Πόσοι νεκροί στο δρόμο;

Μια γιαγιά στο Κερατσίνι

Ένας άνδρας στον Κολωνό

Ένας αστυνομικός στην Κατεχάκη

Μια γιαγιά στην Νίκαια

Ένας πενηντάχρονος στην Αλεξάνδρας

Μια γυναίκα στο Χίλτον

Μια γιαγιά και η εγγονή της στην Κηφισίας

Όταν ξεκινήσαμε την πρωτοβουλία «Μαμάδες στον Δρόμο» ήταν φρέσκια ακόμη η τραγωδία της γιαγιάς με το εγγονάκι της που παρασύρθηκαν επειδή κάποιος είχε παρκάρει στο πεζοδρόμιο. Δέκα χρόνια μετά, μια άλλη γιαγιά με το εγγόνι της παρασύρθηκαν από γκαζοφονιά. Φέτος, άλλη μια γιαγιά και το εγγόνι της, θυσία στους ελληνικούς δρόμους, όπου τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα πεζοδρόμια και οι πεζοί περπατούν στον δρόμο.

 

 
Τόσα χρόνια κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου: είναι απαράδεκτο οι υποδομές για τους πεζούς να τους αναγκάζουν να κινούνται στον δρόμο. Όχι απαράδεκτο, εγκληματικό: κάθε χρόνο, ένας στους τέσσερις ανθρώπους που θα πεθάνουν από τροχαίο θα είναι πεζός.

 
Είναι εγκληματικό να μην υπάρχουν διαβάσεις σε κάθε διασταύρωση. Αυτές που υπάρχουν να έχουν κάδους και παρκαρισμένα και να παραβιάζονται συστηματικά από τα αυτοκίνητα. Είναι σαν να λέμε στους πεζούς: αυτά τα σημάδια δεν έχουν καμία σημασία, πέρνα από όπου μπορείς. Όταν όμως το πράττει ο πεζός, είναι η δική του ζωή που κινδυνεύει και, κάποιες φορές, θυσιάζεται.

Οι «Μαμάδες στον Δρόμο» απαιτούμε υποδομές που να μας προστατεύουν μόλις βάλουμε τα κλειδιά στην τσέπη. Θέλουμε μεγαλύτερη μέριμνα όταν δεν φοράμε κράνος και ζώνη ασφαλείας. Θέλουμε οι υποδομές που χρησιμοποιούμε περπατώντας να είναι τόσο ασφαλείς και προσεγμένες όσο αυτές που χρησιμοποιούμε οδηγώντας (αν όχι περισσότερο). Θέλουμε η πρώτη έγνοια όσων σχεδιάζουν ή περιπολούν στους δρόμους να είναι πώς και από πού θα περάσει ο πεζός. 

Γιατί όλοι είμαστε πεζοί. 

Και, όταν περπατάμε, δεν έχουμε αερόσακκο.