Με όπλο τον σουρρεαλισμό

Η Χριστίνα πήρε το παράλογο που ζούμε και το έκανε αστείο, στην παρακάτω εικόνα:

Αμφιβάλει κανείς ότι έχουμε ξεφύγει εντελώς;

Κάθε μέρα βλέπουμε αυτούς τους τύπους με στυλάκι του τύπου "κάνε στη μπάντα γιατί έτσι γουστάρω". Και σοβαρά-σοβαρά πιστεύουν ότι έχουν δίκιο!

Πώς τη βγαίνεις μπροστά σ' ένα τέτοιο άτομο;

Είναι προφανές πως αν είχαν λίγη λογική δε θα έκαναν αυτά που κάνουν έτσι κι αλλιώς.

Tι είναι πιο δυνατό από το λογικό; Μα... το παράλογο, φυσικά!

Θέατρο του παραλόγου «Ελληνικά πεζοδρόμια»
Πράξη πρώτη, σκηνή πρώτη

Οδηγός μηχανής (ρόδα ανεβασμένη στη ράμπα, έτοιμος ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο): «Κάντε στην άκρη κυρία μου!»

Μαμά (με καρότσι, παιδί και ψώνια. Κοιτάζει με απορημένο ύφος): «Γιατί;»

Οδηγός (του παίρνει δυο στιγμές να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει εκτελεστεί άμεσα η προσταγή του. Με ύφος "υπομονή, έπεσα σε καθυστερημένο" παίρνει βαθιά ανάσα και εξηγεί): «Για να παρκάρω.»

Μαμά (σαστισμένο ύφος, όλο αθωότητα): «Στο πεζοδρόμιο;»

Ο (χάνει την υπομονή του): «Ε, ναι!»

Μ: «Μα δεν παρκάρουμε στο πεζοδρόμιο!»

Ο (αγανακτισμένος): «Κάντε στην άκρη κυρία μου!»

Μ: «Μα είναι παράνομο.»

Ο: «Ε, και;» (Με ύφος θριάμβου, σίγουρος πως μ' έχει ταπώσει.)

Μ: «Δε μπορώ να σας βοηθήσω να παρανομήσετε, γιατί θα γίνω συνεργός!»

Με κοιτάζει λες κι έπεσα από τον Άρη. Ανοίγει το στόμα να πει κάτι, δεν του βγαίνει, το ξανακλείνει. Έχει μείνει κόκκαλο, όταν από πίσω του στριμώχνεται άλλος ένας.

Β΄ Οδηγός: «Τι θα γίνει κοπελιά, θα μας αφήσεις να περάσουμε;»

Μ: «Γιατί;»

Β΄ Ο: «Για να παρκάρουμε.»

Μ: «Όχι, εννοώ γιατί να σας βοηθήσω;»

Β΄ Ο: (Με κοιτάζει κάπως έκπληκτος. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί.) Συνεχίζω:

Μ: «Εσείς κερδίζετε τσάμπα θέση. Εγώ τι θα κερδίσω;»

Τώρα με κοιτάζουν κι οι δύο αποσβολωμένοι. Αλλά εγώ έχω πάρει φόρα:

Μ: «Θα στριμωχτούμε, δε θα χωράει το καρότσι, θα φάνε τα παιδιά καυσαέριο, γιατί λοιπόν να σας βοηθήσω; Τι λόγο έχω; »

Ο πρώτος φαίνεται να έχει πάρει τις αποφάσεις του και φεύγει. Ο δεύτερος, κάνει να προχωρήσει στη ράμπα, με βλέπει που τον κοιτάζω κατάματα χωρίς να κουνιέμαι ρούπι και το παίρνει απόφαση. Στρίβει το τιμόνι και φεύγει κι αυτός.

Αυτό έγινε το 2012. Από τότε παίζω το ούφο σε κάθε τέτοια συνάντηση ώσπου να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να φύγουν γι αλλού. 

Φυσικά διασκεδάζω απίστευτα με τη σαστιμάρα τους, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που με έκανε να καθιερώσω την παθητική αντίσταση: 
σε κάθε τέτοια συνάντηση πιστεύω πως φυτεύω ένα μικρό σπόρο αμφιβολίας μέσα τους. Θέλω να πιστεύω πως κάποια μέρα, αν τον ποτίσει κι άλλος ένας, ίσως δύο, αυτός ο σπόρος θα ριζώσει και θα βγάλει καρπούς.

Καλή συνέχεια σ' ό,τι κι αν κάνετε!

Ενημέρωση 12/6/2019:
Βρήκα στο Facebook μια άλλη καταπληκτική στιχομυθία που αξίζει να διαβάσετε:

 

Ενημέρωση 17/8/2020: