Έξω από την πόρτα του σχολείου

Πριν λίγο καιρό έφτασε ως εμένα η ιστορία μιας μαμάς:

«Αφού είχα μια δύσκολη μέρα, με τρέξιμο και δουλειές κάτω από τη βροχή, αφού σαβουρδίστηκα σε μια κατηφόρα λόγω γλίτσας κι έσκισα το παντελόνι μου, παίρνω τα παιδιά από το σχολείο κι ενώ ψιχαλίζει και φοράω κουκούλα, ακούω από πίσω μου ήχο ντεμπραγιάζ που ουρλιάζει (στο δρόμο έξω από το σχολείο), γυρνάω έκπληκτη να κοιτάξω
και βλέπω βρωμόγερο ν’ ανοίγει το παράθυρο και ν’ αρχίζει να μου φωνάζει γιατί έχω τα παιδιά στο δρόμο κι όχι στο πεζοδρόμιο (πεζοδρόμιο ανύπαρκτο και μόλις έχω περάσει τη διασταύρωση). Ο δρόμος είναι μικρός κι όλοι τον χρησιμοποιούμε και τ’ αυτοκίνητα μας σέβονται. Του κάνω "Σα δε ντρέπεσαι, σέβομαι την ηλικία σου" κι αρχίζει να μου φωνάζει ότι είμαι ηλίθια κι άχρηστη μάνα, ξεκινάει, προχωράει και σταματάει και βγαίνει κι έρχεται προς το μέρος μου. Εκεί αρχίζω να βλέπω κόκκινο, είναι και μια άλλη μαμά και του φωνάζει και τρέχω προς το μέρος του κουνώντας τις τσάντες και φωνάζοντας, "Θέλεις να με δείρεις παλιάνθρωπε;" Εκεί ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει φωνάζοντας πως αν ήμουν γυναίκα του θα με κρεμούσε. Του απάντησα "Λυπάμαι τη γυναίκαι σου κακομοίρη." Περιττό να πω πόσο ταραγμένη ήμουνα, ευτυχώς τα παιδιά το αντιμετώπισαν ως πλάκα.»

 

Ακολουθούν διάφορα σχόλια, αλλά αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως κανείς δε φάνηκε να ξαφνιάζεται ιδιαίτερα από το γεγονός. Κανείς δεν το σχολίασε ως «αδύνατο» «απίστευτο» «μα πώς είναι δυνατόν».

Με τον ίδιο τρόπο οι σχολιαστές δεν αναφέρθηκαν καν στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν πεζοδρόμια έξω από το σχολείο, σα να ήταν το πιο φυσικό και κοινό πράγμα του κόσμου. Αντίθετα φαίνονται εξοικειωμένοι με παρόμοια φαινόμενα. Μάλιστα μία μαμά ανέφερε παρόμοια εμπειρία. Και για όλους φαίνεται πως είναι κοινός τόπος το ότι κανείς δε σέβεται τους σχολικούς τροχονόμους, όταν και όπου αυτοί υπάρχουν.

Μέσα στα σχολεία τα παιδιά μας μαθαίνουν για τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Και, μόλις βγουν από την πόρτα, τους περιμένει ένα χάος, όπου τίποτα από αυτά που έμαθαν δεν ισχύει. 

Τι συμπεράσματα βγάζουν τα παιδιά μας από αυτή την κατάσταση; 

Πώς έχουμε εξοικειωθεί τόσο μ’ αυτή που δεν μας κάνει εντύπωση;