Περπατώ και ελίσσομαι

Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία:

Αυτό που αμέσως κινεί την προσοχή είναι φυσικά το κόκκινο αμάξι, παρκαρισμένο όπου και όπως βόλευε το φίλτατο οδηγό, χωρίς απολύτως καμία έγνοια για τους πεζούς.
(Γιατί άλλωστε; Είναι γνωστό ότι τα πεζοδρόμια φτιάχτηκαν για να παρκάρουν τ' αμάξια. Οι πεζοί μπορούν να περάσουν από δίπλα, αν υπάρχει χώρος.)
Στριμωγμένος ανάμεσα στο κόκκινο του ασυνείδητου και ένα άλλο, παρκαρισμένο πιο λογικά, ο κύριος της φωτογραφίας ελίσσεται και περνά.

Αυτό που κινεί τη δική μου προσοχή είναι το πόσο λίγη σημασία δίνει στο αυτοκίνητο που του φράζει το δρόμο. Συνεχίζει να περπατά μιλώντας στο κινητό του, χωρίς να δίνει στο εμπόδιο περισσότερη σημασία από όση δίνουμε στις κολόνες της ΔΕΗ.
Μήπως αυτή είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά;
Αντί να χαλάς την ημέρα σου και ν' ανεβάζεις πίεση, απλά παραβλέπεις τις δυσκολίες και συγκεντρώνεις την προσοχή σ' αυτό που σ' ενδιαφέρει;
Την ίδια επιλογή φαίνεται να έχουν κάνει και οι κυρίες που διακρίνονται πίσω από το αμάξι, οι οποίες, μετά την παράκαμψη, συνεχίζουν αμέριμνες.
Οι υπόλοιποι διαβάτες φαίνεται ότι δε μπήκαν καν στον κόπο να προσπαθήσουν ν΄ ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Περπατούν ήρεμα στο δρόμο σα να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Μόνο όταν εμφανίζεται κάποιο αμάξι, χώνονται για λίγο ανάμεσα σε δύο παρκαρισμένα κι έπειτα συνεχίζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Μα τελικά ποιος είναι ο τρελλός σ' αυτή την υπόθεση;
Η φωτογράφος (εγώ) που δε μπορεί ακόμη, έπειτ' από τόσα χρόνια σ' αυτή την πόλη να συνηθίσει αυτό που φαίνεται όλοι να θεωρούν φυσιολογικό;
Ή μήπως οι κάτοικοι της πόλης, που έχουν συνηθίσει τόσο, ώστε δεν αντιλαμβάνονται πια το χάλι, τον κίνδυνο και την ταλαιπωρία;
Κι όμως, στοιχηματίζω ότι κάπου στο βάθος, η κατάσταση αυτή έχει κάποιο κόστος. Δεν είναι δυνατόν όλοι να λένε "Δεν είναι πόλη αυτή."

Τι γίνεται όμως με τις λιγότερο ευκίνητες ομάδες του πληθυσμού; Μαμάδες και παιδιά; Αναπήρους;
Είναι προφανές ότι δε χωρά να περάσει καρότσι από το κενό που άφησε ο "ευσυνείδητος" οδηγός μας.
Μόλις αντιλήφθηκε τη στενωπό, η ευτυχής μαμά (ευτυχής γιατί είχε βεβαίως την ευκαιρία να γυμναστεί λίγο περισσότερο) χρειάστηκε να οπισθοχωρήσει σε μήκος δύο αυτοκινήτων, να βγει στο δρόμο, να προχωρήσει καλύπτοντας την απόσταση που είχε χάσει, συν το πλάτος του κόκκινου αμαξιού, συν άλλα δύο ακόμη (γιατί πάλι δε χωρούσε) και μετά ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο.

Συνολική απόσταση που διανύθηκε στο δρόμο: δέκα-δώδεκα μέτρα.
Συνολικός αριθμός οχημάτων που πέρασαν το δρόμο: τέσσερα (τρία αυτοκίνητα κι ένα τρόλεϊ).
Συνολικός αριθμός στάσεων για να περάσουν τα οχήματα: δύο.
Οχήματα που πέρασαν ξυστά από το παιδί, γιατί δεν υπήρχε χώρος να κάνουμε στην άκρη: ένα(ευτυχώς δεν ήταν το τρόλεϊ).
Συνολικός χρόνος διάσχισης αυτών των δέκα μέτρων: περίπου 5 λεπτά.
Ποσοστό της συνολικής διαδρομής που έγινε στο πεζοδρόμιο: λιγότερο από 20 %.

Και ξαναρωτώ: είναι φυσιολογικό να κυκλοφορείς έτσι;
-