Καλές γιορτές!

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Ευχόμαστε σε όλους καλές και χαρούμενες γιορτές,

γεμάτες γλύκα και θαλπωρή, με τ' αγαπημένα σας πρόσωπα.

Ευχόμαστε επίσης μια καλή χρονιά, γεμάτη υγεία κι ευτυχία.

Είθε ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος για όλους.
Χρόνια πολλά!

_____________________
Πηγή εικόνας

Νενικήκαμεν!

Το πεζοδρόμιο είναι πια ελεύθερο.

Τελικά, μου την είχε στημένη

Σήμερα το μεσημέρι, γυρνώντας από το σχολείο του μικρού και πηγαίνοντας να πάρουμε το μεγάλο, ο οδηγός για τον οποίο μιλήσαμε σε παλιότερη ανάρτηση μου την είχε στημένη στη γωνία του δρόμου.

Μη σωπαίνεις στην παρανομία

Μια φορά κι έναν καιρό, πρίν από πολλά χρόνια όταν ακόμα είχα ένα μωρό σε καρότσι, ένα  στο μάρσιπο κι ένα ακόμα νήπιο να περπατά δίπλα μου κρατώντας την άκρη της μπλούζας μου...

Στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο του "μεγάλου" περνούσαμε μπροστά από ένα συνεργείο. Μάλλον ήταν πολύ καλοί μάστορες οι άνθρωποι, γιατί  πριν τις 8 (8:30 άνοιγαν) υπήρχε ουρά με αυτοκίνητα που ερχόντουσαν να πιάσουν σειρά....σα να είναι ημέρα πληρωμής συντάξεων σε τράπεζα, αλλά αντί για συνταξιούχους να περιμένουν Ι.Χ. με τους οδηγούς τους φυσικά. Άλλοι στο πεζοδρόμιο παρκαρισμένοι, άλλοι στο δρόμο, άλλοι διπλοπαρκαρισμένοι δίπλα τους.

Κατά συνέπεια ο δρόμος προς το σχολείο ήταν ένας γολγοθάς, καθώς μ' ένα καρότσι, ένα μωρό φορτωμένο σε μάρσιπο κι ένα "μαθητή" νηπιαγωγείου έκανα τετραπλό σάλτο, τετραπλό τόλουπ, διπλό φλιπ και όλα αυτά σε συνδυασμό  με άξελ, προκειμένου να περάσουμε όσο το δυνατόν με ασφάλεια!

Οι καλοί μου τρόποι - μπροστά στα παιδιά- μου υπαγόρευαν σχόλια προς τους οδηγούς που περίμεναν μέχρι ν' ανοίξει το συνεργείο, του τύπου:

- Σας παρακαλώ μετακινείτε το αυτοκίνητο για να περάσουμε;

- Κάνετε λίγο στην άκρη, για να περάσουμε;

- Συγγνώμη! Να περάσουμε...  κλπ. κλπ.

Πόσο όμως ν' αντέξει κανείς στην ευγένεια, ειδικά όταν δεν είναι γόνος "αριστοκρατικής οικογενείας" με μπαλέτο, γαλλικά, πιάνο κλπ;

Ένα μεσημέρι λοιπόν στο δρόμο της επιστροφής, βρίσκω την ευκαιρία μου με το συνεργείο ανοιχτό και κάποιους από τους μηχανικούς να δουλεύουν στο πεζοδρόμιο, ενώ ο εσωτερικός χώρος δε χώραγε ούτε καρφίτσα.

Θέλετε βοήθησε η βραδινή μου αϋπνία, θέλετε το ότι καλλιτεχικό πατινάζ δεν ήξερα, αλλά αναγκάστηκα να μάθω από ένα συνοικιακό συνεργείο, θέλετε που οι τρίτεκνες μητέρες έχουν γαϊδουρινή υπομονή, αλλά αν τη χάσουν έχουν γαϊδουρινή φωνή... έκανα φασαρία.

Σταμάτησα να περπατώ μόνο όταν έφτασε το καρότσι σχεδόν πάνω στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο - στο πεζοδρόμιο φυσικά - κι άρχισα να μιλώ:

«Το πεζοδρόμιο είναι για τους πεζούς. Απαιτείτε από μια μητέρα να βγει με τρία παιδιά στο δρόμο για να κάνετε τη δουλειά σας, όπου και όπως σας βολεύει; Θα μείνω εδώ μέχρι ν' ανοίξετε το χώρο. Είστε απαράδεκτοι. Εάν αυτό έπρεπε να το περάσει η γυναίκα σας ή η μάνα σας θα της λέγατε "Βγες στο δρόμο κυρά μου;" Έχετε άδεια συνεργείου για το πεζοδρόμιο; Θα με αναγκάσετε να σας κάνω καταγγελία. Θέλω να πάω να πλύνω τα πιάτα μου και δε μ' αφήνετε. Αυτή τη διαδρομή την κάνω καθημερινά και δε θα την αλλάξω, εσείς θα φροντίσετε να συμμορφωθείτε με το νόμο και οι πελάτες σας επίσης.»

Αυτά και άλλα πολλά... όχι γαλλικά, αλλά προσβλητικά, τουλάχιστον για κάποιον με φιλότιμο. Επίσης ενέταξα στο λογύδριό μου πολλά από τα εξυπνακίστικα και προσβλητικά "επιχειρήματα", που φοβόμουν πως θα μου αντιτάξουν.

Θυμάμαι ακόμα 10-15 άντρες να με κοιτούν παγωμένοι. Κανένας δεν τόλμησε να μου αντιμιλήσει. Κανένας δε μου είπε τα κλασικά σεξιστικά "άι πάγαινε πλύνε κανά πιάτο, ή άλλαξε καμιά πάνα" - τα είχα πει εγώ εξάλλου πριν από αυτούς.

Θυμάμαι ακόμα τον "αρχιμηχανικό" να πετάγεται κάτω από ένα αυτοκίνητο -μες τη μουτζούρα ο άνθρωπος- και να μου ζητά συγγνώμη. Μέσα σ' ένα λεπτό - που λέει ο λόγος- άδειασε όλο το πεζοδρόμιο κι αμέσως μετά έφυγα.

Από τότε ζήσαμε όλοι καλά. Το πεζοδρόμιο παρέμεινε πεζοδρόμιο. ´Οταν περνούσα, όλοι οι εργαζόμενοι στο συνεργείο μου έλεγαν καλημέρα κι εγώ επίσης. Αν καμιά φορά τύχαινε κανένας να παρκάρει στο πεζοδρόμιο, άκουγα από μέσα να του φωνάζουν "φίλε άσε το πεζοδρόμιο ανοιχτό για τους πεζούς", ή "πάρτο τώρα από εκεί". Όταν χρειάστηκα βοήθεια μ' ένα χαλασμένο παράθυρο αυτοκινήτου σ' αυτούς πήγα. Μια άλλη φορά που είχα χέρια λερωμένα με γράσα αυτοί μου έδωσαν το "μαγικό" σαπούνι που τα καθαρίζει όλα.

Μα πάνω απ' όλα το πεζοδρόμιο παρέμεινε πεζοδρόμιο.

Υ.Σ.1:  Θα προλάβω τα σχόλιά σας λέγοντας πως  οι συγκεκριμένοι μάστορες είχαν μπέσα και φιλότιμο. Πως πιθανότατα κάποιοι άλλοι να με είχαν βρίσει. Μπορεί να είναι κι έτσι.

Εγώ κρατώ αυτό που κανά δυο χρόνια αργότερα άκουσα σε μια σχολή γονέων:

"Όταν θες να γίνει κάτι χρησιμοποιείς σταθερό τόνο φωνής, μιλάς αργά και καθαρά και κυρίως αυτό που λες το γράφει στο μέτωπό σου. Το ύφος σου, το βλέμμα σου, η στάση του σώματός σου δείχνουν ότι αυτό που λες το εννοείς."

Γι' αυτό μη σωπαίνεις στην παρανομία!

Υ.Σ.2: Έχω τις διαφωνίες μου με το χειρισμό της προηγούμενης ιστορίας που ανέβηκε σε τούτο δω το blog. Τα συζητάμε και κατ' ιδίαν κι ακόμα η συζήτηση είναι σε εξέλιξη. Έγραψα όμως αυτή την ιστορία, γιατί όσο και αν το θεωρούμε απίθανο, όσο και αν έχουμε πειστεί πως ζούμε σε ζούγκλα, αξίζει τον κόπο να διεκδικούμε, να χρησιμοποιούμε πρώτα την πειθώ μας κι έπειτα κάθε νόμιμο μέσο διεκδικώντας το λογικό και νόμιμο. 

Hana

Τι τρέφει τον Ελληναρά

Θυμάστε τον γλυκύτατο συνάνθρωπο της προηγούμενης ανάρτησης, που δεν είχε καμμία αντίρρηση να βγάζει παιδιά και άλλους πεζούς στο δρόμο, αλλά μην τολμήσετε να του ακουμπήσετε το αμάξι; Τον ευσυνείδητο συμπολίτη, που θεώρησε ότι η δέουσα απόκριση σε μια παρατήρηση δεν είναι το "συγνώμη, δεν το ξανακάνω", αλλά αισχρό υβρεολόγιο, σε συνδυασμό με απειλές;

Απειλές

Η σημερινή ανάρτηση είναι πολύ προσωπική. Διαβάστε, γιατί ίσως χρειαστώ τη μαρτυρία σας, αν καταλήξω στο νοσοκομείο ή στο τμήμα.

Να γιατί είμαστε στο δρόμο

Πολλές φορές μας ρωτούν "Γιατί τέλος πάντων τόσο κόλλημα με τους πεζούς και τα πεζοδρόμια;"

Και συνεχίζουν: "Δεν υπάρχουν τόσα άλλα σημαντικότερα ζητήματα για τα οποία αξίζει ν' αγωνιστείτε; Οικογένειες που πεινούν, που τους παίρνουν το σπίτι, άρρωστα παιδιά, οικονομική κρίση, εκμετάλλευση, δικαιώματα που καταπατούνται, άλωση της δημοκρατίας...Για το περπάτημα θα νοιαστούμε τώρα; Αφού μπορούμε και πηγαίνουμε σπίτια μας, πού το πρόβλημα;"

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Πρώτον, δε μπορούμε όλοι να πάμε σπίτια μας μ' αυτές τις συνθήκες. Πολλοί από εμάς δε μπορούν καν να βγουν από το σπίτι τους, λόγω της κατάστασης που επικρατεί. Όταν άνθρωποι στερούνται την ελευθερία τους λόγω των δικών μας επιλογών, πώς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι;

Δεύτερον, όσοι πηγαίνουμε σπίτι, το κάνουμε κινδυνεύοντας. Καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους θερίζονται πεζοί, αλλά δεν το μαθαίνουμε γιατί δε θεωρείται αρκετά σημαντικό από τα ΜΜΕ. Η τροχαία υπολογίζει ότι το 16,2% των νεκρών από τροχαία είναι πεζοί. Από μόνο του, είναι ένα σεβαστό ποσοστό, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο αν υπήρχαν διαθέσιμα και στοιχεία για τους τραυματίες.

Γράφημα βασισμένο στα στοιχεία της Ελλ. Αστυνομίας.

 

 

 

 

(Προσωπικά, θα είμαι ευχαριστημένη αν αυτό το ιστολόγιο καταφέρει να σώσει έστω και μία ζωή - έστω μόνο μία. Θα πω χαλάλι όλες οι ώρες στον υπολογιστή, τα τηλεφωνήματα, οι επιστολές, αν είναι να σωθεί έστω κι ένας άνθρωπος.)

Τέλος, ο τρίτος λόγος είναι αυτός για τον οποίο μίλησα στη χτεσινή μου ανάρτηση: όταν, εξ απαλών ονύχων, η νέα γενιά αφομοιώνει το δίδαγμα ότι ο ισχυρός μπορεί ενώ ο αδύναμος οφείλει να υποκύπτει, τότε πώς μπορούμε να περιμένουμε βελτίωση σε οποιονδήποτε από τους άλλους τομείς νοσεί αυτή τη χώρα;

Τρελή ή λογική;

Σήμερα το πρωί, τρέχαμε με τον μεγάλο μου να προλάβουμε το κουδούνι. Στο δρόμο για το σχολείο, περνάμε από μια διάβαση, χωρίς φανάρι.
Έχουμε ήδη αρχίσει να περνάμε, όταν  ...

Διαβάσεις, από την πλευρά των τυφλών

Πόσες φορές έχουμε γράψει για τις πολύπαθες διαβάσεις που ποτέ δεν υπάρχουν κι όταν υπάρχουν είναι σα να μην υπάρχουν; Εκεί όπου ο πεζός περιμένει με τις ώρες ή περνά με δική του ευθύνη;

Σήμερα, για μια τέτοια διάβαση γράφει η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου:

"Προχθές η Μέη (πρόκειται για το όνομα του σκύλου-οδηγού της) κι εγώ, περιμέναμε να περάσουμε δυο διαβάσεις σε δρομο ταχείας κυκλοφορίας. Είπα λοιπόν, να τραβήξω ένα βιντεάκι για να υπενθυμίσω τι τραβάμε, όχι μόνο οι άνθρωποι με απώλεια όρασης, αλλά όλοι που ζούμε κι ανεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις:

Για να δείτε το βίντεο, κάντε κλικ εδώ.

 
Eδώ σε timelapse, η κανονική διάρκεια του βίντεο, είναι πανω από 6 λεπτά. 6 λεπτά που η Μέη κι εγώ, έπρεπε να ειμαστε επικεντρωμένες στην κυκλοφορία με σώμα και ψυχή.
Είναι τραγικό - κι αγενές σε έναν μποτιλιαρισμένο δρόμο, όταν ανάβει πράσινο για τους πεζούς, τα αυτοκίνητα να σταματάνε επάνω στη διάβαση κι όχι πριν ή μετά. Αφού χάσαμε το πράσινο δυο φορές, εξαιτίας οχημάτων που σταματούσαν επανω στη διάβαση την τρίτη, η Μέη, πήρε την ευθύνη κι αποφάσισε να διασχίσουμε ανάμεσα στα οχήματα.
Διασχίσαμε λοιπόν 2 μεγάλες διαβάσεις πεζών με τα μάτια, τα πόδια και την ψυχή της Μέη, τα οποία αν δεν είχα ή θα έπεφτα επάνω στα αυτοκίνητα με κίνδυνο ατυχήματος ή θα έπρεπε να εξαρτώμαι από συνοδό.
Πως να μην τη λατρεύω; Και πως να μην αγωνίζομαι για να εκπαιδευονται δωρεάν, ομάδες σκυλων - οδηγών; Σε μια χώρα με απαράδεκτες συνθήκες οπως η Ελλάδα, οι σκυλοι - οδηγοί, προσφέρουν στους ανθρωπους με απώλεια όρασης, ταχύτερη κι ασφαλέστερη μετακινηση. Αφού η παιδεία κι η ρυμοτομία δεν αλλάζουν, αλλάζουμε εμείς. ´Η τουλάχιστον όσοι θέλουμε να αλλάξουμε"

Επικίνδυνα φυλλάδια

Για την Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου έχουμε μιλήσει και παλιότερα, όταν κάποιος ανεκδιήγητος οδηγός που δεν ήθελε το σκύλο-οδηγό της στο λεωφορείο του, κάλεσε την αστυνομία για να την πετάξει από το όχημα.

Χτες κινδύνευσε να χτυπήσει άσχημα όταν γλίστρησε πάνω σε διαφημιστικά φυλλάδια που κάποιος είχε πετάξει στο δρόμο.

Συνάντηση με το Δήμο Βύρωνα

Η συνάντησή μας με τον κ. Βαγιανό, Εκπρόσωπο Τύπου του Δήμου Βύρωνα, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου, στις 8 το βράδυ.

Από αριστερά, η Γεωργία και η Βέρα, από τις "Μαμάδες", ο Αλέκος από τον "SOS-Τροχαία Εγκλήματα" και ο Δ. Βαγιανός, εκπρόσωπος τύπου του Δήμου Βύρωνα.

Καθρέφτης αυτοκινήτου χτυπά πεντάχρονο...

... και κάθε μέρα, η κατάσταση συνεχίζεται. Γράφει η φίλη Β.Β.:

"Καλημέρα. Θεωρώ ότι είναι επιτακτική η ανάγκη για διαφορετική διαμόρφωση, τόσο του δρόμου έξω από το 12o Νηπιαγωγείο Βύρωνα, όσο και των δρόμων γύρω από αυτό. Ενδεικτικά σας αναφέρω τη στάση του λεωφορείου στη γωνία της οδού Χειμάρας με την οδό Ηπείρου...

H οδός Χειμάρρας στο Βύρωνα.

Διπλωματική ασυλία στο παρκάρισμα!

Γράφει η Έλενα Τ.:

«Ως Αθηναία και μητέρα διδύμων, υπάρχουν πολλά ζητήματα τα οποία θα μπορούσα να θίξω [...] Σε αυτό το email θα ήθελα να θέσω το θέμα παρκαρίσματος των αυτοκινήτων με πινακίδες ΔΣ, τα οποία απ΄ ότι έχω καταλάβει απολαμβάνουν μιας ιδιαίτερης ασυλίας και παρκάρουν οπουδήποτε.

Το βασιλικό μονοπώλιο του ΟΑΣΘ

"Φανταστείτε τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μιας ευρωπαϊκής χώρας να διαθέτει μια και μόνον αστική συγκοινωνία. Τώρα φανταστείτε να είστε μέτοχος μιας οποιασδήποτε εταιρείας, όπου το κράτος σας διασφαλίζει προκαταβολικά το επιχειρηματικό κέρδος ανεξάρτητα από την πορεία της εταιρείας, ζητώντας σας να του παραθέτετε ετησίως τα έξοδα και τα έσοδά της, ώστε να σας καλύπτει τη ζημιά με δικά του χρήματα. Και τώρα σταματήστε να φαντάζεστε και ανοίξτε τα μάτια σας. Καλώς ήρθατε στον ΟΑΣΘ. Παρακαλούμε, κρατηθείτε από τις χειρολαβές."

Τα παραπάνω δεν είναι δικά μου - τα πήρα από αυτό το άρθρο, το οποίο συνεχίζει, με απίστευτα

Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας. Όλες οι δράσεις

Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας και δεν κινείται τίποτα - ή μήπως όχι;
Μολονότι το επίσημο κράτος φαίνεται να αγνοεί την ευκαιρία, παρόλα αυτά αυτή την εβδομάδα πραγματοποιούνται 86 δράσεις σε όλη την Ελλάδα, από τοπικούς συλλόγους ή την τοπική αυτοδιοίκηση.

Κόμβος Αμπελοκήπων 1: οδός Ζαχάρωφ

Η οδός Ζαχάρωφ στους Αμπελοκήπους είναι ένας μικρός λοξός δρόμος που συνδέει την λεωφόρο Αλεξάνδρας με τις λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας και Μεσογείων.

Ο υπερήρωας των πεζών!

Στην τεράστια και χαοτική πόλη του Μεξικού ζουν 21 εκατομμύρια άνθρωποι και ένας σούπερ ήρωας.

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς

Ναι, ο δήμαρχος "έφτιαξε" τα πεζοδρόμια.
Και τι φτιάξιμο!
Ακολουθώντας πλήρως όλες τις προδιαγραφές, τηρώντας κατά γράμμα όλες τις διατάξεις της ΕΕ και του κράτους, για να διασφαλίσει την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων των πολιτών στη μετακίνηση!

50 λόγοι για τους οποίους όλοι θα έπρεπε να θέλουμε καλύτερες υποδομές για τους πεζούς

Θέλετε ένα λόγο γιατί οι πόλεις πρέπει να ενθαρρύνουν το περπάτημα; 

Εμείς βρήκαμε όχι έναν, αλλά πενήντα (από αύξηση του του μέσου όρου ζωής ως τη δυνατότητα αντιμετώπισης απεργιών και καταστροφών) και θα τους βρείτε όλους σ' αυτό το άρθρο:

Παρκάρισμα στην Τήνο

Υπάρχουν μερικά παρκαρίσματα που είναι χειρότερα από τα άλλα, που δείχνουν μεγαλύτερη χοντροκοπιά, μεγαλύτερη ασυνειδησία.
Το παρακάτω, είναι ένα από αυτά:

'Ολες οι διαδρομές αρχίζουν περπατώντας

Όλες οι διαδρομές αρχίζουν και τελειώνουν περπατώντας.

Δεν υπάρχει επιλογή - όλοι θα περπατήσουμε, άλλος λίγο, άλλος πολύ.
Γιατί απαιτούμε άνετους, ελεύθερους δρόμους όταν οδηγούμε, αλλά δεν απαιτούμε το ίδιο για τα πεζοδρόμια στα οποία περπατούμε;

Πώς σχεδιάζουμε πόλεις με λιγότερα θύματα από τροχαία

Τι κοινό έχουν το Τόκιο, η Στοκχόλμη, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και το Χονγκ Κονγκ; 

Είναι από τις πιο ασφαλείς πόλεις στον κόσμο, όσον αφορά τους θανάτους από τροχαία.

Στο Τόκιο ζουν 13 εκατομμύρια, στο Λονδίνο 8,6, και στο Χονγκ Κονγκ 7,2 εκατομμύρια άνθρωποι. Κι όμως, στο Τόκιο αναφέρνονται μόλις 1,3 νεκροί από τροχαία ανά 100 χιλιάδες κατοίκους, ενώ στο Λονδίνο 1,6 και στο Χονγκ Κονγκ 1,8, αντίστοιχα.

(Συγκριτικά, στη χώρα μας, σ’ ολόκληρη την επικράτεια, αναφέρονται 12,2 νεκροί ανά 100 χιλιάδες κατοίκους.*)

Γιατί οι συγκοινωνίες της Αθήνας βάζουν λουκέτο κάθε Αύγουστο;

Με το κιάλι ψάχνουν τα Λεωφορεία και το Μετρό για έναν ακόμα Αύγουστο όσοι θέλουν να μετακινηθούν με τις δημόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας. Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες Αθηναίοι που εξακολουθούν να πηγαίνουν στις δουλειές τους καθημερινά ή δεν μπορούν να φύγουν εκτός Αθηνών για διακοπές, αλλά και οι χιλιάδες τουρίστες οι οποίοι επιλέγουν να κάνουν μία ολιγοήμερη στάση στην Αθήνα πριν ταξιδέψουν σε κάποιο νησί.

Θέλω να μεταναστεύσω στη Σουηδία!!!

Ναι, στη Σουηδία, που ο ήλιος σε βλέπει δε σε βλέπει, που κάνει ψοφόκρυο ακόμη και ντάλα κατακαλόκαιρο, που δεν τολμάς να βουτήξεις στη θάλασσα ούτε τ' ακροδάχτυλό σου, που δεν έχουν φραπέ, που ο κολοφώνας της μαγειρικής τους τέχνης είναι ψητό με μαρμελάδα βατόμουρο...

Εκεί όμως στη Σουηδία, η υπουργός που είχε πιεί και τόλμησε να οδηγήσει μετά, νιώθει υποχρεωμένη να παραιτηθεί.

Τι να πρωτοθαυμάσω;

Την κοινωνική κατακραυγή που υποχρεώνει την πολιτικό σε μια επίδειξη ευθιξίας;

Ή την ευθιξία της πολιτικού η οποία απολογείται δημόσια για το λάθος της και παραιτείται πριν ην αναγκάσουν να το κάνει;

Ή τέλος να θαυμάσω τα δικά μας καμάρια, που το πετσί τους είναι τόσο χοντρό, που ακόμη κι αν πουλήσουν ολόκληρη τη χώρα, θα βρουν τρόπο να ξεγλιστρήσουν;

-------------------------------------
* Η υπουργός βρέθηκε με ποσοστό αλκοόλ 0,2 ml/λίτρο αίματος, το νόμιμο όριο στη Σουηδία.

Στους στενούς και κακοφωτισμένους δρόμους της Ελλάδας, αντίθετα, επιτρέπεται ποσοστό αλκοόλ στο αίμα 0,5%. Και μετά σου λέει "η κακιά στιγμή".

Δεκαπενταύγουστος

Σήμερα γιορτάζει η μισή Ελλάδα!
Χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζετε και να χαίρεστε όσες και όσους αγαπημένους σας γιορτάζουν!
Χρόνια πολλά!

Επιστολή στο Δήμο Βύρωνα

Όπως είπαμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας, ο Δήμος Βύρωνα ανακοίνωσε σειρά έργων ανάπλασης δρόμων, αλλά πουθενά λέξη για τα άθλια πεζοδρόμια της πόλης.

Οι "Μαμάδες στο Δρόμο" έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε να δίνεται πάντα προτεραιότητα στην ευχερέστερη διέλευση των αυτοκινήτων. Λες και αφού παρκάρουμε δεν πρέπει να περπατήσουμε ως το σπίτι, με το παιδί, τα ψώνια κτλ.

Πάλι έργα στο Δήμο Βύρωνα

Πέρυσι, ο Δ. Βύρωνα ήταν από τους ελάχιστους που ανταποκρίθηκαν στη δράση μας "Δήμαρχοι περπατήστε μαζί μας".
Μπορεί τελικά ο δήμαρχος να μην περπάτησε μαζί μας, ξεκίνησε όμως ένας διάλογος που κορυφώθηκε με τη συνάντηση των συλλόγων "Μαμάδες στο Δρόμο" και "Πεζή" με τον αντιδήμαρχο, κ. Καραγιάννη, έπειτα από επιστολή μας για τα έργα της οδού Χ. Σμύρνης τα οποία ήταν σε εξέλιξη εκείνη την περίοδο.
Πρόσφατα, από ανακοίνωση της περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Βύρωνα, πληροφορηθήκαμε ότι

Με το παιδί στο λεωφορείο

Η λέξη λεωφορείο είναι σύνθετη από τις λέξεις λεώς (=λαός) και το ρήμα φέρω (= μεταφέρω).

Με λίγα λόγια, τα λεωφορεία σκοπό έχουν να μεταφέρουν το λαό.

Και, ως λαός, σύμφωνα με το Σύνταγμα, νοείται το σύνολο των πολιτών, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, σωματικής ικανότητας, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Σωστά;

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε γιατί

Παιδικά καροτσάκια σε λεωφορείο

Η παρακάτω διαμαρτυρία επιβάτισσας δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών και πραγματεύεται ένα πολύ πονεμένο θέμα για όλες τις μαμάδες που έχουν χρησιμοποιήσει κάποτε λεωφορείο.

Διαμαρτυρία επιβάτη του ΟΑΣΑ

 

Σήμερα, 12 Ιουλίου, στις 13.30 το μεσημέρι, περίμενα να επιβιβαστώ σε λεωφορείο, μαζί με

Τα έργα στο Δήμο Δάφνης-Υμηττού

Το Δεκέμβριο του 2015 είχαμε αναφερθεί στην πολύ επικίνδυνη κατάσταση που επικρατεί γύρω από τα σχολεία στην οδό Προύσης, στο Δήμο Δάφνης-Υμηττού, καθώς και στα έργα που γίνονταν τον καιρό εκείνο στην περιοχή.
Στείλαμε μάλιστα και επιστολή στο Δήμο, προσπαθώντας να επισύρουμε την προσοχή τους στο πρόβλημα και υποδεικνύοντας λύσεις.

Καλό Πάσχα!

Οι "Μαμάδες στο Δρόμο" ευχόμαστε σε όλους Καλό Πάσχα με υγεία, ευτυχία κι αγάπη.

Καλά να περάσετε, όπου κι αν είστε, παρέα με εκείνους που αγαπάτε,
και να ταξιδέψετε με ασφάλεια στους Ελληνικούς δρόμους.
Καλή Ανάσταση!

