Παρέσυρε αστυνομικό και άλλες αντιδράσεις

Αμφιβάλλει κανείς ότι έχουμε ξεφύγει;

Κάποιος παρκάρει παράνομα. Το ξέρει ότι διακινδυνεύει να δεχτεί κλήση και, αν συμβεί κάτι τέτοιο, περιμένει κανείς ότι θα διαμαρτυρηθεί, θα παρακαλέσει, θα προσπαθήσει να τη γλιτώσει με κάθε τρόπο. Περιμένατε όμως ότι θα μπει στο αυτοκίνητο και θα πατήσει τον αστυνομικό που πήγε να τον γράψει;

Κι όμως, έγινε κι αυτό:

http://www.inews.gr/9/odigos-ich-paresyre-astynomiko-pou-tou-ekopse-klisi.htm

Απορείτε γιατί έχουμε εξαγριωθεί έτσι; Γιατί; Μήπως δε βλέπετε φαινόμενα σαν κι αυτά κάθε μέρα μπροστά σας; Δε βλέπουμε κάθε μέρα οδηγούς ξεχειλισμένους από οργή που επιτίθενται ο ένας στον άλλο; Είμαι σίγουρη ότι έχετε δει επιθέσεις σαν κι αυτές:

• Κορνάρισμα που τρυπάει τ' αυτιά αν αργήσει ο μπροστινός ένα δευτερόλεπτο στο φανάρι.
• Ύβρεις και χειρονομίες αν κάποιος μας κλείσει το δρόμο.
• Επιθετική οδήγηση, σφήνες, έλλειψη υπομονής στο δρόμο.
• Λογομαχίες και χειροδικίες για μικροατυχήματα, για θέματα προτεραιότητας, για μια θέση παρκαρίσματος.

Κι από την πλευρά των πεζών;
Από την πλευρά των πεζών δεν παρατηρούνται πολλά τέτοια φαινόμενα, γιατί πώς μπορεί ένας πεζός να επιτεθεί σε κάτι που ζυγίζει ένα-δυο τόνους και τον έχει προσπεράσει μέσα σε δύο δευτερόλεπτα;
Όμως, ακόμη κι οι πεζοί επιτίθενται - μπορεί να είναι σπανιότερο, αλλά δεν είναι απίθανο, ιδίως όταν το όχημα είναι σταματημένο.
Ο πιο νόμιμος αλλά κουραστικός τρόπος είναι η καταγγελία. Απαιτεί επιμονή, υπομονή, χρόνο και ψυχραιμία, γιατί οι αρχές έχουν άλλες προτεραιότητες. (Για το πώς γίνεται αυτό έχουμε μιλήσει παλιότερα.)
Ένας άλλος τρόπος είναι η επί τόπου αντίδραση. Ο πεζός που πέρασε πάνω από παρκαρισμένο τζιπ (και αργότερα δικαιώθηκε βλ. εδώ) είναι ασυνήθιστο, αλλά ενδεικτικό.
Μπορεί οι περισσότεροι να προσπερνούν, αλλά υπάρχουν πάντα κι αυτοί που θα ξεστομίσουν μερικά καλοδιαλεγμένα επίθετα προς τον απόντα οδηγό. Άλλοι θα του δείξουν την ενόχλησή τους σηκώνοντας  τους υαλοκαθαριστήρες ή αφήνοντας σημείωμα. (Φαίνεται πως, όταν κάποιος είναι αρκετά αγανακτισμένος, δεν πτοείται αν δεν έχει χαρτί ή μολύβι - έχω δει καυστικότατο σχόλιο γραμμένο στο παρμπρίζ με κραγιόν και άλλο, με δάχτυλο στη σκόνη, στο πλαϊνό τζάμι).
Τα αυτοκόλλητα των πανθήρων που τελευταία βλέπουμε όλο και πιο συχνά, είναι μια τέτοια αντίδραση. Οι πάνθηρες λένε ότι έχουν μοιράσει πάνω από 700.000 αυτοκόλλητα, ποσό που αντιπροσωπεύει πολλούς, μα πάρα πολλούς, αγανακτισμένους πολίτες. Σκεφτείτε πόσοι άλλοι θα υπάρχουν που δεν έχουν πρόσβαση στο δίκτυο, ή προτιμούν να μη διακινδυνεύσουν μια αντιπαράθεση μ' ένα θυμωμένο οδηγό.
Υπάρχουν κάποιες τολμηρές ψυχές που δεν τρομάζουν από το τελευταίο ενδεχόμενο. Έχω δει ανθρώπους να ξεφουσκώνουν λάστιχα αυτοκινήτων, κάτι που, αν δεν είναι παράνομο, σίγουρα κινείται στα όρια της νομιμότητας.
Τέλος, κάποιοι δεν αντιδρούν με νόμιμο τρόπο, αλλά με ωμή, καταστρεπτική βία. Φέρονται δηλαδή εξίσου αντικοινωνικά με τους οδηγούς που κλείνουν το πεζοδρόμιο. Μιλώ φυσικά για τις χαρακιές στ' αυτοκίνητα, που δεν είναι δα και τόσο σπάνιο φαινόμενο. Είναι όμως πιο ανησυχητικό, γιατί δείχνει πως η βία σιγά-σιγά αρχίζει να θεωρείται κάτι θεμιτό και φυσικό, ιδίως από τους νέους. (Δεν έχω δει ώριμους ενήλικες να βγάζουν το μπρελόκ μπροστά στο παρκαρισμένο.)

Kι αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν λίγα τετραγωνικά μέτρα να προκαλούν τόσο ισχυρά συναισθήματα; Από πότε μια θέση έγινε τόσο ποθητή; Είναι δυνατόν λίγα τετραγωνικά μέτρα να ξεσηκώνουν τόσα πάθη;
Μήπως πρέπει ν' αλλάξουμε τον τρόπο που αξιολογούμε τα πράγματα;

Όχι στο πεζοδρόμιο μας!

Kοιτάξτε την:
με τα δυο της μικρά στη μέση του δρόμου γιατί το καρότσι δε χωρά στο πεζοδρόμιο.
Ένα παρκαρισμένο την ανάγκασε να κατέβει, και τώρα ψάχνει χώρο ανάμεσα στ' άλλα παρκαρισμένα μήπως μπορέσει ν' ανέβει.

Και σας ρωτώ: είναι πράγματα αυτά;
Τα παιδιά μας είναι η ζωή μας, οι θησαυροί μας, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε.
Γιατί πρέπει να είναι στο δρόμο, μέσα στον κίνδυνο;

Για σκεφτείτε...
Ένα αμάξι είναι πανάκριβο, αλλά μη μου πείτε ότι είναι τόσο πολύτιμο όσο μια ζωή.
Κι όμως, πώς θα του φαινόταν του οδηγού, αν έπρεπε να το αφήνει στο δρόμο, μέσα στη βροχή, τον ήλιο και τη σκόνη, γιατί ένα τσούρμο μαμάδες έχουν παρκάρει τα καρότσια τους στο γκαράζ ή την πυλωτή του;

Εκείνος γιατί παρκάρει στη διάβαση και στο πεζοδρόμιο των παιδιών μας;
.

Καταπληκτικό βίντεο

Έχετε πάει στη Γερμανία;

Πεντακάθαρες πόλεις, πάρκα, σπουδαίες συγκοινωνίες, χώρος να περπατήσεις και πεζοδρόμια χωρίς ούτε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
Κι όμως, πριν από αρκετό καιρό, η χώρα αυτή έμοιαζε με την Έλλάδα του σήμερα: αυτοκίνητα παντού, μποτιλιαρίσματα, παράνομα παρκαρίσματα και πεζοί που δε χωρούσαν να περάσουν.

Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που διαμαρτυρήθηκαν για την κατάσταση ήταν ένας γερμανός ακτιβιστής, ονόματι Michael Hartman.
Τον είπαν τρελλό, τον έβαλαν φυλακή αρκετές φορές, αλλά η Γερμανία σήμερα είναι μια χώρα φιλική προς τους πεζούς και σ' αυτό συνέβαλε και ο Hartmann.

Και, αν η χώρα της BMW και του VW κατάφερε να βάλει το αυτοκίνητο στην άκρη και να προωθήσει μοντέλα φιλικότερης μετακίνησης, γιατί όχι κι εδώ; Μήπως η Ελλάδα χρειάζεται το γερμανό της;
Δείτε το βίντεο με την ιστορία του Hartmann, είναι σα να μιλάει για την Ελλάδα του σήμερα.


Πρώτο μέρος:


Δεύτερο μέρος:


(Ολόκληρο το βίντεο (15 λεπτά) θα το βρείτε εδώ http://diagoras.wordpress.com/2007/05/10/autoschreck/. Ευχαριστώ το Διαγόρα που το βρήκε πρώτος και μου επέτρεψε να το προωθήσω.)
.

Πώς κόλλησα με τα πεζοδρόμια

Κάποτε ήμουν κι εγώ σαν όλες τις ελληνίδες που βλέπετε στο δρόμο:
Με σκούρα ρούχα, χαμηλά παπούτσια, μεγάλο βήμα.

(Έχετε προσέξει πώς η ενδυματολογία μας καθορίζεται από το περιβάλλον; Στα σκούρα χρώματα δε φαίνεται η βρωμιά από τα τριψίματα ανάμεσα στα παρκαρισμένα, τα τακούνια είναι ακατάλληλα για τα ελληνικά πεζοδρόμια και το μεγάλο βήμα σου γίνεται συνήθεια όταν καθημερινά δρασκελάς λακκούβες κι εμπόδια. Αλήθεια, πόσες ελληνίδες βλέπετε στις στάσεις ντυμένες κομψά, σαν ιταλίδες; Αλλά αρκετά με την παρέκβαση - πίσω στην ιστορία μας).

Ακόμα έτσι είμαι, μόνο που, εκείνο τον παλιό καιρό, ανήκα στην πλειοψηφία που ανεβοκατεβαίνει πεζοδρόμια, δρασκελάει σκαλιά, χώνεται ανάμεσα σε κάδους και αυτοκίνητα και προσπερνά τα εμπόδια, άνετα, βιαστικά και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αυτή η ανεμελιά σήμερα έχει εξαφανιστεί, και η πρώτη αιτία ήταν μια ... βαλίτσα!

Όταν ήμουν πρωτάρα φοιτήτρια, έπαιρνα, όταν γύριζα σπίτι για τις διακοπές, τα βιβλία μου, με την (αφελή) εντύπωση ότι θα μπορούσα να διαβάσω. Και, επειδή ως γνωστόν, η γνώση είναι ασήκωτη, είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω μια βαλίτσα με ρόδες με την (επίσης αφελή) εντύπωση ότι θα ήταν πιο εύκολο να σέρνω τα μπαγκάζια μου αντί να τα σηκώνω.

Η πρώτη αφελής εντύπωση πήρε μερικά εξάμηνα για να διαλυθεί. Η δεύτερη διαλύθηκε στο πρώτο-πρώτο μου ταξίδι με τη νέα βαλίτσα.
Με το που βγήκαμε από το σπίτι, το άτιμο το μαραφέτι μου άρχισε τα πείσματα.
Λες και το έκανε επίτηδες: σε κάθε λακκούβα έπεφτε μέσα, σε κάθε εμπόδιο σταματούσε, στις κλίσεις έστριβε να ξεφύγει, στις σπασμένες πλάκες κολλούσε και, τέλος, δε χώραγε πουθενά: ούτε ανάμεσα στις κολώνες, ούτε δίπλα από τον κάδο, ούτε ανάμεσα στα παρκαρισμένα. Άσε που λες κι έβαζε άλλα δέκα κιλά κάθε φορά που έπρεπε να τη σηκώσω για να κατέβω πεζοδρόμιο, να περάσω δρόμο, ν' ανέβω απέναντι.
Στο τέλος, όταν με τα πολλά φτάσαμε στο λιμάνι, η βαλίτσα είχε πάψει πια να είναι καινούρια κι ατσαλάκωτη, ενώ εγώ είχα εμφάνιση αθλήτριας που μόλις έχασε το μαραθώνιο. Τουλάχιστον δε χάσαμε το πλοίο.

Κι ενώ περιμέναμε να λύσουν τα σχοινιά για να φύγουμε, κοίταξα την κάποτε όμορφη βαλίτσα μου κι άρχισα τις σκέψεις:
Μα αυτές οι βαλίτσες δε φτιάχτηκαν για να τις κουβαλάμε πιο εύκολα; Θεωρητικά δε θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο να σύρεις μια βαλίτσα από το σημείο Α στο σημείο Β. Γιατί ήταν τόσο δύσκολο;
Μήπως είχα πέσει θύμα της διαφήμισης; Κοιτάξτε πόσο εύκολο το κάνουν να φαίνεται:

Κοίταξα τη βαλίτσα μου προσεκτικά και την είδα να με κοιτά αγανακτισμένη που είχα σκεφτεί ότι οι ρόδες της ήταν απάτη। "Αν δε με πιστεύεις," μου είπε, "πάμε μια βόλτα στο πλοίο". Το έκανα και φέρθηκε τόσο υπέροχα που την ξανακοίταξα για να βεβαιωθώ ότι δεν είχα πάρει κάποια άλλη. Κι όμως, ήταν η ίδια, καταχτυπημένη και βρώμικη από την περιπέτειά μας, αλλά μ' ακολουθούσε χωρίς πείσματα, υπάκουα και πειθήνια.

Τότε γιατί ήταν τόσο ανυπάκουη στο δρόμο; Έφταιγε ο δρόμος λοιπόν που είχα κάνει τη διαδρομή σαν αρσιβαρίστας;

(Όχι μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι εγώ αυτή. Ούτε ξανθό μαλλί, ούτε μίνι με τακούνι, ούτε κορμί φιδίσιο. Και σίγουρα εκείνη τη μέρα δεν ήμουν ατσαλάκωτη. Απλά, τη βρήκα στο δίκτυο γιατί εκείνη τη μέρα δεν ήταν κανείς μαζί μου να με φωτογραφήσει.)

Κάθισα λοιπόν και το καλοσκέφτηκα και τότε κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο αδιάβατα είναι τα πεζοδρόμια της πόλης.
Βλέπετε, ως τότε, ζούσα σαν ψάρι μέσα στο νερό - ούτε που αντιλαμβανόμουν τα εμπόδια που ανέμελα προσπερνούσα. Ποτέ δεν είχα "δει" το χάος που με περίμενε έξω από το σπίτι κάθε μέρα. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου πρέπει να ήταν κάπως έτσι:

Η πραγματικότητα όμως ήταν κάπως διαφορετική:

Κι αν έξω από το κατώφλι μου τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλά, στους κεντρικούς δρόμους του δήμου τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα.

Ίσως μια βαλίτσα που θα την οδηγούσε ο Σουμάχερ να είχε φτάσει αλώβητη ως τη στάση. Η δική μου τράκαρε σε κολώνες, έφαγε μια τούμπα και κατέβηκε στο δρόμο κάμποσες φορές.

Μετά από αυτό το μάθημα, άρχισα να βλέπω τα πεζοδρόμια με άλλο μάτι. Αφού από εδώ δε χώρεσε να περάσει μια βαλίτσα, πώς θα περάσει αυτή η γιαγιάκα με το καρότσι της λαϊκής;

Έτυχε πολλές φορές να βοηθήσω γιαγιάδες, γιατί τότε έμενα κοντά σε λαϊκή. Το παράξενο είναι πως ποτέ πριν δε με είχε προβληματίσει το ότι δυσκολεύονταν ν' ανεβάσουν το καρότσι στο πεζοδρόμιο - το απέδιδα στην ηλικία, κι όχι στα χάλια της πόλης.

Στο μεταξύ, από τη στιγμή που άνοιξε το μάτι κι άρχισε να βλέπει, άρχισε να δουλεύει και το μυαλό. Ανάπηρος δεν εμφανίστηκε ποτέ στη γειτονιά μου, αλλά σκεφτόμουν, αν εμφανιζόταν, από πού θα περνούσε ο άνθρωπος; Μόνο αν είχε καρότσι με σύστημα κάθετης ανύψωσης, σαν τα ελικόπτερα, αλλά δυστυχώς δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη. Έπειτα ακολούθησε μια δεύτερη σκέψη: μήπως αυτός είναι ο λόγος που δεν εμφανίζονται οι άνθρωποι; Μήπως μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους περιμένοντας να έρθει κάποιος συγγενής με αμάξι να τους πάρει, αλλιώς μένουν φυλακισμένοι στους τέσσερις τοίχους γιατί έξω δε μπορούν να κάνουν ούτε μέτρο; Και οι τυφλοί; Είχα δει αρκετές φορές, αλλά ποτέ, κανέναν μόνο. Είναι κι αυτοί αναγκασμένοι να περιμένουν μήπως βρεθεί κάποιος φίλος ή γνωστός να τους "πετάξει" κάπου;

Το παράξενο είναι ότι ενώ το θέμα της προσβασιμότητας είχε αρχίσει να με προβληματίζει, ποτέ δε σκέφτηκα τις μητέρες με τα καροτσάκια. Τις έβλεπα πολλές φορές, βιαστικές, με μικροσκοπικά μωρά ή μεγαλούτσικα παιδάκια, με σακκούλες κρεμασμένες από τα χερούλια των καροτσιών, να στρίβουν ανάμεσα στα εμπόδια, να περπατούν στο δρόμο - όπως πολλοί άλλοι - ν' ανεβοκατεβαίνουν πεζοδρόμια. Έμοιαζαν ικανές, αυτάρκεις και δυνατές. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό πόση προσπάθεια θέλει για να κάνεις αυτούς τους ελιγμούς μ' ένα φορτωμένο καρότσι, ούτε που σκέφτηκα πόσο εξουθενωμένες θα γύριζαν σπίτι. Δε φαντάστηκα καν ότι έπρεπε να επιλέγουν και ν' αποφεύγουν διαδρομές, ανάλογα με το αν μπορεί να περάσει το καρότσι ή όχι. Δε με απασχόλησε ποτέ το θέμα των παιδιών που ανέπνεαν σύννεφα από καυσαέριο περνώντας ξυστά από τα αυτοκίνητα.

Αλλά βέβαια, τότε δεν ήμουν ακόμα θεία. Ούτε νονά. Ούτε μάνα. Και το κατάλαβα (για μια ακόμη φορά) μόνο όταν πήρα ένα καρότσι και βγήκα στο δρόμο για να σκοντάψω στα ίδια εμπόδια που είχα σκοντάψει πριν από τόσα χρόνια με τη βαλίτσα. Ξανά.

Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτή τη φορά μιλάμε για τα παιδιά μου. Αυτά καταλήγουν στο δρόμο, όσο κι αν προσπαθώ να μείνω στο πεζοδρόμιο. Αυτά κινδυνεύουν από τ' αμάξια που περνούν δίπλα μας κάθε φορά που καταλήγουμε στην άσφαλτο. Αυτά καταπίνουν τα καυσαέρια όταν περνάμε δίπλα από τις εξατμίσεις.

Αυτά σε λίγα χρόνια θα πρέπει να περάσουν από τ' αδιάβατα πεζοδρόμια. Αυτά θα πρέπει να σύρουν -γιατί δε σηκώνεται από παιδί- τη θεόρατη σάκα με τις ρόδες που θα έχει μέσα τ' αμέτρητα σχολικά βιβλία που πρέπει να κουβαλούν κάθε μέρα. Αυτά θα περνούν ανέμελα τις άθλιες διαβάσεις και δε θα φαίνονται ανάμεσα στα παρκαρισμένα. Αυτά κινδυνεύουν σήμερα και θα κινδυνεύουν και αύριο, ως έφηβοι, νέοι και ενήλικες.

Και, αν είναι τυχερά και δεν τους πατήσει κάποιος στο μεταξύ, όταν μεγαλώσουν, ίσως νά 'ρθει μια μέρα που θα έχουν ένα καρότσι με το πρώτο εγγόνι μου μέσα. Τότε, εκείνη τη μακρινή εποχή (που θά 'ρθει μέσα σε μια ανάσα, πριν το πάρουμε χαμπάρι) θα ήθελα να μη χρειαστεί και πάλι να βγουν στο δρόμο. Θα ήθελα το εγγονάκι μου να πάει από το σπίτι ως το πάρκο ήρεμο και ασφαλές και θα ήθελα, εγώ, η ανήμπορη γριούλα που θα είμαι τότε, να μπορέσω να το σπρώξω με τα χέρια μου.

Είναι πολύ αυτό που ζητώ;

.

Πεζοί και οδηγοί, δύο μέτρα και δύο σταθμά

Απαιτούμε την κατανόηση όλων όταν περνάμε με κόκκινο, "Εντάξει, δεν το κάνω και κάθε μέρα, απλά έχω αργήσει." Όταν όμως τόσοι και τόσοι μπροστά μας συνεχίζουν να τρέχουν αφού έχει ανάψει το φανάρι, τότε βρίζουμε και βλαστημάμε τους πατριώτες μας που "Δε θα φτιάξουμε ποτέ, ρε!"

Αυτοκίνητα και μηχανάκια περιμένουμε πάνω στη διάβαση σα να είναι κάτι φυσικό. Όταν όμως κάποιος πεζός πάει να περάσει εκτός διάβασης, αναφωνούμε με ιερή οργή "Μα τι κάνει ο βλάκας;" κι αγανακτούμε που δεν επιβάλλονται πρόστιμα στους πεζούς.

Παρκάρουμε πάνω στη ράμπα των αναπήρων ανενδοίαστα,  όταν όμως μας κλείσει κάποιος και δε μπορούμε να ξεπαρκάρουμε, ξεσηκώνουμε τη γειτονιά.

Περιμένουμε από τους πεζούς να κατανοούν την ανάγκη μας να παρκάρουμε κάπου, κι ας τους κλείνουμε το πεζοδρόμιο. Όταν όμως βρεθεί πεζός στο δρόμο, πόσοι κατανοούν την ανάγκη του να περάσει από κάπου; Πόσοι βρίζουν; Πόσοι δεν επιβραδύνουν καν, αλλά συνεχίζουν με την ίδια επικίνδυνη ταχύτητα;

Όταν το αυτοκίνητο κλείνει το δρόμο στους πεζούς, οι πεζοί πρέπει να σκύψουν το κεφάλι και, δείχνοντας κατανόηση προς τους οδηγούς, να παρακάμψουν. Όταν όμως οι πεζοί βρεθούν στο δρόμο, τότε οι οδηγοί εξοργίζονται.

Γιατί;

Γιατί από όλους τους οδηγούς ακούς φωνές, κορναρίσματα και μαρσαρίσματα; Ακόμη και οι πιο ευγενικοί, αυτοί που θα σταματήσουν και θα περιμένουν, κουνούν το κεφάλι αφήνοντας ένα ξεφύσημα αδημονίας. Ποτέ δεν άκουσα κανέναν να πει "Τι να κάνουμε, κάπου πρέπει να περάσει κι αυτός. Αφού το πεζοδρόμιο είναι κλεισμένο, από το δρόμο θα περάσει ο άνθρωπος, πώς αλλιώς;"

Πότε-πότε φαντασιώνομαι μια μέρα που θα ξυπνήσουμε και θα βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του διπλανού μας. Που αντί να του πατούμε τον κάλο, θα του κάνουμε χώρο να περάσει. Που θα είναι αυτονόητο να παραχωρούμε προτεραιότητα στους αδύναμους, κι όχι να επιβαλλόμαστε με τη δύναμή μας, ώσπου να βρεθεί κάποιος δυνατότερος από εμάς.

Όσο για τους οδηγούς που περιμένουν, δε μπορώ να πω ότι μου περισσεύει πολλή συμπόνοια: Ας περιμένουν λίγα δευτερόλεπτα. Είναι καθισμένοι άνετα, με ραδιόφωνο και κλιματισμό. Ο πεζός είναι αυτός που είναι όρθιος, μέσα στο κρύο, τη βροχή ή το λιοπύρι και δεν έχει πορτ-μπαγκάζ για να κουβαλήσει τα ψώνια του. Αν έχει έστω κι ένα ελάχιστο ίχνος καλών τρόπων, ο οδηγός είναι αυτός που πρέπει να παραχωρήσει προτεραιότητα.

Στη μέση του πεζοδρομίου

Περπατούσα λίγο βιαστική, με ένα φάκελλο χαρτιά στο χέρι, ψαχουλεύοντας να βρω ένα πιστοποιητικό που έπρεπε να καταθέσω.
Ξαφνικά, κάποια γωνιά του ματιού μου αντιλαμβάνεται κάτι και με προειδοποιεί να σηκώσω το βλέμμα από το φάκελλο. Κοιτάζω και βλέπω ότι αν είχα κάνει ένα βήμα ακόμη, θα είχα πέσει πάνω σ' αυτό:

Ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ, τι δουλειά έχουν αυτοί οι σωλήνες στη μέση του πεζοδρομίου;
Είναι προφανές ότι κάποιος έσπασε τις πλάκες για να τους τοποθετήσει. Δε μπορούσε να τους βάλει λίγο πιο δίπλα; Στην άκρη του πεζοδρομίου, δίπλα στον τοίχο ή στο παρτέρι;
Σκέφτηκε καθόλου ότι είναι επικίνδυνοι; Ότι εμποδίζουν τη διέλευση; Ότι σχεδόν δε φαίνονται και μπορεί κάποιος να πέσει πάνω τους;
Αν ήταν υπάλληλος του δήμου ή κάποιας άλλης υπηρεσίας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κτλ) δεν υπάρχουν κάποιοι κανόνες για τέτοιες εργασίες; Δεν υπάρχει επίβλεψη;
Αν ήταν ιδιώτης, τι νόμισε, ότι το πεζοδρόμιο είναι δικό του να το κάνει ό,τι θέλει;
Και είτε υπάλληλος, είτε ιδιώτης, μυαλό δεν είχε να σκεφτεί ότι αυτό το εξάμβλωμα στη μέση του πεζοδρομίου μπορεί να προκαλέσει ατύχημα;
Για το ότι εμποδίζει τη διέλευση δεν το συζητώ καν. Είναι προφανές ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η χρήση του πεζοδρομίου είναι προαιρετική.

Τυφλοί στο δρόμο

Αναδημοσιεύω απόσπασμα από μια ανάρτηση της efal (http://mama-35-plus.blogspot.com/2011/01/blog-post.html)
"[..] κεντρικός δρόμος μικρής πόλης στη βόρεια Ιταλία, συνωστισμός στους δρόμους για τα εορταστικά ψώνια, κίνηση από αυτοκίνητα, καιρός ευτυχώς ηλιόλουστος. Και ξαφνικά, ζευγάρι τυφλών περπατά κρατώντας και οι δύο μπροστά τους το σχετικό μπαστούνι για εμπόδια και πίσω τους... ένα τροχήλατο ειδικό καρότσι με ένα μωρό το πολύ 8 μηνών! Χαμογελαστοί και οι τρεις, απολάμβαναν τη βόλτα τους χωρίς κανένα πρόβλημα στους δρόμους του Bergamo."

Διαβάζω, θαυμάζω και απορώ:
Σε ποιο μέρος της Ελλάδας θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Πού μπορεί να περπατήσει ένας τυφλός χωρίς να κινδυνεύει να κατατσακιστεί; Σε πόσα πεζοδρόμια χωρούν να περάσουν δύο άνθρωποι δίπλα-δίπλα και μάλιστα τυφλοί; Σε πόσα από αυτά θα χωρούσε να περάσει και καρότσι, χωρίς ένα χεροδύναμο ενήλικα να το καθοδηγεί για να περάσει κάθε λογής εμπόδια;
Τι λέτε;

Οι φωτογραφίες αυτές είναι από 'μελετημένα', φροντισμένα πεζοδρόμια, ανακατασκευασμένα σύμφωνα με τις τελευταίες προδιαγραφές.

Για τα υπόλοιπα, 'παλιάς τεχνολογίας', χωρίς οδηγούς τυφλών, τι να πει κανείς; Εκεί η κατάσταση είναι άθλια...

Και σημειώστε πως ακόμη δεν ανέφερα τίποτα για παρκαρισμένα αμάξια και μηχανές.

Ενώ υπάρχουν και άλλα εμπόδια, πολλά και επικίνδυνα...

Θα μου πείτε, οι δρόμοι που δείχνεις είναι μικροί, στενοί, δρόμοι της γειτονιάς. Οι τυφλοί του άρθρου βγήκαν τη βόλτα τους κάπου στο κέντρο.

Μα για σκεφτείτε, πώς θα πάει ο άνθρωπος στο κέντρο να κάνει τη βόλτα του, όταν δε μπορεί να κυκλοφορήσει στο μικρό δρόμο της γειτονιάς του; Πώς θα πάει από το σπίτι του μέχρι τη στάση; Αφού δε μπορεί να έχει αμάξι και να οδηγεί, θα κρέμεται από την καλοσύνη και την ευχέρεια των φίλων του για να τον πάνε οπουδήποτε;

Στο μεταξύ θα μένει κλεισμένος στο σπίτι; Πηγαίνοντας πάνω-κάτω σαν εκείνα τα σκυλιά που βλέπουμε να μαραζώνουν στα μπαλκόνια, περιμένοντας πότε θα ευκαιρήσουν τ' αφεντικά τους να τους βγάλουν μια βόλτα;

Σας ρωτώ, είναι ζωή αυτή;

Πού είναι η ελευθερία, η ανεξαρτησία που ανθρώπου αυτού; Η ελευθερία και η ανεξαρτησία που απολαμβάνουμε όλοι μας;

Μετατρέποντας το περιβάλλον μας σε ζούγκλα, φυλακίζουμε το 12% των συνανθρώπων μας, που δεν έκαναν τίποτα κακό για ν' αξίζουν τέτοια τύχη.

Ένας στους δέκα έλληνες είναι ανάπηρος. Είναι ντροπή για τους υπόλοιπους εννιά να αδιαφορούμε για την τύχη του.

Ράμπες, κολωνάκια, διάδρομοι τυφλών - ποιός τα χρειάζεται;

Διαβάζουμε συχνά άρθρα για δικαιώματα και προσβασιμότητα. Πόσοι από εμάς τα παίρνουμε σοβαρά; Τοις μετρητοίς;

Στο Κολωνάκι έγινε μεγάλη φασαρία που -νομίζω- έφτασε μέχρι τα δικαστήρια, για το αν θα τοποθετηθούν πλάκες τυφλών και κολωνάκια στα πεζοδρόμια.
Και ναι, τελικά οι πλάκες τοποθετήθηκαν, αλλά ξέρετε πόσες έχω ακούσει να παραπονιούνται ότι αυτές οι ριγέ πλάκες είναι "θάνατος για τα τακούνια, και τέλος πάντων, τι εξυπηρετούν τελικά;" Σωστά, μήπως έχετε δει πολλούς τυφλούς να τολμούν να διασχίσουν ασυνόδευτοι την πόλη μας, έστω και στους λίγους δρόμους που έχουν τις ριγέ κίτρινες πλάκες;
Ενώ γυναίκες με τακούνια, δέκα στον παρά, στην πλατεία και τις βιτρίνες της περιοχής.

Έπειτα ήταν τα κολωνάκια στις άκρες του πεζοδρομίου. Οι μαγαζάτορες ήταν λέει αγανακτισμένοι, γιατί τα κολωνάκια θα τους έκοβαν την κίνηση. Μα φυσικά, πού θα τ' αφήσει ο πελάτης το αμάξι, αν όχι στο πεζοδρόμιο; Είναι άλλωστε γνωστό, ότι οι θέσεις στη γειτονιά είναι περιορισμένες. Κανενός φαίνεται δεν του περνά από το μυαλό ν' αφήσει το αυτοκίνητο στο πάρκιν της πλατείας και να περπατήσει καμιά εκατοστή μέτρα.
Τελικά τα κολωνάκια τοποθετήθηκαν, και μπορεί κάποιος να περπατήσει από τη μια άκρη του τετραγώνου (για μεγαλύτερες αποστάσεις, βλ. παρακάτω) ως την άλλη χωρίς να κατέβει ανάμεσα στα ταξί πέντε-έξι φορές.
Μαθαίνω τώρα ότι τα κολωνάκια είναι παράνομα, και ότι το μόνο νόμιμο εμπόδιο πεζοδρομίου είναι οι μπάρες σχήματος Π. Μεταξύ μας όμως, πάνω στα κολωνάκια δε μπορεί κανείς ν' αλυσσοδέσει τη μηχανάρα του, ή έστω το παπάκι. Κι όλοι ξέρουμε ότι τα πεζοδρόμια του Κολωνακίου έχουν πλάτος ενός ατόμου και το τελευταίο πράγμα που τους λείπει είναι μια σειρά από παρκαρισμένα μηχανάκια.

Τέλος ήταν και οι ράμπες. Στραβές, λοξές, στενές, με κάτι κλίσεις που ξεπερνούν πολλές φορές το 5% (μια λογική κλίση για ένα άτομο με αναπηρικό καρότσι που δεν έχει τα μπράτσα του Ράμπο). Παρόλα αυτά έγιναν, και ίσως να εξυπηρετούν κανένα παιδικό καροτσάκι πότε-πότε (από τα μικρά, τύπου ομπρέλας. Τα μεγάλα, με καλάθι νεογέννητου, δε χωρούν). Τις πιο πολλές φορές όμως είναι κλεισμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Έτσι το να περπατήσεις από τη μια άκρη της Σκουφά στη άλλη είναι όνειρο θερινής νυκτός. Στο τέλος κάθε τετραγώνου πρέπει ν' αναζητήσεις διέξοδο, να βγεις στο δρόμο, ν' αναζητήσεις την είσοδο στο άλλο τετράγωνο και να συνεχίσεις ως το επόμενο σταυροδρόμι, το πολύ, και πάλι ν' ψάχνεις χώρο να περάσεις ανάμεσα στ' αμάξια που στο Κολωνάκι είναι παρκαρισμένα με τους προφυλακτήρες σχεδόν να εφάπτονται

Άριστα στους έλληνες οδηγούς για το ταλέντο τους στους ελιγμούς στάθμευσης, μηδέν με τόνο στο μάθημα της κοινωνικής ευαισθησίας.
Θα σας άρεσε εσάς κύριε (ή κυρία) οδηγέ να σταματήσει ένας πεζός μπροστά σας ακριβώς την ώρα που πάει ν' ανάψει το πράσινο και για να προχωρήσετε να πρέπει να τον παρακάμψετε;
Μην προσπαθήσετε ν' απαντήσετε, έχω δει τις αντιδράσεις σας στα φανάρια.
Ακόμα κι αν ο πεζός έχει κάθε δικαιολογία, αν, πχ. είναι υπερήλικας και δε μπορεί να κινηθεί γρήγορα, αν είναι αναπηρικό αμάξι που κόλλησε στη λακκούβα του δήμαρχου, αν είναι μικρό παιδάκι που παραπάτησε, ακόμα κι αν είναι θεογκόμενα που της γλίστρησε το κινητό απ' το χέρι, θ' αγανακτήσεις, θα κορνάρεις, θα αναφέρεις αγίους και συγγενείς πρώτου βαθμού γιατί σ' έκοψαν από την ευθεία, γιατί σε κάνουν να περιμένεις, γιατί πρέπει να στρίψεις λίγο το τιμόνι, γιατί θα πρέπει να μπεις στον κόπο να ελέγξεις αν έρχεται κάποιος πίσω σου, γιατί σε καθυστέρησαν λίγα δευτερόλεπτα από τη δουλειά σου.
Κι όμως εσύ ο ίδιος (ή η ίδια) κόβεις το δρόμο όσων κινούνται στο πεζοδρόμιο, τους αναγκάζεις να βγουν στο δρόμο, θέτεις τη ζωή τους σε κίνδυνο μέσα στην κίνηση, τους καθυστερείς υποχρεώνοντάς τους να κάνουν παρακάμψεις, τους αναγκάζεις να στριμωχτούν μεταξύ προφυλακτήρα και κάδου και, αν είναι κάτι λιγότερο από υγιείς κι αρτιμελείς τους εμποδίζεις εντελώς τη μετακίνηση.

Κάποτε οι άνθρωποι έβγαζαν το καπέλο, υποκλίνονταν και άνοιγαν την πόρτα να περάσουν οι κυρίες και οι ηλικιωμένοι, παραμέριζαν για τα εμποδιζόμενα άτομα. Σήμερα δεν έχει σημασία αν είσαι άρρωστος, ηλικιωμένος ή ανάπηρος. Αν μπορείς να περάσεις, περνάς, αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να σου δώσει σημασία. Αν βρεις στο λεωφορείο θέση κάθεσαι, αλλιώς κανείς δε θα σηκωθεί για χάρη σου.

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Τέτοιοι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε;

Λένε πως ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο συμπεριφοράς της προς τα αδύνατα μέλη της. Ξέρουμε πως οι Νεάντερταλ δεν ήταν ζώα επειδή έχουμε στοιχεία πως φρόντιζαν τους ασθενείς και τους αναπήρους τους, που ζούσαν πολλά χρόνια μετά τον τραυματισμό τους.

Είμαστε λοιπόν χειρότεροι από τους ανθρώπους των σπηλαίων; Πόσο φροντίζουμε τους αδύναμους στην κοινωνία μας; Τι βοήθεια και υποστήριξη τους παρέχουμε; Όταν κλείνουμε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια αδιαφορώντας για τους πάντες, υγιείς ή ανάπηρους, πόσο πολιτισμένοι είμαστε;

Πολύ φοβάμαι ότι η γενέτειρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη έχει ξεχάσει τι σημαίνει πολιτισμός. Πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα μπροστά πριν ξαναρχίσει η χώρα μας ν' αξίζει τον τίτλο "πολιτισμένη".

ΥΓ. Το Κολωνάκι είναι μόνο ένα παράδειγμα, που τυχαίνει να γνωρίζω. Η ίδια κατάσταση επικρατεί σ' ολόκληρη τη χώρα και, αν κάποιος έχει αποδείξεις μιας καλύτερης πραγματικότητας, παρακαλώ να μου τις φέρει. Θα μου φτιάξει τη μέρα.
.

Νέα χρονιά, νέα αρχή

Μπορεί το 2010 να έκλεισε δυσοίωνο, όμως μια νέα χρονιά ξεκινά και κανείς δε μπορεί να εμποδίσει την ελπίδα.
Ελπίζω λοιπόν ότι το 2011 τα πράγματα θ' αλλάξουν και ο επόμενος Δεκέμβρης θα μας βρει να κοιτάμε το μέλλον μ' αισιοδοξία κι όχι με κυνισμό ή απαισιοδοξία.

Ας βοηθήσουμε κι εμείς. Ας κοιτάξουμε γύρω μας κι ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ό,τι δε μας αρέσει.
Δεν έχει σημασία αν αυτό που θα θελήσουμε ν' αλλάξουμε είναι μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία αν είναι στον εαυτό μας ή στο περιβάλλον μας, αυτό που έχει σημασία είναι να μη σηκώνουμε τους ώμους, ούτε να μένουμε στα λόγια.

Αν προσπαθήσουμε οι πιθανότητες είναι μοιρασμένες: ή θα πετύχουμε και θ' απολαύσουμε τη γλυκιά γεύση της επιτυχίας, ή θ' αποτύχουμε, και τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν.
Αν όμως δεν προσπαθήσουμε διόλου, τότε οι πιθανότητα επιτυχίας είναι μηδέν εξ' ορισμού, ενώ η πιθανότητα ν' αποτύχουμε είναι 100%.

Δουλεύουμε, αγωνιζόμαστε, προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο.
Ας αφιερώσουμε λίγο από τον ελάχιστο και πολύτιμό μας χρόνο σε μια προσπάθεια για χάρη των παιδιών μας. Ας προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε κάτι στον κόσμο τους.
Τους οφείλουμε αυτή την προσπάθεια. Τους οφείλουμε να δουν τους γονείς τους ν' αγωνίζονται κι όχι να παραιτούνται ηττημένοι. Τους οφείλουμε να δουν ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία αξίζει ν' αγωνίζεται κανείς. Τους οφείλουμε να δράσουμε.

Εύχομαι το 2011 να φέρει αλλαγές προς το καλύτερο.
Εύχομαι να είναι για όλους μια καλή και δημιουργική χρονιά.
Εύχομαι σε όλους υγεία, χαρά, αγάπη κι επιτυχία σ' ό,τι κι αν ξεκινήσετε.

Χρόνια πολλά σε όλους!