Με το αυτοκίνητο στην πόλη

Ξυπνάς το πρωί για τη δουλειά. Μπαίνεις στο αμάξι κι ανοίγεις το ραδιόφωνο, για να σου κρατά παρέα. Όταν αγχώνεσαι γιατί θ' αργήσεις ή θυμώνεις μ' εκείνο το μηχανάκι που σου έκανε "σφήνα" δεν υπάρχει κανείς να σ' ακούσει. Η ώρα περνά και το αυτοκίνητο κινείται απελπιστικά αργά. Κολλημένος στο μποτιλιάρισμα καταλήγεις να μιλάς μόνος, ή βρίζοντας μεγαλόφωνα τους άλλους οδηγούς ή σχολιάζοντας τα όσα λέει ο εκφωνητής. Γύρω σου υπομένουν κολλημένοι στην κίνηση κι άλλοι οδηγοί, μιλώντας κι αυτοί μόνοι τους και χτυπώντας το τιμόνι με ανυπομονησία.

Ας δοκιμάσουμε τώρα ένα άλλο σενάριο:

Ξυπνάς το πρωί για τη δουλειά. Βγαίνεις από την πολυκατοικία και προχωράς προς τη στάση. Στο δρόμο καλημερίζεις το φούρναρη και παραγγέλνεις να σου κρατήσει μια φρατζόλα πολύσπορο για το μεσημέρι. Διασταυρώνεσαι με μια γειτόνισσα που σε πληροφορεί ότι τη Δευτέρα η ΔΕΗ θα κάνει διακοπή στη γειτονιά σας. Στη στάση περιμένουν ήδη οι γνωστοί συνεπιβάτες σου. Κάθε μέρα κάνετε μαζί την ίδια διαδρομή. Μιλάτε για τον καιρό, για την επόμενη απεργία κι η ώρα περνά χωρίς να το καταλάβεις.

Μη με παρεξηγείτε, δεν πιστεύω πως όλοι στη γειτονιά αγαπιούνται και ζουν σε μια ουτοπική κατάσταση αγάπης κι αρμονίας. Αυτό που λέω είναι πως αυτός που μετακινείται με τα πόδια και συγκοινωνίες έχει επαφή με τους γύρω του, ενώ αυτός που μετακινείται με το αυτοκίνητο κάνει τη διαδρομή του απομονωμένος. Μέσω της επαφής αυτής ανταλλάσει πληροφορίες και εξυπηρετήσεις, αλλά υπάρχει και ένα άλλο πλεονέκτημα:

Αυτές οι καθημερινές συναντήσεις μπορεί να μην οδηγούν σε στενές φιλίες, οπωσδήποτε όμως φέρνουν σε επαφή τους ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Αυτή η -έστω και επιφανειακή- γνωριμία προάγει καλύτερη κοινωνική συμπεριφορά, πράγμα που οφελεί όλα τα μέλη της κοινότητας.

Σκεφτείτε το: μπροστά σε γνωστούς μας ανθρώπους δε φερόμαστε το ίδιο όπως μπροστά σε αγνώστους. Οι περισσότεροι τουρίστες που αναστατώνουν τις κοινότητες των νησιών τα καλοκαίρια δε θα έκαναν στον τόπο τους τα όσα κάνουν όταν πάνε διακοπές. Ο γείτονας που βάζει το ραδιόφωνο στη διαπασών θα το σκεφτόταν δύο φορές αν ήξερε ότι όλοι ξέρουν ποιός είναι και θα τον κοιτούν με αποδοκιμασία στο φούρνο και στη στάση. Τινάζεις το χαλί σου χωρίς δεύτερη σκέψη πάνω από το μπαλκόνι του άγνωστου γείτονα, αλλά δεν τινάζεις το χαλί πάνω από τη μπουγάδα της Μαρίας ή του Γιώργου.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν οι άνθρωποι δε γνωρίζονται μεταξύ τους η αδιαφορία και η αντικοινωνικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζονται. Οι μετακινήσεις με αυτοκίνητο προάγουν αυτή την κατάσταση, ενώ οι μετακινήσεις με τα πόδια και μέσα μαζικής μεταφοράς ενισχύουν τις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας κοινότητας πράγμα που οδηγεί σε καλύτερη συμπεριφορά και βελτίωση της ζωής όλων.

Με λίγα λόγια, οι σχέσεις με τους γύρω μας θα βελτιωνόταν αν χρησιμοποιούσαμε τα αυτοκίνητα μόνο για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου.
Δυστυχώς όμως, προς το παρόν, ούτε οι συνθήκες, ούτε η νοοτροπία μας ευνοούν μια τέτοια αλλαγή.

Ελληνικές πόλεις και αυτοκίνητο

"Η ελληνική πόλη φτιάχτηκε ανυποψίαστη για το αυτοκίνητο και τώρα δεν το χωράει. Ακριβώς επειδή οι δρόμοι της είναι στενοί, πρέπει να στηρίξει τη λειτουργία της σε μέσα και τρόπους μετακίνησης που καταναλώνουν τον λιγότερο χώρο. Το περπάτημα, το ποδήλατο, η δημόσια συγκοινωνία... Το να αρνούμαστε την πραγματικότητα της ελληνικής πόλης συντηρώντας το μύθο ότι είναι κάτι σαν την αμερικανική, για κουρσάρες, δεν οδηγεί πουθενά. Ας σοβαρευτούμε."

Αυτά από τον Θάνο Βλαστό, συγκοινωνιολόγο καθηγητή του ΕΜΠ, σε συνέντευξή του εδώ.

Γράμμα σ' έναν έλληνα οδηγό

Φίλε οδηγέ,

Η οδήγηση σου έχει γίνει πιο φυσική κι από την αναπνοή. Πηγαίνεις παντού, ακόμα και στο περίπτερο, με το αυτοκίνητο. Όταν ήσουν πιο νέος πήγαινες παντού με το μηχανάκι.
Περπατάς αναγκαστικά μόνο όταν το αμάξι είναι στο συνεργείο.
Δε σκέφτηκες ποτέ τι θα πει πρόσβαση. Το μόνο πρόβλημα με τα πεζοδρόμια είναι πως οι πεζοί δεν ξέρουν να τα χρησιμοποιούν. Μα γιατί βγαίνουν στο δρόμο οι ηλίθιοι; Δεν καταλαβαίνουν ότι θα προκαλέσουν ατύχημα; Φρενάρεις, βρίζοντας το οικογενειακό τους δέντρο.

Τα παιδιά
Εννοείται φυσικά πως τα παιδιά σου δεν οδηγούν ακόμα - δε υπάρχει πρόβλημα, τα πηγαίνεις εσύ όπου χρειάζεται με τ' αυτοκίνητο. Όταν λείπεις εσύ, τα πηγαίνει η γυναίκα σου παντού: στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο γήπεδο, στα αγγλικά, στους φίλους τους, με το αυτοκίνητο.

Αλήθεια, κάνεις πάντα όλες τις διαδρομές των παιδιών με το αμάξι; Δε χρειάστηκε ποτέ να περπατήσουν; Τι κάνουν όταν σχολούν από το σχολείο νωρίς γιατί είχαν συνέλευση; Τι κάνουν όταν βγαίνουν να δουν τους φίλους τους; Τι κάνουν όταν δε βρίσκεις να παρκάρεις κοντά στο σχολείο;
Περπατούν, και μάλιστα κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο γιατί εσύ, κι άλλοι γονείς σαν κι εσένα, έχουν αφήσει εκεί τα αυτοκίνητά τους. Εκεί, στην άσφαλτο, παιδιαρίζουν με τους φίλους τους, δίπλα στα αυτοκίνητα που τρέχουν.

Οι ηλικιωμένοι
Ούτε οι γονείς σου οδηγούν. Η μητέρα σου δεν οδήγησε ποτέ και ο πατέρας σου είναι πολύ μεγάλος για να οδηγήσει. Δε βλέπει καλά. Έχει και προβλήματα στις αρθρώσεις. Ούτε η μητέρα σου μπορεί να περπατήσει όπως όταν ήταν κοπελούδα. Τώρα, το πολύ-πολύ να πάνε ως το ΚΑΠΗ της γειτονιάς με το μπαστουνάκι.

Πώς πάνε όμως! Όταν τα πεζοδρόμια δεν είναι κρυμμένα κάτω από τις ρόδες των παρκαρισμένων, είναι στενά, τρισάθλια, επικίνδυνα, με σκαλοπάτια, λακκούβες, πλάκες που γλιστρούν. Τι θα γίνει αν πέσουν και σπάσουν κανένα πόδι; Είναι γνωστό ότι οι γέροι μπορούν να την πάθουν από πέσιμο. Άσε που δε θ' αντέξουν πολύ ακόμη αυτή τη διαδρομή που γίνεται όλο και μακρύτερη, καθώς ανεβοκατεβαίνουν το πεζοδρόμιο, κάνουν γύρους παρακάμπτοντας τα εμπόδια, πισωγυρίζουν για να βρουν δίοδο να περάσουν. Στο τέλος θα παραιτηθούν από τον άθλο και θα καταλήξουν στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση. Ο γιατρός θα δυσαρεστηθεί και θα δηλώσει ότι η ακινησία επιδεινώνει την κατάστασή τους. Θα συστήσει "ήπια άσκηση, κυρίως περπάτημα." Πού να περπατήσουν όμως;

Οι ενήλικοι
Κι εσύ; Τι κάνεις εσύ ο ίδιος όταν παρκάρεις τ' αμάξι σου; Το παρκάρεις πάντα μπροστά στην πόρτα της δουλειάς, του σπιτιού, του μαγαζιού που πηγαίνεις;
Δε χρειάστηκε ποτέ να περπατήσεις; Πόσες φορές περπάτησες στο δρόμο γιατί δεν είχε χώρο να περάσεις; Πόσες φορές χώθηκες ανάμεσα στα άλλα παρκαρισμένα για να μη σε χτυπήσουν; Γιατί δεν ενοχλήθηκες; Γιατί δεν αγανάκτησες; Κι όμως, αγανακτείς κάθε φορά που σε αναγκάζουν να κάνεις στην άκρη και να περιμένεις για να περάσει κάποιος επίσημος.
Τι τρέχει λοιπόν; Όταν περπατάς έχεις λιγότερα δικαιώματα;

Όλοι μας
Και εσύ και τα παιδιά σου και οι γονείς σου και όλοι μας, είμαστε πεζοί. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περπατά έστω και λίγα μέτρα τη μέρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγκάζεται να κατέβει από το πεζοδρόμιο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη ρισκάρει τη ζωή του κάθε μέρα.

Όταν αδιαφορείς για το χάλι των πεζοδρομίων, αδιαφορείς για τη δική σου ζωή, τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάς.

Όταν οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια στα αυτοκίνητα που έχουν κατακλύσει τα πάντα, εξυπηρετούν το 50% του πληθυσμού, γυρνώντας όμως την πλάτη στο 100%.

Τα πεζοδρόμια είναι δικά μας, όλων μας. Τα χρειαζόμαστε, μην το αρνείσαι.
Είναι ευθύνη των αρχών να τα σχεδιάσουν και να τα κατασκευάσουν σωστά, ευθύνη τους να τα προστατεύουν από τους ασυνείδητους.
Αλλά είναι ευθύνη δική μας να τα προστατέψουμε για να τα έχουμε εμείς κι όσοι άλλοι τα χρειάζονται.
Είναι ευθύνη δική μας να υπερασπιστούμε τη δική μας ασφάλεια.
Είναι δική μας ευθύνη να μην καταπατούμε ένα αγαθό που ανήκει σε όλους μας, αλλά και να αρνηθούμε να δεχτούμε τη συμπεριφορά των καταπατητών, αλλά να αντιδράσουμε με επιπλήξεις, αποδοκιμασία, καταγγελίες.
Είναι, τέλος, δική μας ευθύνη να διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους μέσα σ' αυτό το χάος, χωρίς όμως να συμβάλλουν σ' αυτό. Είναι δική μας ευθύνη να αναθρέψουμε την επόμενη γενιά ώστε να πράττει καλύτερα από τη δική μας.

Είμαστε πεζοί, δηλαδή το 100% των ελλήνων.
Είσαι κι εσύ ένας πεζός, κι ας το ξεχνάς όταν πιάνεις το τιμόνι.

Είναι καιρός να το θυμηθούμε αυτό, δε νομίζεις;

Το σκηνικό είναι έτοιμο και περιμένουμε να συμβεί

Μαμά περπατά με το παιδί στο καρότσι.
Μαμά βρίσκει το πεζοδρόμιο στενό, γεμάτο εμπόδια ή παρκαρισμένα.
Μαμά κατεβαίνει στο δρόμο.

Ο δρόμος είναι στενός.
Η μαμά ξεπροβάλλει ανάμεσα σε δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Αυτοκίνητο στρίβει στο δρόμο.
Οδηγός δε βλέπει τη μαμά γιατί στη στροφή είναι παρκαρισμένο φορτηγάκι ή γιατί τρέχει να προλάβει το φανάρι ή γιατί έχει το μυαλό του αλλού.
Όταν τη βλέπει φρενάρει, αλλά είναι αργά.
Το αυτοκίνητο χτυπά τη μαμά με 40 χιλιόμετρα την ώρα.

Η μαμά δεν έχει αερόσακο.

Κάποια μέρα θα συμβεί και θα το διαβάσουμε στις εφημερίδες. Το σκηνικό έχει στηθεί, παντού, σ' όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Είναι απλά θέμα χρόνου.

Αμφιβάλλετε; Για κοιτάξτε γύρω σας....



(Η εικόνα από εδώ)
.

Αυτή η στάση, για ποιον είναι;

Έχω ήδη μιλήσει για στάσεις που παγιδεύουν τους πεζούς, χωρίς έξοδο ή είσοδο, κλειστές από όλες τις μεριές εκτός από το δρόμο (εδώ).

Σήμερα θα μιλήσω για στάσεις από τις οποίες δε μπορείς ν' ανεβείς στο λεωφορείο.

Ξέρω πως δεν ξαφνιάζεστε γιατί τέτοιες στάσεις βλέπουμε κάθε μέρα - τις έχουμε συνηθίσει.
Πείτε μου όμως πώς θα κατεβάσω το καρότσι και πού θα το πάω.
Αν ο οδηγός καταλάβει την κατάσταση κι ανοίξει την πόρτα στο κενό ανάμεσα στ' αυτοκίνητα θα είμαι τυχερή. Ακόμα και τότε όμως δε θα μπορέσω ν' ανέβω πάνω στο πεζοδρόμιο γιατί μου κλείνουν το δρόμο οι στύλοι της στάσης. Μαμά και παιδιά θα βρεθούμε πάλι στο δρόμο αναζητώντας το επόμενο κενό ανάμεσα στα παρκαρισμένα, με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια να περνούν ξυστά δίπλα μας. Για άτομα με κινητικές δυσκολίες, δε συζητάω καν.

Ευτυχώς κάποια στιγμή κάποιοι κατάλαβαν το πρόβλημα και σκέφτηκαν έξυπνα: "Αφού δεν υπάρχει τρόπος να κάνουμε τον έλληνα οδηγό να μην παρκάρει στις στάσεις, ας βάλουμε πλατφόρμες.
Οι περισσότεροι οδηγοί θα διστάσουν να παρκάρουν πάνω τους. Για τους άλλους, που θ' αφήσουν τ' αμάξι τους ένα εκατοστό πριν τη στάση (αντί για τα 12 μέτρα που προβλέπει ο κώδικας) δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αλλά η πλατφόρμα θα φέρει τους επιβάτες πιο κοντά στο λεωφορείο."

Κι έτσι, αναγνωρίζοντας ότι το πρόβλημα δε λύνεται, οι ιθύνοντες επέλεξαν μια έξυπνη παράκαμψη. Το μόνο πρόβλημα είναι πως οι πλατφόρμες είναι πολύ λιγότερες από τις στάσεις.

Η χτεσινή πορεία

Για άλλη μια φορά κατεβήκαμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε το χώρο που δικαιωματικά μας ανήκει – χώρους στους οποίους οι πεζοί θα μπορούν να κινούνται με άνεση και ασφάλεια.

Στην προσυγκέντρωση μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, μερικοί από τους διοργανωτές της πορείας από το Σύλλογο ΠEZH, ψήνονται κάτω από το δυνατό ήλιο.

Οι υπόλοιποι βρήκαμε καταφύγιο στη σκιά, περιμένοντας ν’ αρχίσει η πορεία.

Μαζί μας και μαθητές της Ιονίου Σχολής, που ήρθαν με ενθουσιασμό να βοηθήσουν. Σήκωναν πανό, έσπρωχναν καροτσάκια και μοίραζαν εικονικές κλήσεις στους παράνομα παρκαρισμένους και ενημερωτικά έντυπα στους περαστικούς.

Η νεότερη διαδηλώτριά μας ήταν μόλις δυόμισι μηνών και κίνησε την προσοχή του φακού χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι της.

Η πορεία ξεκίνησε διασχίζοντας την Ακαδημίας κι έπειτα κατευθύνθηκε προς την Πανεπιστημίου μέσω της οδού Ομήρου.

Συνεχίσαμε στη Σταδίου, περνώντας μπροστά από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (παλιά Βουλή).

Περάσαμε την πλατεία Συντάγματος κι έπειτα στρίψαμε στην οδό Μητροπόλεως.

Αυτό το τελευταίο τμήμα της πορείας έγινε στο οδόστρωμα, με τη συνοδεία της αστυνομίας.

Όχι ότι διακόψαμε την κυκλοφορία δηλαδή. Όπως βλέπετε περιμέναμε υπομονετικά να προχωρήσουν τα αυτοκίνητα που είχαν ακινητοποιηθεί στο δρόμο. 

Αυτό και μόνο αποδεικνύει περίτρανα ότι στην Αθήνα τελικά πηγαίνεις πιο γρήγορα με τα πόδια, παρά με αυτοκίνητο.

Η πορεία μας κατέληξε στο Μοναστηράκι όπου αποχαιρετιστήκαμε ως την επόμενη δράση μας.

Πώς ήταν η πορεία μας;

Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μας περπατήσαμε στα άνετα πεζοδρόμια του κέντρου.

Ακόμα κι εκεί όμως συναντήσαμε προβλήματα:

Ράμπες με σκαλοπάτια ή απότομες κλίσεις

Διαβάσεις κατειλημμένες από παρκαρισμένα οχήματα

Διαβάσεις όπου οι οδηγοί δε σταματούσαν να περάσουμε αλλά κοκκάλωναν απρόθυμα όταν έβλεπαν ότι είχαμε αστυνομική συνοδεία.

 Και φυσικά παντού, παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανές

Οι εθελοντές της Ιονίου δεν παρέλειπαν φυσικά ν’ αφήνουν εικονικές κλήσεις σε όλους τους παραβάτες – ίσως αυτό ευαισθητοποιήσει μερικούς από αυτούς.

Περισσότερο όμως από όλα χρειάζεται ενημέρωση των πολιτών και πιέσεις προς τις αρχές που ως τώρα αδιαφορούν για τα δικαιώματα των πεζών.

Είμαστε ακόμα στην αρχή. Έχουμε ακόμη πολλές πορείες και πολλά ακόμη να κάνουμε. Μπορεί ο δρόμος φαίνεται μακρύς, όμως σημασία έχει ότι δε σηκώνουμε τους ώμους, ούτε εγκαταλείπουμε την προσπάθεια.

Ραντεβού λοιπόν στην επόμενη εκδήλωση!

Πορεία Πεζών

Kαλημέρα σε όλους και μην ξεχνάτε:

Σήμερα κάνουμε πορεία στο κέντρο της Αθήνας, με καρότσια ή χωρίς.

Ραντεβού στις 12 το μεσημέρι μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (στάση μετρό Πανεπιστήμιο) απ' όπου θα προσπαθήσουμε να περάσουμε όλα τα εμπόδια ως το Μοναστηράκι.

Ελάτε να διεκδικήσουμε το χώρο που μας ανήκει.

Ελάτε να απαιτήσουμε την ποιότητα ζωής που μας αξίζει.

Η πορεία διοργανώνεται από την οργάνωση ΠΕΖΗ.

Στάσεις λεωφορείων

Χρησιμοποιείτε συγκοινωνίες;
Έχετε προσέξει τις στάσεις;

Όσες δεν είναι απλά μια πινακίδα φυτεμένη στο πεζοδρόμιο, σχηματίζουν ένα παραλληλόγραμμο. Από τη μία πλευρά είναι ο δρόμος, από τη δεύτερη η διαφημιστική πινακίδα, στην τρίτη βρίσκεται το παγκάκι και ίσως μια δεύτερη πινακίδα και η τρίτη πρέπει θεωρητικά να είναι ελεύθερη.

Τις περισσότερες φορές όμως, οι στάσεις είναι κλεισμένες και από τις τρεις πλευρές από εμπόδια τα οποία είναι τόσο κοντά μεταξύ τους ώστε ο πεζός να μη χωρά ή να πρέπει να στριμωχτεί για να περάσει.
Για καρότσια φυσικά ούτε λόγος να γίνεται, είναι αδύνατο να χωρέσουν από τις στενές διόδους που είναι ακόμη ελεύθερες.

Ορίστε ένα τυπικό παράδειγμα, από έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας, τη Λεωφόρο Αμαλίας. Η στάση βρίσκεται δίπλα στο Σύνταγμα, δυο βήματα από τον Άγνωστο Στρατιώτη.

Με λίγα λόγια, ο ατυχής ανάπηρος ή ο γονιός με το καρότσι που θα κατέβει από το λεωφορείο στη στάση δεν έχει τρόπο να βγει από εκεί. Θα πρέπει να περιμένει να περάσει το λεωφορείο, να κατέβει στο δρόμο και ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο από το πλάι της στάσης.

Ευφυέστατο, ε;

Τρομάξτε

Ναι, τρομάξτε!

Μπορεί να συμβεί και σ' εσάς, σε όλους μας!

Δε με πιστεύετε;

Αλήθεια;

Οι πεζοί είναι το 1/4 των θυμάτων τροχαίων στη χώρα μας.

Από το 1992 έως και το 2004 καταγράφηκαν  στην Ελλάδα 874 θάνατοι παιδιών ηλικίας 0-14 ετών, από τροχαίο.

Αυτό σημαίνει 75 παιδιά στην άσφαλτο κάθε χρόνο.

Σκεφτείτε το.

Πεζοδρόμιο μηδέν εκατοστών!

Σε μια συνηθισμένη γειτονιά με τα πεζοδρόμια των πενήντα εκατοστών γεμάτα νεραντζιές και σκαλοπάτια παλιών σπιτιών, βλέπω ξαφνικά μια νεότατη οικοδομή φυτεμένη κατευθείαν πάνω στην άσφαλτο.

Πεζοδρόμιο μηδέν, ούτε γι αστείο.
Μάλιστα, ο φίλτατος μηχανικός, αρχιτέκτων ή εργολάβος, φρόντισε να επεκτείνει την οικοδομή λίγο πιο πέρα από το προϋπάρχον πεζοδρόμιο, "τρώγοντας" και μια λωρίδα δρόμου.

Πόρτα και πυλωτή ανοίγουν κατευθείαν στο δρόμο.

 

 

 

Χώρος για πεζούς, δέντρα και κάδο σκουπιδιών πουθενά!

Γιατί άλλωστε; Είναι γνωστό πως οι καθώς πρέπει πολίτες περπατούν μόνο ως το γκαράζ, για να μπουν στη γυαλιστερή τους αμαξάρα. Κατ' εξαίρεση χρησιμοποιούν πότε-πότε το διάδρομο του γυμναστηρίου.

Το βάδισμα είναι για τους συνταξιούχους και όσους μοιράζουν φυλλάδια. Σιγά τώρα μη φτιάξουμε πεζοδρόμιο για χάρη τους.

Όσο για τον κάδο των σκουπιδιών, μπορούν να τον φιλοξενήσουν οι γείτονες. Είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους για ένα τέτοιο κτίριο που ομορφαίνει τη γειτονιά.

Ούτε για τα δέντρα χρειάζεται ν' ανησυχείτε, οι άνθρωποι θα φτιάξουν πράσινη ταράτσα που είναι πολύ "trendy", για λίγες νερατζιές θα σκοτιστούμε τώρα;


Η αφελής ερώτηση της "Μαμάς στο Δρόμο" είναι η εξής: η πολεοδομία κοιμόταν;

Πεζοδρόμιο δέκα εκατοστών

Στις παλιές γειτονιές οι δρόμοι είναι γεμάτοι σπίτια που χτίστηκαν πριν τους νέους πολεοδομικούς κανονισμούς.

Κι ενώ τα περισσότερα έχουν ένα μικρό -έστω- πεζοδρόμιο, που χωράει μια νερατζιά και τρία σκαλάκια για να μπεις στο σπίτι, υπάρχουν και μερικά που έχουν καταργήσει το πεζοδρόμιο.

Όπως αυτό εδώ για παράδειγμα, που για να μη χάσει εκατοστό έφτιαξε αυτή την τεράστια πλατφόρμα και πάνω της έχτισε το σπίτι.

Η σκάλα που οδηγεί στα σπίτια έπρεπε φυσικά να γίνει τεράστια ενώ ο τοίχος που στηρίζει την κατασκευή από υπέροχο γυμνό τσιμέντο, έτσι για να δείξουμε το γούστο και την αισθητική μας.

Κι άλλη δράση

Αφορμή για να μιλήσω για τον Η. Knoflacher και το πλαίσιό του (που το ονομάζει gehzeug - walk mobile το λένε οι αγγλόφωνοι, περπατόχημα θα το λέγαμε εμείς) είναι ότι οι ιδέες του εξαπλώνονται και η ακτινοβολία του έφτασε ως εδώ.

Όσοι λοιπόν θέλετε να τον μιμηθείτε και να συμμετέχετε σε μια διαδήλωση με τέτοια πλαίσια, τρέξτε να ετοιμάσετε το δικό σας "περπατόχημα" σήμερα, Σάββατο 10/9/2011, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως στο Γκάζι.

Η διαδήλωση θα γίνει την επόμενη Κυριακή 18/9/2011 και η πρωτοβουλία και διοργάνωση ανήκει στην ομάδα Lunch Street Party. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ κι εδώ.

Ο χώρος στην πόλη

Πόσο χώρο καταλαμβάνετε όταν περπατάτε; Μισό μέτρο; Ένα μήπως όταν κουβαλάτε και ψώνια; Γύρω στο ένα-ενάμισι τετραγωνικό αν έχετε και καρότσι με παιδί;

Αν όμως πάρετε το αυτοκίνητο, πόσο χώρο καταλαμβάνετε; Πόσοι πεζοί θα χωρούσαν στο χώρο που πιάνει ένα σεντάν στο δρόμο, ένα σμαρτ στο πεζοδρόμιο, ένα τζιπ καβάλα στη νησίδα; Πόσα δέντρα θα μπορούσαν να φυτευτούν στον ίδιο χώρο;

Ένας γερμανός πολιτικός μηχανικός, ειδικευμένος στην πολεοδομία και το συγκοινωνιακό σχεδιασμό, ο Hermann Knoflacher, υποστηρίζει ότι η χρήση του αυτοκινήτου αποτελεί μια αντικοινωνική συνήθεια που καταλαμβάνει αλόγιστα το δημόσιο χώρο.

Για να δείξει πόσο χώρο "κλέβει" από τους γύρω του ένα άτομο που μετακινείται με αυτοκίνητο, κατασκεύασε ένα τεράστιο πλαίσιο με διαστάσεις αυτοκινήτου με το οποίο κυκλοφορεί και -ενίοτε- διαδηλώνει. Η εικόνα μιλά από μόνη της.

Στις ελληνικές πόλεις, με τους στενούς δρόμους και τα σοκάκια, δεν είναι παράλογο να χαραμίζουμε χιλιάδες τετραγωνικά κάτω από πυρωμένες λαμαρίνες;



Αντί για αυτοκίνητα, σε κάθε πεζοδρόμιο θα έπρεπε να φυτρώνουν δέντρα για να μας δροσίζουν το καλοκαίρι και παγκάκια για να κάθονται οι περαστικοί, ενώ όλες οι αλάνες που σήμερα είναι άχαρα τσιμεντένια πάρκιν θα έπρεπε να ξαναγίνουν αλάνες και να γεμίσουν από παιδιά.


Κι αν δε σας συγκινεί αυτό, σκεφτείτε: με λιγότερα αυτοκίνητα η λέξη μποτιλιάρισμα θα ήταν άγνωστη, τα λεωφορεία θα πήγαιναν σφαίρα στους άδειους δρόμους και οι άνθρωποι θα έφταναν γρήγορα στις δουλειές τους.



Ο κύριος Knoflacher είναι σίγουρος ότι λιγότερα αυτοκίνητα σημαίνει καλύτερες πόλεις. Συμφωνώ μαζί του. Εσείς;

Πορεία με καροτσάκια (ή χωρίς)

Το Σάββατο, 17 Σεπτεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι ελάτε μαζί μας στην οδό Ακαδημίας, μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

Θα περπατήσουμε μαζί μέχρι το Μοναστηράκι, διεκδικώντας το χώρο που μας ανήκει, τη θέση μας στην πόλη.

Ελάτε με το παιδί στο καροτσάκι, ελάτε με αναπηρικό αμαξίδιο, με καρότσι της λαϊκής, με σχολική τσάντα με ρόδες, με βαλίτσα, με πατίνια.

Ελάτε χωρίς τίποτα από αυτά.

Ελάτε με τα παιδιά, τους φίλους σας, τους επισκέπτες.

Ελάτε να παλέψουμε ενάντια στην καθημερινή υποβάθμιση της ζωής μας σ' αυτή την πόλη.

Η πορεία διοργανώνεται από την οργάνωση ΠΕΖΗ, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας.