 |
| Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. |
 |
| Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. |
Πάντως το νόημα και των δύο άρθρων, απ' όσο καταλάβαμε είναι περίπου ότι:
- Οι οδηγοί που παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και διαβάσεις είναι αθώοι άνθρωποι.
- Δε φταίνε αυτοί, αλλά οι πόλεις μας που είναι τόσο κακοφτιαγμένες.
- Δεν έχουν καμία πρόθεση να εμποδίσουν κανέναν - πρόκειται απλά για μια "μετακύλιση του προβλήματος".
- Δεν είναι και κανένα σπουδαίο ζήτημα γι αυτό ας μην κάνουμε ντόρο.
- Όσοι διαμαρτύρονται δεν ξέρουν σε τι δύσκολους καιρούς ζούμε.
- Αντί να διαμαρτύρονται για φόρους και μνημόνια ξεσπούν το άχτι τους στους φουκαράδες τους οδηγούς.
- Στην πραγματικότητα κάνουν λάθος. "Νομίζουν" ότι έχουν δίκιο, αλλά το παρκάρισμα στα πεζοδρόμια είναι παράνομο "κατά τη γνώμη τους".
- Όταν κολλούν αυτοκόλλητα και σηκώνουν υαλοκαθαριστήρες διαπράττουν βία και φθορά ξένης περιουσίας.
- Καλά θα κάνουν να κάτσουν στ' αυγά τους.
- Οι πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν - μόνο η αστυνομία έχει δικαίωμα να κάνει παρατήρηση.
- Γι αυτό, αν έχουν πια τόσο άχτι με τους φουκαράδες τους οδηγούς, ας καλέσουν την τροχαία.
- Και τέλος πάντων, μην τολμήσετε και ξαναπειράξετε τ' αμάξι μου, μ' ακούτε;
Για το πόσο κινδυνεύει ο διαβάτης (τον οποίο ο οδηγός μας βγάζει στο δρόμο) που περπατά χωρίς κράνος ή αερόσακκο, ούτε λέξη.
Για τη βία του αυτοκόλλητου και του σηκωμένου υαλοκαθαριστήρα πνέει τα μένεα, αλλά για τη βία του αυτοκινήτου που κλείνει το δρόμο στον ανάπηρο, τον ηλικιωμένο και το γονιό με το καρότσι δεν έχει να πει τίποτα.
Τέλος, δεν παραλείπει να τονίσει πως όσοι διαμαρτύρονται για το παράνομο παρκάρισμα είναι ακραία και εξτρεμιστικά στοιχεία που έχουν ξεφύγει εντελώς, όπως εκείνοι οι ακραίοι χορτοφάγοι που έβαλαν φωτιά σε κρεωπωλείο για να εμποδίσουν την κρεοφαγία.
Μάλιστα, μας προειδοποιεί ότι λόγω της ακραίας συμπεριφοράς τους, δε θ' αργήσουμε να έχουμε και θύματα (αλήθεια; λέτε να πνιγεί κάποιος από αυτοκόλλητο;)
Τέλος πάντων, επειδή δεν είναι μόνο οι οδηγοί που νιώθουν "ιερή αγανάκτηση" αλλά και οι "Μαμάδες στο Δρόμο", στείλαμε το παρακάτω γραμματάκι στον υπεύθυνο σύνταξης του εντύπου:
Αξιότιμε κύριε / Αξιότιμη κυρία,
Διαβάσαμε πρόσφατα δύο άρθρα σας («Ακτιβιστές», 4/12/2017 και «Οι δικαστές Ντρεντ των καστρινών δρόμων», 29/11/2017) στα οποία ο αρθρογράφος επιτίθεται δριμύτατα ενάντια σε όσους αγανακτούν με το παράνομο παρκάρισμα, το οποίο αναγκάζει όλους μας, αλλά πιο πολύ τα εμποδιζόμενα άτομα να κινδυνεύουν περπατώντας στο δρόμο.
Το άρθρο προκάλεσε την αγανάκτησή μας, γιατί με αντιδεοντολογικά τεχνάσματα (αβάσιμες συγκρίσεις, αναλήθειες, αστήρικτες εικασίες κτλ.) προσπαθεί να παρασύρει τους αναγνώστες σε εύκολη καταδίκη των ατόμων που αντιδρούν στην παράνομη και αντικοινωνική στάθμευση, ενώ δεν παρουσιάζει καθόλου την αντίθετη πλευρά.
Για παράδειγμα, ισχυρίζεται πως οι αντιδρώντες ασκούν βία κολλώντας ένα αυτοκόλλητο, ενώ δε γίνεται καμία μνεία στη βία που ασκούν όσοι ιδιοποιούνται το δημόσιο χώρο, θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των συμπολιτών τους.
Αντί να στηλιτεύει το διαρκές έγκλημα της παράνομης ιδιοποίησης του χώρου που μας ανήκει, αλλά και το κράτος που αδυνατεί να το ελέγξει, ο συντάκτης κάνει τα πάντα για να δικαιολογήσει την παρανομία, ενώ καταφέρεται με εμπάθεια ενάντια σε όσους προσπαθούν απεγνωσμένα να αμυνθούν απέναντί της.
Τέλος, συμφύροντας όλους όσοι αγανακτούμε με την παράνομη στάθμευση στην ίδια κατηγορία με εξτρεμιστές (όπως οι πρόσφατοι εμπρηστές κρεοπωλείου), ο αρθρογράφος είτε παραποιεί εσκεμμένα την πραγματικότητα, είτε πραγματικά αδυνατεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ νόμιμης διαμαρτυρίας και βίας.
Ζητούμε την άμεση ανασκευή του άρθρου σας και μια δημόσια συγνώμη από τον οργανισμό σας.
Επίσης, θα μας έδινε μεγάλη ικανοποίηση μια επανόρθωση σε μορφή αφιερώματος για το πραγματικό πρόβλημα, που φυσικά δεν είναι οι σηκωμένοι υαλοκαθαριστήρες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι μόλις βάλουμε τα κλειδιά στην τσέπη είμαστε υπό διωγμό, ιδιαίτερα όσοι έχουν κινητικά προβλήματα, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Και αποτελεί ανείπωτη τραγωδία το ότι συνάνθρωποί μας τραυματίζονται καθημερινά (ή πεθαίνουν) όταν ορισμένοι τους κλείνουν το πεζοδρόμιο για να μην παρκάρουν λίγο παραπέρα.
Με τιμή κτλ.
Παρακαλούμε, να συμμετέχετε κι εσείς στη δράση, στέλνοντας το δικό σας μήνυμα στο AthleticRadio (info@athleticradio.gr).
Για να έχουμε οδική ασφάλεια πρέπει να αλλάξουμε οδική συμπεριφορά. Η οδική συμπεριφορά όμως (και η νοοτροπία που την προκαλεί) δε θ' αλλάξουν όσο υποθάλπτονται από τη σιωπή, που είναι μια έμμεση μορφή αποδοχής.
Δείξτε τους ανοιχτά την αποδοκιμασία σας, κάντε τους να ακούσουν την απόρριψή σας και θα ντραπούν να το ξανακάνουν. Σιγά-σιγά θα καταλάβουν ότι το δίκιο δεν είναι με το μέρος τους.
Η κοινωνική αποδοκιμασία είναι πιο ισχυρή από οποιαδήποτε τιμωρία. Θυμηθείτε το "Παράδοξο της πιτζάμας".
Κι επειδή τα ΜΜΕ λειτουργούν με αυτόματο πιλότο, αναπαράγοντας τις νοοτροπίες που επικρατούν κάθε εποχή, αυτό τον καιρό παίζουν το χαβά των οδηγών. Είναι όμως στο χέρι μας να τους δείξουμε ότι η πλειοψηφία έχει άλλη άποψη.
Αντιδράστε, μιλήστε, μη σκύβετε το κεφάλι. Για να έρθει η αλλαγή που θέλουμε πρέπει να τη φέρουμε εμείς.
___________________________________
Ενημέρωση: Ο κ. Αλεξάκης απάντησε, με ένα ακόμη άρθρο στο οποίο επαναλαμβάνει λίγο-πολύ ό,τι είπε και στα προηγούμενα. Το μόνο νέο που προσέθεσε ήταν φωτογραφίες από περιστατικά κακώς εννοούμενου ακτιβισμού, τα οποία, παρόλο που κατανοούμε, αποδοκιμάζουμε. Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ότι κάθε παρέμβαση πρέπει να έχει ως σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του οδηγού, πράγματα τα οποία δεν επιτυγχάνονται με την οργή.
Διάβασα με αρκετή καθυστέρηση τα δύο άρθρα του Σπ. Αλεξάκη εναντίον όσων υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πεζών, και έμεινα άναυδος:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Είναι δυνατόν να γράφουμε ότι, αυτός που κλείνει με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή του το πεζοδρόμιο ή τη ράμπα των πεζών, απλά "κάνει μια μετακύληση του προβλήματος"; Μπορούν δηλαδή όσοι τους έκλεψαν το πορτοφόλι να κλέψουν κι αυτοί το πορτοφόλι κάποιου άλλου, ή όσοι χάσουν το σπίτι τους σε πλειστηριασμό (που εύχομαι να μη συμβεί ποτέ) να διώχνουν κι αυτοί κάποιον γείτονα από το δικό του σπίτι;
- Όταν ο ίδιος οδηγεί και κάποιος άλλος του κλείνει το δρόμο ή κινδυνεύει να τον τρακάρει, περιμένει να απευθυνθεί στην τροχαία ή κορνάρει και διαμαρτύρεται επί τόπου; Τι τον κάνει να πιστεύει ότι οι πεζοί έχουν λιγότερα δικαιώματα να διαμαρτύρονται και να υπερασπίζουν την ακεραιότητά τους και το χώρο τους;
- Ένα αυτοκίνητο σε πεζοδρόμιο ή ράμπα, καταπατά δημόσιο χώρο που ανήκει συλλογικά (και αποκλειστικά) στους πεζούς. Φυσικά και είμαι εναντίον κάθε εκδικητικής φθοράς, αλλά από πότε το σήκωμα των υαλοκαθαριστήρων ή το κόλλημα ενός αυτοκόλλητου (που δεν εμποδίζουν σε τίποτα τη χρήση του αυτοκινήτου στη συνέχεια) παύει να είναι διαμαρτυρία και βαφτίζεται αυθαίρετα φθορά; Αν κάποιος μπει αυθαίρετα για 1-2 ώρες στην αυλή του συντάκτη σας και αφήσει εκεί κάτι δικό του, θα κατηγορηθεί μετά ο νοικοκύρης για φθορά αν δεν το αφήσει ανέγγιχτο στη θέση του;
- Προσωπικά, όταν είμαι στην Αθήνα και κατεβαίνω με το αυτοκίνητο στο μετρό της Πλακεντίας, παρκάρω πάντα μισό χιλιόμετρο μακριά (εκεί που ξέρω ότι θα βρω ελεύθερη και νόμιμη θέση) και συνεχίζω με τα πόδια. Στην ενετική πόλη του Ηρακλείου, όπου οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές, δεν ξέρουν οι οδηγοί ότι θα ταλαιπωρηθούν και θα ταλαιπωρήσουν ψάχνοντας για στάθμευση εκεί που δύσκολα θα βρουν θέση; Κι όσο για το "να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί", θα το έλεγε κανείς αυτό στην Κέρκυρα, τη Ρόδο, τη Βαρκελώνη ή τη Ρώμη;
- Το κρεοπωλείο ή το σουβλατζίδικο είναι νόμιμα, λειτουργούν σε ιδιωτικούς χώρους και τα επιλέγεις ή τα απορρίπτεις ελεύθερα, οπότε δεν υπάρχει καμιά αναλογία τους με την παράνομη στάθμευση που αποκλείει τους χώρους των πεζών. Εύστοχο παράδειγμα θα ήταν αν μιλάγαμε για ένα μαγαζί που απροκάλυπτα παραβιάζει τη νομοθεσία και διακινεί επικίνδυνα προϊόντα, με την αγορανομία να το αφήνει ανενόχλητο: θα μπορούσε κανείς να καταδικάσει μια συμβολική περικύκλωσή του από δηλητηριασμένους καταναλωτές ή μια επικόλληση προειδοποιητικών αυτοκόλλητων δίπλα στην είσοδό του;
Πρακτικά, η στάθμευση της μορφής που υπερασπίζεται ο συντάκτης σας είναι μια ακόμη μορφή καταπάτησης των συλλογικών αγαθών, αδιαφορίας για τα δικαιώματα των διπλανών μας και βίαιης επιβολής πάνω στους λιγότερο δυνατούς, όπως τα παιδιά, οι ανάπηροι ή οι γονείς με καροτσάκια μωρών. Παράλληλα είναι και μια ακόμη όψη της ανεύθυνης και επιθετικής οδήγησης, που κοστίζει κάθε χρόνο στη χώρα μας τόσες χιλιάδες θανάτους νέων και αναπηρίες, πολλαπλάσιες από ό,τι στις χώρες όπου τέτοιες συμπεριφορές αποδοκιμάζονται ανοιχτά και σχεδόν καθολικά.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα μικρά και καθημερινά. Δεν αξίζει και η δική μας χώρα κάτι καλύτερο;
Γιάννης Π., Βριλήσσια
Κάποιες σκόρπιες ιδέες που μου έρχονται είναι οι παρακάτω:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Πρώτ' απ΄ όλα η συγκεκριμένη ομάδα - οι "Μαμάδες στο δρόμο" - δεν ωθεί τον κόσμο σε πράξεις "βίας" και πάντα προτρέπει να ακολουθούνται οι προβλεπόμενες διαδικασίες, πχ να κληθεί η τροχαία κλπ. Ωστόσο, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ένα αυτοκόλλητο ή ένας ανεβασμένος υαλοκαθαριστήρας συνιστά "φθορά ξένης περιουσίας", την στιγμή που αυτός που τα υφίσταται αδιαφορεί απροκάλυπτα για κανονισμούς και νόμους. Κάθε πολίτης, αν θέλει να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά του, πρέπει να φροντίζει να τηρεί και τις υποχρεώσεις του.
- Το γεγονός ότι οι πόλεις είναι σχεδιασμένες λάθος δεν μπορεί να δικαιολογεί την ανομία. Στις ίδιες πόλεις ζούμε όλοι και ταλαιπωρούμαστε το ίδιο από τον κακό σχεδιασμό τους, ωστόσο δεν επιλέγουμε όλοι να παρανομήσουμε και μάλιστα εις βάρος των συμπολιτών μας και θέτοντας σε κίνδυνό σε πλείστες περιπτώσεις την ζωή τους και την δική μας. Ο αρθρογράφος προτρέπει τους ακτιβιστές να απευθυνθούν στους αρμόδιους φορείς για τα προβλήματα που στηλιτεύουν - κάτι που κάνουν ήδη στις περισσότερες περιπτώσεις - ενώ θα έπρεπε να προτρέπει τους παρανομούντες να απαιτήσουν λύσεις για τα χωροταξικά προβλήματα αντί να αναζητούν την "βολή" τους.
- Η θεσμική "τιμωρία" είναι βασική για την αποτροπή τέτοιων κακών πρακτικών και συνηθειών - όπως περιγράφει και ο ίδιος ο αρθρογράφος από την εμπειρία του στο εξωτερικό. Ωστόσο, στην χώρα μας οι παράνομες πρακτικές είναι τόσο διαδεδομένες ώστε α) οι ίδιες οι αρχές είτε αδιαφορούν είτε δεν επαρκούν αριθμητικά να τις αντιμετωπίσουν και β) έχουν μετατραπεί σε κανονικότητες και "άγραφους νόμους", τους οποίους δεν δικαιούται κανείς να αγγίζει - όπως δείχνει και το εν λόγω άρθρο γιατί "δεν υπάρχουν οι υποδομές"! Αυτό που κάνουν οι ακτιβιστές - στο κενό που αφήνουν οι θεσμοί - είναι μια μορφή "καταγγελίας" της συμπεριφοράς αυτού που παρανομεί, με σκοπό να το ξανασκεφτεί την επόμενη. Ο ακτιβισμός έχει γενικά τον χαρακτήρα της "ενόχλησης" ώστε να προκαλέσει την προσοχή και τις αντιδράσεις τόσο των θεσμών όσο και όλων των εμπλεκομένων.
Αυτά εν βρασμώ,
Έλενα