Ζούμε σε μια ρώσικη ρουλέτα

Σήμερα όλη η Ελλάδα πενθεί. Συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από τη μέρα που μια εκατόμβη ψυχών θυσιάστηκε στο βωμό της ανοργανωσιάς και της απρονοησίας μας. Φοβερή καταστροφή, θεομηνία, τραγωδία, είναι λέξεις που ειπώθηκαν και θα ξαναειπωθούν.

Αυτό που δεν αλλάζει είναι πως η πυρκαγιά στο Μάτι δε θα είχε συμβεί αν...

Αν αυτός που αποφάσισε να κάψει χόρτα εκείνη τη μέρα σεβόταν τους νόμους.

Αν ήταν σίγουρος ότι θα δικαστεί άμεσα κι όχι σε δέκα χρόνια.

Αν φοβόταν πως η καταδίκη του θα ήταν βέβαιη και τσουχτερή κι όχι πρόστιμο ή αναστολή.

Ούτε θα είχε εξελιχθεί σε τραγωδία...

Αν οι οικισμοί είχαν σχεδιαστεί με γνώμονα την κακιά στιγμή, που δε συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά θα συμβεί κάποια φορά και θα λέγεται είτε σεισμός, είτε πυρκαγιά, είτε ανθρώπινο λάθος.

Αν οι υπηρεσίες είχαν τηρήσει το σχέδιο εκκένωσης που διέθεταν.

Αν δεν οδηγούσαν όλοι στη ΛΕΑ, αν δεν είχαν φυτευτεί πεύκα στη Λεωφόρο Μαραθώνος, αν υπήρχε καλύτερη επικοινωνία μεταξύ υπηρεσιών, αν, αν, αν...

Κάθε μέρα ζούμε σε μια κοινωνία που δεν τιμωρεί τους κακούς, με αποτέλεσμα να απολαμβάνουν οφέλη από πράξεις που βλάπτουν ή εκθέτουν σε κίνδυνο τους άλλους. Ενώ αυτοί ενθαρρύνονται να συνεχίζουν, οι καλοί δεν επιβραβεύονται, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να παραιτούνται από το δύσκολο δρόμο της αρετής και να μιμούνται τους πρώτους. Το περιβάλλον, που δε σχεδιάστηκε με κριτήριο την ασφάλεια και προστασία μας, γίνεται συνεπώς χειρότερο. Η καθημερινή έκθεσή μας στον κίνδυνο, μας αναισθητοποιεί ώσπου δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Συνηθίζουμε να ζούμε με την αφελή εντύπωση πως επειδή ως σήμερα δεν έχει συμβεί τίποτα, τίποτα δε θα συμβεί και στο μέλλον.

Όμως τα δυστυχήματα συμβαίνουν, όπως απέδειξε το Μάτι, οι πυρκαγιές του 2007 και πολλές άλλες καθημερινές τραγωδίες:

Στην Αθήνα, μια οικογένεια κόντεψε να ξεκληριστεί γιατί κάποιος θεώρησε το κόκκινο προαιρετικό.

Στον Κηφισσό, μια νταλίκα θέρισε τρεις ανθρώπους γιατί επετράπηκε να οδηγεί επαγγελματίας αν και είχε συλληφθεί να οδηγεί μεθυσμένος!

Στα Χανιά, δυο νέα παιδιά κι ένα σκυλάκι έχασαν τη ζωή τους γιατί κανείς δε θεώρησε αναγκαίο να υπάρχει πεζοδρόμιο έξω από μια φοιτητούπολη.

Στη Θέρμη, ένα παιδί έμεινε ορφανό γιατί ο πατέρας του δεν είχε χώρο να περπατήσει.

Πριν λίγες μέρες, στο Χαϊδάρι, μια οικογένεια έχασε την κόρη της, γιατί ο δρόμος ήταν στενός, χωρίς πεζοδρόμια.

Τα ατυχήματα γίνονται. Στραβοτιμονιές, παραπατήματα, κακοί υπολογισμοί απόστασης ή ταχύτητας. Αν δε φτιάξουμε ένα σύστημα που να διδάσκει στους ανθρώπους ότι τήρηση των κανόνων είναι προς το συμφέρον όλων, οι πράξεις που οδηγούν σε τροχαία θα συνεχίζονται. Οι ταχύτητες θα υπερβαίνονται, τα φανάρια θα παραβιάζονται, τα πεζοδρόμια θα καταπατώνται και πάει λέγοντας.

Σ’ αυτόν τον επικίνδυνο κόσμο, σήμερα θα την πληρώσει ο γείτονας, αύριο ο συγγενής, μεθαύριο εγώ.

Ζούμε σε μια ρώσικη ρουλέτα κι αν δεν την αλλάξουμε, κάθε μέρα θ’ αγωνιούμε ώσπου να γυρίσουν τα παιδιά μας από το σχολείο, τη δουλειά, τη βόλτα, ενώ οι γονείς μας θ’ ανησυχούν για ’μάς.

Αυτό θέλουμε;

___________________

Πηγή πρώτης εικόνας

Πηγή δεύτερης εικόνας: Facebook