Ήρθε κι άλλη μια 25η Μαρτίου. Για άλλη μια φορά θα
απαγγείλουμε ποιήματα και θα παρελάσουμε, νιώθοντας περήφανοι για τους
προγόνους μας που αγωνίστηκαν για να ζούμε ελεύθεροι και περήφανοι κι όχι
υπόδουλοι χωρίς δικαιώματα.
Κι έπειτα, μετά την παρέλαση, θα γυρίσουμε ως εκεί που
έχουμε αφήσει τ’ αμάξι περπατώντας στο δρόμο, γιατί στο πεζοδρόμιο φυσικά μπορεί
να χωρέσει μόνο γάτα. Ώσπου να φτάσουμε στο αυτοκίνητο θα είμαστε μέσα στο
άγχος, εγώ σπρώχνοντας το ένα παιδί μπροστά μου, ενώ ο σύζυγος σπρώχνει το
άλλο, γιατί δε μπορούμε φυσικά να περπατάμε δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι, τόσο στενοί
είναι οι δρόμοι. Δίπλα μας θα περνούν ξυστά τ’ αυτοκίνητα κορνάροντας
αγανακτισμένα γιατί τολμούμε να κινούμαστε στο χώρο που δικαιωματικά τους
ανήκει.
