Ποιές είμαστε

Οι «Μαμάδες στο Δρόμο & φίλοι» είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθούμε για την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών μας (και όλων) και την ασφάλειά τους στο δρόμο.

Ξεκίνησε αυθόρμητα, όταν μια μικρή ομάδα νέων μαμάδων καταλάβαμε ξαφνικά πόσο δύσκολο (και επικίνδυνο) είναι να κυκλοφορείς με παιδικό καροτσάκι. Και αμαξίδιο. Και μπαστούνι. 

Σιγά-σιγά η ομάδα μας μεγάλωσε και σήμερα έχει μέλη από 18-87 ετών, με παιδιά ή χωρίς. Σκεφτήκαμε ν' αλλάξουμε όνομα, αλλά τελικά μείναμε σ' αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Οι «Μαμάδες στο Δρόμο & φίλοι» είμαστε απλώς πολίτες που βλέπουμε ότι η κατάσταση στο ελληνικό οδικό δίκτυο είναι απάνθρωπη, λόγω υποδομών και νοοτροπίας. Πιστεύουμε πως και τα δύο μπορούν να αλλάξουν και είμαστε έτοιμες/οι να παλέψουμε για τη βελτίωση που θέλουμε. Για τις υποδομές, είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με τις αρχές, καταγγέλλοντας προβλήματα και προτείνοντας λύσεις. Για την νοοτροπία, διατηρούμε ένα ιστολόγιο ενημέρωσης, δραστηριοποιούμαστε στα κοινωνικά δίκτυα και διοργανώνουμε ξεναγήσεις και δράσεις με σχολεία, συλλόγους και άλλες ομάδες.

Η είσοδος στην ομάδα είναι απλή και χωρίς διατυπώσεις: απλά δηλώνετε ότι ενδιαφέρεστε, στέλνοντας ένα μήνυμα στο mamastodromo@gmail.com. 

 

Πολλές/οί μας στέλνουν ανταποκρίσεις περιστασιακά, από διάφορα σημεία της χώρας, αλλά τέσσερις από εμάς αρθρογραφούμε σε σχετικά τακτική βάση:

Η "ηθική αυτουργός"

Με λένε Ήλια (όπως ήλιος) αλλά οι περισσότεροι με ξέρετε ως "Μαμά στο Δρόμο".
Ξεκίνησα αυτή την ομάδα για να βρεθούμε όλοι όσοι πιστεύουμε πως είναι παράλογο τα αυτοκίνητα να είναι ασφαλή στα πεζοδρόμια, ενώ οι πεζοί περπατούν στην άσφαλτο.
Πείτε με ουτοπίστρια, αλλά πιστεύω πως αν μαζευτούμε αρκετοί οραματιστές και δουλέψουμε συντονισμένα θα καταφέρουμε ν' αλλάξουμε τη νοοτροπία που αποδέχεται την κατάσταση αυτή ως φυσική (όπως άλλαξε η νοοτροπία που ήθελε τις γυναίκες στο σπίτι - μόνο).
Όταν αλλάζει η νοοτροπία αλλάζει η κοινωνία, οι νόμοι, η χώρα. 
Αν το πετύχουμε αυτό, σταδιακά θα δούμε ν' αλλάζουν οι συνθήκες που επικρατούν στους δρόμους μας.
Αυτός είναι και ο στόχος μου: ν' αφήσω στα παιδιά μου (και ίσως αύριο και τα εγγόνια μου) έναν τόπο καλύτερο από αυτόν που βρήκα.
 

Η Χριστιάνα (ή Χάνα)

Οι μεγάλοι με αποκαλούν Χριστιάνα, ο πιτσιρικάς μιας φίλης όμως δυσκολευόταν απίστευτα να το προφέρει ολόκληρο κι έτσι μου κόλλησε το παρατσούκλι Χάνα το οποίο και χρησιμοποιώ συχνά-πυκνά.

Τα παιδιά μου δε χρειάζονται πια καρότσια, θυμάμαι ακόμα την εποχή όμως που κυκλοφορούσα μ' ένα μάρσιπο και δυο παιδιά απ' το χέρι καθώς η χρήση καροτσιού στη γειτονιά μου στο κέντρο της Αθήνας με εξόντωνε. Τώρα πια  τα παιδιά μου που πρέπει να μάθουν να κυκλοφορούν σ' αυτή την κυκλοφοριακή ζούγκλα εκεί έξω κι όσο κι αν ξέρω πως έχω κάνει ότι καλύτερο μπορώ, είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν την παρέα που θα περάσει κόκκινο φανάρι ή πως κάποια στιγμή θα μπουν στο ΙΧ κάποιου φίλου που θα έχει πιει ένα ποτηράκι παραπάνω.

Γράφω για να ξορκίζω το θάνατο που παραμονεύει σε κάθε μας βήμα. Γράφω γιατί ξέρω πως οι χώρες που οραματίστηκαν μείωση των τροχαίων το κατάφεραν με συντονισμένες κινήσεις. Δε γράφω μόνο, αλλά κυρίως διεκδικώ το χώρο μας -το χώρο των ευάλωτων χρηστών του οδικού δικτύου- στην πόλη.

Η Αντωνία

Με λένε Αντωνία και τη λόξα με τα πεζοδρόμια την είχα από πολύ παλιά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να στριμωχτώ να περάσω ανάμεσα στα παρκαρισμένα. Ποτέ δεν το θεώρησα φυσιολογικό.

Όταν επέστρεψα, μετά από σπουδές στο εξωτερικό, απελπίστηκα. Στο μεταξύ η γειτονιά μου άλλαζε με τη βοήθεια της μπουλντόζας και γινόταν όλο και χειρότερη. Σήμερα, στο δρόμο που μεγάλωσα δεν υπάρχει ουσιαστικά πεζοδρόμιο, εκτός αν ως πεζοδρόμιο εννοείται μια σειρά από σκαλιά και ράμπες. Ούτε αλάνες υπάρχουν.

Από το 2012 δε μένω πια εκεί. Οι κόρες μου περνούν ένα σοκ προσαρμογής, αλλά όταν περνούν το δρόμο γυρνώντας από το σχολείο δε φοβάμαι μην τις πατήσει αυτοκίνητο.Με λυπεί που αυτό (και πολλά άλλα) δε μπορώ να τα βρω στη χώρα που με γέννησε.

 

 

Η Ελισάβετ

«Eίμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά,» όπως λέει και το τραγούδι κι έχω αγανακτήσει. 

Η κατάσταση έχει γίνει επικίνδυνη στους δρόμους της πόλης. Είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας, σε συνεχή μάχη για την πιο μικρή διαδρομή. Τα παιδιά μας, οι γονείς μας, εμείς, δεν αξίζουμε αυτή τη συνεχή αγωνία . 

Κάτι πρέπει να γίνει, θέλω να είμαι μέρος της λύσης του προβλήματος, γι' αυτό, με όπλο τις φωτογραφίες και τις δημοσιεύσεις μέσω αυτής της φιλόξενης ιστοσελίδας, θα σας ενημερώνω και θα ταράζω στη νομιμότητα τις αρμόδιες αρχές. Ασφαλείς διαδρομές για όλους και όλες!

Αν θέλετε κι εσείς να συνεισφέρετε σ’ αυτό το ιστολόγιο στείλτε απλά τις σκέψεις σας, τις ιδέες ή τις απόψεις σας με μορφή σχολίου ή στο mamastodromo@gmail.com . Αν υπάρχει κάποιο προβληματικό σημείο στην περιοχή σας, μπορείτε να στείλετε μια περιγραφή και/ή φωτογραφίες - εμείς θα τις δημοσιοποιήσουμε και θα σας βοηθήσουμε βήμα-βήμα ώσπου να επιλυθεί το θέμα.