Μικρή νίκη, αλλά διπλή

Είπε να βγει μια βολτίτσα στην Πλάκα. Και πού θα παρκάρει; Μα στο πεζοδρόμιο, φυσικά. Αυτό που δεν περίμενε ήταν μια Μαμά στο Δρόμο που του έκανε παρατήρηση και στάθηκε μπροστά του πεισματωμένη.

Αμέσως να ρίξει την ευθύνη στον άλλο: «Έχει και ταξί παρκαρισμένο εδώ, γιατί δεν του κάνεις κι αυτού παρατήρηση;»

«Γιατί λείπει.»

«Μα πού θέλεις να το παρκάρω; Στην Πλάκα δεν έχει χώρο.»

«Άρα το ήξερες. Να έπαιρνες ταξί. Κι αν δε σου αρέσει το ταξί, πάρε λιμουζίνα, με σωφέρ, να σε πάει όπου θέλεις.»

«Θα μας αφήσεις τελικά να περάσουμε;»

«Το πεζοδρόμιο είναι δικό μου. Το πλήρωσα με τους φόρους μου για να περπατάω και θα περπατήσω. Για τα αυτοκίνητα υπάρχουν δρόμοι.» 

Επιμένει. Βγάζω το κινητό, καλώ αστυνομία. Ο ταξιτζής άκουσε τι γίνεται κι έρχεται γρήγορα, παίρνει το ταξί κι εξαφανίζεται. 

Ο οδηγός της Μερσεντές επιμένει να φωνάζει διάφορα. Όταν βλέπει ότι έκλεισα το κινητό, το παίρνει απόφαση και κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο.

Πριν ξαναμπεί στο αμάξι, η συνοδός του, σχολιάζει θυμωμένη:

«Έ, ρε τι πάθαμε σήμερα! Είναι τελικά να μη σου τύχει.»

Ναι, είναι να μη σου τύχει και μας βρεις μπροστά σου.

Κι επειδή πληθαίνουμε κάθε μέρα, θέλω να μας σκεφτείς την επόμενη φορά που θα παρκάρεις, και να μην το αφήσεις στο πεζοδρόμιο. Γιατί έχουμε ξυπνήσει και δε σκύβουμε πια το κεφάλι σ’ όποιον θέλει να κάνει οικονομία πετώντας τη ζωή μας στο δρόμο, μπροστά στις ρόδες του επόμενου οδηγού. Θέλω να σκέφτεσαι πως αν μας βρεις μπροστά σου, δε θα προσπεράσουμε, αλλά θα καλέσουμε την αστυνομία. 

Ελπίζω να κατάλαβες.

_____________________

Σημείωση: Η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται στη μνήμη της αδικοχαμένης Κατερίνας Φουσιάνη, που περπατούσε στο δρόμο, δίπλα σε άλλα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.  

Δε θα σταματήσουμε να προσπαθούμε, Κατερίνα. Κάθε μέρα. Παντού. Απέναντι σε όλους.

Πηγή εικόνας