Ο (επικίνδυνος) δρόμος για το σχολείο

Δυο φορές τη μέρα τα παιδιά μας κάνουν την ίδια διαδρομή, προς το σχολείο και πίσω.
Όταν δεν τα πηγαίνουν οι γονείς τους με το αυτοκίνητο, τα παιδιά περπατούν.
Μόνα, με τους γονείς ή τη γιαγιά τους ή με τους φίλους τους, τα παιδιά κάνουν διαδρομές που δε σχεδιάστηκαν ποτέ από κανέναν πολεοδόμο και σίγουρα δεν κατασκευάστηκαν με γνώμονα τα παιδιά.

Οι "Μαμάδες" στην ΕΤ 1

Την επόμενη Τετάρτη, 30/3 στις 2 μμ, οι «Μαμάδες στο Δρόμο» είναι καλεσμένες στην εκπομπή Studio3 της ΕΤ1 για να μιλήσουν για το θέμα της οδικής ασφάλειας από την πλευρά των γονιών που συνοδεύουν παιδιά στους ελληνικούς δρόμους και πεζοδρόμια.

Οι «Μαμάδες στο Δρόμο» θεωρούν πως η οδική ασφάλεια ξεκινά από τα πεζοδρόμια

Τα παρακάτω δεν τα έγραψα εγώ. Μακάρι να τα είχα γράψει όμως. Ο άνθρωπος λέει, και τα λέει καλά.

Ο Παντελίδης, τα τροχαία και οι πικρές αλήθειες

Ένα τροχαίο δυστύχημα σε μια κεντρική λεωφόρο της Αθήνας. Πασίγνωστος, νεότατος τραγουδιστής, ο οποίος είναι και ο οδηγός, χάνει τη ζωή του. Οι δύο κοπέλες που ήταν μαζί του, χαροπαλεύουν. Η Ελλάδα, συγκλονίζεται. Αλλά γιατί;

Προγράμματα Κυκλοφοριακής Αγωγής 2

Σε προηγούμενο άρθρο, μιλήσαμε για ένα Πρόγραμμα Κυκλοφοριακής Αγωγής που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί σε σχολείο του Λεκανοπεδίου.
Η μαμά, της οποίας το παιδί επρόκειτο να συμμετέχει στο πρόγραμμα, εξέφρασε τους προβληματισμούς της για το κατά πόσο το μάθημα αυτό είναι ωφέλιμο ή ασφαλές και ζήτησε από το σύλλογο και το σχολείο αν θα μπορούσαν κάποιοι γονείς να το παρακολουθήσουν.

Είναι η "ΤΙΝΑ" ανόητη!

Η παράδοση των δικαιωμάτων μας, η απεικοδόμηση του αυτονόητου, η εγκατάλειψη του ονείρου, ο θάνατος της ελπίδας, το αδιέξοδο του αγώνα, το προδιαγεγραμμένο της μάχης είναι το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε όταν χάνουμε τη συλλογική μας συνείδηση, την ανθρωπιά, την επαφή με το περιβάλλον μας.

Δυστυχώς αυτές είναι οι σκέψεις που ξεπηδάνε απ' το μυαλό μου οταν καλούμαι το 2016, ζώντας σε μια τσιμεντούπολη, να βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να εξηγήσω στα παιδιά μου, γιατί η παρούσα Δημοτική αρχή Καμίνη, αλλά και προηγούμενες αποφάσισαν να τσιμεντώσουν ένα πάρκο, με την πρόφαση ότι οι κάτοικοι ζητούσαμε εδώ και 16 χρονια – από τότε που παροπλίστηκε το παλιό- ένα νέο κολυμβητήριο στη θέση του.

Προγράμματα Κυκλοφοριακής Αγωγής: ουτοπικά ή επικίνδυνα;

Πρόσφατα, ένα από τα μέλη μας έλαβε γνωστοποίηση ότι στο Δημοτικό σχολείο τους θα πραγματοποιηθεί ένα πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής. Η γνωστοποίηση συνοδευόταν και από το σχετικό ενημερωτικό υλικό για το πρόγραμμα και την έγκριση του υπουργείου.

Αφού διάβασε το υλικό, η μαμά προβληματίστηκε και συνέταξε μια επιστολή προς το σχολείο και τους υπόλοιπους γονείς. Δε σας κουράζουμε άλλο, την παραθέτουμε αυτούσια: