Σελίδες

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ράμπες παρκαρίσματος

Πριν από δέκα χρόνια οι ράμπες πρόσβασης ήταν σπάνιες στα ελληνικά πεζοδρόμια. Σήμερα είναι παντού. Στραβές, στενές, κακοφτιαγμένες ή κατειλημμένες από κάδους και αυτοκίνητα, οι ράμπες "αναπήρων" υπάρχουν και κάποιες φορές εξυπηρετούν.

Το πρόβλημα είναι πως η ελληνική πραγματικότητα, δίπλα στις ράμπες πρόσβασης, γέννησε τις ράμπες παρκαρίσματος, που κι αυτές έγιναν σιγά-σιγά απαραίτητες σε κάθε πεζοδρόμιο.
Έτσι, δίπλα στις πρώτες που φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τους πεζούς, βρίσκει κανείς τις δεύτερες που αναιρούν ό,τι προσπαθούν να κάνουν οι "καλές" αδελφές τους. 
Όσο το αυτοκίνητο γίνεται απαραίτητο στη ζωή μας, τόσο πληθαίνουν τα αμάξια και η ζήτηση χώρου για παρκάρισμα οξύνεται. Σήμερα είναι αδύνατο να πουληθεί διαμέρισμα χωρίς χώρο στάθμευσης, σε κλειστό γκαράζ ή πυλωτή.
Έτσι, μπροστά σε κάθε νέα οικοδομή πρέπει να υπάρχει ράμπα για μπορούν να παρκάρουν τα αυτοκίνητα.
Για να περνούν άνετα τ' αμάξια χωρίς να ζορίζεται το ζαντολάστιχο, οι εργολάβοι σπάνε το πεζοδρόμιο και στη θέση του κατασκευάζουν μια ένα κεκλιμένο επίπεδο, με όποια κλίση διευκολύνει την είσοδο και έξοδο των αυτοκινήτων από τις θέσεις στάθμευσης.
Έτσι η επιφάνεια του πεζοδρομίου διασπάται κι ένα τμήμα του ανυψώνεται (ή κατηφορίζει) άλλοτε ήπια (με κλίση 10-12 μοιρών) κι άλλοτε απότομα (με κλίση 30 ή ακόμη και 45 μοιρών).
Κάποιες φορές ολόκληρη η λευρά ενός οικοδομικού τετραγώνου είναι μια σειρά από ράμπες, η μια δίπλα στην άλλη, κάθε μια με διαφορετική κλίση. Και φυσικά η κατάσταση επαναλαμβάνεται και στο επόμενο τετράγωνο καθώς και στα επόμενα, ξανά και ξανά.
Φαίνεται πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι το πεζοδρόμιο φτιάχτηκε για να διασχίζεται κατά μήκος, όχι κάθετα, και ότι ο βασικός του σκοπός είναι να διευκολύνει την κίνηση από τη μια άκρη του στην άλλη, όχι από το δρόμο στην πυλωτή.
Τι κάνουν λοιπόν οι πεζοί αντιμέτωποι μ' αυτή την κατατεμαχισμένη επιφάνεια πάνω στην οποία καλούνται να περπατήσουν; Οι πιο νέοι κι ευκίνητοι αντιπαρέρχονται εύκολα τα κεκλιμένα επίπεδα, τις αλλαγές κλίσης και τα σκαλοπάτια που μεσολαβούν ανάμεσα στις διαφορετικές ράμπες. Ακόμα κι αυτοί όμως δυσκολεύονται στις πιο απότομες κλίσεις, που λες και φτιάχτηκαν για ορειβάτες, συνηθισμένους να περπατούν σε πλαγιές με το ένα πόδι 10-20 εκατοστά ψηλότερα από το άλλο, και τα πέλματα λοξά. Όσοι τολμούν, διακινδυνεύουν στραμπούληγμα, ιδίως αν το πεζοδρόμιο είναι βρεγμένο. Ηλικιωμένοι και γυναίκες με τακούνια είναι αναγκασμένοι να βγουν στο δρόμο.
Ακόμα όμως και οι ηπιότερες κλίσεις είναι απαγορευτικές για όσους κινούνται με αναπηρικό καροτσάκι, παιδικό καρότσι, σέρνουν βαλίτσα ή καρότσι με ψώνια.
Για όσους δεν το ξέρουν από προσωπική πείρα, ό,τι έχει ρόδες, αποκτά δική του βούληση σ' ένα κεκλιμένο επίπεδο. Καρότσι ή βαλίτσα στρίβει από μόνο του και κατρακυλά στο πλάι ακολουθώντας την κλίση της ράμπας. Χρειάζεται πολύ δύναμη και στα δύο χέρια για να καταφέρεις να το επαναφέρεις στην ευθεία χωρίς να ντελαπάρει.  
Το κατάλαβα στην πρώτη μου συνάντηση με ράμπα, όταν αποπειράθεικα να συνεχίσω ίσια, πριν συνειδητοποιήσω την παντοδυναμία της βαρύτητας. Αν και τελικά κατάφερα να κρατήσω όρθιο το καρότσι και να μη βγω στο δρόμο, το πλήρωσα με διάστρεμμα και κυκλοφορούσα με μπανταρισμένο χέρι για καιρό. Από τότε απλούστατα αποφεύγω τις ράμπες, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κατέβω από το "πεζοδρόμιο".
Γιατί τα λένε πεζοδρόμια τελικά; Και πού επιτέλους υποτίθεται ότι πρέπει να βρίσκονται οι πεζοί αφού στα πεζοδρόμια δε γίνεται να περπατήσουν;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου