+ Μια ομάδα ανθρώπων (γυναικών και ανδρών, με παιδιά ή χωρίς) για την ασφαλή μετακίνηση όλων μας.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Πεζοδρομολογία Νο 1: Οι χρήσεις του πεζοδρομίου

Aφορμή γι αυτή την ανάρτηση ήταν αυτή η φωτογραφία, που δείχνει ένα πεζοδρόμιο στην Γρηγορίου Λαμπράκη, κεντρικότατο δρόμο του Κορυδαλλού (ευχαριστούμε τη Δέσποινα που την ανέβασε στο Facebook).















Εδώ το πεζοδρόμιο χρησιμεύει ως χώρος έκθεσης για το διπλανό κατάστημα που πουλά μηχανές.

Ας δούμε όμως ποιοι άλλοι χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια:

Μαγαζιά κάθε είδους για ν' απλώνουν τις πραμάτειες τους,


 

περίπτερα,



καφετέριες,


































ο δήμος για να βάζει τους κάδους του,
















οι εργολάβοι για ν' αφήνουν τα υλικά τους,




















και φυσικά, όλοι οι πολίτες για ν' αφήνουν τα αυτοκίνητα,













ή τα μηχανάκια τους.

















Και οι πεζοί; Σιγά τώρα μη νοιαστούμε γι αυτούς. Ας πάνε από το δρόμο:



___________________
Σημείωση: το θέμα δεν εξαντλείται εδώ. Συνεχίζεται με τα άρθρα "Η άκρη του δρόμου", "Τι είναι τελικά ένα πεζοδρόμιο" και "Απόπειρα ερμηνείας".

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Παρκαρίσματα αστυνομικών 02

Για κοιτάξτε καλά: η κλούβα είναι σταματημένη, με τις πόρτες ανοιχτές. Οι αστυνομικοί ξεκουράζονται, έτοιμοι να τρέξουν να υπερασπιστούν τους πολίτες σωστά;
Τους πολίτες που έχουν ανάγκη αυτή τη ράμπα, μπροστά στην οποία είναι αραγμένη η κλούβα, ποιός θα τους υπερασπιστεί;
Τελικά, ποιόν υπερασπίζονται οι αστυνομικοί, αν όχι τον πολίτη και το νόμο;
Κι αυτή η παραβίαση οφείλεται σε άγνοια των διατάξεων του νόμου ή σε αδιαφορία;
Εσείς τι λέτε;





Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Καλές Γιορτές!

Kαλές γιορτές σε όλους!
Υγεία, χαρά, ευτυχία κι αγάπη να βασιλεύουν στο σπιτικό σας και σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Να είστε όλοι καλά και να περάσετε αξέχαστα!

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Καρότσι για τέσσερα παιδιά!

Ναι, καλά διαβάσατε, για τέσσερα. Κι αν δε με πιστεύετε, κοιτάξτε τη φωτογραφία. Τη βρήκα εδώ: http://pocketchange.become.com/2010/07/strollers-for-bundles-of-joy.html



Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω:
Τα μπράτσα που θα χρειαστεί ο γονιός για να μετακινήσει τέσσερα παιδιά μαζί (γύρω στα 80 κιλά, πάνω-κάτω;)
Την τόλμη της εταιρείας που δημιούργησε το σχέδιο;
Την αυτόματη υπόθεση ότι αυτό το κατασκεύασμα θα έχει χώρο για να κυκλοφορήσει, να στρίψει και ράμπες για ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο;
Ή το γεγονός ότι δεν υπάρχει περίπτωση τέτοιο πράγμα να βγει στην Ελλάδα, αφού είναι άθλος να μετακινηθεί κανείς έστω και μ' ένα απλό, μονοθέσιο καροτσάκι;

Πεζόδρομοι

Τι να πει κανείς για τους πεζόδρομους που φτιάχνονται όλο υποσχέσεις για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και τελικά καταντούν υπαίθρια πάρκινγκ;
Σας παραθέτω τη μαρτυρία μιας φίλης από το Κερατσίνι:
"Ο πεζόδρομος που βλέπεις άλλοτε ήταν πολύ πιό φιλόξενος για παιδιά να παίζουν. Εκεί έπαιζα κι εγώ. Αλλά πριν μερικά χρόνια αποφάσισαν οι εργάτες του Δήμου να βάλουν ράμπα για να μπαίνουν τα φορτηγά για τα σκουπίδια. Με αποτέλεσμα πλέον να μπαίνουν όλοι οι άλλοι και να μετατραπεί ο "πεζόδρομος" σε δρόμο και πάρκινγκ!
Είχα στείλει μήνυμα ηλεκτρονικό στον Δήμο, αλλά δεν πήρα απάντηση ποτέ!"


Γιατί ο δήμος έφτιαξε ράμπες; Δεν έχουν όλοι οι κάδοι ρόδες; Στο κάτω-κάτω πώς μαζεύονταν τα σκουπίδια παλιότερα; Και γιατί οι κάδοι πρέπει να είναι στον πεζόδρομο, χώρο αναψυχής και παιχνιδιού, κι όχι στους διπλανούς δρόμους;
Γιατί ο δήμος κωφεύει στην έκκληση μιας δημότισσας; Γιατί όλοι οι δήμοι κωφεύουν όταν τους απευθύνει το λόγο ένας πολίτης; Γιατί πρέπει ένας πολίτης να καταφύγει σε καταγγελίες, μηνύσεις, κτλ, για να υποχρεώσει μια αρχή (δήμο, αστυνομία, υπουργείο) να κάνει τη δουλειά της;
Γιατί αυτοί οι οδηγοί που παρκάρουν εκεί δεν παίρνουν τη μια κλήση μετά την άλλη; Δεν κλέβουν το χώρο των συμπολιτών τους; Δεν κλέβουν το δήμο, αποφεύγοντας να πληρώσουν σε ειδικές θέσεις ή πάρκινγκ (που θα έπρεπε να έχει κάθε δήμος); Γιατί αφήνονται ατιμώρητοι;
Και, τέλος πάντων, γιατί οι περίοικοι σηκώνουν τους ώμους; Γιατί δεν έχουν μαζευτεί εκατοντάδες διαμαρτυρίες από όλους τους γείτονες, ώσπου ν' αναγκαστεί ο δήμος να δώσει προσοχή;
Μήπως όσοι δεν αδιαφορούμε, εκμεταλλευόμαστε την ασυδοσία για ν' αφήσουμε κι εμείς το αμάξι μας εκεί κάπου;
(Ο δρόμος της φωτογραφίας είναι ακριβώς δίπλα στο πρώην 1ο Νεκροταφείο του Κερατσινίου.)

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Παρκαρίσματα Αστυνομικών 01

Είμαι σ' ένα λεωφορείο που ανεβαίνει την Αμαλίας. Ξαφνικά, στο ύψος του Ολυμπίου Διός, βλέπω παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο φαρδύ-πλατύ πάνω στο πεζοδρόμιο.
Ο φίλος οδηγός όχι μόνο πάρκαρε στο πεζοδρόμιο, αλλά έβαλε το αμάξι διαγώνια για να μπορεί να φύγει εύκολα. Όπως είναι φυσικό, έπιασε όλο το πλάτος του πεζοδρομίου, σα να ήταν το δικό του προσωπικό πάρκιν.
Δε μπήκε καν στον κόπο να στρίψει ελάχιστα το τιμόνι για ν' αφήσει λίγο παραπάνω χώρο στους πεζούς, αδιαφορώντας παντελώς για το αν θα στριμωχτούν ή αν θ' αναγκαστούν να κατέβουν στο δρόμο, που μάλιστα είναι ταχείας κυκλοφορίας.
Και μια μικρή κι ασήμαντη λεπτομέρεια: Αυτός ο οδηγός που παραβιάζει θρασύτατα το νόμο κι αδιαφορεί παντελώς για την ασφάλεια των περαστικών είναι αστυνομικός, δηλαδή υπεύθυνος για την τήρηση του νόμου και την προστασία των πολιτών.
Δεν είναι υπέροχο όταν οι φύλακες του νόμου δίνουν πρώτοι το καλό παράδειγμα;


Ενημέρωση: άλλα λαμπρά παραδείγματα παραβάσεων αστυνομικών εδώ, εδώ κι εδώ.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Στην πόλη με αναπηρικό καρότσι

Η Χριστίνα Πλαγιάνη μου έστειλε το σύνδεσμο γι αυτό το βίντεο που δείχνει με γλαφυρότατο τρόπο τι αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρίες στη χώρα μας.
Η ήρεμη, επαγγελματική φωνή της ανταποκρίτριας και η ευγενική διατύπωση μόλις που κρύβουν την πραγματικότητα: η κατάσταση φαντάζει στα μάτια της τόσο τριτοκοσμικά απαράδεκτη, ώστε να αποτελεί είδηση.
Δείτε το βιντεάκι, λέει πολλά:

Ράμπες παρκαρίσματος

Πριν από δέκα χρόνια οι ράμπες πρόσβασης ήταν σπάνιες στα ελληνικά πεζοδρόμια. Σήμερα είναι παντού. Στραβές, στενές, κακοφτιαγμένες ή κατειλημμένες από κάδους και αυτοκίνητα, οι ράμπες "αναπήρων" υπάρχουν και κάποιες φορές εξυπηρετούν.

Το πρόβλημα είναι πως η ελληνική πραγματικότητα, δίπλα στις ράμπες πρόσβασης, γέννησε τις ράμπες παρκαρίσματος, που κι αυτές έγιναν σιγά-σιγά απαραίτητες σε κάθε πεζοδρόμιο.
Έτσι, δίπλα στις πρώτες που φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τους πεζούς, βρίσκει κανείς τις δεύτερες που αναιρούν ό,τι προσπαθούν να κάνουν οι "καλές" αδελφές τους. 
Όσο το αυτοκίνητο γίνεται απαραίτητο στη ζωή μας, τόσο πληθαίνουν τα αμάξια και η ζήτηση χώρου για παρκάρισμα οξύνεται. Σήμερα είναι αδύνατο να πουληθεί διαμέρισμα χωρίς χώρο στάθμευσης, σε κλειστό γκαράζ ή πυλωτή.
Έτσι, μπροστά σε κάθε νέα οικοδομή πρέπει να υπάρχει ράμπα για μπορούν να παρκάρουν τα αυτοκίνητα.
Για να περνούν άνετα τ' αμάξια χωρίς να ζορίζεται το ζαντολάστιχο, οι εργολάβοι σπάνε το πεζοδρόμιο και στη θέση του κατασκευάζουν μια ένα κεκλιμένο επίπεδο, με όποια κλίση διευκολύνει την είσοδο και έξοδο των αυτοκινήτων από τις θέσεις στάθμευσης.
Έτσι η επιφάνεια του πεζοδρομίου διασπάται κι ένα τμήμα του ανυψώνεται (ή κατηφορίζει) άλλοτε ήπια (με κλίση 10-12 μοιρών) κι άλλοτε απότομα (με κλίση 30 ή ακόμη και 45 μοιρών).
Κάποιες φορές ολόκληρη η λευρά ενός οικοδομικού τετραγώνου είναι μια σειρά από ράμπες, η μια δίπλα στην άλλη, κάθε μια με διαφορετική κλίση. Και φυσικά η κατάσταση επαναλαμβάνεται και στο επόμενο τετράγωνο καθώς και στα επόμενα, ξανά και ξανά.
Φαίνεται πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι το πεζοδρόμιο φτιάχτηκε για να διασχίζεται κατά μήκος, όχι κάθετα, και ότι ο βασικός του σκοπός είναι να διευκολύνει την κίνηση από τη μια άκρη του στην άλλη, όχι από το δρόμο στην πυλωτή.
Τι κάνουν λοιπόν οι πεζοί αντιμέτωποι μ' αυτή την κατατεμαχισμένη επιφάνεια πάνω στην οποία καλούνται να περπατήσουν; Οι πιο νέοι κι ευκίνητοι αντιπαρέρχονται εύκολα τα κεκλιμένα επίπεδα, τις αλλαγές κλίσης και τα σκαλοπάτια που μεσολαβούν ανάμεσα στις διαφορετικές ράμπες. Ακόμα κι αυτοί όμως δυσκολεύονται στις πιο απότομες κλίσεις, που λες και φτιάχτηκαν για ορειβάτες, συνηθισμένους να περπατούν σε πλαγιές με το ένα πόδι 10-20 εκατοστά ψηλότερα από το άλλο, και τα πέλματα λοξά. Όσοι τολμούν, διακινδυνεύουν στραμπούληγμα, ιδίως αν το πεζοδρόμιο είναι βρεγμένο. Ηλικιωμένοι και γυναίκες με τακούνια είναι αναγκασμένοι να βγουν στο δρόμο.
Ακόμα όμως και οι ηπιότερες κλίσεις είναι απαγορευτικές για όσους κινούνται με αναπηρικό καροτσάκι, παιδικό καρότσι, σέρνουν βαλίτσα ή καρότσι με ψώνια.
Για όσους δεν το ξέρουν από προσωπική πείρα, ό,τι έχει ρόδες, αποκτά δική του βούληση σ' ένα κεκλιμένο επίπεδο. Καρότσι ή βαλίτσα στρίβει από μόνο του και κατρακυλά στο πλάι ακολουθώντας την κλίση της ράμπας. Χρειάζεται πολύ δύναμη και στα δύο χέρια για να καταφέρεις να το επαναφέρεις στην ευθεία χωρίς να ντελαπάρει.  
Το κατάλαβα στην πρώτη μου συνάντηση με ράμπα, όταν αποπειράθεικα να συνεχίσω ίσια, πριν συνειδητοποιήσω την παντοδυναμία της βαρύτητας. Αν και τελικά κατάφερα να κρατήσω όρθιο το καρότσι και να μη βγω στο δρόμο, το πλήρωσα με διάστρεμμα και κυκλοφορούσα με μπανταρισμένο χέρι για καιρό. Από τότε απλούστατα αποφεύγω τις ράμπες, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κατέβω από το "πεζοδρόμιο".
Γιατί τα λένε πεζοδρόμια τελικά; Και πού επιτέλους υποτίθεται ότι πρέπει να βρίσκονται οι πεζοί αφού στα πεζοδρόμια δε γίνεται να περπατήσουν;

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Στο πεζοδρόμιο, ρεε!

Κοιτάξτε πεζοδρόμια: με πλάτος λιγότερο από 40 εκατοστά, είναι ν' απορεί κανείς γιατί λέγονται πεζοδρόμια. Είναι προφανές ότι μόλις που χωρά να περάσει ένας άνθρωπος και μάλιστα με τον ένα ώμο να ξύνεται στον τοίχο. Αν ο πεζός έχει λίγα παραπανίσια κιλά, θα περισσεύουν έξω από το κράσπεδο. Αν διασταυρωθούν δύο, ο ένας θα πρέπει να κατέβει στην άσφαλτο. Το ίδιο κι αν κάποιος είναι βιαστικός και θέλει να προσπεράσει.
Αναρωτιέμαι κανείς τι σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξη τέτοιων πεζοδρομίων, αφού ολοφάνερα δε φτιάχτηκαν για να βαδίζουν άνθρωποι επάνω τους. Κι όμως, οι πεζοί επιμένουν να τα χρησιμοποιούν και προσπαθούν να μείνουν επάνω τους όσο περισσότερο γίνεται, κολλώντας στους τοίχους κι αγκαλιάζοντας τις κολώνες, πράγμα που αποδεικνύει κάτι για το οποίο έχουμε μιλήσει και παλιότερα:

Οι πεζοί θέλουν να περπατούν στο πεζοδρόμιο. Δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη επιθυμία να κατεβαίνουν στην άσφαλτο, δίπλα στ' αυτοκίνητα, δε θέλουν να εμποδίζουν την κυκλοφορία, θα προτιμούσαν να συνεχίσουν την πορεία τους πάνω στο πεζοδρόμιο χωρίς να χρειαστεί να το εγκαταλείψουν.

Ας το ακούσουν αυτό παρακαλώ όλοι ο ελληναράδες οδηγοί που όταν μας βλέπουν στο δρόμο με το καρότσι κορνάρουν, μαρσάρουν και φωνάζουν με ιερή αγανάκτηση: "Στο πεζοδρόμιο, ρεε!"

Ε, λοιπόν, ναι. Κι εγώ το θέλω ν' ανέβω στο πεζοδρόμιο. Δε γουστάρω να σ' έχω πίσω μου να μαρσάρεις και να κορνάρεις αγανακτισμένος. Ούτε θέλω να τρέχω να βρω χώρο να χωθώ ανάμεσα στους κάδους και τα παρκαρισμένα πριν χάσεις την υπομονή σου και πατήσεις γκάζι. Ούτε θέλω να με προσπερνάς τυλίγοντας εμένα και το μωρό μου μ' ένα συννεφάκι καυσαέριο. Ποτέ δεν το ζήτησα να είμαι μπροστά σου, δίπλα σου ή πίσω σου. Θέλω να είμαι πιο πέρα, σ' ένα πεζοδρόμιο χωρίς εμπόδια και σκαλιά, χωρίς παρκαρισμένα. Αλλά επειδή δεν το βρίσκω όσο κι αν ψάχνω, γι αυτό είμαι στο δρόμο σου και σ' εμποδίζω, κατάλαβες "ρεε";

 
(Ευχαριστώ τη Μαρία Χ. για τις φωτογραφίες. Οι εικόνες είναι από τη Μυτιλήνη, αλλά μη μου πείτε ότι υπάρχει πόλη στην Ελλάδα που δεν έχει τέτοια πεζοδρόμια. Και δυστυχώς, εξαιτίας τους, κάθε μέρα, κάπου, κάπως, κάποιος βγαίνει στο δρόμο και τον θερίζει ένα όχημα.)

Μια φυλακή που λέγεται Ελλάδα

Αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο όπως το βρήκα στο http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_5463.html. Το οφείλω στη Μαρία Τσανάκα που το εντόπισε και το αναδημοσίευσε πρώτη (http://egwkaisymazi.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html).

Τετάρτη, 11 Αυγούστου 2010

ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ!!


Πριν 6 χρόνια ένα αμάξι παρόμοιο με αυτό της φωτογραφίας μου στέρησε το δικαίωμα να περπατώ, σήμερα δεκάδες τέτοια αμάξια καθημερινά μου στερούν το δικαίωμα να κινούμαι στα πεζοδρόμια με το προσωπικό μου αμαξιδιο.
Θυμάμαι σαν χθες τον γιατρό μετά το ατύχημα μου, να μου λέει ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ, αν και δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω, κάποια στιγμή τα κατάφερα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι κι αυτός ήταν ένας ακόμα άνθρωπος που κορόιδευε.
Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που άφησα το κελί της πρωτεύουσας και ήρθα να μείνω μόνιμα στην Σύρο με την ελπίδα να κινούμαι ευκολότερα, με την ελπίδα να νιώσω λίγο ελεύθερη. Όμως κι εδώ η κατάσταση το καλοκαίρι είναι απελπιστική. Τουρίστες παρκάρουν τα επιβλητικά τους αμάξια πάνω σε πεζοδρόμια για να μπορούν να τα καμαρώνουν από τα μαγαζιά που κάθονται και απολαμβάνουν τον καφέ τους χωρίς να νοιάζονται για τους συνάνθρωπους τους.

Έχω απευθυνθεί επανειλημμένα στην αστυνομία και στο λιμεναρχείο, και η απάντηση;
- Καταλαβαίνουμε κύρια μου θα κάνουμε ότι μπορούμε, έχουμε κι αλλά θέματα να ταχτοποιήσουμε δεν μπορούμε να ασχολούμαστε συνεχεία με αυτό το ζήτημα.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ντρεπόμουν που είμαι Ελληνίδα, συγχαρητήρια τα καταφέρατε.
Πριν 3 χρόνια άφησα το κελί της πρωτεύουσας, σε λίγες μέρες θα αφήσω την φυλακή της Ελλάδας.
ΥΓ: Παρακαλώ να δημοσιεύσετε τις σκέψεις μου έτσι όπως ακριβώς τις κατέγραψα. Σας ευχαριστώ όλους εσάς στο tro-ma-ktiko που στηρίζετε την ελευθερία του λογού, που αγαπάτε την αλήθεια ,που δεν χαϊδεύετε τα αυτιά μας, που δεν σκορπάτε τον τρόμο χωρίς να υπάρχει λόγος.
Eυχαριστω Mια Πικραμενη Αναγνωστρια (Κατερίνα)

Δε θα προσθέσω τίποτα άλλο, γιατί κάθε σχόλιο είναι περιττό.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Απουσία

Η Μαμά στο Δρόμο ζητά συγνώμη που εξαφανίστηκε τόσο καιρό.
Μεσολάβησαν διακοπές, νοσοκομεία, εκλογές και, πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, να ο Δεκέμβρης μας χτυπά την πόρτα και έχει ήδη αρχίσει να μυρίζει Χριστούγεννα.
Αρκετοί φίλοι και φίλες έχουν στείλει υλικό από τις πόλεις που μένουν ή από τα μέρη που πέρασαν τις διακοπές τους. Τις επόμενες μέρες θα προσπαθήσω να δημοσιεύσω τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, μαζί με ό,τι άλλο προλάβω από τις σκέψεις που έμειναν άγραφες το διάστημα που απουσίασα.
Εννοείται φυσικά πως η κατάσταση για τους πεζούς εξακολουθεί να είναι η ίδια: απαράδεκτη για πολιτισμένη χώρα και πάντα επικίνδυνη. Στείλτε μου τις μαρτυρίες σας από τους χώρους της κατοικίας, της δουλειάς, των διακοπών σας. Στείλτε μου τις σκέψεις και τις απόψεις σας, τις ιδέες και τις προτάσεις σας. Αυτό το μπλογκ δεν είναι μόνο δικό μου, είναι για όλους μας και, κυρίως, είναι για τα παιδιά μας.
Σας ευχαριστώ όλους που είστε μαζί μου.
.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Φτάνει πια!

Αναδημοσιεύω κάτι παλιό αλλά δυστυχώς επικίνδυνα επίκαιρο:

Διάβασα πριν λίγο στην Καθημερινή πως μία γιαγιά και η πεντάχρονη εγγονή της παρασύρθηκαν σήμερα το πρωί από αυτοκίνητο στη Λιοσίων και εξέπνευσαν λίγο αργότερα στο νοσοκομείο. Στο ρεπορτάζ αναφέρεται πως τα θύματα παρασύρθηκαν από ένα μικρό φορτηγάκι τη στιγμή που αναγκάστηκαν να βαδίσουν στο δρόμο. Και αναγκάστηκαν να το κάνουν αυτό επειδή -σύμφωνα με το δημοσίευμα- στο πεζοδρόμιο, ήταν παρκαρισμένο ένα ΙΧ αυτοκίνητο και δεν μπορούσαν να περάσουν!!!
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Κ. αναζητείται ο Ελληνάρας που είχε κλείσει το πεζοδρόμιο με την “κούρσα” του αναγκάζοντας γιαγιά και εγγονή να βαδίσουν στο δρόμο. Και μακάρι να τον τσακώσουν γρήγορα. Και να μην του αποδώσουν απλά και μόνο κατάληψη πεζοδρομίου. Μακάρι να του αποδώσουν συμμετοχή και ευθύνη σε ανθρωποκτονία εξ’ αμελίας. Διότι όταν ο Ελληνάρας έκλεισε το πεζοδρόμιο, το μόνο που σκέφτηκε ήταν να βολέψει το αμάξι του και χέστηκε για τους άλλους. Να όμως που εξ’ αιτίας του παρκαρισμένου του οχήματος, δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους επειδή αναγκάστηκαν να βαδίσουν στο δρόμο.
(Από το http://nasose.wordpress.com/2009/01/23/dont-let-him-unpunished/. Μπορείτε να διαβάσετε την είδηση εδώ.)


Προχτές, λίγο έλειψε να γίνουμε εμείς, και οι τρεις (μαμά και δύο παιδιά στο καρότσι), πρωτοσέλιδο. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία: το παρκάρισμα είναι δύσκολο έως αδύνατο, οι χώροι λίγοι, οπότε γιατί να μην βολευτούν λίγα (ή περισσότερα) αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο;
Ε, λοιπόν όχι!
Κάθε μέρα βλέπω πεζούς να περπατούν στο δρόμο και να χώνονται ανάμεσα στα παρκαρισμένα για να περάσουν τα διερχόμενα αμάξια και μετά να συνεχίσουν. Το έχετε κάνει κι εσείς, μην το αρνείστε.
Γιατί;

Ο οδηγός παίρνει αυτό που θέλει, αυτό που τον βολεύει και δε δίνει τίποτα. Ούτε καν προτεραιότητα εκεί που πρέπει, στη διάβαση. Κι αν σε βρει στο δρόμο γιατί δεν έχεις να περάσεις, σου κορνάρει κιόλας αγανακτισμένος.

Ο πεζός δίνει το χώρο του, την ηρεμία του, την ησυχία του, τον περίπατο με το παιδί του, τη βόλτα χέρι-χέρι με το ταίρι του, την ευκολία, τη βολή και -κυρίως- την ασφάλειά του. Μερικές φορές, όπως παραπάνω, δίνει τη ζωή του.
Για ποιό λόγο;
Τι έχει να κερδίσει;



Η λύση "παρκάρω όπου βρω" είναι φτηνή κι εύκολη μόνο για τον οδηγό και είναι παράλογο να συγχωρούμε την αναζήτηση φτηνής λύσης από έναν άνθρωπο που έδωσε χιλιάδες για ν' αγοράσει ένα αμάξι και συνεχίζει να πληρώνει για να τη συντήρηση, τα καύσιμα, την ασφάλειά του κτλ.

Σκεφτείτε: όσοι έχουν άλογα τα δένουν στην πόρτα, μπροστά στο σπίτι τους; Όχι, τα σταβλίζουν σε ειδικούς χώρους. Όποιος θέλει να έχει τόσο ακριβό κατοικίδιο, πρέπει να συνυπολογίσει και τα έξοδα στέγασής του, πριν αγοράσει το ζώο.

Θα έπρεπε να περιμένουμε την ίδια συμπεριφορά κι από τους οδηγούς: αν θέλεις να έχεις αμάξι, θα πρέπει να έχεις και τον τρόπο να το στεγάσεις όταν βρίσκεσαι σπίτι και να του εξασφαλίσεις θέση όταν βγαίνεις έξω. Δεν έχει θέση εκεί που πας; Πάρε συγκοινωνία, κάλεσε ταξί.

Οτιδήποτε άλλο δείχνει φτήνεια κι ακόμα περισσότερο ασυνειδησία. Την ίδια ασυνειδησία κι αδιαφορία που κόστισαν τη ζωή στη γιαγιά και την εγγονούλα της.


Προτείνω λοιπόν το παράνομο παρκάρισμα σε χώρους διέλευσης πεζών να μην είναι απλά ένα αδίκημα του ΚΟΚ, αλλά ποινικό αδίκημα. Ασχέτως αν προκαλέσει ή όχι δυστύχημα, ο οδηγός που αναγκάζει τον πεζό να βγει στο δρόμο είναι ένοχος εγκληματικής αμέλειας προς τους συμπολίτες του.

Με λίγα λόγια αδιαφορεί για τη ζωή των συνανθρώπων του για να μη δώσει 5-10 ευρώ.



Γι αυτό λοιπόν η κλήση είναι πολύ λίγη γι αυτό τον τύπο παράβασης.
Δε θ' αναφέρω καν το πόσο αργούν να περαστούν οι κλήσεις, το πόσο ασήμαντα είναι τα ποσά, το πόσο συχνά σβήνονται.
Το μόνο που λέω είναι ότι σε καμία περίπτωση η τιμωρία δε συμβαδίζει με τη βαρύτητα του παραπτώματος.


Ο άνθρωπος που για τη βολή του πετά το συμπολίτη του μπροστά στις ρόδες των διερχόμενων οδηγών είναι ασυνείδητος, αν όχι εγκληματίας, και θα έπρεπε να τιμωρείται ως τέτοιος.

Οι κλήσεις θα έπρεπε να παραπέμπονται στον εισαγγελέα για δίωξη και θα έπρεπε να υπάρξει ειδική υπηρεσία που θα δέχεται τις καταγγελίες πολιτών, ακόμη και ειδική τηλεφωνική γραμμή.

Μη νομίζετε πως αστειεύομαι ή χαριτολογώ. Δε θ' αργήσουμε ν' ακούσουμε άλλη μια μακάβρια ιστορία και να θρηνήσουμε άλλον έναν αδικοχαμένο νεκρό. Μπορεί να είναι κάποιος που αγαπάμε.
.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Το χρονικό της πρώτης μας συνάντησης

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν άδοξη!
Τα πράγματα ξεκίνησαν άσχημα από το πρωί, όταν τα δύο από τα τρία ιδρυτικά μέλη της ομάδας δήλωσαν ότι δε θα ερχόταν για προσωπικούς λόγους. Άλλοι δήλωσαν ότι τους έπιασε το καλοκαίρι και παραπονέθηκαν: "Μα γιατί έπρεπε να γίνει Παρασκευή;" Τα events στο Facebook περίμεναν μάταια επιβεβαιώσεις.
Μια από τις μαμάδες στο δρόμο (αυτή που γράφει τώρα) ξεκίνησε απτόητη, αλλά δεν υπολόγισε το δαίμονα των συγκοινωνιών (γι αυτές θα ακολουθήσει άλλη ανάρτηση).
Φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με δέκα λεπτά καθυστέρηση, κολλήσαμε ένα υποτυπώδες αφισσάκι κι αρχίσαμε να κάνουμε κύκλους με την αυτοσχέδια σημαία στο καρότσι, τραβώντας την προσοχή, αλλά όχι των ανθρώπων που περιμέναμε. Κοιτάξαμε τα σκυλάκια, ταΐσαμε τα πουλάκια και μιλήσαμε με τους περαστικούς.









Ένας φίλος τηλεφώνησε για να πει ότι θ' αργούσε. Πέρασε η φίλη Σ.Σ. και πήρε έντυπο υλικό για να μοιράσει στην Κηφισσιά.
Καθώς τα παιδιά δυσανασχετούσαν, με ένα μαρκαδόρο η πρωτόγονη αφίσα μας μετατράπηκε σε ανακοίνωση. Ορίστηκε ένα δεύτερο ραντεβού στις 8. Χαζέψαμε λίγο το Μουσείο, τους μουσικούς στην Αρεοπαγίτου και επιστρέψαμε σαράντα λεπτά αργότερα.










Η θέση μας άδεια. Μπροστά στο έρημο αφισάκι μόνο ένα παρκαρισμένο μηχανάκι. Περιμέναμε λίγο ακόμα κατοπτεύοντας το σημείο συνάντησης κι εκμεταλλευόμενοι την υπομονή ενός πλανόδιου σαντουριτζή, αλλά ήταν πια καιρός να το πάρουμε απόφαση.










Μαζέψαμε το αφισσάκι και τη σημαία μας, αποχαιρετήσαμε το Μακρυγιάννη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε να έρχεται βιαστική η φίλη ΖΒ με το σύντροφό της. Αφού πήραν κι εκείνοι έντυπο υλικό, κηρύξαμε επίσημα τη λήξη της πρώτης συνάντησης και πήραμε ο καθένας το δρόμο του.
Για όσους ήρθαν και δε μας βρήκαν, ζητώ συγνώμη που δεν ήμουν εκεί όλη την ώρα. Σίγουρα θα έπρεπε να ήμασταν περισσότεροι για να μοιραστεί ο χρόνος αναμονής σε βάρδιες. Από την άλλη όμως, ήταν πολύ αργά για ακυρώσεις - τουλάχιστον βρεθήκαμε με τρία άτομα!
Τώρα διαβάζω μηνύματα που με ρωτούν για την επόμενη συνάντηση. Ε, λοιπόν, δεν ξέρω. Μόλις μάθω θα σας πω!
Πάντως νομίζω πως το καλοκαίρι είναι μάλλον ακατάλληλη εποχή για τέτοιες συναντήσεις. Σε λίγο μπαίνει ο Ιούλιος και μετά ο Αύγουστος και τα μυαλά όλων είναι στην παραλία (άσχετα αν το σώμα είναι στο γραφείο...)
Με λίγα λόγια, δε μας βλέπω να (ξανα)βρισκόμαστε πριν το Σεπτέμβρη, εκτός αν προηγηθεί λαϊκή απαίτηση.
Όσο γι αυτούς που είναι περίεργοι για την ταυτότητα της Μαμάς στο Δρόμο, τι να γίνει, θα πρέπει να περιμένετε ως την επόμενη συνάντηση για να τη μάθετε! (χε-χε).
Σας φιλώ όλους. Να είστε καλά και να προσέχετε στους δρόμους!

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Κι όμως, είναι δυνατό!

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις την αστυνομία ν' ασχοληθεί με παρκαρισμένα οχήματα, εκτός αν εμποδίζουν τη διέλευση άλλων αυτοκινήτων. Οι αστυνομικοί σε παραπέμπουν στην τροχαία, η τροχαία στη Δημοτική Αστυνομία, που με τη σειρά της δηλώνει αναρμόδια, με λίγα λόγια βρίσκουν προφάσεις για να μην έρθει κανείς.
Υπάρχει όμως λύση, αν και απαιτεί πολύ κόπο και προσπάθεια από τον πολίτη.
Για να υποχρεώσετε λοιπόν σε εφαρμογή του νόμου, αν η αστυνομία μένει αδρανής, θα πρότεινα να κινηθείτε ως εξής:

Ειδοποιήστε το 100 να έρθει και φωτογραφίστε (όχι όμως προκλητικά) τη μη σύννομη κατάσταση σε βάρος των πεζών με μια ψηφιακή. Στη συνέχεια, αν δεν έρθουν (θα επικαλεστούν φόρτο εργασίας - έτσι κάνουν συνήθως), ακολουθήστε τα εξής βήματα:

α) κάντε κλήσεις για τρεις-τέσσερις τέτοιες καταστάσεις που επαναλαμβάνονται και μαζέψτε τις αντίστοιχες φωτογραφίες.
β) Τυπώστε τις φωτογραφίες, αλλά προσέξτε να μη φαίνονται οι αριθμοί των αυτοκινήτων (επεξεργαστείτε την εικόνα ώστε να σβηστούν, καθώς είναι προσωπικά δεδομένα).
γ) πάρτε αντίγραφα των δελτίων συμβάντων (των κλήσεών σας) από κεντρικά της αστυνομίας (στην Αθήνα, από το κτίριο της αστυνομίας στην Αλεξάνδρας).
δ) καταθέστε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία (στην Αθήνα στην Ευελπίδων) επισυνάπτοντας τις φωτογραφίες και τα δελτία συμβάντων. Προσθέστε τα ονόματα δυο φίλων σας ως μάρτυρες, που είδαν ή άκουσαν από εσάς την περίπτωση. Η αναφορά δε χρειάζεται παράβολο, άρα δε θα πληρώσετε τίποτα.

Ο/Η εισαγγελέας που θα παραλάβει (δηλ. θα χρεωθεί) την υπόθεση, είναι υποχρεωμένος/-η να τη μελετήσει και να ξεκινήσει ανακριτική διαδικασία για πιθανή παράβαση καθήκοντος.
Μετά θα πρέπει οι αστυνομικοί που γράφτηκαν στο δελτίο συμβάντων, να αποδείξουν τη μη ενοχή τους (ότι έτρεξαν έγκαιρα αλλά ήταν ανθρωπίνως δυνατό να προλάβουν ή να φέρουν χαρτιά που να αποδεικνύουν σε ποια άλλη σοβαρή υπόθεση έτρεχαν).

Αν το κάνετε μια-δυο φορές θα σας μάθουν τοπικά και θα προσέχουν την κάθε κλήση σας.

Ένας φίλος πεζός που εφάρμοσε τα παραπάνω, αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Μέχρι πριν ένα χρόνο έμενα στην Άνω Νέα Σμύρνη και είχα παρόμοια προβλήματα. Κατάφερα να κάνω το οικοδομικό μου τετράγωνο ΕΛΒΕΤΙΑ (στα πεζοδρόμια). Πήγαινα σπίτι μου με ασφάλεια το βράδυ. Το πάλεψα πολύ.

Το τοπικό τμήμα δε με βοήθησε. Μ έστελναν από τον έναν στον άλλον. Μάλιστα κάποια στιγμή με έστελναν στον Άγιο Δημήτριο για πρόβλημα που ήταν μέσα στα όρια του τμήματος Νέας Σμύρνης. Μπαλάκι κανονικό!

Τότε λοιπόν, φωτογράφισα όλα τα μη σύννομα και τα έστειλα με γραπτή συνοδευτική αναφορά στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Κι ενώ δεν το περίμενα, το υπουργείο (επί Πολύδωρα) κινήθηκε κι έστειλε την αναφορά στον εισαγγελέα. Της υπόθεσης επιλήφθηκε το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ, με το ερώτημα του εισαγγελέα για παράβαση καθήκοντος. Και ξεκίνησε ανάκριση στην Κηφισίας τόσο που είναι τα γραφεία των Εσ. Υποθέσεων... τους καλούν για ανάκριση κλπ κλπ. Δεν ξέρω τελικά αν τους τιμωρήσουν, αν τους βρουν ένοχους γιατί η ενοχή πρέπει να δεθεί 100% κι όχι 99%, αλλά και μόνο η αγωνία τους για το μέλλον τους, θα τους κανει πιο συνετούς μελλοντικά.

Κάποια στιγμή μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Περνάω τώρα απο εκεί καμιά φορά και βλέπω ακόμα χειρότερη την κατάσταση!"

Δημοσιεύτηκε στο: http://groups.yahoo.com/group/pezh/message/60
Βέβαια ο φίλος πεζός διέσχισε όλη την Αθήνα και δαπάνησε άγνωστο αριθμό ωρών για να πετύχει το σκοπό του, τα κατάφερε όμως.
Μια βροχή όμως από τέτοιες μηνυτήριες αναφορές από όλη την πόλη (και άλλες ομάδες σε άλλες πόλεις) σίγουρα θα πείσει την αστυνομία ότι είναι καιρός να πάρει τους πεζούς στα σοβαρά.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ώρα να μαζευτούμε

Γειά και χαρά σε όλους!

Είπαμε αρκετά από το δίκτυο, είναι καιρός να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο.
Ήρθε η ώρα να γνωριστούμε και να γνωρίσουμε και τα παιδιά που για χάρη τους κάνουμε όλη αυτή τη φασαρία.

Φέρτε λοιπόν τα καμάρια σας, φέρτε φίλους και γνωστούς (με παιδιά ή χωρίς) κι ελάτε να τα πούμε.

Θα βρεθούμε στον πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου, μπροστά στο άγαλμα του Μακρυγιάννη, στις 6.30 το απόγευμα της Παρασκευής, 25 Ιουνίου 2010.

(Για όσους δεν ξέρουν την περιοχή: πάρτε το Μετρό και κατεβείτε στο σταθμό Ακρόπολη. Βγαίνοντας από το σταθμό κάντε αριστερά και θα δείτε τον πεζόδρομο και το άγαλμα.)

Η συνάντηση θα είναι σύντομη, γιατί όσοι έχουν μικρά παιδιά πρέπει να τα βάλουν για ύπνο, γι αυτό μην αργήσετε!
Σας περιμένουμε!
.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Απεργίες

Απεργίες και πάλι.
Οι δρόμοι θα πήξουν από ταξί, μηχανές και γιώτα-χι, καθώς χιλιάδες άνθρωποι θα προσπαθούν να πάνε στη δουλειά τους. Χιλιάδες άλλοι, που δε θα βρουν ταξί, που δεν έχουν ή δε θα μπορέσουν να πάρουν τη μηχανή ή τ' αυτοκίνητό τους, θα ξεχυθούν στους δρόμους, σε πεζοπορείες που θα διαρκέσουν από μισή ως μιάμιση ώρα. Το μεσημέρι, σχολώντας, θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε κάποιον καλό συνάδελφο που θα τους πάει κοντά στον προορισμό τους, ή σε κάποιον ταξιτζή που θα τους χωρέσει -μαζί μ' άλλα δυο-τρία άτομα- στο ταξί του, με το αζημίωτο φυσικά.
Ελάχιστοι θα προτιμήσουν το ποδήλατο, γιατί στην Ελλάδα, που διακινδυνεύει καθημερινά πάνω στα μηχανάκια, το ποδήλατο θεωρείται ακόμη επικίνδυνο μέσο.
Γιατί άραγε απεργούν οι οδηγοί των μέσων μαζικής μεταφοράς;
Δεν εννοώ τι αιτήματα έχουν, είμαι σίγουρη ότι είναι πολλά και δίκαια, όπως όλων μας αυτό τον καιρό.

Αυτό που ρωτώ είναι γιατί επιλέγουν την απεργία ως μέσο διεκδίκησης;
Περιμένουν μήπως πως η διακοπή των συγκοινωνιών θα συγκινήσει τους εθνοπατέρες μας που πηγαινοέρχονται στις διάφορες υποχρεώσεις τους μέσα σε μαύρες μερσεντές, με συνοδεία αστυνομίας και με τους τροχαίους να τους ανοίγουν το δρόμο;
Ή μήπως προσδοκούν ότι οι ταλαιπωρημένοι και κατάκοποι συμπολίτες τους (που θα περιμένουν μάταια ένα ταξί να τους σώσει από το λιοπύρι) θα δείξουν συμπάθεια και κατανόηση για τον αγώνα τους, όσο δίκαιος κι αν είναι;
Κάποτε οικτίραμε τους γιαπωνέζους που, για να μη ζημιωθεί η παραγωγική ικανότητα της χώρας ή της εταιρείας, έκαναν 'λευκή' απεργία, δηλαδή δούλευαν κανονικά, μ' ένα άσπρο περιβραχιόνιο στο χέρι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας (η οποία, παραδόξως, στη χώρα εκείνη γινόταν σεβαστή και ακουστή).
Αν οι λευκές απεργίες δεν ταιριάζουν στην περηφάνεια του έλληνα, που το έχει τιμή και καμάρι του να πηγαίνει κόντρα στις αρχές και να μη σκύβει ποτέ το κεφάλι, γιατί δεν κάνουν οι φίλοι και συμπάσχοντες εργαζόμενοι, σε κάθε κλάδο, μια άλλου είδους απεργία; Μια απεργία που θα τσούξει την εργοδοσία, όχι τους συμπολίτες τους;
Για φανταστείτε: οι οδηγοί των λεωφορείων πηγαίνουν στη δουλειά τους σα να μην απεργούν. Βγάζουν όλα τα λεωφορεία στο δρόμο και βάζουν όλα τους τα δυνατά να είναι το ένα λεωφορείο μετά το άλλο. Ξεσκίζονται να μην αργήσουν τα δρομολόγια. Δεν κάνουν καν διάλειμμα για καφέ στα τέρματα. Σταματούν και πέρα από τις στάσεις (παραβαίνοντας τον κανονισμό) για να παραλάβουν άτομα που αργοπόρησαν ή έχουν κινητικές δυσκολίες. Συνεχίζουν τα δρομολόγια και το βράδυ (είπαμε, εικοσιτετράωρη απεργία). Βάζουν μουσική, αστειεύονται με τον κόσμο και κάνουν ό,τι μπορούν για να επικρατεί μια ατμόσφαιρα γιορτής
Το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος: όλες οι διαδρομές θα είναι δωρεάν, για όλους τους επιβάτες. Ένα μικρό χαρτάκι κολλημένο στα μηχανήματα ακύρωσης θα πληροφορεί τους επιβάτες ότι το μηχάνημα είναι χαλασμένο ή ότι απεργεί. Οι μηχανικοί της εταιρείας, απεργώντας κι αυτοί, μπορούν να φροντίσουν γι αυτό. Φυσικά και οι ελεγκτές θ' απεργούν: θα μπαίνουν στα λεωφορεία και δε θα κοιτάζουν κανένα εισητήριο - απλά θα κρατούν τη χειρολαβή και θα πιάνουν κουβέντα με τον κόσμο ή θα μοιράζουν ένα χαρτί με τα αιτήματά τους.
Απίθανο;
Αδύνατο;
Κι όμως, όλα είναι δυνατά, αρκεί να υπάρχει θέληση και θάρρος.
Είναι δεδομένο ότι οι εργοδότες θα φρυάξουν. Οι κρατούντες θα θορυβηθούν. Οι εφημερίδες, τα κανάλια και οι σταθμοί θα δώσουν προσοχή. Όσο για τον κόσμο, αυτός θα πάρει σίγουρα το μέρος των απεργών. Αυτό δε θέλουν όλοι οι απεργοί του κόσμου;
Ή μήπως όχι;
.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Κλήσεις για παρκάρισμα στο δρόμο, ατιμωρησία στο πεζοδρόμιο

Τριγυρίζω στο δίκτυο και βρίσκω αυτή την καταπληκτική δημοσίευση, στο http://www.mourmour.gr/?p=905#comment-20140

Λεωφόρος Κηφισίας… κόμβος με Αττική Οδό, έξω από το κεντρικό κτίριο (“μέγαρο”) ΟΤΕ. Ναααα μια πινακίδα / σήμανση, “δεν επιτρέπεται η σταθμευση / το παρκάρισμα“. Παρ’ όλα αυτά, πολλά αυτοκίνητα ειναι παρκαρισμένα στο πλάι του δρόμου παράνομα , αλλά ΑΠΟ ΟΛΗ την Κηφισίας βρε παιδιά…. από ΟΛΗ την Κηφισίας… θα έλεγα ότι μάλλον αυτό ειναι το μοναδικό σημείο, στο οποίο κατά την γνώμη μου, δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα από το παρκάρισμα. ΕΣΤΩ λοιπόν…

Περνάει η φραπ.Ε.Α, ΠΑΡΕ ένα αυτόγραφο σε ΟΛΟΥΣ…. ΑΛΛΑ… όπως μπορείτε να δείτε… μόνο σε αυτά τα οποία βρίσκονταν ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ. Υποθέτω ότι τα αυτοκίνητα ΠΑΝΩ στο πεζοδρόμιο, ακριβώς δίπλα σε αυτά που έφαγαν κλήση διότι “εμπόδιζαν” την κυκλοφορία των Ι.Χ, δεν είναι στην αρμοδιότητα της φραπ.Ε.Α. Το τζιμάνι που έκανε (καλώς) τον κόπο να κόψει κλήση…. δεν πρόσεξε τα 5-10 Jeep και άλλα 10 βυτιοφόρα, tanks κ.λπ. που έκλειναν την “κυκλοφορία” των πεζών.

Πιστεύω ότι όποιος έκοψε τις κλήσεις στα παρκαρισμένα εκείνη τη μέρα είναι ένοχος σοβαρής αμέλειας στην εργασία του. Δεν είναι καθήκον του η εφαρμογή του νόμου και η προστασία των πολιτών; Τι από τα δύο έκανε εκείνη τη μέρα;

Όσο για την αστυνομία και τις αρχές γενικότερα: δέχονται τόση πίεση από τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων αλλά και από όσους έχουν συμφέρον να προωθείται η χρήση του αυτοκινήτου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν την κατάσταση για τους αυτοκινητιστές, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να επιτρέπουν τη δημιουργία χώρων στάθμευσης σε κοινόχρηστους χώρους. Όταν ο πολίτης αναγκάζεται να βγει στο δρόμο λόγω παρκαρισμένων αυτοκινήτων, βρίζει τους οδηγούς που τ' άφησαν εκεί, όχι το δήμο που εθελοτυφλεί για την κατάσταση, ή την αστυνομία που έχει (καθώς φαίνεται) οδηγίες να διευκολύνει τα πράγματα για τους αυτοκινητιστές.

Είναι απαραίτητο όμως να αναθεωρήσουν: ακόμη και ο πιο πορωμένος οδηγός, θα περπατήσει δύο μέτρα για να πάει από το αμάξι ως το περίπτερο. Κι ο ίδιος και τα παιδιά του θα κινδυνεύσουν μια μέρα που θα βρεθούν στο δρόμο.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Νησίδα ή παγίδα;

Έχετε δοκιμάσει ποτέ να περάσετε το δρόμο από το φανάρι;
Αν υποθέσουμε ότι το φανάρι λειτουργεί, θ' ανάψει αφού περάσει μισή ώρα.
Εσύ, ο νομοταγής πολίτης θα περιμένεις όλη αυτή την ώρα, τρώγοντας στη μάπα το καυσαέριο και το θόρυβο, μαζί με το λιοπύρι, το ψοφόκρυο ή τη βροχή, ανάλογα.
Όσο ο πεζός περιμένει, τα αυτοκίνητα θα τρέχουν βρυχώμενα, μην τυχόν και χάσουν το φανάρι. Όσοι το χάσουν, θα γκαζώσουν να περάσουν τελευταίοι, γιατί στο κάτω-κάτω τι έγινε που περιμένουν μερικοί πεζοί; Σάμπως θα τολμήσουν να πεταχτούν μπροστά του;
Ο νομοταγής πολίτης μας περνάει, και δε θ' αναφέρω με πόση δυσκολία θα καταφέρει να βρει δίοδο για ν' ανεβεί στο απέναντι πεζοδρόμιο (γι αυτό έχω ήδη μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση).
Όχι, εδώ θ' αναφέρω τι γίνεται στους μεγάλους δρόμους, εκείνους όπου οι οδηγοί δεν τρέχουν απλώς, αλλά πάνε σφαίρα.
Εκεί λοιπόν, δεν υπάρχει φανάρι που θα σε βγάλει απέναντι. Όχι, το φανάρι κάνει τσιγγουνιές για τους πεζούς. Πριν προλάβεις να κάνεις δύο βήματα, έχει ήδη κοκκινίσει κι οι εποχούμενοι συμπολίτες μας αρχίζουν να μαρσάρουν σαν οδηγοί της Φόρμουλα-1 που περιμένουν την εκκίνηση. Ο πεζός βρίσκει άρον-άρον καταφύγιο στη νησίδα και περιμένει το φανάρι για το επόμενο ρεύμα.
Μα τι νησίδα όμως είναι αυτή;
Με πλάτος 50-80 εκατοστά, μοιάζει περισσότερο με σκόπελο, που πότε φαίνεται και πότε όχι, μέσα στα ορμητικά νερά της κυκλοφορίας.
Ο πεζός γαντζώνεται πάνω της με τρόμο, με τις λαμαρίνες να περνούν σε απόσταση εκατοστών από δίπλα του, βουίζοντας μανιασμένα.
Κι αν ο ατυχής πεζός έχει παιδιά; Πόσες νησίδες ξέρετε που χωρούν έναν πεζό με παιδιά κι έχουν λίγο περιθώριο, ώστε αν κουνηθεί το παιδί να μη βρεθεί στο δρόμο; Πόσες νησίδες χωρούν καρότσι κανονικά, χωρίς ν' ακουμπούν οι ρόδες στην άκρη; Πόσες νησίδες χωρούν το καρότσι μόνο στο πλάι; Πόσες άλλες έχουν χώρο να χωρέσει κι ο γονιός, που, αφού ανεβάσει τα παιδιά στη νησίδα, μόλις που προλαβαίνει να βάλει φρένο και να πηδήξει κι αυτός επάνω, με την ψυχή στο στόμα, ενώ οι αυτοκινητιστές του κορνάρουν τσαντισμένοι;
Και κάτι ακόμα: πόσο τρομακτικό είναι για ένα μικρό παιδί, που το ύψος του δεν ξεπερνά την πόρτα ενός αυτοκινήτου, να είναι περικυκλωμένο από όλες αυτές τις λαμαρίνες που τρέχουν γύρω του με τόσο θόρυβο; Πόσο καυσαέριο μαζεύουν τα μικρά πνευμονάκια που περιμένουν ανάμεσα σε δύο ρεύματα κυκλοφορίας;
Τι σκέφτονται άραγε αυτοί που ρυθμίζουν τα φανάρια; Τι νόημα έχει να μένουν οι πεζοί στη μέση του δρόμου; Γιατί δεν είναι αυτονόητο ότι ο πεζός δεν έχει καμία θέση στη μέση της ασφάλτου; Ότι πρέπει να βαδίζει ή να περιμένει το φανάρι σε χώρους που του εξασφαλίζουν μια σχετική απόσταση από την κίνηση; Ότι τα φανάρια για τους πεζούς θα πρέπει να είναι συγχρονισμένα και να επιτρέπουν στον πεζό να διασχίσει το δρόμο μεμιάς, κι όχι να τον κρατούν όμηρο ανάμεσα στ' αυτοκίνητα;

Η φωτογραφία αριστερά είναι από τη Λεωφόρο Αμαλίας, δίπλα στην αψίδα του Αδριανού. Για ποιό λόγο το φανάρι των πεζών ανάβει σε δύο φάσεις; Από τότε που πεζοδρομήθηκε η Αρεοπαγίτου, δεν υπάρχει ούτε καν η πρόφαση ότι πρέπει να σταματήσει το ένα ρεύμα για να μπουν τα αυτοκίνητα από την κάθετο. Ο δρόμος αυτός είναι από τους πιο πολυσύχναστους της Αθήνας, και συνδέει μεγάλα αξιοθέατα (Ακρόπολη, Μουσείο και Πλάκα με Σύνταγμα, Στάδιο και Στύλους Ολυμπίου Διός). Έχει μεγάλη κίνηση πεζών και μάλιστα ευπαθών ομάδων (παιδιά που πηγαίνουν για βόλτα και τουρίστες που δεν ξέρουν να κυκλοφορήσουν στη ζούγκλα μας). Είναι επείγον να γίνει κάτι.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από τη Λεωφόρο Μεσογείων. Επιτρέπεται στη μέση λεωφόρου με έξι λωρίδες η νησίδα να μην έχει πλάτος να χωρέσει ένα καρότσι; Ο γονιός μόλις που προλαβαίνει να μανουβράρει το καρότσι στο πλάι, πριν ξεκινήσουν τα αυτοκίνητα. Όσο για το διαθέσιμο μήκος, από τις κολώνες ως την άκρη της νησίδας, δε χωρά τα μέλη τετραμελούς οικογένειας, τον ένα δίπλα στον άλλο. Πόσοι περνούν από αυτή τη διάβαση; Μήπως ένας μόνο αρτιμελής πεζός σε κάθε άναμα του φαναριού;

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Βλαστοκύτταρα

Πήρατε φυλλάδιο από τράπεζα βλαστοκυττάρων; Το σκέφτεστε να φυλάξετε τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας; Ή μήπως το κάνατε ήδη;
Οι τράπεζες φύλαξης υπόσχονται  τα πάντα, αλλά πολύ λίγα από αυτά που λένε υποστηρίζονται από την επιστήμη (για να το πω ευγενικά). Τα βλαστοκύτταρα ενός μωρού μόλις που επαρκούν για ένα παιδί ως 20 κιλά. Από εκεί και μετά ένας οργανισμός θα χρειαστεί περισσότερες μονάδες, δηλαδή θα αναζητήσει δότες, όχι δότη.
Εντάξει θα μου πείτε, αν το παιδί μου πάθει κάτι μέχρι τα πέντε χρόνια του, πριν φτάσει τα 20 κιλά, τότε θα τον καλύψουν τα βλαστοκύτταρα που έχει φυλάξει.

Λάθος! Αν το παιδί πάθει κάτι σε τόσο μικρή ηλικία, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει γενετικός παράγοντας που προκάλεσε τη νόσο, άρα απαγορεύεται να μεταμοσχευθεί με τα δικά του κύτταρα, γιατί, ακόμη κι αν παρουσιάσει βελτίωση προσωρινά, η νόσος θα ξαναφουντώσει.
Με λίγα λόγια: δώστε τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας σε μια δημόσια τράπεζα (που υπάρχει και επίβλεψη για συνθήκες διατήρησης κτλ) έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα τεράστιο απόθεμα, από το οποίο θα παίρνουμε όλοι.
Αν δε με πιστεύετε, πιστέψτε μια ειδικό:
«Είναι σα να φυλάς το αίμα σου στο ψυγείο για να το έχεις εύκαιρο αν πάθεις κάποιο ατύχημα», λέει η διευθύντρια της Υπηρεσίας Βιοϊατρικής της Γαλλίας Emmanuelle Prada-Bordenave. «Αν όμως σου συμβεί κάτι, δεν θα σε σώσουν οι 3-4 φιάλες που θα έχεις στο ψυγείο, αλλά οι 20 που θα πάρεις απ’ την Αιμοδοσία, από τους εθελοντές αιμοδότες. Είναι η ίδια ιδέα. Γεννιόμαστε μέσα σε μια κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, είναι που δεσμεύεται να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε και να θεραπευτούμε αν αρρωστήσουμε. Δεν είναι ότι το κάθε μωρό φτάνει με το μικρό κιτ επιδιόρθωσής του και ότι θα τα βγάλει πέρα μόνο του. [...] Οι ιδιωτικές εταιρείες πουλούν όνειρα και υποσχέσεις και τα πουλούν ακριβά».
Διαβάστε: