Συγκέντρωση οργής για το δυστύχημα της Πέτρου Ράλλη

ΟΧΙ ΠΙΑ ΘΕΑΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!

Συγκεντρωση Μνήμης και Οργής στην Πέτρου Ράλλη.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου: σε ένα από τους πιο κεντρικους δρόμους της Αθήνας, την Πέτρου Ράλλη ένας οδηγός με όπλο ένα SMART εκτέλεσε τρεις ανθρώπους (ενα οδηγό μηχανης και δυο πεζους που περιμεναν σε στάση) και τραυμάτισε βαριά άλλους δύο. Ο δράστης δεν είναι πρώτος ούτε ο τελευταίος και τα θύματα δεν ήταν ούτε τα πρώτα, αλλά δυστυχώς δεν θα είναι ούτε τα τελευταία.

Τετάρτη 22 Οκτώβρη: στις 4μμ καλούμε όλους όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την οδική ασφάλεια και τον εκμηδενισμό των τροχαίων εγκλημάτων να συναντηθούμε ΕΚΕΙ, στον τόπο του Εγκλήματος.

Οδηγίες μετάβασης:

Το συμβαν έγινε στη λωρίδα καθόδου της Πέτρου Ράλλη (αρχη μετα το Μουσειο Μπενακη Πειραιως)  απο Αθηνα προς Νίκαια, λιγο μετα  απο το αμαξοστασιο του ΟΣΥ

Το σημείο στο google street view:
https://www.google.com/maps/@37.9761403,23.6890638,3a,75y,270h,90t/data=!3m4!1e1!3m2!1sZBnQbFFonyqmH2JccwJ23A!2e0

Οδηγίες για μετακίνηση στο σημείο με τη δημόσια συγκοινωνία:

1. Μετρό Μ3 μέχρι το σταθμό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

2. Λεωφορείο 21, Β18, Γ18 ή 838 από στάση ΦΩΤΑΕΡΙΟ (Πειραιώς) ως τη στάση ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ.  Το 21 έχει δρομολόγια κάθε 10 λεπτά εκείνη την ώρα και κάνει 7 λεπτά μέχρι το σημείο.

Ο συνδυασμός Μ3 -> 21 Από Σύνταγμα, παίρνει γύρω στα 20 λεπτά.

Σημείωση: Η συγκέντρωση διοργανώνεται από το σύλλογο SOS Tροχαία Εγκλήματα. Οι Μαμάδες στο Δρόμο συμμετέχουν όπως όλοι οι ενδιαφερόμενοι πολίτες.

Re-think Athens, Πανεπιστημίου και όσα κανείς δε μας λέει

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΦΥΓΑΜΕ ΣΤΟ ΣτΕ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ

Γράφουν οι: Ν. Μιχαλόπουλος, αρχιτέκτονας Γ. Βρεττάκου, αρχιτέκτονας Χ. Ησαΐας, πολιτικός μηχανικός Λ. Σλάβης, πολιτικός μηχανικός

Στο Rethink Athens πουθενά η λεωφόρος δεν χαρακτηρίζεται πεζόδρομος. Σωστός χαρακτηρισμός μετά την παρέμβαση είναι τραμόδρομος

Ο πεζός δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Θα του επιστρέψουν τα πεζοδρόμια που ήδη έχει και μάλιστα κουτσουρεμένα και χωρίς δέντρα

 

Τι είναι, τέλος πάντων, η περίφημη πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου;

Μα φυσικά τραμόδρομος (ή τροχιόδρομος). Στο Rethink Athens πουθενά δεν χαρακτηρίζεται η Πανεπιστημίου σαν πεζόδρομος. Μάλιστα στο τεύχος της οριστικής μελέτης δεν αναφέρεται παρά μόνο μια φορά, όταν βαφτίζει τα πεζοδρόμια... πεζόδρομους (!!). «Στα δύο πλάγια ένας φαρδύς πεζόδρομος προσφέρει στους πεζούς τη δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα πλάι στα κτήρια και τα καταστήματα» (προφανώς εννοεί ότι δεν μπορούν πουθενά αλλού να κινούνται ανεμπόδιστα).

Μάλιστα ο κ. Πολύζος, εκ των βασικών συντελεστών του Rethink Athens, έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει τη θέση της ομάδας σε σχέση με τον όρο «πεζόδρομος», δηλώνοντας: «...η Πανεπιστημίου μπορεί να μετατραπεί σε έναν άξονα βιώσιμης κινητικότητας, σε έναν άξονα ροής (;) πεζών και ποδηλάτων. Πουθενά εμείς δεν δουλέψαμε με την έννοια Πανεπιστημίου-πεζόδρομος. Η Πανεπιστημίου-πεζόδρομος ήρθε σιγά σιγά δημοσιογραφικά» («Αρχιτέκτονες», τεύχος 2).

Η Πανεπιστημίου συνειδητά, με λογική προπαγάνδας, μας αποκαλύφθηκε σταδιακά αποκρύβοντας την οριστική μορφή της, ακόμα και αυτή τη στιγμή, που υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στο στάδιο της οριστικής μελέτης.

Στην αρχή μάς την εμφάνισαν σαν πράσινο βουλεβάρτο φιλικό στον πεζό -σαν αθηναϊκή εκδοχή του Zeil και του Ramblas- στο πλαίσιο της μυθολογίας του πεζόδρομου. Στη συνέχεια σαν πλατεία 400 μ. -εξόφθαλμα ψευδής χαρακτηρισμός-, μετά εξελίχθηκε στην ανοησία του «γραμμικού πυκνωτή» και στην «πράσινη ραχοκοκαλιά της πόλης» προφανώς από «δημιουργική χρησιμοποίηση» της θεωρίας, για να καταλήξει στην ανυπαρξία χαρακτηρισμού και να προωθηθεί το γενικό «Ανασυγκρότηση του κέντρου της πόλης με άξονα την οδό Πανεπιστημίου».

Είναι δύσκολο να περιγραφεί αυτός ο ιδεολογικός, λειτουργικός και σχεδιαστικός «αχταρμάς», που εμφανίζεται μέσα από τις οριστικές μελέτες, όσο και αν προσπαθούν να τον αποκρύψουν μέσα από τα «πειραγμένα» προοπτικά, τους νεολογισμούς (ονομάζουν «πράσινα δωμάτια» τις ζαρντινιέρες), τις ρομαντικές περιγραφές (με τα πουλάκια να κελαηδούν), τις μεγαλοστομίες, όπως «στρατηγική δέντρων και πρασίνου» και τη σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία κανονικών σχεδίων στην παρουσίαση, υποτίθεται, της οριστικής μελέτης.

Θεωρώ ότι ο σωστός χαρακτηρισμός για την Πανεπιστημίου μετά την παρέμβαση είναι: τραμόδρομος (τροχιόδρομος) (με ανεμπόδιστη κίνηση των πεζών μόνο στα στενά πεζοδρόμια δίπλα στα κτήρια και τα καταστήματα). Ο πεζός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την Πανεπιστημίου, εφ' όσον θα του επιστρέψουν τα πεζοδρόμια που ήδη είχε και μάλιστα κουτσουρεμένα και χωρίς τις δεντροστοιχίες.

Η Πανεπιστημίου θα είναι ένας καταπράσινος πνεύμονας;

Τουλάχιστον αυτό προσπαθούν να μας πείσουν. Βέβαια πέρα από τους νεολογισμούς -πράσινα δωμάτια (!) ονομάζουν τις περιοχές πρασίνου, δηλαδή τις ζαρντινιέρες με χώμα, αντί τσιμέντου και πλακοστρώσεων- μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι σιγά σιγά η «προπαγάνδα» έχει αποστασιοποιηθεί από το σχεδιασμό και έχει στραφεί στα δέντρα, στα οικολογικά υλικά των δρόμων και στη διαχείριση του νερού.

Θέλοντας να δούμε εάν εν τέλει θα πρασινίσει η Πανεπιστημίου, μετρήσαμε από την οριστική μελέτη τους χώρους πρασίνου, σε τμήμα της οδού μεταξύ των οδών Εμμ. Μπενάκη και των Χ. Τρικούπη-Αρσάκη. Στη συνέχεια τους συγκρίναμε (μετά από μετρήσεις) με τις ήδη υπάρχουσες δύο σειρές ζαρντινιερών, οι οποίες βρίσκονται στην άκρη των πεζοδρομίων προς την πλευρά του οδοστρώματος (μία σε κάθε πλευρά του δρόμου). Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.

Σήμερα σε αυτό το τμήμα υπάρχουν (περίπου) 270 τ.μ. χώρου πρασίνου, οι γνωστές ζαρντινιέρες με ικανοποιητική φύτευση και σε αρκετά καλή κατάσταση.

Εκπλαγήκαμε όταν είδαμε ότι στο αντίστοιχο τμήμα το Rethink Athens προβλέπει μόνο 140 τ.μ. (περίπου) χώρους πρασίνου, δηλαδή σχεδόν τη μισή έκταση από την υπάρχουσα και μάλιστα όλοι οι χώροι στη μία πλευρά της οδού.

Πρακτικά αφαιρούν τη μια σειρά ζαρντινιερών (προς την πλευρά του ΣτΕ) και διατηρούν την άλλη (προς την πλευρά του REX). Δηλαδή, η μία από τις υπάρχουσες δύο δεντροστοιχίες κόβεται μαζί με τις ζαρντινιέρες και μετατρέπεται σε δρόμο για αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να απομένουν τα μισά δέντρα από τα σημερινά.

Σύμφωνα δε με τη μελέτη, δεν προβλέπεται φύτευση σε άλλη θέση.

Δηλώνουν ότι θα φυτεύσουν 800 νέα δέντρα. Ξέχασαν όμως να μας πουν πόσα από τα υπάρχοντα θα κόψουν.

Η Νέα Πανεπιστημίου λοιπόν θα είναι μια γκρίζα οδός (τουλάχιστον πιο γκρίζα από την παλιά).

Θα είναι όμως φιλική στον πεζό, ο οποίος θα είναι ο κύριος χρήστης του χώρου;

Σήμερα η Πανεπιστημίου έχει -ελεύθερα- πεζοδρόμια πλάτους από 4,10-4,40 μ. (οι μετρήσεις έγιναν στο ύψος του REX και στο ΣτΕ) και στη συνέχεια ένα χώρο από 1,80-2,30 μ., στο οποίο υπάρχουν ζαρντινιέρες και δενδροστοιχίες, κατά κύριο λόγο, οι οποίες προσφέρουν την απαραίτητη απομόνωση από την κυκλοφορία των οχημάτων και σκίαση στον πεζό.

Είναι από τα λίγα πεζοδρόμια στην πόλη που έχουν ευρωπαϊκές προδιαγραφές και μπορούν να κινηθούν ανεμπόδιστα και ευχάριστα ηλικιωμένοι, μητέρες με καροτσάκια, ΑμεΑ κ.τ.λ.

Στο φυλλάδιο του Rethink Athens, η Πανεπιστημίου αναφέρεται σαν «μεικτή επιφάνεια». Μας εξηγεί δε παρακάτω ότι: «...Η μεικτή επιφάνεια είναι μια ενιαία επιφάνεια ή περιοχή που είναι προσβάσιμη τόσο από οχήματα όσο και από πεζούς. Ο σχεδιασμός επικεντρώνεται στην προειδοποίηση (!) και επαγρύπνηση των οδηγών (!) ότι εισέρχονται σε άλλη ζώνη (!!).

Βέβαια παράλληλα, επιτείνεται και η προσοχή των πεζών διότι μοιράζονται το χώρο με άλλους χρήστες» (!!) δηλαδή ταξί, ποδηλάτες, μηχανάκια, φορτηγά, 100, 166, επίσημα οχήματα, αυτοκίνητα Δημόσιας Χρήσης και ό,τι άλλο προκύψει.

Ωστόσο υπάρχουν τμήματα που αναφέρονται σαν πεζόδρομοι κατά μήκος των καταστημάτων και χρησιμοποιούνται «αποκλειστικά για πεζούς». Δηλαδή όχι και τόσο αποκλειστικά, γιατί στη συνέχεια αναφέρει ότι «...Η ζώνη μπροστά στα καταστήματα -chic έκφραση για τα πεζοδρόμια- μπορεί να εξυπηρετήσει την πρόσβαση σε περίπτωση έκτακτων αναγκών (!!) παρ' όλο που οι πεζοί -στους οποίους ανήκει κατά αποκλειστικότητα η ζώνη αυτή- δεν θα περιμένουν τα αντίστοιχα οχήματα»...

Απ' ό,τι καταλαβαίνετε, ο δύστυχος πεζός θα μπορεί να περιφέρεται μόνο μπροστά στα καταστήματα, προσεχτικά όμως, γιατί μπορεί να έχει καμιά έκτακτη συνάντηση με όχημα, δηλαδή δεν υπάρχει κανένας χώρος αποκλειστικά για τον πεζό.

Ακόμα και στο κέντρο των πεζοδρομημένων (!) πλατειών, «θα μπορούν να κυκλοφορούν τα οχήματα ανεφοδιασμού» σύμφωνα με τη μελέτη.

Εν τέλει, αυτός ο χώρος που θα μας επιτρέπουν να περπατάμε, κολλημένοι στις βιτρίνες των μαγαζιών και κυνηγημένοι στις υπάρχουσες στοές, πόσος είναι;

Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον θα μας έδιναν το χώρο του πρασίνου που μας πήραν. Δεν είναι όμως τόσο ανοιχτοχέρηδες. Σύμφωνα με τη μελέτη, ο χώρος αποκλειστικά για πεζούς έχει πλάτος από 1,00 μ. (δίπλα στις πλατφόρμες των στάσεων του τραμ -έπρεπε να «βολευτούν» κι αυτές και δυστυχώς εις βάρος των πεζών), που πιο κάτω γίνεται 1,50 μ. (!), ή 2,05 μ. (!) και φθάνει μέχρι 2,70μ. (!!).

Εκεί που σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας από 4,70 έως και 7,00 μέτρα. Τελικά, η Νέα Πανεπιστημίου θα είναι περισσότερο εχθρική και για τον πεζό και για το περιβάλλον.

Η Νέα Πανεπιστημίου δεν είναι πεζόδρομος, είναι τραμόδρομος, και για τη δημιουργία του μειώνουν δραστικά το χώρο πρασίνου που υπάρχει, κόβουν τα μισά δέντρα και «συμπιέζουν» τους πεζούς πλάι στις βιτρίνες.

Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους προσφύγαμε στο ΣτΕ εναντίον της τραμοδρόμησης (και όχι πεζοδρόμησης, όπως έντεχνα μας έχουν «περάσει») της Πανεπιστημίου.

Εμείς απαντάμε: Ευχαριστώ δεν θέλουμε τη «Νέα Πανεπιστημίου» με την glamorous αισθητική της και τους «νέους» επενδυτές της. Προτιμούμε την παλιά. Θα περπατήσουμε στα πεζοδρόμια που υπάρχουν και θα μετακινηθούμε με το Μετρό ή το τρόλεϊ (εξάλλου πηγαίνουν στο ίδιο μέρος που θα πηγαίνει και το τραμ). Και επιπλέον ως πολίτες δεν θα μας στοιχίσει τίποτα.

ΥΓ. 1 Οι σύμβουλοι Επικρατείας -και οι υπάλληλοι του ΣτΕ- παρακαλούνται όταν βγαίνουν από την κεντρική σκάλα του κτηρίου να κατεβαίνουν προσεκτικά από το πλάι και όχι κατ' ευθείαν εμπρός, διότι μπορεί «να συμπέσουν» με κανέναν ποδηλάτη ή ταξιτζή.

ΥΓ. 2 Στη μελέτη υπάρχει σύσταση στους ποδηλάτες να προσέχουν στο κάτω μέρος της Πανεπιστημίου που έχει κατηφόρα και μπορεί να αναπτύξει κάποιος πιο μεγάλη ταχύτητα. Για τους πεζούς δεν υπάρχει καμία σύσταση. Αυτοί θα κυκλοφορούν με δική τους ευθύνη.

Το άρθο δημοσιεύεται αυτούσιο από την Ελευθεροτυπία, όπου είχε τον τίτλο "Λιγότερο πράσινη και πιο ακριβή η «Νέα Πανεπιστημίου»". Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Ενημέρωση, Ιούνιος 2015:  Η ανάπλαση κρίθηκε παράνομη από το ΣτΕ.

Για το περιβάλλον

Πόσο κινδυνεύει το περιβάλλον μας;

Πολύ.

Αν συνεχίσουμε με τους σημερινούς ρυθμούς, ο πλανήτης μας μπορεί να μην είναι πλέον βιώσιμος. Πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσουμε την εξάρτησή μας από ορυκτά καύσιμα και άλλες ρυπογόνες δραστηριότητες.

Η οργάνωση 350 προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό, να πείσει τους κυβερνήτες όλων των κρατών της γης ότι το διοξείδιο της ατμόσφαιρας πρέπει να μειωθεί στις 350 μονάδες ανά εκατομμύριο (σήμερα είναι 400).

Έφτιαξαν ένα βίντεο που εξηγεί γλαφυρότατα, χωρίς ούτε μια λέξη το σκοπό και τη δράση τους.
Ας το δούμε:

Και μην ξεχνάτε: την Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου, κατεβαίνουμε, μαζί μ' εκατομμύρια άλλους, από άλλες γωνιές του πλανήτη, σε πορείες για να διεκδικήσουμε άμεση δράση για να σώσουμε το κλίμα.

Ελάτε κι εσείς!
Δείτε περισσότερα εδώ, και δηλώστε συμμετοχή εδώ ή εδώ.

Για το μέλλον των παιδιών μας

Είμαστε μαμάδες.
Στη ζωή μας, το σημαντικότερο πράγμα είναι τα παιδιά μας, το μέλλον μας.
Σκουπίζοντας μύτες, μαζεύοντας παιχνίδια, διδάσκοντας και μαλώνοντας, το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μας το επενδύουμε σε ένα αύριο που το θέλουμε όμορφο, ευτυχισμένο, όσο καλύτερο γίνεται για τα παιδιά και (αν είμαστε τυχερές) και τα εγγόνια μας.
Δε φρικάρετε όταν βλέπετε ότι το αύριο αυτό κινδυνεύει;
Ένας από τους κινδύνους είναι ο ίδιος μας ο πλανήτης, που καταστρέφεται από κάποιους *&^%$# που δε μπορούν να δουν πέρα από το πορτοφόλι τους.
Κάντε κάτι, γιατί αν δεν κάνουμε, τα παιδιά μας θα το πληρώσουν.
Ελάτε να βγούμε στους δρόμους, 21 Σεπτεμβρίου,  4 μμ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου (λεπτομέρειες θ' ανακοινωθούν σύντομα).
Η δράση διοργανώνεται από εθελοντές της Avaaz (που σημαίνει "φωνή").
Ας φωνάξουμε λοιπόν μαζί ότι θέλουμε έναν ζωντανό πλανήτη για τα παιδιά μας.

Η κινητοποίηση είναι παγκόσμια. Σ' όλα τα μέρη του κόσμου, άνθρωποι θα φωνάξουν το ίδιο μήνυμα, την ίδια μέρα. Δείτε το βίντεο της δράσης (με ελληνικούς υπότιτλους) εδώ.

  

Η ανακοίνωση της Avaaz:

Στην Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ στις 23 Σεπτέμβρη 2014, τα ισχυρά κράτη μέλη θα συναντηθούν για να σχεδιάσουν την ενεργειακή πολιτική για τα επόμενα χρόνια, δηλαδή το πώς θα κινηθούμε στον τομέα της παραγωγής ενέργειας. Στην Σύνοδο θα προσδιοριστούν τα ποσοστά επί τοις εκατό αφενός της καθαρής, πράσινης ενέργειας, αφετέρου της ρυπογόνου ενέργειας.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΑΣ: ο στόχος για τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να είναι: 100% ΚΑΘΑΡΗ, ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Τα άσχημα νέα είναι πως Μαγικό Ραβδί Δεν Υπάρχει, παρά μόνο Σκληρή Δουλειά.

Τα καλά νέα τώρα!
Στις 21 Σεπτέμβρη 2014 έχουμε μια μοναδική ευκαιρία. Πολίτες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης να συναντηθούμε, σε δρόμους, πλατείες, πάρκα, σε βουνό και θάλασσα, να ενώσουμε τις φωνές μας για ένα μήνυμα και μόνο: είναι πλέον καιρός τα κράτη να θέσουν σοβαρούς στόχους με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για την μετάβαση σε Πράσινη Καθαρή Ενέργεια. Να ξεκινήσει άμεσα ο σχεδιασμός ενεργειών και η χρηματοδότηση για έρευνα επάνω στο τομέα της Πράσινης Ενέργειας.
Είναι καιρός να τεθεί ο στόχος για 100% Καθαρή Πράσινη Ενέργεια!
Την Κυριακή στις 21 Σεπτέμβρη 2014 και ώρα 16:00 (το ΠΟΥ; μείνετε συντονισμένοι!) η Αθήνα δίνει την δική της γιορτή-φόρο τιμής στην ΖΩΗ και στο μέλλον. Μέσα από ένα όμορφο πολιτιστικό φεστιβάλ, με καλλιτεχνικές δραστηριότητες (μουσικούς, χορευτές, ζωγράφους και πολλά άλλα), ελάτε να περάσουμε και το δικό μας μήνυμα.
Ένα μήνυμα αλληλεγγύης των λαών. Ένα μήνυμα σε όλους τους πολίτες των ισχυρών κρατών-μελών του ΟΗΕ: «Δείτε όλους αυτούς τους Έλληνες που αφήνουν πίσω τα προβλήματα τους 
και ενώνουν τις φωνές τους ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. 
Για το δικό μου καλό. Και Εγώ; Τι κάνω;»
Στις 21 Σεπτέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, χρησιμοποιούμε την φωνή μας για να ενωθούμε για όσους και όσα δεν έχουν φωνή. Για ένα δέντρο, για ένα μυρμηγκάκι, για ένα παιδάκι, για κάθε σπόρο που θε’ να ‘ρθεί.

Σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε ΟΛΟΥΣ και ΟΛΕΣ!!!
Με σεβασμό και εκτίμηση
Τα μέλη της Avaaz Αττικής

Υπογράψτε το ψήφισμα της Avaaz:

https://secure.avaaz.org/el/join_to_change_everything/?slideshow

Αν χρησιμοποιείτε Facebook, μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή εδώ.

Ενημέρωση: Η δράση έγινε και είχε μεγάλη επιτυχία. Οργανώθηκαν δράσεις σε 2000 πόλεις του κόσμου και μαζεύτηκαν εκατομμύρια υπογραφές (μόνο στην Ελλάδα, ξεπέρασαν τις 300.000). Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, δείτε εδώ.

Χρόνια πολλά

Σήμερα γιορτάζει η μισή Ελλάδα!
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!
Γεροί κι ευτυχισμένοι εσείς κι όσοι αγαπάτε!

Η παράνομη στάθμευση ΙΧ που κατέληξε σε παράνομη πιάτσα ταξί

Αναδημοσιεύω αυτούσιο, από εδώ:

Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία που μας χαρίζει το Google Street View, που είναι πλέον και στην Ελλάδα διαθέσιμο, είναι η δυνατότητα να συγκρίνουμε φωτογραφίες του σήμερα με φωτογραφίες πριν από 2 ή 3 χρόνια και να βλέπουμε τι διαφορές έχουν προκύψει όλα αυτά τα χρόνια...

Ανακαλύψαμε τις φωτογραφίες κοντά στο μετρό στο Νομισματοκοπείο, στην άνοδο της Λεωφόρου Μεσογείου προς Σταυρό, στο σημείο που έχει μετατραπεί σε μόνιμη παράνομη πιάτσα ταξί, έξω από το supermarket ΑΒ Βασιλόπουλος.

Η αστυνομία, αν και πολλές φορές απομακρύνει τα ταξί που καταλαμβάνουν παράνομα μέρος της δεξιάς λωρίδας (λεωφορειολωρίδας) της Λεωφόρου Μεσογείων και σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο, δεν μπορεί να επιβάλλει τη νομιμότητα και να τιμωρήσει τους παράνομους επαγγελματίες οδηγούς.

Ήταν, όμως, πάντα χώρος παράνομης στάθμευσης το συγκεκριμένο σημείο; Το Google Street View μας απαντά όχι!

Αρχικά, τον Απρίλιο του 2009, δεν υπάρχει πιάτσα ταξί, υπάρχουν, όμως, άλλοι ασυνείδητοι οδηγοί ΙΧ που παρκάρουν φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο.


Μόλις ένα μήνα μετά τοποθετούνται και βιδώνονται στο πλακόστρωτο κώνοι με αποτέλεσμα κατά το πέρασμα του αυτοκινήτου της Google να μην καταγράφεται κανένα παράνομα σταθμευμένο όχημα. Κάτι που συνέβη και κατά το επόμενο πέρασμα του αυτοκινήτου της Google ένα μήνα μετά.

Πραγματικά, οι δύο εικόνες της περιόδου Μάιος-Ιούνιος 2009 δείχνουν πως κανένας δεν υπάρχει παρκάρει παράνομα λόγω των βιδομένων στο πεζοδρόμιο κώνων.



Το 2011 που είναι η επόμενη φωτογραφία που μας δίνει η Google, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι κώνοι έχουν εξαφανιστεί και σα να μην έφτανε αυτό, το πεζοδρόμιο θα μείνει μόνιμα καταπατημένο από τους οδηγούς ταξί που θα δημιουργήσουν μία αυτοσχέδια πιάτσα ταξί εις βάρος των πεζών...

Η παρακάτω κατάσταση ισχύει από το 2011 μέχρι και σήμερα...



Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει η πολιτεία στη συγκεκριμένη περίπτωση; Αφού παλιά δεν συμμορφώνονταν οι οδηγοί ΙΧ και τώρα δεν συμμορφώνονται οι ταξιτζήδες; Η μόνη λύση είναι να επιστρέψουν οι κώνοι ή να μπουν προστατευτικά κάγκελα για μεγαλύτερη ασφάλεια και των πεζών...

Δυστυχώς, ζούμε σε μία χώρα που ένα χαμηλό και απροστάτευτο πεζοδρόμιο παίρνει αυτό που του... "αξίζει" από τον τυπικό Έλληνα οδηγό...!

UPDATE: Επικοινωνήσαμε με τον σύλλογο "Πεζή" , ο οποίος μας ενημέρωσε πως έχει κάνει από πέρσι (Ιούνιο 2013) τις απαραίτητες ενέργειες για την κοινοποίηση του προβλήματος μέσω επιστολών προς τους γύρω δήμους, την τροχαία και τον ΟΑΣΑ (http://www.pezh.gr/node/378)

Ο ΟΑΣΑ απάντησε μέσω επιστολής:


Ένα χρόνο μετά, καμία ενέργεια δεν έχει γίνει για τη διόρθωση του προβλήματος και το πεζοδρόμιο παραμένει πιάτσα ταξί.

Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει όσοι παρανομούν να αφήνονται ανενόχλητοι (για να παρανομήσουν περισσότερο). Παράλληλα, δεν υπάρχουν νόμιμα μέσα διεκδίκησης για τους νομιμόφρονες (αποτελεσματικά εννοώ). Δεν είναι παράξενο που η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη άγχος.
Όμως δεν είναι αυτή η νομοτέλεια των πραγμάτων. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, αρκεί να πάψουμε ν' αποδεχόμαστε την καθημερινότητα ως φυσιολογική. Πρέπει ν' αντιδράσουμε σ' ότι μας καταπιέζει.
Ένα παράδειγμα;
Αρνηθείτε να πάρετε ταξί από αυτή την πιάτσα. Περπατήστε ως τη γωνία και σταματήστε ένα διερχόμενο ταξί.
Δε σας φαίνετε αρκετό; Φωνάξτε την τροχαία. Δέκα ταξιτζήδες θα μάθουν εκείνη τη μέρα πως αυτή η πιάτσα είναι ενοχλητική. Κολλήστε μια ενημερωτική αφίσσα έξω από το σούπερ-μάρκετ και στο σταθμό. Έχουμε τη δύναμη. Ας τη χρησιμοποιήσουμε σοφά.

Καλές επιτυχίες!

Άλωση

του Δημήτρη Θεοδώρου.

Μοιάζει με κακόγουστη φάρσα, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία ίσως και χιλίων σκηνοθετών ή φαρσοκωμωδιογράφων, ιδίως όταν μιλάμε για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αυτή η ελληνική πραγματικότητα θέλει για κάποιο λόγο ολοένα να σπρώχνει στο περιθώριο άτομα που δεν είναι του γούστου μιας κάποιας τάξης και να κάνει ευπρόσδεκτα στους κύκλους της ανθρώπους καλοντυμένους με γραβάτες και πολυτελή αυτοκίνητα, συνήθως παράνομα παρκαρισμένα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλωθούν τα άλλοτε ελεύθερα πεζοδρόμια που ανήκαν στο σύνολο των πολιτών μιας περιοχής και μπορούσαν εκεί να σταθούν, να μιλήσουν ακόμα και οι μικρότεροι να παίξουν. Κάτι τέτοιο σταδιακά γίνεται αδύνατον ακόμα και για τους πιο καλόπιστους. Η σύγχρονη πραγματικότητα θέλει να εξαντλήσει τη δημιουργικότητα του επιχειρηματικού κόσμου σε μπαράκια και καφετέριες έξωθεν αισθητικής ή κουλτούρας δημιουργώντας –στην καλύτερη- μια καλοστημένη αντιγραφή. Η έννοια του πεζοδρόμου ή του πεζοδρομίου τείνει να εξαλειφθεί και να αντικατασταθεί στον προβλεπόμενο χώρο μέσα στον οποίο οι καφετέριες και τα μπαρ θα στήσουν το «νοικοκυριό» τους. Και αυτό τείνει να γίνει αυτονόητο.

Το πιο λυπηρό από όλα είναι ότι τείνει να γίνει αυτονόητο. Βρισκόμαστε δηλαδή σε μια κατάσταση η οποία απαγορεύει στον κόσμο, προς το παρόν τον περιορίζει σε μεγάλο ποσοστό, να μπορεί να χαίρεται κάτι το οποίο η πολιτεία του αφιέρωσε και μάλιστα τόσο τιμητικά ώστε το πρώτο συνθετικό της λέξης να ανήκει επάξια σε αυτόν. Στον πεζό. Κόσμος κάθεται και τρώει, πίνει, από πάνω του περιμένουν οι «μαγκάιβερ» με τους ασυρμάτους της ενδοεπικοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα ο υπόλοιπος κόσμος ή θα αναγκαστεί να κατέβει στο δρόμο για τη διέλευση του, ή στην καλύτερη θα σπρωχτεί και θα σπρώξει. Τα πλακίδια όδευσης αναπήρων το πιθανότερο είναι να λείπουν εντελώς από τους νέους πεζοδρόμους και το πιο λυπητερό είναι ότι απουσιάζουν και από περιοχές οι οποίες είναι αυτή τη στιγμή υπό κατασκευή.

Η άλωση είναι καλοντυμένη, δεν έχει όπλα ή το υγρό πυρ, δεν έχει πίσω πόρτες, αλλά έχει αρώματα και κοστούμια, έχει ακριβούς τιμοκαταλόγους και κοκτέιλ, έχει οιονεί ωραίους τρόπους συμπεριφοράς, και γενικώς ενδιαφέρονται για το πόσο ωραία θα φαίνεται κάτι προς τα έξω αδιαφορώντας όμως για το τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο προσφέρουν. Κενό. Θεωρώ, ότι όσο προχωρά η κοινωνία προς μια ολοένα κατάκτηση και θωράκιση του βαθύτερου εγώ των προσώπων, τόσο περισσότερο θα ξεπέφτει σε ατοπήματα, η ακόμα θα γυρίζει την πλάτη της προς κάθε τι ουσιαστικά νέο και δημιουργικό. Θα γυρίζει την πλάτη της στην κοινωνία των πολλών και ουσιαστικά περισσότερο αδύνατων ανθρώπων. Όσο παραχωρούμε τη θέση του αυτοκινήτου μας έναντι των πλακιδίων όδευσης τυφλών, ή όσο τα τραπεζοκαθίσματα θα αλώνουν τους χώρους που άλλοτε παίζαμε, χορεύαμε, καθόμασταν, τραγουδούσαμε, κάναμε πλάκα τα βράδια με τους φίλους μας, τόσο μάλλον θα κερδίζει τόπο εκείνος ο πολιτισμός που η ιστορία δείχνει ότι είναι σαφώς διαχωρισμένος από τον ελληνοκεντρισμό. Πράγματα τα οποία παραγνωρίζει ο σύγχρονος τρόπος σκέψης και απαιτεί υψηλού επιπέδου φρόνημα και θέληση για να τα καταλάβει, μολονότι πολύ απλά και καθημερινά στη σύλληψη τους.

Η άλωση η οποία φαίνεται να κάνει ήδη τα βήματά της σταθερά, προχωρά όχι μόνο στα πεζοδρόμια, αλλά προχωρά εξίσου σταθερά και στις παραλίες. Στις παραλίες που αδυνατείς σε κάποια σημεία της να σταθείς, γιατί εκεί έχουν κάνει κατάληψη πολυτελέστατα μαγαζιά, τα οποία αναιρούν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο όλα εκείνα που βρίσκονται σε παλιές φωτογραφίες μέσα σε λευκώματα και δείχνουν κιόσκια ξυλοκέντητα επενδεδυμένα με καλαμωτή (κατ’ εξοχήν μεταβλητή κατασκευή), εικόνες «θεόχτιστων» από μια Ελλάδα του ‘ 50 ή του ‘ 60 στην οποία όμως έβρισκες άμμο να πατήσεις χωρίς να κινδυνεύεις από «καλοντυμένους κυρίους» και πριν προλάβει ο κακώς νοούμενος «διεθνισμός» να κάνει την εμφάνιση του. Η Ελλάδα μιμείται, και δυστυχώς δε μιλάμε για «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας», αλλά μίμηση προτύπων και αυτούσιων τρόπων σύγχρονου βίου, χωρίς την παραμικρή διύλιση και κριτική επεξεργασία της σκέψης.

Τα πεζοδρόμια μας αλώνονται ολοένα, από μαγαζάκια, τα οποία απλώς παίζουν μουσική του εξωτερικού δυνατά (σε σημείο να μην ακούς το διπλανό σου) και έχουν εξαλείψει τα παλιά παραδοσιακά καφενεία ή σουβλατζίδικα, τα παλιά βιβλιοπωλεία, ή τα παλιά μαγαζάκια με έπιπλα που δεν ανήκαν σε κάποια μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων, αλλά ήταν όμως σπουδαία και υψηλής αισθητικής. Σουβλατζίδικα νέας αισθητικής, γιαουρτάδικα, μεγαλοβιβλιοπωλεία και διαρκώς ένα ατελείωτο copypaste συναντάς σε οποιαδήποτε συνοικία της Αθήνας τύχει να βρεθείς -χωρίς βέβαια αμφιβολία και με τις κατά τόπους εξαιρέσεις. Η φυσιογνωμία των πόλεων αλλάζει και απλώς οφείλουμε να πούμε αν μας αρέσει αυτό, εκείνο ή το άλλο. Τα πράγματα δείχνουν ότι μας αρέσει γιατί θεωρώ ότι πρωτίστως καθετί που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης. Και τους τοπικούς άρχοντες ή μη τοπικούς τους επιλέγουν οι πολίτες.  Η αρχιτεκτονική, η κατασκευή, η γλυπτική έρχονται μετά. Επομένως οφείλουμε να ζήσουμε με αυτό. Να παραδεχτούμε εμείς οι λίγοι, οι όσοι είμαστε τελοσπάντων, ότι προτιμάμε την παραλία για μας και για τους φίλους μας, προτιμάμε το τζιπ μας πάνω στο πεζοδρόμιο και ο ανάπηρος να πάει να γαμηθεί.

Όχι κινητό στο τιμόνι!

Μια πανέξυπνη διαφήμιση δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι να οδηγείς χρησιμοποιώντας το κινητό.
Τα σχόλια είναι περιττά, δείτε το βίντεο:

Καροτσάκι για ψώνια που κλειδώνει σε ποδήλατο

Λιγάκι αργά, οι μαμάδες πληροφορήθηκαν για μια καινοτομία έλληνα σχεδιαστή:

TROLLY light & TROLLY style - Ελληνικό καροτσάκι για ψώνια κλειδώνει σε οποιοδήποτε ποδήλατο!!!

Ο Έλληνας Βιομηχανικός Σχεδιαστής Παύλος Νικολόπουλος, στην έκθεση "Greek Design = Good Design" που θα πραγματοποιηθεί στη Helexpo Athens από τις 28/11/2013 έως και τις 2/12/2013, με διοργανωτή τον ΟΒΙ, θα παρουσιάσει το project του το οποίο αφορά σε καροτσάκι για ψώνια που μπορεί να κλειδώνει σε οποιοδήποτε τύπο ποδηλάτου, αλλά συγχρόνως μπορεί να χρησιμοποιηθεί και χωρίς το ποδήλατο σαν απλό καρότσι για ψώνια.

Το project είναι χωρισμένο σε δύο κατηγορίες:

Το TROLLY light, το οποίο πρόκειται για ένα σωληνωτό καροτσάκι για ψώνια, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ποδηλάτες και μη. Έρχεται για να διευρύνει την χρήση του ποδηλάτου, προσφέροντας την δυνατότητα στους ποδηλάτες να μεταφέρουν τα ψώνια τους από την λαϊκή ή το σουπερμάρκετ με ευκολία και ασφάλεια.

Το TROLLY style, το οποίο πρόκειται για την στυλιζαρισμένη, αεροδυναμική εξέλιξη του TROLLY light. Κατασκευασμένο από ανθεκτικό πλαστικό, διαθέτει τηλεσκοπικό βραχίονα έλξης, αποσπώμενο καπάκι, αυτόματα φρένα και wireless τηλεχειριζόμενα από το τιμόνι φλας και αλάρμ.

Τώρα, το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθούν δρόμοι που θα μπορεί να περάσει με ασφάλεια ένα ποδήλατο, με καρότσι ή χωρίς.

Αναδημοσίευση από εδώ.

Οδική Ασφάλεια: σχέδια επί χάρτου

Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΩΣ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ-2

Τις τελευταίες δεκαετίες, σύμφωνα με τους στόχους που έθεταν τα ευρωπαϊκά κράτη, εκπονήθηκαν πολλά, στρατηγικά κυρίως, «σχέδια» για την οδική ασφάλεια. Η εκπόνησή τους έγινε από εξαιρετικούς επιστήμονες του ΕΜΠ, οι οποίοι, παρακολουθώντας τις διεθνείς καλές πρακτικές και πολιτικές, και ενσωματώνοντας τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, προσπάθησαν να διαμορφώσουν τους βασικούς άξονες των πολιτικών και των μέτρων για την αντιμετώπιση του προβλήματος της οδικής ασφάλειας. Πρόσφατα, εκπονήθηκε και το 3ο Στρατηγικό Σχέδιο για την Οδική Ασφάλεια από ομάδα επιστημόνων, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Γ. Κανελλαΐδη του ΕΜΠ.

Ο καλοπροαίρετος πολίτης αναρωτιέται γιατί όλα αυτά τα σχέδια δεν απέδωσαν, το πρόβλημα της Οδικής Ασφάλειας παραμένει οξύ, και το πλήθος των θυμάτων από τα οδικά τροχαία δυστυχήματα είναι συγκρίσιμο με τα θύματα ενός διαρκούς ακήρυχτου πολέμου. Η απάντηση προκύπτει εύκολα, αν αναζητήσει κανείς τι ακολούθησε τα Στρατηγικά Σχέδια: δεν ακολούθησε τίποτα. 

Οι προτάσεις του 1ου και 2ου Στρατηγικού Σχεδίου ελάχιστα λήφθηκαν υπόψη από τους αρμοδίους, μολονότι οι επιστήμονες που τις συνέταξαν προσπαθούσαν με επιμονή να γίνουν αποδεκτές. Αποτέλεσμα είναι η σημαντική παρέκκλιση της χώρας μας από τους ευρωπαϊκούς στόχους σχετικά με τη μείωση των Οδικών Τροχαίων Δυστυχημάτων κατά 50%, ενώ μόνο μελαγχολία προκαλεί, στα καθ’ ημάς, ο στόχος, που θέτουν πλέον κάποιες χώρες, για μηδενισμό τους την επόμενη δεκαετία … Δεν υπάρχουν έστω και αποχρώσες ελπιδοφόρες ενδείξεις ότι θα εφαρμοστούν οι αντίστοιχες προτάσεις του πρόσφατου 3ου Στρατηγικού Σχεδίου, μολονότι έχουν παρουσιαστεί, με μεγάλη αποδοχή, τόσο σε επιστημονικά ακροατήρια όσο και σε ακροατήρια όπου συμμετείχαν οι φορείς που ασκούν πολιτική.

Οι ανυποψίαστοι που διαβάζουν τα στοιχεία των οδικών τροχαίων δυστυχημάτων για τα δύο τελευταία χρόνια θεωρούν ότι η παρατηρούμενη μείωση είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής ορθών πολιτικών για την οδική ασφάλεια. Δυστυχώς και μερίδα των ΜΜΕ υιοθετεί τέτοιες εκτιμήσεις, αγνοώντας ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη δραματική μείωση των κυκλοφορικών φόρτων (για οικονομικούς λόγους), αλλά και στην ύπαρξη νέων ή βελτιωμένων τμημάτων αυτοκινητοδρόμων.

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσα το πλαίσιο που προτείνει το 3ο Στρατηγικό Σχέδιο, με την εξειδίκευση, μελέτη και υλοποίηση των στόχων που θέτει. Ενδεικτικά, κάποιες σημαντικές δράσεις:

Να υπάρχει ένας φορέας ο οποίος δεν θα συντονίζει απλώς τους δεκάδες φορείς οι οποίοι σχετίζονται με τη Οδική Ασφάλεια, αλλά:

α) Θα επεξεργάζεται επιμέρους πολιτικές, θα έχει την εξουσία να επιβάλλει και να παρακολουθεί την εφαρμογή τους σε όλα τα επίπεδα διοίκησης (κεντρική, περιφερειακή και τοπική) και να αξιολογεί την αποτελεσματικότητά τους.

β) Θα αναθεωρεί αναποτελεσματικές πολιτικές, μετά από επιστημονική επεξεργασία και δημόσια διαβούλευση.

γ) Θα καθορίζει, έπειτα από διαβούλευση με την επιστημονική κοινότητα και τους κοινωνικούς φορείς, τους στρατηγικούς στόχους στους οποίους θα επικεντρώνεται η Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική για την οδική ασφάλεια. Οι στόχοι θα αφορούν τόσο τις διάφορες ηλικιακές ομάδες, τους ευάλωτους χρήστες όσο και θεματικές ενότητες: οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, κόπωση, απόσπαση προσοχής κ.ά. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει ο καταιγισμός των πολιτών με εκστρατείες αμφίβολης επιστημονικής τεκμηρίωσης, ποιότητας και αποτελεσματικότητας από διάφορους φορείς (ΜΚΟ, ΜΜΕ κλπ.), γιατί συνήθως έχουν αποτέλεσμα τον εθισμό των πολιτών και την απαξίωση των μηνυμάτων που θέλουν να διαχύσουν στην κοινωνία.

Πρέπει να υπάρξει μάθημα «κυκλοφοριακής αγωγής», υποχρεωτικό τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με σαφές περιεχόμενο που θα καθοριστεί από συγκοινωνιολόγους, εκπαιδευτικούς και εφαρμοσμένους ψυχολόγους. Τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής πρέπει να ξαναζωντανέψουν, αποτελώντας πολύτιμα εργαλεία για την εκπαίδευση των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να επιμορφώνονται από κατάλληλους επιστήμονες, τόσο αρχικά όσο και περιοδικά, να τους δίνεται κατάλληλο σύγχρονο και ελκυστικό εκπαιδευτικό υλικό ώστε να καταστούν οι σημαντικότεροι μοχλοί επίτευξης των στόχων. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν πολύ υψηλό μορφωτικό και συνειδησιακό επίπεδο και έχουν αποδείξει ότι ανταποκρίνονται με ζήλο στις προσκλήσεις που τους γίνονται να συμβάλουν σε πολύ σημαντικά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Έπειτα από τόσα χρόνια, πρέπει πλέον να συγκεκριμενοποιηθούν ως στόχοι οι ανθρωπογενείς παράμετροι που συμβάλλουν στην οδική ανασφάλεια.

Του Νικόλαου Ηλιού, πολιτικού μηχανικού, καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και συντονιστή Παρατηρητηρίου Οδικής Ασφάλειας του ΤΕΕ.

Αναδημοσίευση από εδώ.

Ασφαλείς και έξυπνες υποδομές για ανασφαλείς και καθυστερημένους πολίτες…

Τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική «εκσυγχρονιστική» πολιτική ταυτίστηκε με την αχαλίνωτη προώθηση της χρήσης του αυτοκινήτου. Ο διπλασιασμός του αριθμού των αυτοκινήτων στην Ελλάδα σε μια δεκαετία θεωρήθηκε δείκτης ανάπτυξης: οι ίδιοι που μας καλούσαν να απολαύσουμε τη χαρά του tuning («φτιαγμένα» αυτοκίνητα), αργότερα μας κατηγορούσαν πως τα αγοράζαμε με δανεικά, ενώ σήμερα σχεδιάζουν να επιβραβεύσουν «συνεπείς φορολογούμενους» με κατασχεμένες Maserati. Η χώρα καταλαμβάνει την πρώτη θέση σε αγορά Porsche Cayenne, διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό «βαριών φορτηγών» αναλογικά με τον πληθυσμό - και «συμπτωματικά» κατέχει την πρώτη θέση σε θανάτους και τραυματισμούς από τροχαία στην Ευρώπη.
 

Ο δρόμος της ανάπτυξης για την ελληνική και την ευρωπαϊκή ελίτ ονομαζόταν Αυτοκινητόδρομος. Το όχημα, Αυτοκίνητο. Ο σιδηρόδρομος και τα μέσα σταθερής τροχιάς γενικότερα έμπαιναν στην άκρη. Οι ποδηλατόδρομοι και οι πεζόδρομοι, ακόμα περισσότερο.

Το κόστος των δρόμων στην Ελλάδα (Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, 2009) είναι επταπλάσιο από τον μέσο ευρωπαϊκό, ενώ η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια στις χρονικές υπερβάσεις στην παράδοσή τους, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου (αποτίμηση οδικών έργων σε τέσσερις χώρες, 2013) στην οποία σημειώνεται: «α) Η πλειονότητα των έργων που υποβλήθηκαν σε έλεγχο χαρακτηρίζονταν από ανακριβείς προβλέψεις κυκλοφορίας […] β) Ο τύπος οδού που επελέγη δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος για την αντίστοιχη κυκλοφορία: οι αυτοκινητόδρομοι, μακράν δαπανηρότεροι από τις οδούς ταχείας κυκλοφορίας (το μέσο συνολικό κόστος ανά χιλιόμετρο ανέρχεται σε περίπου 11 εκατομμύρια ευρώ για τους αυτοκινητόδρομους και σε 6,2 εκατομμύρια ευρώ, ήτοι 43 % φθηνότερα, για τις οδούς ταχείας κυκλοφορίας), ήταν η προτιμώμενη επιλογή, ακόμα και για τμήματα στα οποία οι κυκλοφοριακές ανάγκες θα μπορούσαν να καλυφθούν με οδούς ταχείας κυκλοφορίας».

Οι αυτοκινητόδρομοι είναι η ακριβότερη επιλογή: προφανώς αυτός είναι ο πρώτος λόγος για την επιλογή τους ως βασική υποδομή. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Την τελευταία δεκαετία,το ευρωπαϊκό δίκτυο αυτοκινητοδρόμων επεκτάθηκε κατά 27%, ενώ το σιδηροδρομικό μειώθηκε κατά 2%.Οι σιδηρόδρομοι καλύπτουν μόλις το 6% των επιβατικών μεταφορών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην Ελλάδα, βέβαια, αυτό το όραμα απογειώθηκε. Με δεδομένο ένα υποτυπώδες σιδηροδρομικό δίκτυο που άφηνε ακάλυπτη τη δυτική πλευρά της χώρας, οι συντονισμένες δράσεις των ελληνικών κυβερνήσεων όχι μόνο υπέσκαψαν την προοπτική ανάπτυξής του (κατασκευή Γέφυρας Ριου Αντιρριου χωρίς πρόβλεψη σιδηροδρομικής γραμμής), αλλά προχώρησαν στην παραπέρα συρρίκνωσή του, διαλύοντας τις γραμμές Πελλοπονήσου και αποκόπτοντας την χώρα από το εξωτερικό εδώ και τρία χρόνια. Προηγουμένως, οι σιδηρόδρομοι στην Ελλάδα κάλυπταν μόλις το 8% των εμπορευματικών μεταφορών. Σήμερα, είναι αστείο να επιχειρήσουμε να καταγράψουμε ποσοστά.

Ποια είναι η κατάσταση σε σχέση με τους ποδηλατόδρομους, τους πεζόδρομους και τα μέσα σταθερής τροχιάς στις πόλεις; Υπάρχουν ασφαλή δίκτυα ποδηλατοδρόμων και πεζοδρόμων για να μετακινηθεί κανείς χωρίς να απειλείται από κάποιο μηχανοκίνητο μέσο; Υπάρχουν μέσα σταθερής τροχιάς που να καλύπτουν τις μεγάλες αποστάσεις των μεγαλουπόλεων; Η απάντηση είναι γνωστή.

Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα· η δημοκρατία απεχθάνεται τις διακρίσεις. Η ελεύθερη μετακίνηση είναι εγγυημένη. Όλοι μαζί στον δρόμο (και στο πεζοδρόμιο και στον πεζόδρομο), νταλίκες και ποδήλατα, μηχανές και πεζοί, ΙΧ και καροτσάκια — οι ικανοί θα επιβιώσουν…

Στις 9 του Μάη η Ελλάδα, προεδρεύουσα της Ε.Ε. (χορηγός της προεδρίας, η Audi) οργανώνει στο Ζάππειο ημερίδα για την οδική ασφάλεια με θέμα «Ασφαλείς και Έξυπνες Υποδομές». Είναι η ίδια χώρα που διατηρεί όρια ταχύτητας 90 χλμ./ώρα σε δρόμους του αστικού ιστού (Λεωφόρος Συγγρού), που δεν θεωρεί σκόπιμο να κατασκευάσει έναν σύγχρονο ποδηλατόδρομο στον ίδιο δρόμο, που έχει μετατρέψει τους πεζόδρομους σε πάρκινγκ, που μεταθέτει μια δεκαετία την ολοκλήρωση μιας γραμμής μετρό (Θεσσαλονίκη) — σε όποιο σημείο κι αν την κοιτάξεις, σου δίνει ανάγλυφα την αιτιολογία γιατί κατέχει την πρωτοκαθεδρία σε θανάτους και τραυματισμούς από τροχαία εγκλήματα. Ασφαλείς και έξυπνες υποδομές για ανασφαλείς και καθυστερημένους πολίτες…

Υπάρχουν όμως και αισιόδοξα μηνύματα. Την Κυριακή 11 Μάη στις περισσότερες ελληνικές πόλεις θα πραγματοποιηθεί η 7η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία με κεντρικό σύνθημα «Προώθηση του Ποδηλάτου και των Μέσων μαζικής Μετακίνησης-Περιορισμός του Ι.Χ.». Οι ίδιοι οι (ευάλωτοι) χρήστες του δρόμου δείχνουν πώς και πού μπορεί να λυθεί το πρόβλημα.

Tου Γιώργου Κουβίδη, γιατρoύ και μέλους του συλλόγου S.O.S. Τροχαία Εγκλήματα. 

Αναδημοσίευση από εδώ.

Εκλογές και πεζοί 2 - Εισήγηση για την οδική ασφάλεια

Λίγο πριν το Πάσχα, οι Μαμάδες στο Δρόμο έλαβαν πρόσκληση σε δημόσια συζήτηση για την οδική ασφάλεια, την οποία διοργάνωνε μια υποψήφια για τις προσεχείς εκολγές.
Συνηθισμένες να στέλνουμε επιστολές ή να τηλεφωνούμε σε πολιτικά πρόσωπα και διάφορες αρχές, από όπου -τυπικά- δε λαμβάνουμε ποτέ απάντηση, οι "Μαμάδες" ομολογουμένως ξαφνιάστηκαν, γιατί ήταν η πρώτη φορά που οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο μας προσέγγισε με δική του πρωτοβουλία.
Κολακευμένες, δεχτήκαμε την πρόσκληση και μια από εμάς κατάφερε να παραστεί στη συζήτηση, στην οποία ειπώθηκαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για την οδική ασφάλεια που εύχομαι να έλεγαν -και να πίστευαν- όλοι όσοι βρίσκονται (ή επιδιώκουν να βρεθούν) σε υπεύθυνες θέσεις.
Σήμερα, θα περιοριστώ να σας παραθέσω την εισήγηση των μαμάδων:

Εκλογές και πεζοί 1 - Συμμετοχή

Οι υποψήφιοι των προσεχών εκλογών έχουν γεμίσει τις πόλεις με αφίσσες, διαφημίσεις, προγράμματα.

Πουθενά, κανείς δεν αναφέρει το ζήτημα της οδικής ασφάλειας, της προσβασιμότητας, της κατάστασης των δρόμων και των πεζοδρομίων (με μια εξαίρεση, για την οποία θα μιλήσω αύριο).

Είναι προφανές πως δεν έχουν ιδέα πόσο σημαντικό είναι αυτό το ζήτημα για μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων τους.

Ε, λοιπόν, ας τους το μάθουμε εμείς.

Η δημοκρατία ξεκινά από 'μας, αλλά μόνο αν τη διεκδικήσουμε. Αν δεν τους μιλήσουμε, αν δεν συζητήσουμε μαζί τους, αν δεν απαιτήσουμε και, τέλος, αν δεν τους φοβερίσουμε με το μοναδικό όπλο που μας έχει μείνει, την ψήφο μας, τότε πώς περιμένουμε από εκείνους να κάνουν αυτό που θέλουμε;

Κάντε την παρουσία και τα προβλήματά σας αισθητά στους υποψηφίους της περιοχής σας, τόσο σ' αυτούς που σκοπεύετε να ψηφίσετε, όσο και στους αντιπάλους τους. Σε τελική ανάλυση, κάποιοι από όλους θα γίνουν δήμαρχοι, περιφερειάρχες και δημοτικοί σύμβουλοι και θέλετε, όποιοι κι αν είναι, να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού του τη σκέψη ότι κάποιοι από εμάς ενδιαφέρονται γι αυτά τα θέματα. Όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα.

Αν δεν είστε από αυτούς που πηγαίνουν στα προεκλογικά περίπτερα και πιάνουν συζήτηση με τους υποψήφιους και τους βοηθούς τους, τότε στείλτε τους ένα e-mail, ή τυπώστε και ταχυδρομήστε μια επιστολή. Βάλτε όσους περισσότερους μπορείτε να υπογράψουν. Διευθύνσεις θα βρείτε εύκολα στο δίκτυο - σήμερα δεν υπάρχει υποψήφιος χωρίς σελίδα στο Internet.

Για μεγαλύτερη ευκολία, ορίστε κι ένα δείγμα επιστολής:


Αγαπητέ/η κ. ............................ (όνομα υποψηφίου)

Είμαι ψηφοφόρος του Δήμου ...................... και θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας σε ένα θέμα το οποίο με ενδιαφέρει ιδιαίτερα: το θέμα της οδικής ασφάλειας, και ιδιαίτερα των πεζών.

Είναι προφανές πως η κατάσταση των χώρων που είναι διαθέσιμοι στους πεζούς είναι απαράδεκτη. Λόγω της κακής κατάστασης των υποδομών (στενά πεζοδρόμια, εμπόδια κ.ά.), αλλά και της ανεξέλεγκτης παραβατικότητας (παρκαρισμένα οχήματα, παράνομες κατασκευές, σκουπίδια), οι πεζοί αναγκάζονται συχνά να κυκλοφορούν στο οδόστρωμα, πράγμα που αποτελεί σοβαρή απειλή για την ασφάλειά τους.

Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το ότι ακόμη και σε περιοχές όπως σχολεία, παιδικοί σταθμοί και παιδικές χαρές, τα πεζοδρόμια και η σήμανση είναι ανεπαρκής, θέτοντας σε καθημερινό κίνδυνο τη ζωή των παιδιών μας. Όσον αφορά τους πεζούς με προβλήματα όρασης ή κινητικότητας, η κατάσταση είναι τόσο δεινή που να αναγκάζονται σε εγκλεισμό στο σπίτι, πράγμα που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους.

Πιστεύω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι πως αυτή η κατάσταση δεν είναι αντάξια πολιτισμένης χώρας. Το πρόβλημα αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης μας. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε γονείς, ενώ πολλοί έχουμε ηλικιωμένους ή ανάπηρους συγγενείς. Τέλος, όλοι ανεξαιρέτως είμαστε πεζοί, από τη στιγμή που θα κλείσουμε πίσω μας την πόρτα του αυτοκινήτου.

Ως ψηφοφόρος και κάτοικος αυτής της πόλης, θα επιθυμούσα να μάθω την άποψή σας για το θέμα, όπως επίσης και ποια μέτρα προτίθεστε να λάβετε γι αυτό, εάν εκλεγείτε.

Ευχαριστώ,
...................... (υπογραφή) 



Ελπίζουμε πως κάτι τέτοιο θα τους ταρακουνήσει. Πολλά τέτοια μηνύματα, σίγουρα θα καταφέρουν να θέσουν το θέμα μας στο προσκήνιο, έστω και την τελευταία στιγμή. Κι όταν οι υποψήφιοι καταλάβουν ότι το θέμα μας καίει, τότε οι πιθανότητες να κάνουν κάτι γι αυτό αυξάνονται.
Μη σταματάτε να διεκδικείτε αυτό που θέλετε.
Καλή επιτυχία, κι ενημερώστε μας για τ' αποτελέσματα.

Μπορείτε να συμμετέχετε και μέσω του Event μας στο Facebook. 

Ενημέρωση: Οι εκλογές έχουν ήδη τελειώσει και καμία μαμά (ή μπαμπάς) δεν έλαβε απάντηση από τους υποψήφιους, εκτός από λίγα αυτοματοποιημένα μηνύματα. Η επόμενη δράση μας έχει να κάνει με το κλίμα, κι αμέσως μετά επανερχόμαστε με μηνύματα προς τους νεοεκλεγμένους τοπικούς άρχοντες.

Μην ξεχνάτε: η απάθειά μας τους δίνει το δικαίωμα να δρουν ασύδοτα. Μη μένετε απαθείς: μιλήστε, κινητοποιηθείτε, δράστε γι αυτό που σας καίει!

Οι μαμάδες της κρίσης

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Οι "Μαμάδες" μετρούν ήδη τέσσερα χρόνια δράσης.
Από το 2010 ως το 2013 γράψαμε επιστολές και αναρτήσεις, σχεδιάσαμε έντυπα, οργανώσαμε δράσεις, εκδηλώσεις και ξεναγήσεις, συμμετείχαμε σε άλλες, κάναμε συναντήσεις και δημοσκοπήσεις, συζητήσαμε, κάναμε προτάσεις και μερικά άλλα.
Έπειτα ξαφνικά, χαθήκαμε, χωρίς ούτε λέξη.
Από το Νοέμβρη του 2013 δεν κάναμε τίποτα από τα παραπάνω.
Εκ μέρους όλων των Μαμάδων σας ζητώ συγνώμη για την εξαφάνιση.

Οι Μαμάδες στο Δρόμο είναι ελληνίδες και ζουν κι εκείνες την εμπειρία της κρίσης.
Μία από εμάς μετανάστευσε.
Οι άλλες δουλεύουν απ' το πρωί ως το βράδυ, τη βγάζουν με περιστασιακές δουλειές, ή αναζητούν απεγνωσμένα τρόπο να πληρώσουν τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ.
Όλες τρέχουμε περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Μεταξύ δουλειάς (ή ψαξίματος για δουλειά), σπιτιού, παιδιών και μετακινήσεων (που έχουν γίνει χειρότερες και πιο χρονοβόρες από ποτέ), ο χρόνος μας είναι ελάχιστος.
Η ομάδα και δράσεις μας έχουν αναγκαστικά παραμεληθεί.

Κι εδώ έγκειται ένα σημείο προβληματισμού:
Μήπως, όταν μιλούμε για την απάθεια των ελλήνων θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και όλους όσοι θα ήθελαν πολύ να δράσουν, αλλά μέσα στον καθημερινό πανικό δεν προλαβαίνουν να πάρουν ούτε ανάσα;
Μήπως αυτός ο πανικός δεν αποτελεί σύμπτωση, αλλά έντεχνα δημιουργημένη κατάσταση με σκοπό να απονευρώσει όσες αντιδράσεις δεν έχει καταφέρει να αποκοιμίσει η τηλεόραση;
Μήπως πρέπει ν' αντιδράσουμε σ' αυτή την κατάσταση διεκδικώντας και δημιουργώντας το χρόνο που κανείς δε μας χαρίζει;

Οι "Μαμάδες" θα προσπαθήσουν να διεκδικήσουν αυτό το χρόνο και να νικήσουν την κούραση.
Θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει.

Και, στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, θα αρχίσουμε διεκδικώντας το χρόνο της Κυριακής για 'μας και τους γνωστούς μας: δε θα ψωνίσουμε την Κυριακή, δε θα βοηθήσουμε εκείνους που μας θέλουν να δουλεύουμε όλες τις μέρες τις εβδομάδας, χωρίς ανάπαυλα.

Βοηθήστε κι εσείς.
Αν δε βοηθήσουμε όλοι, αύριο θα είναι η δική μας σειρά: σε τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις, όλοι θα δουλεύουμε καθημερινά, χωρίς δικαίωμα σε αργίες και υπερωρίες.
Αυτό θέλουμε;

.