Τις προάλλες, η Areti Georgilis έπεσε θύμα ξυλοδαρμού, γιατί τόλμησε να ζητήσει από κάποιον να μετακινήσει το φορτηγό του ώστε να μπορέσει να ξεπαρκάρει!
Ας διαβάσουμε τη μαρτυρία της:
«Σήμερα είχα μία από τις πιο δυσάρεστες εμπειρίες της ζωής μου. Ξυλοκοπήθηκα άσχημα από έναν άγνωστό μου νταή τύπο γιατί του ζήτησα να μετακινήσει το φορτηγό του από το γκαράζ μου για να βγω.
Το είπα μία ευγενικά, το είπα δυο πιο αυστηρά και την τρίτη όταν πια άρχισε να με κοροϊδεύει και να μου λέει προστυχιές πεζοδρομίου, να με απειλεί ότι θα με δείρει, κάλεσα φυσικά το 100 και άρχισα να φωτογραφίζω και να βιντεοσκοπώ το φορτηγό, την πινακίδα κλπ. 'Ο,τι δηλαδή πρέπει να κάνει ένας πολίτης για να προστατευθεί στην ασήμαντη καθημερινότητά του από τέτοιους τύπους. Εκεί ήταν φαίνεται το σημείο που ο άνδρας ο πολλά βαρύς δεν μπορεί να ανεχτεί, οπότε κατέβηκε από το φορτηγό και άρχισε να με χτυπάει με χέρια και με πόδια, με έπιασε από τον λαιμό, από τον αυχένα, από τα μαλλιά απ' όπου μπορούσε.
Δεν τον ενόχλησαν ούτε οι ηλικιωμένοι περαστικοί που φώναζαν να σταματήσει ούτε οι άνθρωποι που βγήκαν στα μπαλκόνια τους, ούτε η μητέρα μου που έκλαιγε, ούτε τίποτα. Σταμάτησε μόνο όταν ένας νεαρός από διπλανή πολυκατοικία του είπε ότι αν δεν σταματήσει θα κατέβει κάτω να τον σταματήσει αυτός. Αυτό μόνο. Άνδρας προς άνδρα.
Χτυπούσε στο κεφάλι κατά κύριο λόγο και όπου δεν μπορεί να φανεί το χτύπημα. Ήξερε τι έκανε. Πιθανά το έχει ξανακάνει στο παρελθόν και σε κάποια άλλη καψερή.
Πονάω πολύ, ζαλίζομαι και με κλόνισε πολύ αυτή η ιστορία. Όχι τόσο για το ξύλο ούτε τον πόνο αλλά γιατί έζησα για 5' αυτό που πολλές γυναίκες τραβούν πιθανά κάθε μέρα. Έδειρε γιατί μπορούσε. Τόσο απλά.
Με κλόνισε όμως περισσότερο η στάση της αστυνομίας.
Καταρχήν η άμεση δράση δεν ήρθε ποτέ και περίμενα επί τόπου 40 λεπτά μετά το συμβάν και φυσικά είχε φύγει ήδη άνετος ο κύριος. Αναγκάστηκα και πήγα στο τοπικό τμήμα για να καταθέσω μήνυση και για τις επόμενες τρεις περίπου ώρες που κατέθετα είχα αφήσει κάποιον δικό μου να περιμένει. Δεν ήρθαν ποτέ. Μετά στο τμήμα, ενώ η αξιωματικός υπηρεσίας (ευτυχώς ήταν γυναίκα γιατί ο άνδρας αστυνομικός έσπευσε να με συμβουλεύσει να μην "πυροδοτώ" εντάσεις!!) αλλά και η αξιωματικός, παρότι πρόθυμη και συμπονετική δεν είχε απολύτως καμμία ενημέρωση για τη διαφορά ανάμεσα στη βία και την έμφυλη βία και φυσικά για τις αλλαγές του ποινικού κώδικα.
Επιπλέον, πρέπει να πάω σε ιατροδικαστή για να καταγράψει την ιατρική μου εικόνα και πρέπει να ξαναπάω στην αστυνομία γιατί το οπτικοακουστικό υλικό που είχα πάνω μου δεν τον δέχτηκαν παρά μόνο σε στικάκι.
Αυτή διαδικασία δεν αντέχεται! Είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Όλες αυτές οι γυναίκες που βρίσκουν το κουράγιο να δηλώσουν σοβαρότερα περιστατικά βίας, βαριές κακοποιήσεις, βιασμούς, έχοντας ταυτόχρονα τον φόβο της επανάληψής τους, πώς είναι δυνατόν να υφίστανται όλη αυτή τη ψυχοφθόρο διαδικασία και να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες;
Μου είπαν τάγκαρε τον Υπουργό.
Όχι δεν το κάνω. Δεν μπορεί το facebook να υποκαταστήσει τις αρχές. Πρέπει να μπορεί ο κάθε πολίτης να αισθάνεται ασφαλής και ήσυχος και ότι θα βρει το δίκιο του μπροστά στο σπίτι του, χωρίς την παρέμβαση του Υπουργού.»
Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τη μαρτυρία της, γιατί τέτοιες συμπεριφορές δε με ξαφνιάζουν. Μπορεί να μην έχω πέσει κι εγώ θύμα ξυλοδαρμού, αλλά έχω κοντέψει, πάρα πολύ. Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να συνετίσω, με λογικά επιχειρήματα, οδηγούς που πάρκαραν σε διαβάσεις, ράμπες, και πεζοδρόμια ή δικυκλιστές που επέμεναν να περάσουν από πεζοδρόμιο, πεζόδρομο, ακόμη και μέσα από παιδική χαρά. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως στις περισσότερες περιπτώσεις, τα λόγια μου έπεσαν στο κενό, ενώ συχνά αντιμετώπισα, ύβρεις, απειλές, επιθετικότητα. Κι από όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις κατάλαβα ένα πράγμα:
Οι άνθρωποι που τρέφουν κάποιο σεβασμό για τον διπλανό τους δεν θα τον θέσουν σε κίνδυνο οδηγώντας στο πεζοδρόμιο ή στην παιδική χαρά. Ούτε θα θέσουν σε κίνδυνο τον ανάπηρο, τη γιαγιά και το μωρό, κλείνοντας τη ράμπα αναπήρων. Αν το κάνουν κατά λάθος, θα σπεύσουν να το διορθώσουν μόλις τους το πεις, ζητώντας χίλια συγνώμη.
Όμως τα άτομα που καταπατούν τα δικαιώματα των διπλανών τους δεν ξέρουν από σεβασμό. Δεν μπορείς να ξέρεις από σεβασμό όταν αδιαφορείς για τον άλλο. Κι αυτοί ακριβώς δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν βία (λεκτική ή φυσική) για να υπερασπιστούν τη δυνατότητά τους να αδιαφορούν, να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Κανένα επιχείρημα δεν πιάνει στην περίπτωσή τους, ούτε πείθονται από τη λογική. Η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν είναι η γλώσσα της δύναμης. Ενώ δε διστάζουν να κάνουν οτιδήποτε όταν απέναντί τους έχουν κάποιον λιγότερο δυνατό από τους ίδιους, μόλις βρουν μπροστά τους κάποιον δυνατότερο γίνονται ...γατάκια.
Υπάρχει μια λέξη γι αυτούς τους ανθρώπους στα Ελληνικά: λέγονται
θρασύδειλοι.
Αν θέλουμε να αλλάξει αυτή η χώρα, πρέπει να μιλήσουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους στη γλώσσα τους. Η συμπεριφορά τους θα συνεχίζεται όσο το βαρύ χέρι του νόμου απουσιάζει. Όσο ο νόμος γράφεται αλλά δεν εφαρμόζεται, οι θρασύδειλοι θα συνεχίσουν να αλωνίζουν στη χώρα, κάνοντάς την όπως βλέπουμε ήδη.
______________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου