Μηχανές εναντίον πεζών

Στην Ελλάδα, τα αυτοκίνητα είναι η νέμεση των πεζών, αλλά τα μηχανοκίνητα δίκυκλα είναι ο εφιάλτης τους:

Περνούν από δεξιά όταν βγαίνεις από το ταξί ή το λεωφορείο,

παρκάρουν στα πεζοδρόμια σα να μην περνούν από εκεί άνθρωποι,

σταματούν στις διασταυρώσεις ακριβώς πάνω στη διάβαση των πεζών,

ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια χωρίς να λογαριάζουν κανέναν,

ελίσσονται στους πεζόδρομους με ταχύτητα καμικάζι,

περνούν τα φανάρια με κόκκινο (κι ενίοτε θερίζουν και ανθρώπους, βλ. εδώ)

και μας κουφαίνουν με το θόρυβό τους όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας.

Μέσα στην ανελέητη ζούγκλα της ελληνικής ασφάλτου, οι οδηγοί των μηχανών είναι αυτοί που οδηγούν πιο επικίνδυνα από όλους αλλά κι αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο από όλους.

Φυσικά η ευθύνη είναι των οδηγών, που παίρνουν την απόφαση αν θα ανοίξουν ή θα κλείσουν το γκάζι, αν θα συνεχίσουν κανονικά ή αν θα ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Όμως, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν και όσοι ενθάρρυναν τη χρήση των μηχανοκίνητων δικύκλων, θεωρώντας την ως την καλύτερη λύση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Δεν είναι.
Όσο αυξάνεται ο αριθμός των οχημάτων που κινούνται στον περιορισμένο χώρο των διαθέσιμων δρόμων, η χρήση δίτροχων αντί τετράτροχων οχημάτων δε μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Η κίνηση διαρκώς θα δυσχεραίνεται οδηγώντας σε καταστάσεις άγχους και πίεσης που κάνουν τον άνθρωπο επιρρεπή σε παρορμητικές κι επικίνδυνες αποφάσεις. Σε τέτοιες καταστάσεις, η διάσχιση ενός πεζοδρόμου φαίνεται θεμιτή, ιδιαίτερα μάλιστα μέσα στο γενικότερο κλίμα ασυδοσίας, ατιμωρησίας και επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων το οποίο επικρατεί. Η παραβίαση ενός σηματοδότη φαίνεται μικρό κακό, ιδιαίτερα όταν έχει γίνει πια αυτόματη.
Μια τέτοια αυτόματη παραβίαση οδήγησε στο δυστύχημα του προηγούμενου μήνα που παραλίγο να κοστίσει τη ζωή σε μια μητέρα και τα δυο παιδιά της. Μια τέτοια συνηθισμένη παράβαση κόστισε τη ζωή στην αείμνηση Ηώ Ζερβουδάκη. Αμέτρητες άλλες τέτοιες τραγωδίες περνούν στα ψιλά των εφημερίδων κάθε μέρα.
Όσο οι συνθήκες ωθούν τους οδηγούς σε επικίνδυνες αποφάσεις, τόσο η ζωή όλων μας είναι αλώσιμη.
Όταν η πολιτεία ολιγωρεί και η κοινωνία συγχωρεί, τότε οι αποφάσεις αυτές γίνονται ρουτίνα και το κόστος μετριέται σε ανθρώπινες ζωές.