνει σίγουρα περισσότερα από όσα του αναλογούν σε αυτόν τον τομέα. Χάρη στις προσπάθειές του, η παραλία του Φαλήρου έχει αλλάξει όψη τα τελευταία χρόνια, με φυτεύσεις δεκάδων χιλιάδων δέντρων και φυτών και αναπλάσεις που σέβονται το περιβάλλον και τον πολίτη. Τώρα, πήρε επιτέλους το πράσινο φως για την κατασκευή πεζογέφυρας σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους κόμβους, αυτόν του Τροκαντερού.

Το πρόβλημα

Το φανάρι του Τροκαντερού όμως δεν είναι το μοναδικό που έχει πρόβλημα. Συνολικά στην παραλιακή μπροστά από το Π. Φάληρο υπάρχουν εννέα φανάρια, μόνο τρία από τα οποία είναι σχετικά συγχρονισμένα για τους πεζούς –για πεζούς αθλητές μάλλον, αφού η διάρκειά του πράσινου είναι πολύ μικρή. Πώς περνά κανείς τα υπόλοιπα; «Με μια προσευχή», όπως λέει κάτοικος της περιοχής.
Το φανάρι στο Έδεμ είναι χαρακτηριστικό. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία της παραλίας, αφού από την πλευρά των κατοικιών υπάρχει το ξενοδοχείο Poseidon και από την πλευρά της θάλασσας υπάρχει η Μαρίνα Αλίμου, μέρος όπου χιλιάδες πολίτες πηγαίνουν για βόλτα, τρέξιμο, κολύμπι στο δημοτικό κολυμβητήριο ή ποτό στο γνωστό μπαράκι. Επίσης, στην παραλία υπάρχει το Edem Café Restaurant, στο οποίο δεν υπάρχει πρόσβαση με αυτοκίνητο, παρά μόνο με τα πόδια από το Φάληρο. Και βέβαια, από το Έδεμ ξεκινά η διάσημη περατζάδα του Φαλήρου.

Το εστιατόριο στο Έδεμ. [D. Flouris/edemrestaurant.gr]

Το εκεί φανάρι για τους πεζούς είναι μισο-συντονισμένο. Τι σημαίνει αυτό; Πως όταν ξεκινά κανείς από την πλευρά των κατοικιών, περνάει άνετα και τα δύο ρεύματα με πράσινο, γιατί το ρεύμα προς Γλυφάδα ανάβει πράσινο μερικά δευτερόλεπτα μετά από το ρεύμα προς Πειραιά. Αυτό βέβαια σημαίνει πως όταν ακολουθεί κάποιος την αντίθετη πορεία, είτε μένει στη μέση είτε πρέπει να κάνει ένα σπριντ (πολλές φορές φορτωμένος με καρότσια, ποδήλατα και πατίνια ή κρατώντας ηλικιωμένους από το χέρι) για να προλάβει και τις δύο κατευθύνσεις. Εφικτό, αλλά δύσκολο.
Ζητήσαμε από την Τροχαία Καλλιθέας, που είναι υπεύθυνη, στοιχεία για τα ατυχήματα στην παραλιακή και μας απάντησε τα παρακάτω: «Σας γνωρίζουμε ότι, όπως προκύπτει συγκεντρωτικά από το αρχείο της Υπηρεσίας μας, κατά μήκος της Λ. Ποσειδώνος, στον δήμο Παλαιού Φαλήρου, κατά μέσο όρο καταγράφονται περίπου 16 τροχαία ατυχήματα τον χρόνο, στα οποία εμπλέκονται πεζοί. Το 80% αυτών παρατηρήθηκε να συμβαίνει το χρονικό διάστημα από 01/05 έως 31/08. Επίσης από το σύνολό τους περίπου το 70% αυτών έχουν ως αποτέλεσμα σοβαρό ή θανάσιμο τραυματισμό. Τα στοιχεία αφορούν την τελευταία δεκαετία».

16 σοβαρά ατυχήματα τον χρόνο. Μόνο στο Φάληρο. Θα φανταζόταν κανείς ότι είναι αρκετά ώστε το αρμόδιο υπουργείο Υποδομών και η Περιφέρεια Αττικής να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, σκεπτόμενοι πώς να λύσουν το πρόβλημα. Επικοινωνήσαμε μαζί τους, για να μάθουμε αν και πώς το αντιμετωπίζουν.

Οι απαντήσεις της Περιφέρειας Αττικής

Η πρώτη μας επαφή με υπάλληλο του υπουργείου Υποδομών, που δεν ήθελε να κατονομαστεί, ήταν μάλλον απογοητευτική. Η λύση του προβλήματος πρότεινε να αναζητηθεί στην οδοποιία, εξηγώντας ότι, σε όποια σημεία είναι αυτό δυνατόν, θα πρέπει να διαπλατυνθεί η νησίδα, ώστε οι πεζοί να έχουν έναν λίγο φαρδύτερο χώρο στον οποίο να στέκονται, περιμένοντας να ανάψει πράσινο. Όμως αυτό είναι ανέφικτο σε μία περιοχή όπως το Παλαιό Φάληρο, όπου τα σπίτια είναι χτισμένα πολύ κοντά στη θάλασσα, και ένας ήδη στενός δρόμος στένεψε ακόμα περισσότερο όταν κατασκευάστηκε το τραμ, που πήρε χώρο και από τις νησίδες.

Στο Παλαιό Φάληρο, σπίτια και ξενοδοχεία είναι κτισμένα πολύ κοντά στη θάλασσα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα σημεία της παραλιακής οδού. [coralhotel.gr]

Η συζήτηση με τον Δημήτρη Κεφαλληνό, ηλεκτρολόγο μηχανικό και υπεύθυνο του Τμήματος Σηματοδότησης και Οδικής Ασφάλειας στην Περιφέρεια Αττικής, ήταν πιο διαφωτιστική. Παρούσα και εξίσου βοηθητική στην κουβέντα ήταν η Αγγελική Σαπουνά, αντιπεριφερειάρχης Έργων και Υποδομών Αττικής.
«Προφανώς το κριτήριο στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας είναι να μην διακόπτεται η ροή των οχημάτων», λέει η κ. Σαπουνά. «Πράγματι, ο συντονισμός των φαναριών ανταποκρίνεται σε παραμέτρους που σχετίζονται με το είδος της κυκλοφορίας που υπάρχει σε κάθε περιοχή», προσθέτει ο κ. Κεφαλληνός. «Δεν είναι πάντα εφικτό να γίνει και ο συντονισμός των οχημάτων και το πέρασμα των πεζών. Ο λόγος είναι πως υπάρχει μία παράμετρος που δεν μπορεί να αλλάξει, μένει πάντα η ίδια, και αυτή είναι η απόσταση στην οποία βρίσκονται μεταξύ τους τα φανάρια. Ας φανταστούμε έναν δρόμο μονής κατεύθυνσης, που έχει πέντε φανάρια στη σειρά. Το πρώτο στα 100 μέτρα, το δεύτερο μετά από 300 μέτρα, κ.ο.κ. Εκεί παίρνεις τη μέση ταχύτητα που έχει ένα αυτοκίνητο, ας πούμε 50 km/h, πιάνεις τις αποστάσεις ανάμεσα στα φανάρια, κάνεις τις διαιρέσεις σου και βρίσκεις πόσα δευτερόλεπτα πρέπει να είναι πράσινο το κάθε φανάρι, προκειμένου να έχεις το λεγόμενο πράσινο κύμα, τα αυτοκίνητα δηλαδή να περνάνε τον δρόμο διατηρώντας τη μέση ταχύτητά τους, χωρίς να διακόπτεται η ροή. Αν όμως ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης, τότε το έργο σου είναι πολύ δυσκολότερο, γιατί πρέπει να συντονίσεις και τη μία πλευρά και την άλλη, αν θέλεις να ανάψει ταυτόχρονα κόκκινο για τα αυτοκίνητα, δηλαδή πράσινο για τους πεζούς. Το αν θα σου βγει, εξαρτάται από πολλά πράγματα, κυρίως από το αν είναι βολικές οι αποστάσεις των κόμβων».

Μέσα σε όλα, πρέπει κανείς να σταθεί και μακριά από τις γραμμές του τραμ, φτάνοντας εκατοστά μακριά από τα διερχόμενα με ταχύτητα αυτοκίνητα.

Στο σημείο αυτό, ρωτάμε τον κ. Κεφαλληνό γιατί πρέπει πάντα τα αυτοκίνητα να έχουν προτεραιότητα έναντι των πεζών, από τη στιγμή που δεν μιλάμε απλά για την άνεση των τελευταίων, αλλά για την ασφάλεια και σε τελευταία ανάλυση την ίδια τους τη ζωή. «Το συμπέρασμα που βγάζετε ότι δίνουμε προτεραιότητα στο αυτοκίνητο είναι αυθαίρετο. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως οι μελετητές κρατούν μια ζυγαριά, στη μία πλευρά της οποίας είναι τα αυτοκίνητα και στην άλλη οι πεζοί. Πρέπει αυτή τη ζυγαριά να την ισορροπήσουμε, να βρούμε μια χρυσή τομή που να είναι επωφελής και για τους δύο. Κανείς δεν θα έχει την απόλυτη εξυπηρέτηση. Όμως αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι για τους πεζούς το ποτήρι είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο», απαντά.

Το στοιχείο που αναπόφευκτα βαραίνει στη ζυγαριά του κ. Κεφαλληνού είναι ο συντονισμός των οχημάτων ώστε να μην δημιουργούνται μεγάλα μποτιλιαρίσματα. Και μας δίνει το παράδειγμα των εργαζομένων που προσπαθούν κάθε πρωί να φτάσουν από τα σπίτια τους στα νότια προάστια στις δουλειές τους στο κέντρο, ή τον Πειραιά, ή τα βόρεια προάστια. «Αν δεν διακόψω την πορεία τους, επιτυγχάνω μία ελεύθερη ροή της τάξης των 2000 οχημάτων ανά ώρα. Αν τους διακόψω για να κάνω τα φανάρια όπως λέτε, θα περνούν 600 οχήματα την ώρα. Και τι θα γίνουν όλοι αυτοί που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους; Αν γείρω τόσο σοβαρά τη ζυγαριά υπέρ των πεζών, το σύστημα δεν θα αντέξει ούτε για μία εβδομάδα. Θα με κυνηγάει η τροχαία, οι πολίτες, όλη η χώρα».

Ένα από τα φανάρια που χρησιμοποιεί ο κόσμος για να περάσει απέναντι στο πάρκο Φλοίσβου.

Το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο από ό,τι φαίνεται, τονίζει ο κ. Κεφαλληνός. «Για να σας το εξηγήσω, ας πάρουμε το φανάρι της Αγίου Αλεξάνδρου (σ.σ. ο κεντρικός δρόμος του Παλαιού Φαλήρου, που βγαίνει στην παραλία). Οδηγώντας από Πειραιά, λίγο πριν συναντήσουμε αυτό το φανάρι, συναντάμε ένα άλλο, το οποίο εξυπηρετεί αυτούς που βγαίνουν από το Φάληρο και θέλουν να πάνε προς τη Γλυφάδα. Αυτά τα δύο φανάρια είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οπότε όταν ανάβει πράσινο γι’ αυτούς που βγαίνουν από το Φάληρο για Γλυφάδα, πρέπει ταυτόχρονα να τους έχουμε πράσινο και το επόμενο, της Αγίου Αλεξάνδρου. Διαφορετικά, θα κολλήσουν μέσα στη μέση της παραλιακής και θα μπλοκάρει ο δρόμος και για το αντίθετο ρεύμα, που θέλει να πάει στον Πειραιά!».

Το φανάρι της Αγίου Αλεξάνδρου.

Όσο για το φανάρι του Έδεμ, ο κ. Κεφαλληνός μας δήλωσε ότι μπορεί να μην είναι απόλυτα συντονισμένο, αλλά τους τελευταίους μήνες έχει γίνει προσπάθεια σε βάρος των οχημάτων να δοθεί λίγο περισσότερος χρόνος στους πεζούς που διασχίζουν. «Ειδικά τα τελευταία χρόνια επιδιώκουμε μετά μανίας τη διευκόλυνση των πεζών, όπου και όπως μπορούμε. Έχουμε κάνει πολλές τέτοιες παρεμβάσεις, και σε άλλους δρόμους όπως στη λεωφόρο Μεσογείων και αλλού. Εκεί μάλιστα που πετυχαίνουμε την “περασιά” των πεζών, χρησιμοποιούμε και μετρητές αντίστροφης μέτρησης, για να καταλαβαίνουν οι πεζοί πόσα δευτερόλεπτα θα είναι ακόμα πράσινο το φανάρι και να ξέρουν πότε πρέπει να βιαστούν. Και θέλουμε μέσα από το ρεπορτάζ σας να στείλουμε ένα μήνυμα στους πεζούς, να μην φοβούνται αν ξεκινούν με πράσινο και στο δεύτερο βήμα τους ανάψει κόκκινο, γιατί αφήνουμε πάντα ένα περιθώριο ασφαλείας, ώστε να καλυφθούν».

Στο φανάρι του Μπάτη, δεν υπάρχει κανένας συγχρονισμός και η παραμονή στη μέση της παραλιακής κρατάει πολύ.

«Και το Σαββατοκύριακο;» ρωτάμε. Οι περισσότεροι δεν πηγαίνουν τότε στη δουλειά τους, αντίθετα οι πεζοί που θέλουν να διασχίσουν την παραλιακή είναι πολύ περισσότεροι από ό,τι τις καθημερινές. Δεν είναι λοιπόν τεχνικά εφικτό να γίνει κάτι για τους πεζούς το Σ/Κ; Στο σημείο αυτό της συζήτησης παρεμβαίνει η κ. Σαπουνά και μας λέει ότι η παραλιακή είναι μια αρτηρία με τις δικές της ιδιομορφίες. «Βλέπετε η παραλιακή δεν είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας μόνο τις εργάσιμες ώρες και μέρες, αλλά και το Σ/Κ, αφού είναι ο δρόμος που οδηγεί στην παραλία, στην οποία πάνε οι Αθηναίοι στον ελεύθερο χρόνο τους για να ξεκουραστούν. Οπότε έχει ιδιαίτερη δυσκολία καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, όχι μόνο τις καθημερινές, και υπάρχουν αιτήματα και ανάγκες και από τους πεζούς και από τα αυτοκίνητα. Για παράδειγμα όταν κάνει μια λιακάδα, ακόμα και το Σαββατοκύριακο είναι “πηγμένη” και στην Ελλάδα οι λιακάδες είναι πολύ συχνές».

Η παραλία του Φαλήρου είναι δημοφιλής προορισμός όλον τον χρόνο, για τους κατοίκους της περιοχής και όχι μόνο. [D. Flouris/edemrestaurant.gr]

Καμία αχτίδα φωτός λοιπόν; Η πεζογέφυρα του Τροκαντερού σίγουρα θα είναι μία λύση, για ένα από τα χειρότερα σημεία της παραλίας. Δεν ήταν βέβαια εύκολο να πειστούν οι αρμόδιοι. Ο κ. Χατζηδάκης χρειάστηκε να επισκεφθεί αυτοπροσώπως τρεις διαδοχικούς υπουργούς Υποδομών και μία περιφερειάρχη –από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις.

Η πεζογέφυρα

«Αυτήν την πρόταση την πολεμάω εδώ και πάνω από πέντε χρόνια. Μόνο στη Μαρίνα Φλοίσβου και στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Τροκαντερού, έχουμε 5.000 επισκέπτες κάθε Σαββατοκύριακο. Καταλαβαίνετε τι γίνεται...» μας λέει ο κ. Χατζηδάκης, δείχνοντάς μας τα σχέδια για την πεζογέφυρα, που θα ενώσει την οδό Αφροδίτης με την είσοδο της Μαρίνας Φλοίσβου.

Είναι ένα σημείο με πολύ μεγάλη κίνηση πεζών, καθώς εκτός από την είσοδο της Μαρίνας –που έχει γίνει πλέον αγαπημένος προορισμός του Σαββατοκύριακου για οικογένειες με μικρά παιδιά– εκεί βρίσκονται και οι αθλητικές εγκαταστάσεις του δήμου, η αφετηρία του 550 και η στάση τραμ Τροκαντερό. Το μοναδικό φανάρι που περνάει απέναντι για τους πεζούς δεν είναι συγχρονισμένο, με αποτέλεσμα να στέκονται σε μία μικρή νησίδα για αρκετή ώρα, τη στιγμή που τους προσπερνούν από τη μία και την άλλη μεριά αυτοκίνητα που κινούνται στην αριστερή λωρίδα. Όταν βρίσκεται κανείς εκεί, συχνά ταλαντεύεται μπρος και πίσω από την μεγάλη πίεση του αέρα που δημιουργεί η ταχύτητα των διερχόμενων αυτοκινήτων.

«Μόλις έμαθα για το ατύχημα με τον πατέρα, ξεχείλισε το ποτήρι και πήγα στον Καρατζαφέρη, που ήταν τότε στην κυβέρνηση. Για να τον πείσω του είπα: “Πες ότι θέλεις να πας με το εγγονάκι σου μια βόλτα στο Παλαιό Φάληρο και προσπαθείς να περάσεις απέναντι. Φαντάζεσαι να γίνει ένα δυστύχημα;”» μας λέει ο κ Χατζηδάκης. «Μπροστά μου πήρε αμέσως τον υπουργό, που ήταν τότε ο Μάκης Βορίδης (Νοέμβριος 2011-Μάϊος 2012), και έβαλε την πεζογέφυρα σε ένα πρόγραμμα, που προέβλεπε να γίνουν 16 τέτοιες κατασκευές σε όλη την Αττική».
Ο καιρός πέρασε και τίποτα δεν γινόταν. Εντωμεταξύ στον δήμο μάθαιναν ότι με τις περικοπές, από 16 οι γέφυρες έγιναν 12. Έπειτα από 12 έγιναν 7. «Κάποια στιγμή είχα πληροφορίες ότι ήθελαν να βγάλουν το Φάληρο από τις περιοχές που θα αποκτούσαν πεζογέφυρα. Πήγα στον τότε υπουργό Υποδομών, τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (Ιούνιος 2013-Ιανουάριος 2015) και τον παρακάλεσα και ήρθε επί τόπου και είδε το σημείο και την επικινδυνότητά του. Έκανε σύσκεψη με τους διευθυντές του υπουργείου Υποδομών, τους παρουσίασε την αναφορά μου και τα στοιχεία που είχα προσκομίσει και τελικά το έργο παρέμεινε στη λίστα με αυτά που επρόκειτο να γίνουν».

Τα ασανσέρ είναι απαραίτητα στις δύο πλευρές της γέφυρας, καθώς το ύψος της είναι μεγάλο (7,30 μέτρα) επειδή πρέπει να περάσει πάνω από τα καλώδια του τραμ.

Όμως το έργο δεν προχωρούσε. Για να προωθήσει τον φάκελό του, ο δήμαρχος πήγε αργότερα και στην περιφερειάρχη Ρένα Δούρου. «Την έπεισα να κινήσει τη διαδικασία χρηματοδότησης του έργου από τα ΠΕΠΠΕΠ Αττικής 2014-2020 (Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα). Πράγματι η κ. Δούρου κινητοποιήθηκε, έκανε τις σχετικές μελέτες και το έργο δημοπρατήθηκεΤο δελτίο τύπου του Δήμου Παλαιού Φαλήρου της 30/03/2017 για την πεζογέφυρα». Η επόμενη εμπλοκή όμως δεν ήταν καθόλου αναμενόμενη.
«Είχαμε προβλήματα με το δασαρχείο! Επειδή η γέφυρα έχει ασανσέρ και στις δύο πλευρές της, χρειάζεται περίπου 10 τετραγωνικά μέτρα σε κάθε μεριά για να ακουμπήσει. Γι’ αυτό έπρεπε να κοπεί ένα πεύκο και να μετακινηθεί μία ελιά και ο δασάρχης δεν έδινε άδεια. Το πρόβλημά του ήταν ένας νόμος που λέει πως όταν κάτι είναι δάσος ή άλσος δεν επιτρέπεται να έχει εγκαταστάσεις κανενός είδους. “Μα εκεί δεν είναι δάσος, εγώ τα φύτεψα, η παραλιακή ήταν!” του είπα απελπισμένος, και μου απάντησε ότι χαρακτηρίζεται άλσος εν τοις πράγμασι».

Τα εν λόγω δέντρα βρίσκονται στο αριστερό άκρο της φωτογραφίας.

Τελικά, οι πιέσεις του δήμου απέδωσαν και πριν από μερικές μέρες το έργο ξεμπλόκαρε. Σε μία εβδομάδα πρόκειται να εγκατασταθεί ο εργολάβος και η κατασκευή υπολογίζεται ότι θα πάρει περίπου οκτώ μήνες. Είναι μία νίκη για τους πεζούς, που δεν ήταν καθόλου εύκολη ούτε αυτονόητη.

Τα μελλοντικά σχέδια της περιφέρειας

Η κ. Σαπουνά πιστεύει ότι μπορεί μία αλλαγή που ετοιμάζει αυτή τη στιγμή η περιφέρεια να βελτιώσει κάπως την κατάσταση. «Η κυκλοφορία στο λεκανοπέδιο, που είχε πέσει τα τελευταία χρόνια, έχει έναν χρόνο τώρα που σταδιακά επανέρχεται στα παλιά επίπεδα. Γι’ αυτό είναι προς διερεύνηση νέες τεχνολογίες, για τις οποίες έχουμε ξεκινήσει ήδη τα πειράματα και την πιλοτική εφαρμογή, ώστε και στην παραλιακή και στις άλλες οδούς να γίνει αναβάθμιση των σηματοδοτών και να είναι αυτόματη η λειτουργία τους. Δηλαδή μέχρι και σήμερα, οι σηματοδότες λειτουργούν με βάση τα στατιστικά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας για το πόσα οχήματα διέρχονται κάθε στιγμή της μέρας από τον καθένα. Πλέον, η ανίχνευση των οχημάτων που διέρχονται θα γίνεται αυτόματα με ειδικές κάμερες και οι πληροφορίες θα πηγαίνουν άμεσα στο κέντρο διαχείρισης της κυκλοφορίας. Αυτό θα τους επιτρέψει να κάνουν και εναλλακτικά σενάρια για τα πεζοφάναρα, αφού θα έχουν άμεση και διαρκώς επικαιροποιημένη εικόνα για την κυκλοφορία».
Οφείλουμε να πούμε ότι, παρά την προσπάθεια να καταλάβουμε, δεν μας έγινε ιδιαίτερα σαφές ακριβώς πώς θα βοηθήσει τους πεζούς η αυτοματοποίηση, καθώς ο κύριος στόχος της φαίνεται πως είναι η προσαρμογή της λειτουργίας των φαναριών στην εκάστοτε κυκλοφοριακή φόρτιση. Σε ένα εξάμηνο, υπόσχεται η κ. Σαπουνά, θα δούμε στην πράξη τι μπορεί να γίνει.

Μία από τις εισόδους του πάρκου Φλοίσβου.

Στο τέλος της συζήτησης με τους υπευθύνους, μας πέρασαν από το μυαλό οι γερμανικές πόλεις, όπου μπορεί ο γονιός σε κεντρική αρτηρία να αφήσει τα μικρά παιδιά του να περάσουν από μόνα απέναντι, αφού δεν υπάρχει περίπτωση τα φανάρια να μην είναι συντονισμένα και το πράσινο να μην κρατά αρκετά ώστε να περάσει ακόμα και ηλικιωμένος με μπαστούνι. Σκεφτήκαμε όμως τις κολοσσιαίες διαφορές που χωρίζουν τη χάραξη των δρόμων της Αθήνας από αυτήν των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων και δεν τολμήσαμε να ζητήσουμε από τους υπεύθυνους της Περιφέρειας να κάνουν τη σύγκριση...

Πηγή: Άρθρο της Κατερίνας Λομβαρδέα από το Inside Story.