Το χρονικό της πρώτης μας συνάντησης

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν άδοξη!

Τα πράγματα ξεκίνησαν άσχημα από το πρωί, όταν τα δύο από τα τρία ιδρυτικά μέλη της ομάδας δήλωσαν ότι δε θα ερχόταν για προσωπικούς λόγους. Άλλοι δήλωσαν ότι τους έπιασε το καλοκαίρι και παραπονέθηκαν: "Μα γιατί έπρεπε να γίνει Παρασκευή;" Τα events στο Facebook περίμεναν μάταια επιβεβαιώσεις.

Μια από τις μαμάδες στο δρόμο (αυτή που γράφει τώρα) ξεκίνησε απτόητη, αλλά δεν υπολόγισε το δαίμονα των συγκοινωνιών (γι αυτές θα ακολουθήσει άλλη ανάρτηση).

Φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με δέκα λεπτά καθυστέρηση, κολλήσαμε ένα υποτυπώδες αφισσάκι κι αρχίσαμε να κάνουμε κύκλους με την αυτοσχέδια σημαία στο καρότσι, τραβώντας την προσοχή, αλλά όχι των ανθρώπων που περιμέναμε. Κοιτάξαμε τα σκυλάκια, ταΐσαμε τα πουλάκια και μιλήσαμε με τους περαστικούς.

Ένας φίλος τηλεφώνησε για να πει ότι θ' αργούσε. Πέρασε η φίλη Σ.Σ. και πήρε έντυπο υλικό για να μοιράσει στην Κηφισσιά.

Καθώς τα παιδιά δυσανασχετούσαν, με ένα μαρκαδόρο η πρωτόγονη αφίσα μας μετατράπηκε σε ανακοίνωση. Ορίστηκε ένα δεύτερο ραντεβού στις 8. Χαζέψαμε λίγο το Μουσείο, τους μουσικούς στην Αρεοπαγίτου και επιστρέψαμε σαράντα λεπτά αργότερα.

Η θέση μας άδεια. Μπροστά στο έρημο αφισάκι μόνο ένα παρκαρισμένο μηχανάκι. Περιμέναμε λίγο ακόμα κατοπτεύοντας το σημείο συνάντησης κι εκμεταλλευόμενοι την υπομονή ενός πλανόδιου σαντουριτζή, αλλά ήταν πια καιρός να το πάρουμε απόφαση.

Μαζέψαμε το αφισσάκι και τη σημαία μας, αποχαιρετήσαμε το Μακρυγιάννη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε να έρχεται βιαστική η φίλη ΖΒ με το σύντροφό της. Αφού πήραν κι εκείνοι έντυπο υλικό, κηρύξαμε επίσημα τη λήξη της πρώτης συνάντησης και πήραμε ο καθένας το δρόμο του.
Για όσους ήρθαν και δε μας βρήκαν, ζητώ συγνώμη που δεν ήμουν εκεί όλη την ώρα. Σίγουρα θα έπρεπε να ήμασταν περισσότεροι για να μοιραστεί ο χρόνος αναμονής σε βάρδιες. Από την άλλη όμως, ήταν πολύ αργά για ακυρώσεις - τουλάχιστον βρεθήκαμε με τρία άτομα!

Τώρα διαβάζω μηνύματα που με ρωτούν για την επόμενη συνάντηση. Ε, λοιπόν, δεν ξέρω. Μόλις μάθω θα σας πω!

Πάντως νομίζω πως το καλοκαίρι είναι μάλλον ακατάλληλη εποχή για τέτοιες συναντήσεις. Σε λίγο μπαίνει ο Ιούλιος και μετά ο Αύγουστος και τα μυαλά όλων είναι στην παραλία (άσχετα αν το σώμα είναι στο γραφείο...)

Με λίγα λόγια, δε μας βλέπω να (ξανα)βρισκόμαστε πριν το Σεπτέμβρη, εκτός αν προηγηθεί λαϊκή απαίτηση.

Όσο γι αυτούς που είναι περίεργοι για την ταυτότητα της Μαμάς στο Δρόμο, τι να γίνει, θα πρέπει να περιμένετε ως την επόμενη συνάντηση για να τη μάθετε! (χε-χε).

Σας φιλώ όλους. Να είστε καλά και να προσέχετε στους δρόμους!

Κι όμως, είναι δυνατό!

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις την αστυνομία ν' ασχοληθεί με παρκαρισμένα οχήματα, εκτός αν εμποδίζουν τη διέλευση άλλων αυτοκινήτων. Οι αστυνομικοί σε παραπέμπουν στην τροχαία, η τροχαία στη Δημοτική Αστυνομία, που με τη σειρά της δηλώνει αναρμόδια, με λίγα λόγια βρίσκουν προφάσεις για να μην έρθει κανείς.
Υπάρχει όμως λύση, αν και απαιτεί πολύ κόπο και προσπάθεια από τον πολίτη.
Για να υποχρεώσετε λοιπόν σε εφαρμογή του νόμου, αν η αστυνομία μένει αδρανής, θα πρότεινα να κινηθείτε ως εξής:

Ειδοποιήστε το 100 να έρθει και φωτογραφίστε (όχι όμως προκλητικά) τη μη σύννομη κατάσταση σε βάρος των πεζών με μια ψηφιακή. Στη συνέχεια, αν δεν έρθουν (θα επικαλεστούν φόρτο εργασίας - έτσι κάνουν συνήθως), ακολουθήστε τα εξής βήματα:

α) κάντε κλήσεις για τρεις-τέσσερις τέτοιες καταστάσεις που επαναλαμβάνονται και μαζέψτε τις αντίστοιχες φωτογραφίες.
β) Τυπώστε τις φωτογραφίες, αλλά προσέξτε να μη φαίνονται οι αριθμοί των αυτοκινήτων (επεξεργαστείτε την εικόνα ώστε να σβηστούν, καθώς είναι προσωπικά δεδομένα).
γ) πάρτε αντίγραφα των δελτίων συμβάντων (των κλήσεών σας) από κεντρικά της αστυνομίας (στην Αθήνα, από το κτίριο της αστυνομίας στην Αλεξάνδρας).
δ) καταθέστε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία (στην Αθήνα στην Ευελπίδων) επισυνάπτοντας τις φωτογραφίες και τα δελτία συμβάντων. Προσθέστε τα ονόματα δυο φίλων σας ως μάρτυρες, που είδαν ή άκουσαν από εσάς την περίπτωση. Η αναφορά δε χρειάζεται παράβολο, άρα δε θα πληρώσετε τίποτα.

Ο/Η εισαγγελέας που θα παραλάβει (δηλ. θα χρεωθεί) την υπόθεση, είναι υποχρεωμένος/-η να τη μελετήσει και να ξεκινήσει ανακριτική διαδικασία για πιθανή παράβαση καθήκοντος.

Μετά θα πρέπει οι αστυνομικοί που γράφτηκαν στο δελτίο συμβάντων, να αποδείξουν τη μη ενοχή τους (ότι έτρεξαν έγκαιρα αλλά ήταν ανθρωπίνως δυνατό να προλάβουν ή να φέρουν χαρτιά που να αποδεικνύουν σε ποια άλλη σοβαρή υπόθεση έτρεχαν).

Αν το κάνετε μια-δυο φορές θα σας μάθουν τοπικά και θα προσέχουν την κάθε κλήση σας.

Ένας φίλος πεζός που εφάρμοσε τα παραπάνω, αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Μέχρι πριν ένα χρόνο έμενα στην Άνω Νέα Σμύρνη και είχα παρόμοια προβλήματα. Κατάφερα να κάνω το οικοδομικό μου τετράγωνο ΕΛΒΕΤΙΑ (στα πεζοδρόμια). Πήγαινα σπίτι μου με ασφάλεια το βράδυ. Το πάλεψα πολύ.

Το τοπικό τμήμα δε με βοήθησε. Μ έστελναν από τον έναν στον άλλον. Μάλιστα κάποια στιγμή με έστελναν στον Άγιο Δημήτριο για πρόβλημα που ήταν μέσα στα όρια του τμήματος Νέας Σμύρνης. Μπαλάκι κανονικό!

Τότε λοιπόν, φωτογράφισα όλα τα μη σύννομα και τα έστειλα με γραπτή συνοδευτική αναφορά στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Κι ενώ δεν το περίμενα, το υπουργείο (επί Πολύδωρα) κινήθηκε κι έστειλε την αναφορά στον εισαγγελέα. Της υπόθεσης επιλήφθηκε το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ, με το ερώτημα του εισαγγελέα για παράβαση καθήκοντος. Και ξεκίνησε ανάκριση στην Κηφισίας τόσο που είναι τα γραφεία των Εσ. Υποθέσεων... τους καλούν για ανάκριση κλπ κλπ. Δεν ξέρω τελικά αν τους τιμωρήσουν, αν τους βρουν ένοχους γιατί η ενοχή πρέπει να δεθεί 100% κι όχι 99%, αλλά και μόνο η αγωνία τους για το μέλλον τους, θα τους κανει πιο συνετούς μελλοντικά.

Κάποια στιγμή μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Περνάω τώρα απο εκεί καμιά φορά και βλέπω ακόμα χειρότερη την κατάσταση!"

Δημοσιεύτηκε στο: http://groups.yahoo.com/group/pezh/message/60
Βέβαια ο φίλος πεζός διέσχισε όλη την Αθήνα και δαπάνησε άγνωστο αριθμό ωρών για να πετύχει το σκοπό του, τα κατάφερε όμως.
Μια βροχή όμως από τέτοιες μηνυτήριες αναφορές από όλη την πόλη (και άλλες ομάδες σε άλλες πόλεις) σίγουρα θα πείσει την αστυνομία ότι είναι καιρός να πάρει τους πεζούς στα σοβαρά.

Ώρα να μαζευτούμε

Γειά και χαρά σε όλους!

Είπαμε αρκετά από το δίκτυο, είναι καιρός να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Ήρθε η ώρα να γνωριστούμε και να γνωρίσουμε και τα παιδιά που για χάρη τους κάνουμε όλη αυτή τη φασαρία.

Φέρτε λοιπόν τα καμάρια σας, φέρτε φίλους και γνωστούς (με παιδιά ή χωρίς) κι ελάτε να τα πούμε.

Θα βρεθούμε στον πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου, μπροστά στο άγαλμα του Μακρυγιάννη, στις 6.30 το απόγευμα της Παρασκευής, 25 Ιουνίου 2010.

(Για όσους δεν ξέρουν την περιοχή: πάρτε το Μετρό και κατεβείτε στο σταθμό Ακρόπολη. Βγαίνοντας από το σταθμό κάντε αριστερά και θα δείτε τον πεζόδρομο και το άγαλμα.)

Η συνάντηση θα είναι σύντομη, γιατί όσοι έχουν μικρά παιδιά πρέπει να τα βάλουν για ύπνο, γι αυτό μην αργήσετε!

Σας περιμένουμε!
.

Απεργίες

Απεργίες και πάλι.

Οι δρόμοι θα πήξουν από ταξί, μηχανές και γιώτα-χι, καθώς χιλιάδες άνθρωποι θα προσπαθούν να πάνε στη δουλειά τους. Χιλιάδες άλλοι, που δε θα βρουν ταξί, που δεν έχουν ή δε θα μπορέσουν να πάρουν τη μηχανή ή τ' αυτοκίνητό τους, θα ξεχυθούν στους δρόμους, σε πεζοπορείες που θα διαρκέσουν από μισή ως μιάμιση ώρα. Το μεσημέρι, σχολώντας, θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε κάποιον καλό συνάδελφο που θα τους πάει κοντά στον προορισμό τους, ή σε κάποιον ταξιτζή που θα τους χωρέσει -μαζί μ' άλλα δυο-τρία άτομα- στο ταξί του, με το αζημίωτο φυσικά.
Ελάχιστοι θα προτιμήσουν το ποδήλατο, γιατί στην Ελλάδα, που διακινδυνεύει καθημερινά πάνω στα μηχανάκια, το ποδήλατο θεωρείται ακόμη επικίνδυνο μέσο.

Γιατί άραγε απεργούν οι οδηγοί των μέσων μαζικής μεταφοράς;
Δεν εννοώ τι αιτήματα έχουν, είμαι σίγουρη ότι είναι πολλά και δίκαια, όπως όλων μας αυτό τον καιρό.

Αυτό που ρωτώ είναι γιατί επιλέγουν την απεργία ως μέσο διεκδίκησης;

Περιμένουν μήπως πως η διακοπή των συγκοινωνιών θα συγκινήσει τους εθνοπατέρες μας που πηγαινοέρχονται στις διάφορες υποχρεώσεις τους μέσα σε μαύρες μερσεντές, με συνοδεία αστυνομίας και με τους τροχαίους να τους ανοίγουν το δρόμο;

Ή μήπως προσδοκούν ότι οι ταλαιπωρημένοι και κατάκοποι συμπολίτες τους (που θα περιμένουν μάταια ένα ταξί να τους σώσει από το λιοπύρι) θα δείξουν συμπάθεια και κατανόηση για τον αγώνα τους, όσο δίκαιος κι αν είναι;

Κάποτε οικτίραμε τους γιαπωνέζους που, για να μη ζημιωθεί η παραγωγική ικανότητα της χώρας ή της εταιρείας, έκαναν 'λευκή' απεργία, δηλαδή δούλευαν κανονικά, μ' ένα άσπρο περιβραχιόνιο στο χέρι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας (η οποία, παραδόξως, στη χώρα εκείνη γινόταν σεβαστή και ακουστή).

Αν οι λευκές απεργίες δεν ταιριάζουν στην περηφάνεια του έλληνα, που το έχει τιμή και καμάρι του να πηγαίνει κόντρα στις αρχές και να μη σκύβει ποτέ το κεφάλι, γιατί δεν κάνουν οι φίλοι και συμπάσχοντες εργαζόμενοι, σε κάθε κλάδο, μια άλλου είδους απεργία; Μια απεργία που θα τσούξει την εργοδοσία, όχι τους συμπολίτες τους;

Για φανταστείτε: οι οδηγοί των λεωφορείων πηγαίνουν στη δουλειά τους σα να μην απεργούν. Βγάζουν όλα τα λεωφορεία στο δρόμο και βάζουν όλα τους τα δυνατά να είναι το ένα λεωφορείο μετά το άλλο. Ξεσκίζονται να μην αργήσουν τα δρομολόγια. Δεν κάνουν καν διάλειμμα για καφέ στα τέρματα. Σταματούν και πέρα από τις στάσεις (παραβαίνοντας τον κανονισμό) για να παραλάβουν άτομα που αργοπόρησαν ή έχουν κινητικές δυσκολίες. Συνεχίζουν τα δρομολόγια και το βράδυ (είπαμε, εικοσιτετράωρη απεργία). Βάζουν μουσική, αστειεύονται με τον κόσμο και κάνουν ό,τι μπορούν για να επικρατεί μια ατμόσφαιρα γιορτής

Το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος: όλες οι διαδρομές θα είναι δωρεάν, για όλους τους επιβάτες. Ένα μικρό χαρτάκι κολλημένο στα μηχανήματα ακύρωσης θα πληροφορεί τους επιβάτες ότι το μηχάνημα είναι χαλασμένο ή ότι απεργεί. Οι μηχανικοί της εταιρείας, απεργώντας κι αυτοί, μπορούν να φροντίσουν γι αυτό. Φυσικά και οι ελεγκτές θ' απεργούν: θα μπαίνουν στα λεωφορεία και δε θα κοιτάζουν κανένα εισητήριο - απλά θα κρατούν τη χειρολαβή και θα πιάνουν κουβέντα με τον κόσμο ή θα μοιράζουν ένα χαρτί με τα αιτήματά τους.

Απίθανο;

Αδύνατο;

Κι όμως, όλα είναι δυνατά, αρκεί να υπάρχει θέληση και θάρρος.

Είναι δεδομένο ότι οι εργοδότες θα φρυάξουν. Οι κρατούντες θα θορυβηθούν. Οι εφημερίδες, τα κανάλια και οι σταθμοί θα δώσουν προσοχή. Όσο για τον κόσμο, αυτός θα πάρει σίγουρα το μέρος των απεργών. Αυτό δε θέλουν όλοι οι απεργοί του κόσμου;

Ή μήπως όχι;

.

Κλήσεις για παρκάρισμα στο δρόμο, ατιμωρησία στο πεζοδρόμιο

Τριγυρίζω στο δίκτυο και βρίσκω αυτή την καταπληκτική δημοσίευση, στο http://www.mourmour.gr/?p=905#comment-20140

Λεωφόρος Κηφισίας… κόμβος με Αττική Οδό, έξω από το κεντρικό κτίριο (“μέγαρο”) ΟΤΕ. Ναααα μια πινακίδα / σήμανση, “δεν επιτρέπεται η σταθμευση / το παρκάρισμα“. Παρ’ όλα αυτά, πολλά αυτοκίνητα ειναι παρκαρισμένα στο πλάι του δρόμου παράνομα , αλλά ΑΠΟ ΟΛΗ την Κηφισίας βρε παιδιά…. από ΟΛΗ την Κηφισίας… θα έλεγα ότι μάλλον αυτό ειναι το μοναδικό σημείο, στο οποίο κατά την γνώμη μου, δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα από το παρκάρισμα. ΕΣΤΩ λοιπόν…

Περνάει η φραπ.Ε.Α, ΠΑΡΕ ένα αυτόγραφο σε ΟΛΟΥΣ…. ΑΛΛΑ… όπως μπορείτε να δείτε… μόνο σε αυτά τα οποία βρίσκονταν ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ. Υποθέτω ότι τα αυτοκίνητα ΠΑΝΩ στο πεζοδρόμιο, ακριβώς δίπλα σε αυτά που έφαγαν κλήση διότι “εμπόδιζαν” την κυκλοφορία των Ι.Χ, δεν είναι στην αρμοδιότητα της φραπ.Ε.Α. Το τζιμάνι που έκανε (καλώς) τον κόπο να κόψει κλήση…. δεν πρόσεξε τα 5-10 Jeep και άλλα 10 βυτιοφόρα, tanks κ.λπ. που έκλειναν την “κυκλοφορία” των πεζών.

Πιστεύω ότι όποιος έκοψε τις κλήσεις στα παρκαρισμένα εκείνη τη μέρα είναι ένοχος σοβαρής αμέλειας στην εργασία του. Δεν είναι καθήκον του η εφαρμογή του νόμου και η προστασία των πολιτών; Τι από τα δύο έκανε εκείνη τη μέρα;

Όσο για την αστυνομία και τις αρχές γενικότερα: δέχονται τόση πίεση από τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων αλλά και από όσους έχουν συμφέρον να προωθείται η χρήση του αυτοκινήτου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν την κατάσταση για τους αυτοκινητιστές, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να επιτρέπουν τη δημιουργία χώρων στάθμευσης σε κοινόχρηστους χώρους. Όταν ο πολίτης αναγκάζεται να βγει στο δρόμο λόγω παρκαρισμένων αυτοκινήτων, βρίζει τους οδηγούς που τ' άφησαν εκεί, όχι το δήμο που εθελοτυφλεί για την κατάσταση, ή την αστυνομία που έχει (καθώς φαίνεται) οδηγίες να διευκολύνει τα πράγματα για τους αυτοκινητιστές.

Είναι απαραίτητο όμως να αναθεωρήσουν: ακόμη και ο πιο πορωμένος οδηγός, θα περπατήσει δύο μέτρα για να πάει από το αμάξι ως το περίπτερο. Κι ο ίδιος και τα παιδιά του θα κινδυνεύσουν μια μέρα που θα βρεθούν στο δρόμο.

Νησίδα ή παγίδα;

Έχετε δοκιμάσει ποτέ να περάσετε το δρόμο από το φανάρι;

Αν υποθέσουμε ότι το φανάρι λειτουργεί, θ' ανάψει αφού περάσει μισή ώρα.

Εσύ, ο νομοταγής πολίτης θα περιμένεις όλη αυτή την ώρα, τρώγοντας στη μάπα το καυσαέριο και το θόρυβο, μαζί με το λιοπύρι, το ψοφόκρυο ή τη βροχή, ανάλογα.

Όσο ο πεζός περιμένει, τα αυτοκίνητα θα τρέχουν βρυχώμενα, μην τυχόν και χάσουν το φανάρι. Όσοι το χάσουν, θα γκαζώσουν να περάσουν τελευταίοι, γιατί στο κάτω-κάτω τι έγινε που περιμένουν μερικοί πεζοί; Σάμπως θα τολμήσουν να πεταχτούν μπροστά του;

Ο νομοταγής πολίτης μας περνάει, και δε θ' αναφέρω με πόση δυσκολία θα καταφέρει να βρει δίοδο για ν' ανεβεί στο απέναντι πεζοδρόμιο (γι αυτό έχω ήδη μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση).

Όχι, εδώ θ' αναφέρω τι γίνεται στους μεγάλους δρόμους, εκείνους όπου οι οδηγοί δεν τρέχουν απλώς, αλλά πάνε σφαίρα.

Εκεί λοιπόν, δεν υπάρχει φανάρι που θα σε βγάλει απέναντι. Όχι, το φανάρι κάνει τσιγγουνιές για τους πεζούς. Πριν προλάβεις να κάνεις δύο βήματα, έχει ήδη κοκκινίσει κι οι εποχούμενοι συμπολίτες μας αρχίζουν να μαρσάρουν σαν οδηγοί της Φόρμουλα-1 που περιμένουν την εκκίνηση. Ο πεζός βρίσκει άρον-άρον καταφύγιο στη νησίδα και περιμένει το φανάρι για το επόμενο ρεύμα.

Μα τι νησίδα όμως είναι αυτή;

Με πλάτος 50-80 εκατοστά, μοιάζει περισσότερο με σκόπελο, που πότε φαίνεται και πότε όχι, μέσα στα ορμητικά νερά της κυκλοφορίας.

Ο πεζός γαντζώνεται πάνω της με τρόμο, με τις λαμαρίνες να περνούν σε απόσταση εκατοστών από δίπλα του, βουίζοντας μανιασμένα.

Κι αν ο ατυχής πεζός έχει παιδιά; Πόσες νησίδες ξέρετε που χωρούν έναν πεζό με παιδιά κι έχουν λίγο περιθώριο, ώστε αν κουνηθεί το παιδί να μη βρεθεί στο δρόμο; Πόσες νησίδες χωρούν καρότσι κανονικά, χωρίς ν' ακουμπούν οι ρόδες στην άκρη; Πόσες νησίδες χωρούν το καρότσι μόνο στο πλάι; Πόσες άλλες έχουν χώρο να χωρέσει κι ο γονιός, που, αφού ανεβάσει τα παιδιά στη νησίδα, μόλις που προλαβαίνει να βάλει φρένο και να πηδήξει κι αυτός επάνω, με την ψυχή στο στόμα, ενώ οι αυτοκινητιστές του κορνάρουν τσαντισμένοι;

Και κάτι ακόμα: πόσο τρομακτικό είναι για ένα μικρό παιδί, που το ύψος του δεν ξεπερνά την πόρτα ενός αυτοκινήτου, να είναι περικυκλωμένο από όλες αυτές τις λαμαρίνες που τρέχουν γύρω του με τόσο θόρυβο; Πόσο καυσαέριο μαζεύουν τα μικρά πνευμονάκια που περιμένουν ανάμεσα σε δύο ρεύματα κυκλοφορίας;

Τι σκέφτονται άραγε αυτοί που ρυθμίζουν τα φανάρια; Τι νόημα έχει να μένουν οι πεζοί στη μέση του δρόμου; Γιατί δεν είναι αυτονόητο ότι ο πεζός δεν έχει καμία θέση στη μέση της ασφάλτου; Ότι πρέπει να βαδίζει ή να περιμένει το φανάρι σε χώρους που του εξασφαλίζουν μια σχετική απόσταση από την κίνηση; Ότι τα φανάρια για τους πεζούς θα πρέπει να είναι συγχρονισμένα και να επιτρέπουν στον πεζό να διασχίσει το δρόμο μεμιάς, κι όχι να τον κρατούν όμηρο ανάμεσα στ' αυτοκίνητα;

Η φωτογραφία αριστερά είναι από τη Λεωφόρο Αμαλίας, δίπλα στην αψίδα του Αδριανού. Για ποιό λόγο το φανάρι των πεζών ανάβει σε δύο φάσεις; Από τότε που πεζοδρομήθηκε η Αρεοπαγίτου, δεν υπάρχει ούτε καν η πρόφαση ότι πρέπει να σταματήσει το ένα ρεύμα για να μπουν τα αυτοκίνητα από την κάθετο. Ο δρόμος αυτός είναι από τους πιο πολυσύχναστους της Αθήνας, και συνδέει μεγάλα αξιοθέατα (Ακρόπολη, Μουσείο και Πλάκα με Σύνταγμα, Στάδιο και Στύλους Ολυμπίου Διός). Έχει μεγάλη κίνηση πεζών και μάλιστα ευπαθών ομάδων (παιδιά που πηγαίνουν για βόλτα και τουρίστες που δεν ξέρουν να κυκλοφορήσουν στη ζούγκλα μας). Είναι επείγον να γίνει κάτι.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι από τη Λεωφόρο Μεσογείων. Επιτρέπεται στη μέση λεωφόρου με έξι λωρίδες η νησίδα να μην έχει πλάτος να χωρέσει ένα καρότσι; Ο γονιός μόλις που προλαβαίνει να μανουβράρει το καρότσι στο πλάι, πριν ξεκινήσουν τα αυτοκίνητα. Όσο για το διαθέσιμο μήκος, από τις κολώνες ως την άκρη της νησίδας, δε χωρά τα μέλη τετραμελούς οικογένειας, τον ένα δίπλα στον άλλο. Πόσοι περνούν από αυτή τη διάβαση; Μήπως ένας μόνο αρτιμελής πεζός σε κάθε άναμα του φαναριού;

Βλαστοκύτταρα

Πήρατε φυλλάδιο από τράπεζα βλαστοκυττάρων; Το σκέφτεστε να φυλάξετε τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας; Ή μήπως το κάνατε ήδη;

Οι τράπεζες φύλαξης υπόσχονται  τα πάντα, αλλά πολύ λίγα από αυτά που λένε υποστηρίζονται από την επιστήμη (για να το πω ευγενικά). Τα βλαστοκύτταρα ενός μωρού μόλις που επαρκούν για ένα παιδί ως 20 κιλά. Από εκεί και μετά ένας οργανισμός θα χρειαστεί περισσότερες μονάδες, δηλαδή θα αναζητήσει δότες, όχι δότη.

Εντάξει θα μου πείτε, αν το παιδί μου πάθει κάτι μέχρι τα πέντε χρόνια του, πριν φτάσει τα 20 κιλά, τότε θα τον καλύψουν τα βλαστοκύτταρα που έχει φυλάξει.

Λάθος! Αν το παιδί πάθει κάτι σε τόσο μικρή ηλικία, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει γενετικός παράγοντας που προκάλεσε τη νόσο, άρα απαγορεύεται να μεταμοσχευθεί με τα δικά του κύτταρα, γιατί, ακόμη κι αν παρουσιάσει βελτίωση προσωρινά, η νόσος θα ξαναφουντώσει.

Με λίγα λόγια: δώστε τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας σε μια δημόσια τράπεζα (που υπάρχει και επίβλεψη για συνθήκες διατήρησης κτλ) έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα τεράστιο απόθεμα, από το οποίο θα παίρνουμε όλοι.

Αν δε με πιστεύετε, πιστέψτε μια ειδικό:

«Είναι σα να φυλάς το αίμα σου στο ψυγείο για να το έχεις εύκαιρο αν πάθεις κάποιο ατύχημα», λέει η διευθύντρια της Υπηρεσίας Βιοϊατρικής της Γαλλίας Emmanuelle Prada-Bordenave. «Αν όμως σου συμβεί κάτι, δεν θα σε σώσουν οι 3-4 φιάλες που θα έχεις στο ψυγείο, αλλά οι 20 που θα πάρεις απ’ την Αιμοδοσία, από τους εθελοντές αιμοδότες. Είναι η ίδια ιδέα. Γεννιόμαστε μέσα σε μια κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, είναι που δεσμεύεται να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε και να θεραπευτούμε αν αρρωστήσουμε. Δεν είναι ότι το κάθε μωρό φτάνει με το μικρό κιτ επιδιόρθωσής του και ότι θα τα βγάλει πέρα μόνο του. [...] Οι ιδιωτικές εταιρείες πουλούν όνειρα και υποσχέσεις και τα πουλούν ακριβά».

Διαβάστε:

http://exandas.ert.gr/el/kentriko-eksantas/featured-documentaries/to-polytimo-kyttaro

http://exandas.ert.gr/el/geografika/eyropi/to-polytimo-kyttaro#disqus_thread

Τα σχολεία των παιδιών μας

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο που τα παιδιά απολαμβάνουν τη φύση γύρω τους: παίζουν σε σχολεία με αυλές και κάνουν βόλτες στην εξοχή. Τα σχολεία δεν έχουν κάγκελα, και οι τάξεις είναι σα μικρές, αγαπημένες οικογένειες. Τρώνε φαγητό φρέσκο και υγιεινό και δεν αγγίζουν τυποποιημένες τροφές.

Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα, δεν υπάρχουν φροντιστήρια, το διάβασμα δεν είναι εξαντλητικό και οι μαθητές έχουν ελεύθερο χρόνο. Και ξέρετε ποιό είναι το καλύτερο; Χωρίς πίεση και χωρίς ζόρι, τα παιδιά αυτής της χώρας είναι στην κορυφή της κατάταξης σε σχολικές επιδόσεις.

Μα ποιά είναι; Για ρίξτε μια ματιά στο βίντεο: http://www.teachers.tv/videos/12090

Η χώρα των παιδιών μας

Υπάρχει μια χώρα που ξέρουμε όλοι, με υπέροχο κλίμα και μοναδική φύση. Τα παιδιά της όμως δε χαίρονται αυτά τα δύο αγαθά: Παίζουν σε σχολεία-κλουβιά και πλαστικούς παιδότοπους, αθλούνται σε τσιμεντένιες αυλές και μαραζώνουν σε άδεια μπαλκόνια. Αναπνέουν καυσαέριο και περπατούν στην άσφαλτο. Η επαφή τους με τη φύση γίνεται στα πάρκα της πόλης, όπου αντί για χώμα έχουν ταρτάν και χαλίκι και, αντί για λουλούδια, αποτσίγαρα, σκουπίδια και  κόπρανα σκύλων.

Αυτή η υπέροχη χώρα είναι η δική μας. Ναι, ήμουν πολύ απασχολημένη με τις σπουδές, τα ταξίδια και τις βόλτες μου για να τη δώ πριν. Τώρα που κατέβηκα στο ύψος των 80 εκατοστών,  άνοιξαν τα μάτια μου και ντρέπομαι. Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά μου που τα έφερα να μεγαλώσουν σ' αυτό το σκουπιδότοπο.

Οι φωτογραφίες αριστερά είναι από τη χώρα των παιδιών μας. Οι άλλες, δεξιά, είναι από πιο ευλογημένες χώρες.

 

Οι φωτογραφίες δεξιά, κατά σειρά: 1) Παγκάκι σε πάρκο, Sklepspozywczy, Piotr Antonów,  2) Κούνιες,  3) Αμμοδόχη, άγνωστο, 4) Παιδιά στο γρασίδι, 5) Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ,  6) Παιδότοπος, άγνωστο, 7) Σχολείο στη Δανία.

Μαμά στο Δρόμο Νο 6: στη Ζάκυνθο

Πού να περπατήσεις με το μωρό;

Σ' όλη την Ελλάδα, η κατάσταση είναι η ίδια.

Μια μαρτυρία από τη Μαρία, που ζει στη Ζάκυνθο: http://egwkaisymazi.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Κι εντάξει, η Μαρία τελικά πήρε το μωρό στο μάρσιπο και κατάφερε να διασχίσει τα αδιάβατα πεζοδρόμια. Τι θα γίνει όμως όταν το μωρό βαρύνει; Αν κάνει και δεύτερο; Κι όταν μεγαλώσει κι αρχίσει να πηγαίνει στο σχολείο μόνος του, από ποιό πεζοδρόμιο θα περνά και σε ποιό δρόμο θ' αναγκάζεται να κατεβαίνει;

Πεζοδρόμια, μηχανάκια, κλήσεις και μία πρόταση

Τριγυρίζω στο δίκτυο και πέφτω πάνω σ' άλλο ένα αριστούργημα της νεοελληνικής πραγματικότητας:

"Φίλε μου θα σε συμβουλέψω να κάνεις ότι ακριβώς έκανα και εγώ, όταν με έγραψαν για παράνομη στάθμευση της μηχανής μου σε πεζοδρόμιο!

Πήγα αμέσως στο Δημαρχείο της πόλης μου και έκανα μια αίτηση που μου έδωσαν στο γραφείο της Δημοτικής Αστυνομίας, ώστε να γράψω το λόγο που πάρκαρα εκεί. Εγραψα ότι ήμουν σε κάποιο γιατρό και επειδή είχα ραντεβού, βιαζόμουν και δε μπορούσα να αφήσω πουθενά αλλού τη μηχανή, τη πάρκαρα στο πεζοδρόμιο. Εβαλα συνημμένο και ένα χαρτί από ένα γιατρό - συγγενή (μπορείς να το πάρεις από κάποιον γιατρό σχετικά άνετα). Την επόμενη μέρα του Δημοτικού Συμβουλίου (γιατί όλες από εκεί περνάνε) πήρα τηλέφωνο στο Δημαρχείο να ρωτήσω και μου είπαν ότι σβήστηκε.

Οπότε έβγαλα τη πινακίδα από τη μηχανή και ησύχασα. Ξέρετε τι ωραίο συναίσθημα είναι να βλέπεις τους υπαλλήλους της Δημοτικής Αστυνομίας να σφυρίζουν και να ξανασφυρίζουν για τη μηχανή σου που την έχεις παρκαρισμένη σε ένα πεζόδρομο (αναγκαστικά μιας και δεν υπάρχει χώρος για μηχανές στη πόλη της Αρτας και δε ρισκάρεις να τη βάλεις οπουδήποτε, αφού είναι περιουσία 11.000 ευρώ, γιατί θα τη βρεις αγκαλιά με το δρόμο) και εσύ να κάθεσαι απέναντι τη καφετέρια να πίνεις το καφεδάκι σου και αυτοί να έχουν σκάσει από το κακό τους..."

Αφού τα είπε όλα αυτά, ο γράφων υπογράφει με το ονοματεπώνυμό του φαρδιά-πλατιά, και κοτσάρει και τη φωτογραφία του. (http://www.sdtv.gr/smf/index.php?topic=7830.0)

Εκτός από το θράσος, τι άλλο να πρωτοσχολιάσω;

1. 
   
   Αρχικά ο οδηγός της μηχανής δε φαίνεται καν να συνειδητοποίησε ότι πήρε το πρόστιμο γιατί έκανε κάτι κακό (εμπόδιζε τη διέλευση ανθρώπων που θα πρέπει να διακινδυνεύσουν κατεβαίνοντας στο δρόμο). Όχι μόνο αυτό, αλλά αργότερα, προτείνει και τρόπους για να παρκάρεις στο πεζοδρόμιο αποφεύγοντας την κλήση.
2. 
   
   Έπειτα, η πρώτη του αντίδραση είναι να τρέξει αμέσως να σβήσει το πρόστιμο. Έχει λεφτά για να πάρει μηχανή 11 χιλιάδων, αλλά τσιγγουνεύεται να πληρώσει 40 ευρώ. Τι να πει κανείς;
3. 
   
   Για να πετύχει το στόχο του, λέει ψέμματα και επιστρατεύει και συγγενή του γιατρό να ψευδομαρτυρήσει για χάρη του. Ο γιατρός δέχεται χωρίς πολλά-πολλά, όπως μας διαβεβαιώνει ο φίλος δικυκλιστής.
4. 
   
   Το ψέμμα πιάνει: η κλήση σβήνεται! Τόσες και τόσες επιστολές για άλλα θέματα ξεχνιούνται αναπάντητες και αραχνιάζουν στ' αρχεία των υπηρεσιών, το σβήσιμο της κλήσης γίνεται αμέσως, στην επόμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου!
5. 
   
   Με πόση άνεση ο φίλος μας προχωρεί στο επόμενο βήμα: βγάζει τις πινακίδες και παρκάρει ξέγνοιαστος, αφού οι αστυνόμοι δε μπορούν να γράψουν κλήση για αγνώστου ταυτότητας όχημα. Τι κρίμα να μην υπάρχει ένας γερανός - μετά ας πάει να τη ζητήσει από τη μάντρα χωρίς πινακίδες.
6. 
   
   Τέλος, ο φίλος δικυκλιστής έχει και κάποιο δίκιο: πώς είναι δυνατό να σου απαγορεύουν να παρκάρεις εδώ, εκεί, παραπέρα, χωρίς να υπάρχει πουθενά έστω και μία μπάρα για να παρκάρουν δίκυκλα; Ένας απρόσεκτος οδηγός που ξεπαρκάρει μπορεί άνετα να καταστρέψει μια μηχανή δίπλα του. Είναι λογικό οι δικυκλιστές ν' αναζητούν καταφύγιο στο πεζοδρόμιο όπου οι πεζοί δε μπορούν να κάνουν σοβαρή ζημιά.
   
   

   

Εάν θέλουμε οι μηχανές να φύγουν από τα πεζοδρόμια θα πρέπει να βρούμε χώρο γι αυτές δίπλα στ' αυτοκίνητα.
Γιατί να μην τοποθετούνται λίγες ειδικές μπάρες για μηχανές στις γωνίες κάθε οικοδομικού τετραγώνου; Έτσι τα δίκυκλα θα πάρκαραν άνετα, χωρίς φόβο να κακοποιηθούν από μεγαλύτερα οχήματα.

Αν γίνει σωστά, αυτό μπορεί να έχει κι ένα ακόμη όφελος:

Σίγουρα θα έχετε προσέξει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ακριβώς στις γωνίες, που σε αναγκάζουν να βγάλεις το μισό αυτοκίνητο στο δρόμο για να καταφέρεις να δεις αν έρχεται κάποιος. Αν στη θέση εκείνη υπήρχαν μπάρες μηχανών, κανείς δε θα μπορούσε ν' αφήσει εκεί το αμάξι του, έστω και για πέντε λεπτά. Επειδή οι μηχανές είναι χαμηλότερες από τα αυτοκίνητα, οι οδηγοί που θέλουν να βγουν στη διασταύρωση θα έχουν ανεμπόδιστη ορατότητα και πολλά τρακαρίσματα θ' αποφευχθούν. Αν σ' αυτά προσθέσουμε και τα τροχαία με πεζούς που δε θα γίνουν ποτέ, γιατί οι πεζοί δε θα κατεβαίνουν στο δρόμο, πραγματικά το κέρδος από μια τόσο απλή ρύθμιση είναι τόσο μεγάλο που δε βλέπω γιατί να μην εφαρμοστεί αμέσως, παντού.

Εσείς τι λέτε;
.

Τουρίστες, οδηγοί και διαβάσεις

Τριγυρνώντας στο δίκτυο, βρήκα αυτό το μαργαριτάρι:

"Η φορα που θυμαμαι χαρακτηριστικά ήταν όταν σταμάτησα σαν οδηγος σε μια διάβαση να περάσουν κάτι τουριστες και με κοίταξαν... και άρχισαν να βαράνε παλαμάκια.... οτι επιτέλους καποιος Ελληνας οδηγός ειχε σταματήσει!
Ενοιωσα ντροπή για οσους περασαν πριν απο μενα και δεν σταμάτησαν."
(http://www.e-steki.gr/archive/index.php/t-3746.html)

Τι άλλο να πει κανείς; Τι να απαντήσω σε μια φίλη που μου έγραφε τις προάλλες ρωτώντας αν η Αθήνα είναι "stroller-friendly";
Λένε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Είμαστε σε κρίση κι όμως, κάνουμε ό,τι μπορούμε να τρομοκρατήσουμε και ν' αποθαρρύνουμε όσους τουρίστες έρχονται ακόμα.

Κολώνα

Δεν έχω ιδέα με ποιά κριτήρια επιλέγονται οι εργολάβοι που φτιάχνουν τα πεζοδρόμια, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν τους επιβλέπει κανείς. Πείτε μου, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή τη σουρρεαλιστική φωτογραφία; Τι εξυπηρετεί αυτή η ράμπα; Την ελεύθερη διέλευση της κολώνας;

Μα ούτε ένας υπάλληλος του δήμου δε σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα ως το φρεσκοφτιαγμένο πεζοδρόμιο, πριν μαζέψουν οι εργάτες τα εργαλεία τους; Πείτε μου, αυτός που κατασκεύασε αυτή την κοροϊδία, δε θα έπρεπε να υποχρεωθεί να την ξαναφτιάξει, με δικά του έξοδα;

Προτάσεις και σκέψεις

Άνοιξα τη σελίδα των προτάσεων με σκοπό να γράψω απλά πράγματα που θα μπορούσαν εύκολα να βελτιώσουν την κατάσταση για τους πεζούς. Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Χώρισα το θέμα σε ενότητες και, ξεκινώντας από τα πεζοδρόμια, είχα τις εξής μεγαλοφυείς σκέψεις:

• Όλα τα νέα πεζοδρόμια ή όσα επισκευάζονται, να γίνονται με τις προδιαγραφές του νόμου.
• Οι εργολάβοι να υποχρεώνονται να ακολουθούν τους κανονισμούς.
• Να υπάρχει επίβλεψη του τελειωμένου έργου, και ο εργολάβος να υποχρεώνεται σε ανακατασκευή με δικά του έξοδα αν υπάρχει κακοτεχνία.
• Οι εργολάβοι να δίνουν εγγύηση πέντε-δέκα ετών για κακοτεχνίες, έτσι ώστε να έχουν κίνητρο να κάνουν τη δουλειά τους σωστά.

Έπειτα, κοίταξα τα όσα έγραψα και αηδίασα. Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο, που παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς αυτονόητα. Ο νόμος υπάρχει. Όσοι κάνουν ένα έργο θα έπρεπε να τον ακολουθούν, αλλιώς διαπράττουν παρανομία, σωστά; Οι εργολάβοι που αναλαμβάνουν ένα έργο, θα πρέπει να το ολοκληρώνουν με βάση τις προδιαγραφές - πώς αλλιώς; Όπως τους κατέβει; Είναι λογικό ότι οι μη-τίμιοι εργολάβοι μπορεί να κλέψουν στα υλικά, να κάνουν φτηνή ή κακή κατασκευή, οπότε, αυτός που παραγγέλνει το έργο (δήμος, υπουργείο, κτλ) θα πρέπει να στείλει επιθεωρητή ή επιθεωρητές για να ελέγξουν το έργο κατά τη διάρκεια της κατασκευής αλλά και μετά την ολοκλήρωση.

Τι γίνεται όμως στην πράξη; Λίγο πριν τις εκλογές, οι δήμαρχοι επιδίδονται σε ένα όργιο εξωραϊσμού της πόλης, με νέα πεζοδρόμια, μοντέρνες πλάκες, ανασχεδιασμό πλατειών και τα συναφή. Κανένα, μα κανένα από αυτά τα νέα πεζοδρόμια ή πλατείες δεν είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τους κανονισμούς. Στενά πεζοδρόμια, κολώνες, κολωνάκια, στάσεις και άλλα σταθερά εμπόδια φυτεμένα σε σημεία που εμποδίζουν, ολισθηρές πλάκες, διάδρομοι τυφλών που μοιάζουν με μαίανδρο, ράμπες αραιά και πού, στενές, με απότομη κλίση, με σκαλάκι, που καταλήγουν σε φρεάτιο κτλ.

Τρεις μήνες μετά την παράδοση, το πεζοδρόμιο έχει τα χάλια του: οι μισές πλάκες έχουν ξεκολλήσει ενώ εδώ κι εκεί λιμνάζουν τα νερά της βροχής. Τι κάνει ο δήμος; Τίποτα. Οι επόμενες εκλογές είναι σε τέσσερα χρόνια. Τι κάνει ο εργολάβος; Κακοποιεί κάποιο άλλο έργο. Τι κάνουν οι πολίτες; Ταλαιπωρούνται σηκώνοντας τους ώμους.

Μα γιατί δεν κάνουν κάτι; Ας γράψουν έστω μια επιστολή διαμαρτυρίας στο δήμο. Ωραία, την έγραψα. Τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Εγώ έγραψα στο δήμο κι ο δήμος έγραψε εμένα. Όσο για το πεζοδρόμιο, αν γίνει εντελώς απαράδεκτο, θα δημοπρατηθεί ξανά και θα ξαναφτιαχτεί από κάποιον άλλο (ή και τον ίδιο) εργολάβο, με την ίδια επιμέλεια και προσοχή στους κανόνες, τα ίδια άριστα αποτελέσματα. Τα έξοδα θα καταβληθούν από τους δημότες.

Κατάλαβα τελικά πως οι προτάσεις μου είναι όχι μόνο κοινότοπες αλλά και άχρηστες. Κοινότοπες γιατί όσα έχω να πω, τα έχει πει ο νόμος, πολύ καλύτερα από εμένα και γιατί τα έχουν επαναλάβει πεζοί και οργανώσεις πεζών πολλές φορές, εδώ και χρόνια. Άχρηστες γιατί, αφού οι υπεύθυνοι δεν ακούν το νόμο, τις επιταγές του κράτους και της πολιτείας, πώς είναι δυνατό ν' ακούσουν εμένα; Αφού δεν ακούν πολυάνθρωπες ομάδες, πώς είναι δυνατό ν' ακούσουν έναν οποιονδήποτε μοναχικό πολίτη;

Με λίγα λόγια, αν περιοριστούμε απλά να διατυπώσουμε τα 'θέλω' και τα 'πρέπει' μας, δε θα γίνει τίποτα. Ό,τι κι αν κάνουμε θ' αποτύχει. Το πιο βαθύ, το πιο βασικό πρόβλημα είναι η κώφωση που επικρατεί στην κορυφή, που έχει συνηθίσει ν' αποφασίζει ερήμην των πολιτών. Όμως μαζί μ' αυτή την κώφωση συμβαδίζει συνένοχα και η δική μας σιγή, που δε μάθαμε ποτέ να είμαστε πολίτες αλλά αρκούμαστε να ζούμε ως υπήκοοι. Που όταν όλοι ασυδοτούν, παρανομούν και καταστρέφουν τον τόπο που ζούμε, σκύβουμε το κεφάλι και πασχίζουμε να τη βολέψουμε.

Και να, που, ξεκινώντας από το πεζοδρόμιο, φτάνω στον πυρήνα της κακοδαιμονίας που βασανίζει αυτή τη χώρα. Ξεκινώντας με λίγες αυτονόητες προτάσεις διαπιστώνω ότι πρέπει να αλλάξω και εγώ και οι γείτονες και όλοι γύρω μου, αλλιώς, ποτέ δε θα δω τα παιδιά μου να βαδίζουν ασφαλή στο πεζοδρόμιο. Αν δε μάθουμε να υποχρεώνουμε τις κυβερνήσεις να μας ακούν και να μας σέβονται, ο τόπος που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας δε θα είναι η υπέροχη πατρίδα για την οποία θα μάθουν στο σχολείο, αλλά ένας καταραμένος τόπος, του οποίου οι δυστυχείς κάτοικοι, αποθηριωμένοι, θα κατατρώγουν ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν.

Δεν είναι αυτός ο τόπος που θέλω να ζήσουν τα παιδιά μας. Εσείς;

.

Χωρίς εξαιρέσεις

Δεν ξέρω πού και πότε τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία που έφτασε στα χέρια μου. Δεν έχω ιδέα αν είναι φυσική ή στημένη, ούτε σε ποιόν χρωστώ πνευματικά δικαιώματα που την αναδημοσιεύω (παρακαλώ, ας επικοινωνήσει μαζί μου).

Η σκηνή μοιάζει με φάρσα: Κάποιος (μάλλον ο οδηγός του γραφείου κηδειών) είχε αφήσει το όχημά του (τη νεκροφόρα) μπροστά στην εκκλησία, αλλά σε σημείο που απαγορεύεται το παρκάρισμα. Την ώρα που η νεκρική πομπή βγαίνει από την εκκλησία, βλέπουν το γερανό να σηκώνει την παράνομα παρκαρισμένη νεκροφόρα.

Την κοιτάζω και κουνώ το κεφάλι αγανακτισμένη: Μα καλά, δε μπορούσαν να τους αφήσουν να πάρουν το φέρετρο και να φύγουν; Τόσο δύσκολο ήταν να περιμένουν δυο λεπτά; Κάπου όμως μέσα μου ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι έτσι: Υπάρχουν χώρες που ο νόμος εφαρμόζεται, οι δρόμοι δεν είναι κλεισμένοι από παρκαρισμένα και το τρόλεϊ χωρά να περάσει. Για να γίνει αυτό, δεν πρέπει να υπάρχουν εξαιρέσεις: παρκάρετε παράνομα με δική σας ευθύνη.

Αυτή η εφαρμογή του νόμου χωρίς εξαιρέσεις είναι το πιο απαραίτητο να γίνει στην Ελλάδα της ασυδοσίας. Είναι επίσης κάτι που η νοοτροπία του μέσου έλληνα δύσκολα αποδέχεται. Έχουμε συνηθίσει στην κακώς εννοούμενη επιείκια, στην ανοχή των άλλων που μας επιτρέπει να ωφεληθούμε σε βάρος τους, όπως κι εκείνοι άλλωστε. Καθημερινά διαπράττουμε μικρές παρανομίες - μια μικρή φοροδιαφυγή, παράνομο παρκάρισμα, παραβίαση του ορίου ταχύτητας. Μας ξαφνιάζει πραγματικά όταν μας επιπλήττουν γι αυτές και αγανακτούμε όταν μας καλούν να πληρώσουμε. Μα γιατί; Τόσοι και τόσοι δεν κάνουν το ίδιο;

Το σύστημα επιβάλλει απαγορεύσεις που δεν είναι δυνατό να τηρηθούν και επιταγές που είναι φτιαγμένες για να παραβιάζονται. (Δύο απλά παραδείγματα είναι η απαγόρευση παρκαρίσματος χωρίς να υπάρχουν θέσεις στάθμευσης, και τα παράλογα όρια ταχυτήτων σε μεγάλους δρόμους.) Έπειτα, χαλαρώνει την αστυνόμευση και σαμποτάρει το σύστημα απονομής δικαιοσύνης.

Έτσι γινόμαστε παραβάτες και γλιτώνουμε. Έπειτα από λίγο συνηθίζουμε την παραβατική συμπεριφορά ως κάτι φυσιολογικό. Μια επίπληξη ή μια κλήση είναι κάτι τόσο σπάνιο και αναπάντεχο που μας ξαφνιάζει. Θυμώνουμε, απορούμε, καταριόμαστε την κακή μας τύχη, δικαιολογούμαστε, παρακαλούμε, προσπαθούμε να αποφύγουμε την κλήση με κάθε μέσο. Για λίγο καιρό συμμορφωνόμαστε, έπειτα όμως γυρίζουμε στις παλιές μας συνήθειες, πολύ περισσότερο μάλιστα αφού όλοι γύρω μας κάνουν το ίδιο.

Δυό ιδιάζουσες συνέπειες αυτής της κατάστασης αφορούν τη νοοτροπία που αναπτύσσουν όσοι ζούν σ' αυτό το περιβάλλον συνεχούς παραβατικότητας και σπάνιας, αμελητέας τιμωρίας:

• Από τη μια  αποθρασύνονται σταδιακά και, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους, προχωρούν σε ολοένα και μεγαλύτερες παραβάσεις: σήμερα πέντε λεπτά διπλοπαρκάρισμα με αλάρμ, αύριο ολόκληρο οχτάωρο, χωρίς αλάρμ - σήμερα οι δύο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο, αύριο και οι τέσσερις, σήμερα κατάχρηση λίγων ευρώ, αύριο υπεξαίρεση χιλιάδων.
• Από την άλλη, η ιδιότητα του παραβάτη υποθάλπτει ανοχή και αδιαφορία προς άλλους παραβάτες, με τη λογική του ότι ανεχόμαστε τις παραβάσεις των άλλων περιμένοντας ότι θ' ανεχτούν κι εκείνοι τις δικές μας. Ή απλούστερα, αλλοτριωνόμαστε σε τέτοιο βαθμό που θεωρούμε φυσικότατο να παρανομούν όλοι, χωρίς εξαίρεση.

Αυτό το τελευταίο, μήπως σας θυμίζει κάτι; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ανθρώπους ν' αναφωνούν "Όλοι τα παίρνουν" σηκώνοντας τους ώμους στωικά, απρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε για ν' αλλάξει η κατάσταση, όσο κι αν τη θεωρούν απαράδεκτη; Δεν αμφιβάλλω ότι ένα μέρος αυτής της στωικότητας οφείλεται στην αναποτελεσματικότητα της ελληνικής δικαιοσύνης. Από την άλλη όμως δε μπορώ να μη σκέφτομαι ότι το σαράκι διαποτίζει σιγά-σιγά την κοινωνία τόσο, που να είναι απρόθυμη να κολάσει συμπεριφορές ολοφάνερα βλαβερές για όλους, γιατί πλέον τα μέλη της πιστεύουν σοβαρά ότι η καταπάτηση του νόμου, η διαφθορά και η ασυδοσία αποτελούν μέρος της φυσικής κατάστασης των πραγμάτων.

Για άλλη μια φορά, το πεζοδρόμιο διδάσκει. Τα όσα συμβαίνουν πάνω και γύρω του, δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της κοινωνίας που το χρησιμοποιεί.

.

Ο πόλεμος της ασφάλτου

Ο πόλεμος πεζών-οδηγών συνεχίζεται.
Ανθολογώ από πρόσφατα πολεμικά ανακοινωθέντα:

Πεζοί τραυματίστηκαν από αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή (http://www.inews.gr/2/pezoi-travmatistikan-apo-aftokinito-sto-pezodromio-tis-tsimiski.htm)

Αυτοκίνητο παρέσυρε πεζό στην Αθηνών - Τριπόλεως (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=10399016)

Τροχονόμος παρέσυρε και τραυμάτισε πεζό με το αυτοκίνητό της (http://tvxs.gr/node/12669/members/posts)

Πεζός παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στη Συγγρού (http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_709.html)

Και μερικά παλιότερα, που όμως δεν ξεχνιούνται εύκολα:

Δεκαπεντάχρονος παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στην Κηφισίας (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/12/2009_1290611)

Φορτηγό παρέσυρε γιαγιά και εγγονή (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=252028&ct=1&dt=24/01/2009)

Αρχαιολόγος παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα σε πεζόδρομο (http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,id=29948544)

Λεωφορείο παρέσυρε βρέφος 5,5 μηνών (http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathbreak_1_06/04/2010_331693)

Κρίση και πεζοδρόμια

Άκουσα πως αυτή δεν είναι μια καλή στιγμή για να φωνάζει η Μαμά στο Δρόμο. Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εμείς θα μιλάμε για πεζοδρόμια και διαβάσεις;

Σωστά, ο κόσμος μας καίγεται. Μήπως όμως λόγω της κρίσης θα σταματήσουν τα δυστυχήματα; Θα σταματήσουμε να κινδυνεύουμε σε κάθε βήμα; Μήπως θα πρέπει να καλωσορίζουμε την κρίση γιατί, λόγω φτώχειας, θα πάψουν όλοι να χρησιμοποιούν τ' αυτοκίνητά τους και οι δρόμοι θ' αποσυμφορηθούν;

Δεν το πιστεύω. Το αυτοκίνητο μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και δεν το βλέπω να φεύγει στο άμεσο μέλλον. Ίσως μειωθούν οι αγορές νέων αυτοκινήτων και ίσως τα δρομολόγια με αυτοκίνητο περιοριστούν. Πολλοί οδηγοί θα στραφούν στα δίκυκλα, που είναι πιο οικονομικά.

Το αποτέλεσμα θα είναι λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους. Όσα δεν κυκλοφορούν θα συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια, ενώ όσα κινούνται θα αναπτύσσουν μεγαλύτερες ταχύτητες, αφού οι δρόμοι θα είναι πιο άδειοι. Τα μηχανάκια που ήδη κλέβουν τους χώρους των πεζών θα γίνουν ακόμη περισσότερα, και τα πεζοδρόμια θα γεμίσουν απ' αυτά. Οι πεζοί θα αυξηθούν, αλλά θα κινδυνεύουν περισσότερο.

Αυτός είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσουμε την προσπάθεια, αλλά δεν είναι ο μόνος.

Όταν ξεκίνησα αυτή την ιστορία με το μπλογκ, δεν έβλεπα πέρα από το ίδιο το πεζοδρόμιο. Εκεί έπρεπε να είναι τα παιδιά μου, όχι σε απόσταση δέκα εκατοστών από διερχόμενα αμάξια και λεωφορεία. Γράφοντας όμως, σιγά-σιγά, ψηλαφώντας τα αίτια και το τι πρέπει να γίνει, διαπίστωσα ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα, κάτι σαν ένα μικρό βολαράκι στη μασχάλη. Ασήμαντο κι αμελητέο επιφανειακά, αλλά αποκαλύπτει έναν καρκίνο που καταρώει το σώμα.

Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι δε βλέπουμε την κατάσταση των πεζοδρομίων ως πληγή, τουλάχιστον ως τη στιγμή που θα χάσουμε την ευκινησία μας. Δεν είναι τυχαίο που όσοι τη βλέπουν, σηκώνουν τους ώμους και προσπερνούν. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει και διαιωνίζεται. Τα πεζοδρόμια κατασκευάστηκαν χωρίς καμία μέριμνα για τους πολίτες που τα χρησιμοποιούν, ανακατασκευάζονται με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς μελέτη ούτε επίβλεψη, καταλαμβάνονται από ανθρώπους που αδιαφορούν για τις ανάγκες των συμπολιτών τους, παραμελούνται από αρχές που εξυπηρετούνται από την κατάσταση, αστυνομεύονται από όργανα που δεν επιβάλλουν το νόμο.

Για να διορθωθεί η κατάσταση δεν αρκεί μια κατασκευαστική παρέμβαση από κάποιο δήμο. Δεν αρκεί μια αυστηρότερη αστυνόμευση. Δεν αρκεί η ψήφιση νόμων που να κατοχυρώνουν τους πεζούς. Απαιτούνται όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ακόμη. Για παράδειγμα, είναι απαραίτητη μια ριζική αναδιάρθρωση της δικαιοσύνης, ώστε η προσφυγή του αδικούμενου να δικαιώνεται γρήγορα, χωρίς δικό του κόστος, ενώ ο παραβάτης να κολάζεται παραδειγματικά. Είναι αναγκαία μια γενικότερη εξυγίανση του πολιτικού βίου, ξεκινώντας από το τοπικό επίπεδο, έτσι ώστε οι ανάγκες των πολιτών να γίνονται σεβαστές, και οι επιλογές των ψηφοφόρων να εφαρμόζονται. Χρειάζεται τέλος η αφύπνιση και συμμετοχή των ίδιων των πολιτών, χωρίς την οποία δε θα πετύχουν ποτέ όλα τα παραπάνω. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι αν δεν υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι τα δικαιώματά μας δε θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς. Είναι καιρός να πιστέψουμε ότι έχουμε τη δύναμη να παρέμβουμε και να αλλάξουμε πράγματα προς όφελός μας, αρκεί να πάψουμε να σηκώνουμε τους ώμους στωικά.

Με λίγα λόγια, η βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας για τους πεζούς σ' αυτή τη χώρα, άπτεται όλων των καυτών ζητημάτων που απασχολούν όλους μας σήμερα, συνδέεται με όλα τα κακά που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.

Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε σ' αυτή τη συγκυρία είναι να πιστέψουμε όσους μας λένε ότι είναι η ώρα να ξεχάσουμε κάθε διεκδίκηση και να ασχοληθούμε με τη σωτηρία του πολύτιμου εαυτούλη μας.

Όχι. Για να ξεπεράσει αυτή η χώρα την κρίση, έχει ανάγκη από βαθύτατες, ριζικές αλλαγές, σε κάθε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τομέα. Μπορούμε κάλλιστα ν' αρχίσουμε από το πεζοδρόμιο.

.

Η δικαιοσύνη του πεζού

Σχολιάζοντας παλιότερή μου ανάρτηση, φίλος αναγνώστης απογοητεύεται με τη στάση ταλαιπωρούμενων πεζών και αναπήρων που δεν προσφεύγουν στη δικαιοσύνη. Αφού πέρασα κι εγώ από αυτό το στάδιο (αν έχεις δίκιο, θα το βρεις) σήμερα ομολογώ με λύπη μου ότι δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στα ένδικα μέσα.

Έχει συμβεί πολλάκις πεζός να καλέσει την αστυνομία, ή ακόμη να χρειαστεί να παρέμβει η αστυνομία σε θερμό επεισόδιο μεταξύ πεζού και οδηγού, και σε όλες τις περιπτώσεις που έτυχε ν' ακούσω, οι αστυνομικοί πήραν το μέρος του οδηγού, που είχε παρκάρει παράνομα! Άλλες φορές προτρέπουν τον αδικημένο πεζό να δώσει τόπο στην οργή, και να παραβλέψει την κατάσταση. Σε καμία περίπτωση δεν έχω δει αστυνομικό να κόβει επιτόπου κλήση στον παραβάτη, ή έστω να του κάνει επίπληξη και να τον υποχρεώνει να μετακινήσει το όχημα.

Οι αστυνομικοί είναι πολίτες της χώρας αυτής και είναι απόλυτα φυσικό να μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις και νοοτροπίες με τους συμπολίτες τους, που θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την παροχή ειδικών προνομίων στα αυτοκίνητα. Η δουλειά τους όμως είναι η εφαρμογή του νόμου και είναι παρωδία της αποστολής τους να εμφανίζονται ως υπερασπιστές του παραβάτη.

Δεν περιμένω βέβαια η σύντομη θητεία τους στη σχολή της αστυνομίας να τους έχει κάνει ειδικούς στην ελληνική νομολογία. Θα περίμενα όμως κάθε αστυνομικός να λαμβάνει ειδική ενημέρωση για τον τομέα ευθύνης του, ακόμα κι αν είναι κάτι απλό, όπως ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση άγνοιας ή παρερμηνείας του νόμου. Θα περίμενα επίσης να υπάρχει άνωθεν πίεση ώστε ο κάθε αστυνομικός να υποχρεώνεται να εφαρμόζει το νόμο όταν καλείται. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

Όταν και αν οι αστυνομικοί προσέλθουν στη σκηνή, δεν εμφανίζονται ως όργανα του νόμου, αλλά ως αυτόνομοι κριτές υπεράνω του νόμου. Η προσωπική τους κρίση και άποψη είναι αυτή που θα αποφασίσει πώς θα χειριστούν το θέμα. Πολλές, μα πάρα πολλές φορές, αποθαρρύνουν ενεργά τον αδικημένο από το να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Μολονότι ακόμη αγανακτώ όταν συναντώ τέτοια συμπεριφορά, σήμερα ομολογώ ότι οι άνθρωποι έχουν κάποιο δίκιο. Βλέπετε, έχουν γνωρίσει καλά τη δικαιοσύνη από κοντά, και ξέρουν τι θ' αντιμετωπίσει ο αφελής που θα προσφύγει στη δικαιοσύνη. Οι  πιθανότητές του να δικαιωθεί; Ελάχιστες. Η ταλαιπωρία και τα έξοδα; Αναλογικά τεράστια και δυσβάσταχτα.

Θέλετε ένα παράδειγμα; Μπορεί να μην έχει να κάνει με παρκαρισμένο αυτοκίνητο, αλλά είναι ενδεικτικό:

Φίλος σε επαγγελματικό ταξίδι επέστρεφε βράδυ στο ξενοδοχείο επαρχιακής πόλης με συνεργάτες του. Ξαφνικά, υποχωρεί μια πρόχειρα τοποθετημένη πλάκα στο πεζοδρομιο και πέφτει μέσα σε ανοιχτό φρεάτιο, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί αρκετά σοβαρά στο πόδι.

Ακολούθησε κέντρο υγείας, ράμματα, γύψος, φυσικοθεραπεία και μακρόχρονη αποκατάσταση. Ολοκλήρωσε με πολλή δυσκολία το συγκεκριμένο επαγγελματικό ταξίδι και αναγκάστηκε να ακυρώσει πολλές δουλειές, λόγω του τραυματισμού του, χάνοντας φυσικά αρκετά έσοδα.

Όπως είναι φυσικό, προσέφυγε στη δικαιοσύνη και διεκδίκησε αποζημίωση από το δήμο για την κακοτεχνία στο πεζοδρόμιο που οδήγησε σε σωματικές βλάβες και οικονομική ζημία. Έπειτα από πολλές αναβολές, κι αφού είχε ξοδέψει αρκετά σε παραστάσεις δικηγόρων και άσκοπες μεταβάσεις στο δικαστήριο της πόλης, βρέθηκε επιτέλους μπροστά στο δικαστή. Εκείνος, αφού τον κοίταξε προσεκτικά από πάνω ως κάτω, αποφάνθηκε "Ε, δε βλέπω να έχετε πάθει κάτι σοβαρό," και απέρριψε την προσφυγή του.

Επιστρέφοντας από το δικαστήριο, ο φίλος μου έβγαζε καπνούς από τα αυτιά, αλλά έπειτα από λίγες μέρες, αφού ηρέμησε, αποφάσισε να μην προχωρήσει το θέμα, γιατί όπως είπε ο ίδιος "Δεν αξίζει τον κόπο."

Όλοι όσοι έχουν εμπλακεί με οποιοδήποτε τρόπο στα γρανάζια της ελληνικής δικαιοσύνης έχουν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Η χρονοβόρα και πολυέξοδη ελληνική δικαιοσύνη δε μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή των νόμων που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει, δε μπορεί να διασφαλίσει την προστασία των πολιτών της από κάθε είδους παραβάτες. Ο νόμος απαγορεύει την αυτοδικία, αλλά η δικαιοσύνη δεν τιμωρεί όσους καταπατούν τα δικαιώματα των συμπολιτών τους, ή, όταν τιμωρεί, η τιμωρία είναι αναιμική και ανίκανη ν' αποτρέψει μελλοντικές παραβάσεις.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο αδικημένος έχει δύο επιλογές: ή θα αναλώνεται σε ανήμπορη οργή και δίχως νόημα προσφυγές, ή θα παραμερίσει την αγανάκτησή του στωικά, για να διαφυλάξει την ψυχική του ηρεμία.

Mπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η αντίδραση δεν πρέπει να είναι ατομική, αλλά ομαδική. Μία-μία προσφυγή δεν πρόκειται να επιφέρει καμία αλλαγή, εφόσον δε ζούμε σε μια χώρα όπως η Αμερική, όπου οι αποφάσεις της δικαιοσύνης επιβάλλουν πολιτική. Επιστολές, διαμαρτυρίες και καταγγελίες είναι εξίσου αναποτελεσματικές, εάν δεν υποστηρίζονται από μια μεγάλη ομάδα ψηφοφόρων. Εδώ, η μόνη μας λύση είναι να μαζευτούμε αρκετοί, ώστε να πείσουμε τις αρχές πως αντιπροσωπεύουμε ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων. Μόνο εάν νιώσουν πως κινδυνεύουν να χάσουν ένα σημαντικό μερίδιο του εκλογικού σώματος, οι δημοτικοί και εθνικοί μας αντιπρόσωποι θα κινηθούν για να αλλάξουν την κατάσταση, να προστατεύσουν τα δικαιώματά μας. Ακόμη και τότε, θα πρέπει να πιέσουμε για να εφαρμοστούν οι εξαγγελίες, οι διακηρύξεις και οι τυχόν νόμοι και διατάξεις.

Έχουμε πολλή δουλειά....

.

Μάρσιπος εναντίον Καροτσιού: 2-0

Καρότσι, αυτό το θαύμα.
Τι υπέροχη επινόηση: κουβαλά το μωρό, χωρίς η μαμά να κουράζεται.
Κουβαλά ακόμη την τσάντα με τα πράγματα του μωρού, τα παιχνίδια για το πάρκο, τα ψώνια της μαμάς, και τόσα άλλα, ενώ η μαμά ξεκούραστη, ξεφόρτωτη, πάει παντού.
Τέλεια;
Όχι και τόσο.
Στην ελληνική πραγματικότητα το καρότσι δεν πάει παντού.
Σταματά κάθε λίγο και λιγάκι, στρίβει, κατεβαίνει στο δρόμο και ξανανεβαίνει.
Η μαμά δεν είναι ξεκούραστη, αλλά ξέπνοη και καταϊδρωμένη από τις μανούβρες.
Τα ψώνια που χωράνε μια χαρά στο καλάθι, δεν είναι εξυπηρέτηση - είναι άλλο ένα βάρος που πρέπει να σηκώσει για να περάσει λακκούβες, σκαλιά και πεζοδρόμια.
Ακόμη και τα καινούρια, σούπερ καρότσια για εκδρομές, μ' εκείνες τις τεράστιες ρόδες που λες "Α, αυτό θα πηγαίνει παντού" πώς να χωρέσουν ανάμεσα στα εμπόδια; Πώς να περάσουν ανάμεσα στα παρκαρισμένα;
Έχω δύο παιδιά, με συνολικό βάρος γύρω στα 30 κιλά - είμαι αναγκασμένη να χρησιμοποιώ καρότσι και ξέρω καλά τι μεγάλο βάσανο είναι.
Η συμβουλή μου είναι να το αποφύγετε όσο γίνεται.
Πάρτε το μωρό στο μάρσιπο και δρόμο.
Ναι, οι δρόμοι δεν είναι τέλειοι και χρειάζεται προσοχή, αλλά πιστέψτε με, είναι απείρως ευκολότερο από οποιοδήποτε καρότσι.
Ρίξτε μια ματιά στο άρθρο μιας ειδικού που ξέρει τι λέει:
http://asterakislings.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
Όσο για τα ψώνια, πείτε στο σούπερ-μάρκετ να σας τα φέρει σπίτι. Τα μεγάλα ήδη προσφέρουν την εξυπηρέτηση. Στα μικρότερα, της γειτονιάς, οι υπάλληλοι θα σας εξυπηρετήσουν γιατί σας γνωρίζουν και γιατί κανείς δε μπορεί ν' αρνηθεί εξυπηρέτηση σε μαμά με μωρό. Εσείς στο μεταξύ θα κρατάτε στην αγκαλιά σας την πιο μεγάλη σας αγάπη. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;

Κήποι

Τορόντο: μια πόλη σκεπασμένη από το χιόνι, πολύ μακριά από εδώ.
Τι σχέση έχει με την Αθήνα; Γιατί την αναφέρω εδώ;
Γιατί ανακάλυψα αυτό το βιντεάκι με κάτι κήπους που εδώ ούτε να τους ονειρευτούμε.

Γιατί εμείς δεν έχουμε χώρο ν' ανασάνουν τα παιδιά μας;
Γιατί στο εύκρατο κλίμα μας, αντί ν' ανθίζουν κήποι και λουλούδια, ευδοκιμεί μόνο το τσιμέντο και τα σκουπίδα;
Πώς διαμορφώνεται η αισθητική των παιδιών μας και η αντίληψή τους για τον κόσμο, όταν το μόνο σκηνικό γύρω τους είναι τσιμέντα, ακάλυπτοι και άσφαλτος;
.