Εξ απαλών ονύχων

Οι έλληνες οδηγούν όπως θέλουν, περπατούν όπως θέλουν. Μονόδρομοι, πεζόδρομοι, φανάρια, διαβάσεις και κανονισμοί είναι όλα προαιρετικά σ' αυτή τη χώρα.
Και πως όχι;
Από τη μικρότερη ηλικία, τα ελληνόπουλα εθίζονται στην παρανομία, οδηγημένα από το χέρι των γονιών τους.

Όλα περπατούν παράνομα γιατί το νόμιμο είναι αδύνατο. Όλα κατεβαίνουν στην άσφαλτο όταν δε χωρούν στο πεζοδρόμιο στην άσφαλτο, όλα βλέπουν τα παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια, και τους οδηγούς να κατεβαίνουν με φόρα στους πεζοδρόμους όταν βγαίνουν με τους φίλους τους.
Όλα περιμένουν στα φανάρια και ξέρουν πολύ καλά πότε άναψε το κόκκινο και πόσοι οδηγοί πέρασαν μετά απ' αυτό.
Στο σχολείο κάνουν κυκλοφοριακή αγωγή αλλά μόλις βγουν έξω αντιμετωπίζουν μια ολότελα διαφορετική πραγματικότητα.
Τα παιδιά δεν είναι ανόητα. Βλέπουν, παρατηρούν και βγάζουν συμπεράσματα.
Κρίνουν, κατακρίνουν αλλά και προσαρμόζονται. Οι έφηβοι που επιστρέφουν από το σχολείο ή το φροντιστήριο, κάνουν αστεία και πειράγματα στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα αυτοκίνητα. Όταν είναι στο πεζοδρόμιο παρακάμπτουν τα εμπόδια χωρίς να τους δίνουν σημασία κι όταν περνά κανένα μηχανάκι του κάνουν χώρο δίχως αντιδράσεις ή σχόλια.
Απλά και φυσικά, αναπαράγουν τη συμπεριφορά της αδιαφορίας και ασυδοσίας που βλέπουν παντού γύρω τους.
Με λίγα λόγια, η νέα γενιά φαίνεται πιθανότερο να διαιωνίσει τα προβλήματα που βλέπουμε, παρά να τα πολεμήσει.
Εκτός αν εμείς, οι "μεγάλοι", καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια στον τρόπο που θα αναθρέψουμε τα παιδιά αυτής της γενιάς.