+ Μια ομάδα ανθρώπων (γυναικών και ανδρών, με παιδιά ή χωρίς) για την ασφαλή μετακίνηση όλων μας.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Επικίνδυνα τα φανάρια στην Αμαλίας

Έχω μιλήσει παλιότερα για τα φανάρια στο τέρμα της Συγγρού και στην Αμαλίας (στην αρχή της Αρεοπαγίτου, μπροστά στο Ναό του Ολυμπίου Διός -βλ. εδώ, αριστερή φωτογραφία  και τελευταία παράγραφο).
Δεν είμαι η μόνη μαμά που έχει κινδυνεύσει εκεί (βλ. άρθρο από το περιοδικό Zoom, εδώ).
Τώρα, άλλη μια μαμά έρχεται να προσθέσει τη φωνή της στις δικές μας.
Ας τη διαβάσουμε:

Επικινδυνα φαναρια


Είμαι κάτοικος της περιοχής Μακρυγιάννη και μητέρα δύο παιδιών. Τα φανάρια στη λεωφόρο Συγγρού -δύο συνεχόμενα, σε πολύ μικρή απόσταση το ένα από το άλλο- στο ύψος της Αρεοπαγίτου, μπροστά στην πύλη του Αδριανού, είναι πολύ επικίνδυνα για τους πεζούς για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, συστηματικά παραβιάζονται από τους οδηγούς 4 και 2 τροχών και δεύτερον, γιατί το πράσινο για τους πεζούς έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια, τόσο που πρέπει να περνά κανείς τρέχοντας απέναντι.

Να σημειωθεί ότι η διάβαση αυτή χρησιμοποιείται πολύ συχνά από παιδιά που πηγαίνουν στο Ζάππειο ή στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Εθνικού. Επιπλέον, είναι ο μόνος δρόμος, για πεζούς, που συνδέει την Ακρόπολη με τον αρχαιολογικό χώρο του Ολυμπίου, επομένως βρίθει τουριστών. Δεν ξέρω αν πρέπει σ' αυτά να προσθέσω ότι προχθές, στην παραπάνω διάβαση, ο γιος μου, 11 χρονώ, με το ποδήλατό του, μαζί με τον πατέρα του -μάλλον ευδιάκριτη παρέα-, ενώ περνούσε φυσικά με πράσινο -θα περίμενε κανείς αυτό να είναι αρκετό για την ασφάλειά του-, χτυπήθηκε και έπεσε κάτω, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί σοβαρά, από ΙΧ αυτοκίνητο που παραβίασε 2 κόκκινα φανάρια στη σειρά.

Θέλω εδώ να υπενθυμίσω τον μαθητή που έχασε τη ζωή του, διασχίζοντας με πράσινο τη διάβαση στη λεωφόρο Κηφισίας, στη θέση της πεζογέφυρας που εγκαινιάστηκε πρόσφατα, από έναν ακόμη ασυνείδητο οδηγό που παραβίασε το κόκκινο. Πρέπει η Πολιτεία να ασχοληθεί με το θέμα που θίγω αφού πρώτα χαθεί, τόσο άδικα, μια ακόμα ανθρώπινη ζωή; Γιατί τα τροχαία δεν είναι ατυχήματα, αλλά εγκλήματα που μπορεί και πρέπει να προληφθούν».

Ευτυχία Σμπαρούνη

Καρδιολόγος, ΩΚΚ

ΥΓ. . Το άρθρο προέρχεται από την Ελευθεροτυπία. Η φωτογραφία και οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Οι δρόμοι της αγάπης μου

Σήμερα δε θα μιλήσω για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι πεζοί στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική στιγμή:
Ο δευτερούλης μας αποφάσισε ότι δεν του φτάνει πια το καρότσι αλλά προτιμά να εξερευνήσει τον κόσμο με τα πόδια.
Με παράτησε λοιπόν μ' ένα καρότσι φορτωμένο ψώνια, κι αποφάσισε να περπατά από εδώ κι εμπρός μόνος του - στο πεζοδρόμιο ευτυχώς (τουλάχιστον αυτό το έχουμε εμπεδώσει).
Κι ενώ εγώ καρδιοχτυπώ τρέχοντας να τον προφτάσω, παρακάμπτοντας εμπόδια και αυτοκίνητα, τι θαύματα άραγε ανακαλύπτει το μωρό μου λίγα βήματα πιο 'κει, τι νέος κόσμος είναι αυτός που ανοίγεται μπροστά στα μόλις δυόμισι ετών ματάκια του;
Δείτε τον - αυτό είναι το περιβάλλον που του έχουμε φτιάξει για να ζήσει:



Εδώ, κλεισμένος ανάμεσα σε δυο τοίχους, έναν από τούβλα κι έναν δεύτερο από λαμαρίνες, το μωρό μου περιεργάζεται τις πλαστικές σακκούλες και τα πεταμένα φυλλάδια, τα περιτυλίγματα των κρουασάν και τα σκορπισμένα αποφάγια, τις γόπες και τα περιττώματα των σκύλων.

Σκέφτομαι ένα παλιό τραγούδι που έλεγε:
"πού να σε ταξιδέψω,
γυαλιά και λαμαρίνες..."

Και ντρέπομαι.


Κι έπειτα σκέφτομαι λίγο ακόμα:
Οι ινδοί λένε: Όποιος γεννήθηκε σε παλάτι, θυμάται το παλάτι, όποιος γεννήθηκε σε φυλακή, θυμάται τη φυλακή.
Αυτό το υπέροχο περιβάλλον διαμορφώνει την αισθητική των παιδιών μου και όλων των παιδιών στις πόλεις μας, τους μαθαίνει να νιώθουν άνετα μέσα στην ασχήμια, τους διδάσκει να αναπαράγουν αύριο την αισθητική του πλαστικού, του σκουπιδιού και του τσιμέντου.
Αυτό το χώρο φτιάξαμε για να ν' απολαύσουν τα παιδιά μας κι αυτό τον πολιτισμό τους μεταδίδουμε για κληρονομιά.

Και φοβάμαι.

Ναι, τώρα ντρέπομαι και φοβάμαι, ephee.
.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Πόλεις χωρίς αυτοκίνητο

Υπάρχει ένας ιστότοπος, που λέγεται carfree.com και αποτελεί προέκταση δύο βιβλίων, των Carfree cities και Carfree Design Manual ("Πόλεις χωρίς αυτοκίνητο" και "Εγχειρίδιο σχεδιασμού χωρίς αυτοκίνητα", αντίστοιχα).
Ο ιστότοπος και τα βιβλία προτείνουν μια δραστική λύση για το πρόβλημα της υποβάθμισης του αστικού περιβάλλοντος. Υπάρχει επίσης και ηλεκτρονικό περιοδικό, αφιερωμένο στο ίδιο θέμα.

Αξίζει τον κόπο να τους ακούσουμε.


Εισαγωγή


Ηλιοβασίλεμα, Πάρμα Ιταλίας



Το Πρόβλημα

Τα βιομηχανικά κράτη έκαναν ένα τρομερό λάθος όταν στράφηκαν προς το ΙΧ αυτοκίνητο ως όργανο βελτίωσης της αστικής κινητικότητας. Το αυτοκίνητο προκάλεσε σημαντικές και απρόβλεπτες επιπτώσεις στη ζωή της πόλης και έχει γίνει ένας σημαντικός παράγοντας περιβαλλοντικών, κοινωνικών και αισθητικών προβλημάτων τους. Η αυτοκίνηση στην πόλη:
  • Σκοτώνει τη ζωντάνια των δρόμων
  • Καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό των οικισμών
  • Απομονώνει τους ανθρώπους
  • Υποθάλπει την άναρχη επέκταση των προαστίων (sprawl)
  • Αποτελεί απειλή για τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου
  • Αμαυρώνει την ομορφιά της πόλης
  • Ενοχλεί τους ανθρώπους με το θόρυβο που προκαλεί
  • Προκαλεί ατμοσφαιρική ρύπανση
  • Εξολοθρεύει χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο
  • Επιδεινώνει την υπερθέρμανση του πλανήτη
  • Σπαταλάει ενέργεια και φυσικούς πόρους
  • Φτωχαίνει τα έθνη
Η πρόκληση που μας παρουσιάζεται είναι να απομακρύνουμε τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά από τις πόλεις ενώ ταυτόχρονα να βελτιώσουμε την κινητικότητα και να μειώσουμε το συνολικό κόστος της.

Η λύση

Η αυτοκίνηση στην πόλη μπορεί να εκτοπιστεί μόνο αν είναι διαθέσιμη κάποια καλύτερη εναλλακτική λύση. Τι θα συνέβαινε αν σχεδιάζαμε μια πόλη που θα μπορούσε να λειτουργεί χωρίς κανένα αυτοκίνητο; Θα ήθελε κανείς να ζει σε μια τέτοια πόλη; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο από κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική άποψη; Είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από τα αυτοκίνητα διατηρώντας παράλληλα τη γρήγορη και άνετη κινητικότητα που προσέφερε κάποτε;Η δημόσια συγκοινωνία θεωρείται συνήθως ένα δυσάρεστο και αργό υποκατάστατο του αυτοκινήτου. Πρέπει να γίνει πιο ευχάριστη εμπειρία και να αποκτήσει τη μέση ταχύτητα ενός ΙΧ αυτοκινήτου που κινείται σε ευνοϊκές κυκλοφοριακές συνθήκες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας δοκιμασμένη τεχνολογία, αλλά γειτονιές με μεγάλη οικιστική πυκνότητα είναι προϋπόθεση για γρήγορη μετακίνηση και οικονομική δημόσια συγκοινωνία. Ευτυχώς, οι πυκνοκατοικημένες πόλεις μπορούν να προσφέρουν παράλληλα και καλύτερη ποιότητα ζωής.
Πρέπει να χτίσουμε περισσότερες πόλεις χωρίς αυτοκίνητα. Η Βενετία, το μεγαλύτερη υπαρκτό παράδειγμα, αρέσει σχεδόν σε όλους και είναι μια όαση ηρεμίας παρόλον οτι είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές στον κόσμο. Μπορούμε επίσης να μετατρέψουμε και άλλες υπάρχουσες πόλεις σύμφωνα με το πρότυπο της πόλης χωρίς αυτοκίνητο σε μια χρονική περίοδο μερικών δεκαετιών.






Πλατεία Αγίου Μάρκου, Βενετία
Ένας από τους σπουδαιότερους κοινόχρηστους χώρους στον κόσμο

Σχεδιαστικοί στόχοι

Ο σχεδιασμός των πόλεων εξυπηρετεί τρεις κύριες απαιτήσεις:
  • Υψηλή ποιότητα ζωής
  • Αποτελεσματική χρήση των πόρων
  • Γρήγορη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών

Σχεδιαστικά πρότυπα

Η εκπλήρωση αυτών των απαιτήσεων επιβάλλει τα παρακάτω σχεδιαστικά πρότυπα:

Ταχύ μεταφορικό μέσο

Παρέχει ταχεία πρόσβαση σε όλα τα τμήματα της πόλης. Σε μια πόλη του ενός εκατομμυρίων κατοίκων πρέπει να είναι δυνατόν να πάει κανείς οπουδήποτε σε χρόνο πολύ μικρότερο από μία ώρα. Οι επιβάτες δεν θα πρέπει να μετεπιβιβάζονται περισσότερο από μία φορά.

Κοντινοί σταθμοί

Τόσο για λόγους χρόνου, όσο και για λόγους περιορισμένης κινητικότητας των μικρών παιδιών, των ηλικιωμένων και των ασθενέστερων, απαιτείται οι στάσεις των μεταφορικών μέσων να είναι σε μικρές αποστάσεις. Το σχεδιαστικό πρότυπο είναι απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια.

Κοντινοί χώροι πρασίνου

Οι πράσινοι χώροι πρέπει να είναι πρακτικά διαθέσιμοι σε απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια από κάθε εξώπορτα.

Τετραώροφα κτήρια






Βενετία: μια καλοχτισμένη πόλη με τετραώροφα κτήρια

Τα κτήρια πρέπει να περιορίζονται σε τέσσερεις ορόφους, γιατί υψηλότερα κτήρια φαίνεται οτι έχουν δυσμενείς επιπτώσεις για τους κατοίκους τους. (Βλ. Μια γλώσσα προτύπων (A Pattern Language) για μια αναλυτική συζήτηση στο θέμα αυτό.)

Οικονομικές εμπορευματικές μεταφορές

Η οικονομία των πόλεων εξαρτάται από τις γρήγορες και οικονομικές εμπορευματικές μεταφορές. Μια πόλη που σκοπεύει να κρατήσει τα φορτηγά αυτοκίνητα έξω από τους δρόμους της, θα πρέπει να προβλέψει λειτουργικούς τρόπους για τις εμπορευματικές μεταφορές economies depend on fast, economical freight transport.

Πηγαίνοντας χωρίς αυτοκίνητο

Η πόλη χωρίς αυτοκίνητο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η Βενετία είναι επαρκής απόδειξη.Τα τέσσερα δισεκατομμύρια των κατοίκων του αναπτυσσόμενου κόσμου φαίνονται πρόθυμα να υιοθετήσουν  τα δυτικά πρότυπα στη χρήση του αυτοκινήτου. Θα πρέπει να ειδοποιηθούν για το κόστος και να ενθαρρυνθούν να σκεφτούν καλύτερες λύσεις. Μπορεί ο πλανήτης να αναλάβει το οικολογικό κόστος; Τα ανεπτυγμένα κράτη δεν μπορούν να αρνηθούν στα αναπτυσσόμενα κράτη τη χρήση της τεχνολογίας και των πόρων που χρησιμοποιούνται από τα πιο ανεπτυγμένα κράτη. Αφού τα περισσότερα αυτοκίνητα στον κόσμο βρίσκονται στα ανεπτυγμένα κράτη, αυτά είναι που θα πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία για το σχεδιασμό και την κατασκευή των πόλεων χωρίς αυτοκίνητα.
Οι πόλεις χωρίς αυτοκίνητο θα πρέπει να γίνουν το κυρίαρχο πρότυπο μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα, λόγω των ενεργειακών περιορισμών. Θα πρέπει να αρχίσουμε τώρα να ετοιμαζόμαστε για την αλλαγή, που είναι μια ευκαιρία για να χτίσουμε ένα αστικό περιβάλλον ανώτερο από τα μέχρι τώρα γνωστά.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Στατιστικές για το παρκάρισμα


Βρήκα ένα άρθρο της Ελευθεροτυπίας με πολύ ωραία στοιχεία για το παρκάρισμα. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Αθήνα: Ενα απέραντο πάρκινγκ




Ξοδεύουμε επί δεκαετίες δισεκατομμύρια ευρώ από τους δυσεύρετους δημόσιους πόρους για να κατασκευάσουμε δρόμους και να τους μετατρέψουμε τελικά σε υπαίθρια πάρκινγκ, όπου η στάθμευση προσφέρεται δωρεάν!
Αυτοκίνητα πάνω στην πλατεία Συντάγματος, αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια και οι πεζοί στον δρόμο, αυτοκίνητα διπλοπαρκαρισμένα, αυτοκίνητα παντούΑυτοκίνητα πάνω στην πλατεία Συντάγματος, αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια και οι πεζοί στον δρόμο, αυτοκίνητα διπλοπαρκαρισμένα, αυτοκίνητα παντούΛόγω αυτής της «α λα ελληνικά» κατάληψης των δρόμων από σταθμευμένα οχήματα, το 56% των δρόμων της πρωτεύουσας διαθέτουν μόνον μία λωρίδα κυκλοφορίας, παρόλο που μόλις το 11% έχει κατασκευαστεί με αυτά τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά!
Κάθε ημέρα γίνονται στο κέντρο της Αθήνας 1,6 εκ. σταθμεύσεις, σύμφωνα με μελέτες του Πολυτεχνείου. Εχει διαπιστωθεί ότι τα περισσότερα αυτοκίνητα στις περιοχές κατοικίας καταλαμβάνουν την ίδια θέση για τουλάχιστον 5 ώρες. Σε ζώνες όπου κυριαρχούν οι εμπορικές και επαγγελματικές χρήσεις είναι δύσκολη η εξεύρεση μιας θέσης επί 18 ώρες το 24ωρο. Το 80% των οδηγών αφήνει το αυτοκίνητό του στον δρόμο, ενώ το 40% των ΙΧ καταλαμβάνει παράνομες θέσεις. Πρόκειται για περίπου 20.000 θέσεις που έχουν «καπαρωθεί», παρ' όλο που βρίσκονται σε στροφές λεωφορείων, γωνίες δρόμων, πεζοδρόμια και πεζόδρομους, ακόμη και πάνω σε ράμπες που κατασκευάστηκαν για να διευκολύνουν άτομα με κινητικά προβλήματα. Στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου μεταξύ πλατείας Συντάγματος και Ομόνοιας, κατά τις εργάσιμες ώρες, μόνον ένα στα έξι Ι.Χ. σταθμεύει σε νόμιμη θέση!
Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να ελευθερωθούν θέσεις μπροστά στις στάσεις λεωφορείων στο κέντρο της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι η αντικοινωνική συμπεριφορά της πλειονότητας των οδηγών αυξάνει το μποτιλιάρισμα κατά 14 έως και 80%. Ακόμα και ολιγόλεπτη κατάληψη του δρόμου μπροστά σε στάση λεωφορείου ή σε περίπτερο αρκεί για να υπερδιπλασιάσει τον χρόνο διέλευσης των οδηγών από το συγκεκριμένο σημείο, διπλασιάζεται η κατανάλωση καυσίμου και παράλληλα αυξάνονται κατά 30 έως και 70% οι εκπομπές μονοξειδίου του άνθρακα, του πιο επιβαρυντικού από τα αέρια που συντελούν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Παρ' όλα αυτά, θεωρείται «μαγκιά» να σταθμεύουν αυτοκίνητα οπουδήποτε, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους, όπως η Ακαδημίας, όπου συχνά σχηματίζουν και διπλές σειρές!
Οι νομοταγείς δεν είναι παρά η μειονότητα. Αλλωστε και οι θέσεις στάθμευσης σε στεγασμένους ή ανοικτούς χώρους, δημόσιας αλλά και ιδιωτικής χρήσης, σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο ανέρχονται σε 270.000 και υπολογίζεται ότι επαρκούν για να καλύψουν μόνον το 22% των αναγκών. Μόλις που ξεπερνούν τους 10.000 οι οδηγοί που έχουν θέση με τον μήνα σε κάποιο από τα λειτουργούντα πάρκινγκ. Παρά το έλλειμμα σε οργανωμένους χώρους, τα περισσότερα γκαράζ έχουν ελεύθερες θέσεις, ακόμα και τις εργάσιμες ώρες. Αιτία; Οι «τσουχτερές» τιμές που αναγκάζουν πολλούς οδηγούς με... νομοταγείς διαθέσεις να προτιμούν το «τζάμπα», παρ' όλο που η εξεύρεση δωρεάν θέσης απαιτεί επιπλέον οδήγηση από 5 έως και 20 λεπτά. Υπολογίζεται ότι ένας οδηγός διανύει ένα χιλιόμετρο για να βρει θέση.
Οι συγκοινωνιολόγοι έχουν προτείνει από χρόνια τη θέσπιση κανόνων για τη στάθμευση στον δρόμο. Απόπειρες είχαν γίνει στο παρελθόν από τα συναρμόδια υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ και Μεταφορών, με εξορμήσεις γερανών που διαρκούσαν το πολύ μια εβδομάδα. Η μόνη σοβαρή προσπάθεια που έχει γίνει από την πλευρά του κράτους είναι η κατασκευή γκαράζ σε επιλεγμένες στάσεις του μετρό, σε συνδυασμό με εκπτώσεις του τέλους στάθμευσης κατά 50% για τους οδηγούς που χρησιμοποιούν στη συνέχεια το δίκτυο του μετρό.
Η πρώτη συστηματική προσπάθεια έγινε από τον Δήμο Αθηναίων, με καθορισμό θέσεων για μόνιμους κατοίκους και επισκέπτες. Ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια σε ένα μεγάλο μέρος του κέντρου με 4.600 θέσεις, με προοπτική να επεκταθεί σύντομα κατά 5.700 σε γειτονικές περιοχές, κάτι που ετοιμάζεται να γίνει στο τέλος Οκτωβρίου ή τις αρχές Νοεμβρίου. Το πρώτο βήμα θεωρήθηκε επιτυχές από όλες τις πλευρές, ενώ συμφωνούν και οι καταστηματάρχες που είχαν αρχικά αντιρρήσεις.
Η εικόνα δεν είναι ειδυλλιακή, καθώς φαίνεται ότι υπάρχουν προβλήματα με την αστυνόμευση των μέτρων. Είναι ενδεικτικό ότι οι εισπράξεις από τα τέλη στάθμευσης στις περιοχές της πρώτης φάσης κυμαίνονται στα 8.000 ευρώ την ημέρα, έναντι 16.000 που υπολόγιζαν οι συγκοινωνιολόγοι που μελέτησαν τα μέτρα. Με την εφαρμογή της δεύτερης φάσης, τα έσοδα για τα ταμεία του δήμου θα πρέπει να φτάσουν τα 30.000 ευρώ την ημέρα.
Το «νοικοκύρεμα» της κυκλοφορίας είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση, αφού η χωρίς γενικότερους σχεδιασμούς κατασκευή νέων δρόμων θεωρείται «βαρέλι δίχως πάτο». Στην περίπτωση του κυκλοφοριακού αποδεικνύεται περίτρανα ότι «η φύση απεχθάνεται το κενό». Η βελτίωση των συνθηκών οδήγησης έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από την περίπτωση της Αττικής οδού. Με μέση ημερήσια κυκλοφορία 370.000 οχήματα, η σημαντικότερη λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας στο λεκανοπέδιο έχει φτάσει στα όρια κορεσμού και ήδη γίνονται προτάσεις για να γίνει... διώροφη στο τμήμα ανάμεσα στους κόμβους των λεωφόρων Κηφισίας και Δουκίσσης Πλακεντίας, όπου τις ώρες αιχμής είναι συχνά τα μποτιλιαρίσματα.
Το «αγκάθι», όπως και σε άλλους τομείς, είναι η πολυαρχία. Συναρμόδια είναι τέσσερα υπουργεία. Οικονομικών, ΠΕΧΩΔΕ, Μεταφορών και Εσωτερικών, που έχει την ευθύνη και για θέματα δημόσιας τάξης. Αρμοδιότητες έχουν επίσης οι περιφέρειες, οι νομαρχίες και οι δήμοι, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολο τον συντονισμό. Η πρόταση για δημιουργία ενιαίου φορέα, που έχει διατυπωθεί από χρόνια από τον σύλλογο συγκοινωνιολόγων, έχει μείνει στα αζήτητα. *

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Διπλοπαρκάρισμα, τριπλοπαρκάρισμα


«Παρακαλώ» γράφει το χαρτί, κολλημένο στο παράθυρο του μικρού αυτοκινήτου, «μην παρκάρετε δίπλα μου, γιατί θα φύγω νωρίς αύριο το πρωί.»


Δεν είναι παράκληση, είναι μνημείο της ασυδοσίας που ταλαιπωρεί όλους τους κατοίκους αυτής της πόλης. Στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, σε μια πόλη που ποτέ δεν φτιάχτηκε για να χωρά ένα αυτοκίνητο ανά τρεις κατοίκους, προσπαθούμε να βολέψουμε το αμάξι μας σε χώρους που απλά δεν υπάρχουν. Έτσι εφευρίσκουμε τους δικούς μας, γεμίζοντας τα πεζοδρόμια με αυτοκίνητα και μηχανές, παρκάροντας σε στάσεις, διαβάσεις και στροφές, κλείνοντας κάθε δίοδο.


Ο οδηγός που το μόνο που θέλει είναι να βρει «θέση», δε νοιάζεται αν ο πεζός δε χωρά να περάσει, ούτε αν εμποδίζει τη μετακίνηση κάποιου άλλου οδηγού. Μπορεί να καθησυχάζει τη συνείδησή του λέγοντας ότι δε θ’ αργήσει, αλλά να που η κόρνα του εγκλωβισμένου μας τρυπά τ’ αυτιά στις πέντε το πρωί. Φαίνεται πως ο συντάκτης του σημειώματος την έχει πάθει τόσες φορές, ώστε θεωρεί απαραίτητο να ειδοποιήσει τους γείτονές του να μην τον κλείσουν άλλη μια φορά.


Σε κανέναν δεν προκαλούν έκπληξη τα κορναρίσματα των εγκλωβισμένων. Οι πεζοί, ελισσόμενοι ανάμεσα σε κάδους, μηχανάκια κι αυτοκίνητα, προσπερνούν σα να μην τους αφορά το θέμα. Όταν όμως το πεζοδρόμιο γίνεται εντελώς αδιάβατο, όταν αναγκάζονται να βγουν στο δρόμο, τότε το διπλοπαρκαρισμένο αμάξι δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Ο πεζός πρέπει να περπατήσει στην άσφαλτο, κατά μήκος των παρκαρισμένων οχημάτων, αλλά εκεί, το αυτοκίνητο του ασυνείδητου του κόβει την ορατότητα. Όχι μόνο δε μπορεί να ελέγξει αν έρχεται άλλο όχημα, αλλά πρέπει να βγει στη μέση του δρόμου για να το παρακάμψει. Ο δρόμος έχει στενέψει και τα αυτοκίνητα διασταυρώνονται περνώντας ξυστά το ένα από το άλλο. Όλοι κορνάρουν, για να βάλουν στη θέση του τον πεζό: «Στην άκρη, περνάμε!» Κανείς δε θα του δώσει προτεραιότητα. Αντίθετα, θα πρέπει να περιμένει υπομονετικά ώσπου ν’ αδειάσει ο δρόμος για να παρακάμψει το εμπόδιο. Ίσως θα μπορούσε να περάσει απέναντι, αλλά εκεί, στη μέση του τετραγώνου δεν υπάρχει διάβαση. Και να υπήρχε όμως, οι οι οδηγοί αγνοούν επιδεικτικά τις λευκές γραμμές. Έτσι σφηνωμένος εκεί, δίπλα στο αδιάβατο πεζοδρόμιο και πίσω από το διπλοπαρκαρισμένο, ο πεζός καταπίνει καυσαέριο περιμένοντας.


Στο μεταξύ, έρχεται και το λεωφορείο. Όσοι επέλεξαν να πάρουν συγκοινωνία μετανιώνουν τώρα ακινητοποιημένοι πίσω από το αυτοκίνητο του ασυνείδητου. Τα επιφωνήματα αγανάκτησης συνοδεύουν τα κορναρίσματα του οδηγού που, βλέποντας ότι θα μείνουν ώρα εκεί, αποφασίζει ν’ ανοίξει τις πόρτες. Οι επιβάτες ξεχύνονται στο δρόμο, πεζοί ξανά, αναζητώντας πεζοδρόμιο ώσπου κάποιο εμπόδιο να τους βγάλει και πάλι στην άσφαλτο. Απηυδισμένος, ένας από αυτούς θα πάει αύριο στη δουλειά με το αμάξι του, κι ας πάρει μιάμιση ώρα. Αύριο, άλλο ένα αυτοκίνητο θα ψάχνει θέση στάθμευσης κι όταν δεν τη βρει θα διπλοπαρκάρει ή θ’ ανέβει στο πεζοδρόμιο. 


Και κάθε τόσο, σε κάποια γειτονιά, ένας πεζός που κατεβαίνει στο δρόμο για να παρακάμψει κάποιο εμπόδιο, παρασύρεται από ένα διερχόμενο όχημα. Διακόσιοι είκοσι τρεις σε μια χρονιά (2009), ένας κάθε σαράντα ώρες. Πόσο θα πάρει άραγε για να τους ξεφορτωθούμε όλους;

(Το κείμενο γράφτηκε έπειτα από πρόσκληση του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Ενσωματώθηκε σε ένα άρθρο που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.)

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ράμπα ή βουνό;

Προχτές αντίκρυσα την πιο τρομερή ράμπα που έχω δει ποτέ μου.
Δε μιλάω για ράμπες αναπήρων, αλλά για τις άλλες, αυτές που έχουν ανάγκη τα καημένα τ' αυτοκίνητα γιατί δίχως ράμπα λέει δε μπορούν να μπουν στο σπιτικό τους.
Φτιάχνει λοιπόν ο χριστιανός τη ράμπα του, μεγάλη όμορφη κι άνετη, κι όσο ανηφορική χρειάζεται για ν' ανεβαίνει η κουρσάρα του άνετα στην πυλωτή (η τελευταία, εννοείται, ολόισια κι αλφαδιασμένη).
Άτιμε κάδε που μου κόβεις τη θέα - τι Έβερεστ είναι αυτό που έφτιαξε ο άνθρωπος!
Μπορεί το αμάξι να μην κουράζεται καθόλου, αλλά αν πας ν' ανέβεις αυτό το ανηφόρι την πάτησες. Φοράς εικοσάποντο τακούνι για να πας ίσια, γιατί αν βάλεις ίσιο θα βρεθείς ανάσκελα. Ανεβαίνεις γαντζωμένος με τα νύχια και τα χέρια κι ευχαριστείς το θεό που δε βρέχει γιατί αλλιώς θα έκανες τσουλήθρα με τα μούτρα στα υπέροχα πλακάκια.


Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Σκέψεις για ένα σχόλιο


Τις προάλλες είχα δημοσιεύσει ένα βίντεο που βρήκα τυχαία στο you tube. Το βρήκα εξαιρετικά διασκεδαστικό, αλλά μια αναγνώστρια είχε διαφορετική γνώμη:

Κυριακή, 20 Νοεμβρίου 2011
Τυφλή στο δρόμο - απίστευτο βίντεο
Δείτε αυτό το βιντεάκι και γελάστε μαζί μου:
Υποτίθεται ότι παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η πίστα είναι οι δρόμοι της Αθήνας και "άβαταρ" σου μια τυφλή κοπέλα. [...]

1 σχόλια:

ephee είπε...
Πραγματικά γέλασες; Εγώ ήρθα στη θέση της, και φοβήθηκα, και ντράπηκα.


Πώς μπορεί δυο άνθρωποι να βλέπουν το ίδιο πράγμα και ν' αντιδρούν τόσο διαφορετικά;
Γιατί εκείνη το βρήκε τρομακτικό και δυσάρεστο ενώ εγώ διασκεδαστικό;
Άρχισα να σκέφτομαι...

Δε φοβήθηκα, γιατί υποθέτω πως το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα περνούν δίπλα μας ξυστά οδηγοί που δεν ξέρω τι έχουν πιεί, τι έχουν καπνίσει, αν μιλούν στο κινητό, ή αν έχουν νεύρα γιατί καβγάδισαν στο σπίτι. Μια στραβοτιμονιά αρκεί για να κάνει εμένα και τα παιδιά σάντουιτς, ανάμεσα στον προφυλακτήρα του διερχόμενου και το φτερό του παρκαρισμένου. Μια λάθος εκτίμηση αρκεί για να τσακίσει τα λατρεμένα τους κορμάκια. Αυτός είναι ο καθημερινός μου εφιάλτης. Δε θα σας περιγράψω την εικόνα που κάνει την καρδιά μου να σταματά κάθε φορά που περνά η σκέψη από το μυαλό μου. Η ζωή μας κρέμεται στα χέρια κάθε άγνωστου που κρατά τιμόνι. Δε μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό και η αδυναμία αυτή με τρελλαίνει. Αλλά δε μπορώ να κλειδώσω τα παιδιά στο σπίτι - πρέπει να πάμε στο σχολείο, στο πάρκο, στο σούπερ-μάρκετ. Και για να πάμε εκεί, πρέπει να βγούμε στο δρόμο.

Έπειτα είναι η ντροπή. Γιατί να ντραπώ; Όσο δεν παρκάρω στο πεζοδρόμιο και δεν κατεβάζω τα σκουπίδια όταν ο κάδος είναι φίσκα, δεν έχω λόγο. Σίγουρα, δε νοιώθω περήφανη όταν δείχνω τη χώρα μας σε φίλους από το εξωτερικό, αλλά δε σκοπεύω ν' αρχίσω να ντρέπομαι για κάτι που δεν έχω κάνει.

Έτσι, ο φόβος κι η ντροπή δεν είναι επιλογές - τουλάχιστον για μένα. Τι μένει; Μόνο δύο εναλλακτικές: ή  προσπερνάς ανασηκώνοντας τους ώμους ή αγανακτείς κι ανασηκώνεις τα μανίκια. Προτίμησα τη δεύτερη - αυτό το μπλογκ δεν είναι παρά ένα μέρος της προσπάθειας ν' αλλάξω τα πράγματα.

Όμως γιατί δεν αγανάκτησα όταν είδα την κοπέλα να υποφέρει τα πάνδεινα για να περάσει δύο τετράγωνα; Ίσως έχω συνηθίσει. Ή απλά, είδα τους πόντους να μαζεύονται στην οθόνη και μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που δε μπόρεσα να μη γελάσω. Είδα τη φάτσα της να πρασινίζει όταν μύρισε το χέρι που ακούμπησε στον κάδο και κούνησα το κεφάλι με κατανόηση. Στο τέλος την είδα να "κλέβει" όταν άνοιξε την πόρτα του παρκαρισμένου και πέρασε από την άλλη και χάρηκε η καρδιά μου. Κατά βάθος θα ήθελα κι εγώ να κάνω το ίδιο σε κάθε παρκαρισμένο που βρίσκω στο δρόμο μου. Αλλά δυστυχώς, στην πραγματική ζωή, δεν έχεις "cheat".

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Άκυρη εκδήλωση

Η εκδήλωση της 26ης Νοεμβρίου δε θα πραγματοποιηθεί τελικά.
Μην ανησυχείτε όμως, πρόκειται για αναβολή, όχι για ακύρωση.
Μείνετε συντονισμένοι και δε θ' αργήσετε να πληροφορηθείτε λεπτομέρειες.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Οχήματα και πεζοί σημαίνει θάνατος


Μηχανάκι σκότωσε αρχαιολόγο σε πεζόδρομο, στην Αθήνα.
Αυτοκίνητο σκότωσε καθηγητή πανεπιστημίου σε πεζοδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Μηχανάκι παρέσυρε άνδρα, στην Πάτρα.
Αυτοκίνητο παρέσυρε γυναίκα, πάλι στην Πάτρα.
Αυτοκίνητο παρέσυρε δεκατρείς (ναι, δεκατρείς) ανθρώπους σε πεζόδρομο της Θάσου.

Σε όλα τα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους της Ελλάδας, συνεχίζεται το ίδιο θανάσιμο "παιχνίδι" μεταξύ πεζών και τροχοφόρων.
Κάθε μέρα ο χώρος στον οποίο οι πεζοί θα έπρεπε να κυκλοφορούν ελεύθερα, ήρεμα και άνετα, αλώνεται βίαια και συστηματικά από τροχοφόρα (ιδιαίτερα δίκυκλα) τα οποία κυκλοφορούν με την άνεση και την ασυδοσία που τους δίνει η σιγουριά ότι δεν πρόκειται να υποστούν καμία απολύτως κύρωση.

Στο φίλο που διατηρεί τον ιστότοπο I love Athens οφείλουμε αυτό το εξαιρετικό βίντεο που εικονογραφεί την κατάσταση:



Άραγε, πόσο ακόμη θα συνεχίζεται αυτό το χάλι;
Αρκεί λίγη βιασύνη, λίγο σκοτάδι, ένας βραδυκίνητος υπερήλικας, ένα απρόσεκτο παιδί, ένα τακούνι στη σχάρα του υπονόμου, μια σπασμένη πλάκα, για να γίνει το κακό.

Τα οχήματα δεν έχουν θέση ανάμεσα στους πεζούς.
Οι πεζοί δεν έχουν ούτε κράνη, ούτε προφυλακτήρες, ούτε αερόσακους.
Όλοι είμαστε πεζοί, και όλοι μας, στο δρόμο για τη στάση, το μετρό ή το δικό μας, παρκαρισμένο, όχημα, μπορεί να βρεθούμε κάτω από τις ρόδες ενός βιαστικού διανομέα που τρέχει να προλάβει τις παραγγελίες.
.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Κι άλλος τραγικός θάνατος


Αλήθεια, θυμάται κανείς την Ηώ Ζερβουδάκη;


Αρχαιολόγος διεθνούς κύρους και πρώην διευθύντρια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, παρασύρθηκε από μηχανάκι στον "πεζόδρομο" της Τοσίτσα, βγαίνοντας από το Μουσείο.
Αυτό έγινε τον Απρίλιο του 2008.
Τριάμισι χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ενώ ο δολοφόνος της αρχαιολόγου κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος, άλλος ένας διαπρεπής επιστήμονας βρήκε το θάνατο σε πεζόδρομο, ο Ιωάννης Αντωνόπουλος, πρώην πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Αχ κύριε καθηγητά! Πιστεύατε στ' αλήθεια ότι έχετε δικαίωμα να κάνετε τζόγκινγκ στον πεζόδρομο της παραλίας, δίπλα στη θάλασσα;
Δεν ξέρατε ότι στην Ελλάδα με το υπέροχο κλίμα οι άνθρωποι κινούνται στους ανοιχτούς χώρους με κίνδυνο της ζωής τους;

Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους φίλους του εκλιπόντος.

Δεν πρέπει ν' αφήσουμε το θάνατό τους να πάει χαμένος!


Οι οργανώσεις ΠΕΖΗ, SOS Τροχαία Εγκλήματα, το περιοδικό Αναπηρία Τώρα και οι Μαμάδες στο Δρόμο κατεβαίνουμε στον πεζόδρομο της Αιόλου, στο κέντρο της Αθήνας, για να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να περπατούμε ασφαλείς σ' έναν πεζόδρομο που έχει αλωθεί από τα τροχοφόρα.

Το ραντεβού μας είναι στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου, 26 Νοεμβρίου και θα σας ενημερώσω σύντομα για περισσότερες λεπτομέρειες.




Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Τυφλή στο δρόμο - απίστευτο βίντεο

Δείτε αυτό το βιντεάκι και γελάστε μαζί μου:
Υποτίθεται ότι παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η πίστα είναι οι δρόμοι της Αθήνας και "άβαταρ" σου μια τυφλή κοπέλα.
Κερδίζεις πόντους παρακάμπτοντας εμπόδια, χάνεις όταν αποτύχεις, διαθέτει ακόμα και "cheat" και δείχνει με απίστευτο χιούμορ τη ζοφερή εικόνα των ελληνικών πεζοδρομίων.
Χίλια μπράβο σ' αυτούς που το έφτιαξαν!

Αν δεν παίζει το ενσωματωμένο βιντεάκι, θα το βρείτε εδώ.
Καλή διασκέδαση!



Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Λαϊκή

Μίλησα για τα πανηγύρια, αλλά έχω να πω και για τις λαϊκές.
Ο δήμαρχος μοιράζει φιλέτα στο δρόμο της λαϊκής, ένα για κάθε πωλητή με άδεια. Τα φιλέτα-θέσεις πιάνουν το τετράγωνο όλο, από τη μια άκρη ως την άλλη. Δεν εξαιρούνται ούτε γωνίες, ούτε διαβάσεις, ούτε ράμπες αναπήρων. Λες και δε θα περάσει κανείς. Όπου δεν έχει δώσει θέση για πάγκο, ο δήμος -με μοναδική ευαισθησία- φυτεύει τις χημικές τουαλέτες της λαϊκής κατευθείαν πάνω στη ράμπα αναπήρων.
Ρε φίλε, άμα χρειάζεται η διάβαση, γιατί την κλείνεις; Κι άμα δε χρειάζεται, γιατί το έδωσες το κονδύλι για να τη φτιάξεις (σιγά τώρα, λες και βγήκε από την τσέπη του).
Όπως κι αν είναι, αυτό το πεζοδρόμιο μου ανήκει, είναι δικό μου και θέλω να πάω στη δουλειά μου γρήγορα, γιατί άργησα να ξυπνήσω και βιάζομαι. Δε θέλω να κάνω δρόμο μετ' εμποδίων ανάμεσα στα ζαρζαβατικά, ούτε να στριμωχτώ ανάμεσα στα καρότσια των γιαγιάδων για να πάω στη στάση. Δεν είμαι Μελισσανίδης να σαλτάρω πάνω από τους πάγκους με τα κολοκυθάκια. Και με τσατίζει όταν πρέπει να βγω στο δρόμο για να περάσω απέναντι. Δε θέλω ρε φίλε να ξύνουν την καινούρια μου καπαρντίνα τ' αυτοκίνητα. Κάτι οδηγοί εκεί έξω βαριούνται να πλύνουν το κάρο τους και μόλις σ' ακουμπήσουν αφήνουν απάνω σου ό,τι έχει μαζευτεί από την τελευταία μπόρα και μετά. Ρίχνεις σπόρο δηλαδή και πιάνει, τόσο χώμα. Πιάσε ένα σφουγγάρι ρε φίλε. Είμαστε τώρα να ξεπαραδιαζόμαστε στα καθαριστήρια;




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Φωτιά στα παρκαρισμένα!

Έγινε κι αυτό και χαμπάρι δεν το πήρα.
Μήπως το ακούσατε εσείς;
Φαίνεται ότι κάτι τέτοια δεν είναι για τα νέα των οχτώ...
Αναδημοσιεύω:


Πυρ και μανία συνταξιούχος στο Βόλο για την παράνομη στάθμευση






Συνελήφθη και κρατείται προσωρινά στο Βόλο συνταξιούχος με την κατηγορία εμπρησμού 30 οχημάτων που είχαν παρκάρει παράνομα.
Ο κατηγορούμενος, 55 ετών, φέρεται να τοποθετούσε αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς κάτω από αυτοκίνητα και φορτηγά, τα οποία αργότερα πυροδοτούσε, ως διαμαρτυρία για το ότι είχαν σταθμεύσει παράνομα.
Σύμφωνα με την Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας, η προανάκριση έδειξε ότι εξέφραζε με αυτόν τον τρόπο «την αντίδρασή του για τα προβλήματα στη διέλευση πεζών στα πεζοδρόμια».
Στον κατηγορούμενο ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος και κρίθηκε προσωρινά κρατούμενος.

Τι έγινε τελικά μ' αυτή την υπόθεση; Γιατί δεν ακούστηκε τίποτα; Δε θα ενδιέφερε πεζούς και οδηγούς να μάθουν τι έγινε; Γιατί τέτοιο μποϊκοτάζ; 
Υποψιάζομαι πως αν είχε δικαιωθεί ο συνταξιούχος (όπως ο πεζός που πέρασε πάνω από το αυτοκίνητο) θα είχε γίνει έστω και λίγος ντόρος.
Αμφιβάλλετε ότι θα υπάρχουν σίγουρα πολλοί που θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο; Αν ναι, κάντε μια βόλτα με τα πόδια....

Πηγή: in.gr (από όπου και η φωτο). Επίσης: tvxsmoto.gr.


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Στο πανηγύρι

Τις προάλλες έγινε στη γειτονιά μου το πανηγύρι του Αγίου Αρτεμίου. Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια: οι πραματευτές στήνουν τους πάγκους τους στις δυο πλευρές του δρόμου και οι επισκέπτες χαζεύουν τις πραμάτειες με τα μηχανάκια να μαρσάρουν ανάμεσά τους και τα αυτοκίνητα να περνούν ξυστά από τα οπίσθιά τους. Κι όταν περνάει το λεωφορείο, πρέπει να κάνεις το σταυρό σου και να τρέξεις γρήγορα να χωθείς ανάμεσα στους πάγκους.
Κανείς δε θέλει να πεζοδρομήσει το δρόμο, γιατί η Φιλολάου είναι αρτηρία που εξυπηρετεί όλους τους δήμους της περιοχής, αλλά ούτε θέλουν να στηθεί το παζάρι σ' έναν από τους στενούς δρόμους, πίσω από την εκκλησία. Κι αφού το πανηγύρι πρέπει να γίνει στον κεντρικό(μη χάσουμε κανέναν πελάτη) και να περνούν και τα αυτοκίνητα (μην κουραστούν πηγαίνοντας από γύρω), κανενός υπεύθυνου δεν του περνά από το μυαλό να στηθούν οι πάγκοι από την άλλη, με φάτσα προς τα πεζοδρόμια που είναι ίσα με γήπεδα, ν' ανεβοκατεβαίνει ο κόσμος μπουλούκια. Γιατί όχι; Λίγα είναι τα πανηγύρια και οι λαϊκές γίνονται που γίνονται σε δύο δρόμους; Ο κόσμος ξεκινά από τον ένα δρόμο και τελειώνει τη βόλτα του στον άλλον. Θα μπορούσαν μια χαρά οι άνθρωποι να κατεβαίνουν το ένα πεζοδρόμιο και ν' ανεβαίνουν το άλλο, αλλά όχι, αυτό είναι α-πα-πα.
Ένας λουκουματζής όμως μου είπε ότι το πρωί μια γυναίκα χτυπήθηκε από αμάξι κι έσπασε το πόδι της. Ε, σιγά. Αυτά θα κοιτάμε τώρα; Μη χαλάσουμε τη βολή μας, μη χάσουμε την πελατεία και μη βάλουμε το νιονιό μας να δουλέψει υπερωρία. Θα κάψει κανένα κύκλωμα. Όσο για την πελάτισσα που έσπασε το πόδι της, ας πρόσεχε.













Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Εγκαίνια Πεζογέφυρας



Και μην ξεχνάτε:
Αύριο, Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011, στις 5 το απόγευμα, στη γωνία Στεφάνου Δέλτα και Κηφισίας, στο Ψυχικό θα γίνουν τα εγκαίνια μιας πεζογέφυρας που κατασκευάστηκε στη μνήμη του δεκαπεντάχρονου Σόλωνα Καρυδάκη, που δύο χρόνια πριν παρασύρθηκε από αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο.


Αξίζει να είμαστε εκεί.




Η γέφυρα, που σκοπό έχει την προστασία των παιδιών και των άλλων πεζών που διασχίζουν το επικίνδυνο αυτό σημείο, είναι αποτέλεσμα πρωτοβουλίας της οικογένειας του αδικοχαμένου παιδιού, φίλων και περιοίκων και χρηματοδοτήθηκε από προσφορές ιδιωτών.


Περισσότερα: http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4631889

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Η γέφυρα του Σόλωνα


Στις 4 Δεκέμβρη 2009 το βράδυ, ο 15χρονος Σόλων Καρυδάκης ενώ περνούσε μια διάβαση παρέα με συμμαθητές του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε από ΙΧ που παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Έφυγε λίγες μέρες μετά. Εκτός από το τρομακτικό κτύπημα που δέχτηκε το κορμί του, που έδωσε ζωή σε αρκετούς άλλους ανθρώπους, δέχτηκε και ένα ηχηρό μήνυμα, αυτό του ατομισμού της επιθετικότητας και της ιδιοτέλειας, των πιο χυδαίων ιδιοτήτων που έχει επιδείξει ο άνθρωπος στην μακραίωνη πορεία του.
Την Παρασκευή στις 11 Νοεμβρίου 2011, στις 5 το απόγευμα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, εκεί στη Λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της Στεφάνου Δέλτα στο Ψυχικό θα γίνουν τα εγκαίνια  της γέφυρας, που φτιάχτηκε με την εθελοντική προσφορά πολλών ανθρώπων, για να λειτουργήσει σαν μέσο αποτροπής παρομοίων συμβάντων.Της γέφυρας του Σόλωνα. Της γέφυρας παιδιών – γέφυρας πεζών.
Η δημιουργία αυτής της γέφυρας εμπεριέχει  την άπειρη αγάπη των γονιών του πρός το Σόλωνα. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια απάντηση που όλοι μαζί, οικογένεια, σχολείο και οι με κάθε τρόπο συμμέτοχοι στην κατασκευή έδωσαν: πως δεν υπάρχουν μόνον άτομα, υπάρχει κοινωνία, πως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η αξία της ανθρώπινης ζωής εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι μεγαλύτερη ανάγκη να αναδειχθούν σήμερα που οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας (με Audi η όχι).
Δεν υπήρχε κανείς, μα κανείς απολύτως λόγος να φύγει ο Σόλωνας. Η γέφυρα αυτή ας θεωρηθεί σαν η συλλογική συγγνώμη μιας κοινωνίας πρός το Σόλωνα και όλα τα παιδιά της που δεν μπόρεσε να προστατέψει.
Περισσότερα για τον Σόλωνα και για την γέφυρα του Σόλωνα:  http://www.soste.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=54&Itemid=61

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Η Αθήνα της Ντροπής

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην Αθήνα του σήμερα:

Επαγγελματικοί και προσωπικοί λόγοι μου προσφέρουν την ευκαιρία να ταξιδεύω συχνά, κυρίως στο εξωτερικό. Όποτε είναι εφικτό, ταξιδεύουμε οικογενειακώς.

Με το μωρό έξι μηνών έχουμε περπατήσει αλύπητα, με το καρότσι φυσικά, στο κεντρικό Λονδίνο αλλά και στα περίχωρα. Το ίδιο και στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Ρότερνταμ, το  Άμστερνταμ, την Μπανγκόκ, τη Λευκωσία, το Μπαχρέιν, τη Νάπολι, το Μιλάνο, τις Κάννες  και αλλού.

Σκηνή από ξένη πόλη. Στο πρώτο πλάνο μισοφαίνεται ένα μωρό στο καροτσάκι του. Πίσω από το μωρό πεζοί σε έναν άνετο πεζόδρομο.

Απέχει πολύ το Άμστερνταμ, από την Αθήνα; Ρωτήστε ένα μωρό σε καρότσι. 

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Αθήνα, πόλη κατά του έρωτα!

Παρίσι - η πόλη του έρωτα.
Παρά τη βροχή, τη συννεφιά και το ψοφόκρυο, το Παρίσι, είναι η πόλη των ερωτευμένων.
Η Αθήνα, με τις λιακάδες της και το γλυκό της κλίμα, δεν είναι.
Γιατί;
Γιατί οι ερωτευμένοι ν' αγκαλιάζονται στα κρύα και βρεγμένα παγκάκια του Σηκουάνα αντί να χαίρονται τα φιλιά κάτω από την Ακρόπολη;

Θα σας πω γιατί:

Γιατί στο Παρίσι μπορείς να περπατήσεις με το ταίρι σου χέρι-χέρι, στην Αθήνα όχι.
Θέλετε αποδείξεις;



Ορίστε, τεράστιοι, αχανείς πεζόδρομοι, για να περπατούν αμέριμνοι, με θέα το πιο γνωστό μνημείο της πόλης.
Εσείς ξέρετε κανέναν τέτοιο δρόμο εδώ;

Για να δούμε πού περπατούν οι δικοί μας ερωτευμένοι:

Στην όχθη του Ιλισσού, χέρι με χέρι δίπλα στο ναό της Αρτέμιδος Αγροτέρας (Ναι, αρχαίο μνημείο είναι αυτό δίπλα στα τσιμέντα και τ' αυτοκίνητα. Ποιος θα το φανταζόταν, ε;)




Στο κέντρο, ανάμεσα στις κολώνες.



 Πηγαίνοντας για περίπατο στην Αρεοπαγίτου ή να δουν το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως (ναι, αυτό είναι, στο βάθος του δρόμου. Όσο για το δρόμο - βιτρίνα σωστή. Live your myth in Greece.)

Στην Πλάκα.


Στη Σόλωνος.

Στη Χαριλάου Τρικούπη.

Πείτε μου, πού είδατε εσείς χώρο για να περάσουν αγκαζέ ή κρατημένοι χέρι-χέρι;

Και το κερασάκι στην τούρτα: Στο Παρίσι, αν κουραστούν να περπατούν, τα ζευγαράκια θα βρουν ένα παγκάκι να καθίσουν. 



Εδώ θα πρέπει να το ψάξουν πολύ, γιατί παγκάκια δεν υπάρχουν στους δρόμους και τις πλατείες. Κι αν βρουν ένα, θα είναι κάπως έτσι, σπασμένο και τυλιγμένο στο σκουπιδαριό:


Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Να πεθαίνεις για μια θέση!

Αναδημοσιεύω μια είδηση από την Κόρινθο:














Σε τραγωδία εξελίσσεται ο τσακωμός δύο οδηγών για μία θέση πάρκινγκ στο τέρμα της οδού Κολιάτσου.
Οι οδηγοί τσακώθηκαν για το ποιός έχει προτεραιότητα στο παρκάρισμα και τα πνεύματα οξύνθηκαν τόσο πολύ που δυστυχώς ο ένας απο τους δύο έπεσε λιπόθυμος..απο την λογομαχία..!
Υπέστη σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πολύ σοβαρό έμφραγμα και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο.
Το τραγικό είναι οτι σύμφωνα με το προσωπικό του ασθενοφόρου κινδυνεύει άμεσα η ζωή του..!
Μακάρι να το ξεπεράσει διότι θα είναι κρίμα να χαθεί ένα νέος άνθρωπος για θέση πάρκινγκ..!
Ελπίζουμε να τα καταφέρει...!


Δε φτάνει ο χώρος. Έχουμε στριμωχτεί ο ένας πάνω στον άλλο, σε πόλεις ασφυκτικά συνωστισμένες, σε λεωφορεία ασφυκτικά γεμάτα, σε δρόμους μποτιλιαρισμένους από τα οχήματα. Τρωγόμαστε για μια θέση στο λεωφορείο, για μια θέση παρκαρίσματος, για μια θέση στην ουρά.

Είναι ποιότητα ζωής αυτό; Πώς έχουμε φτάσει στο σημείο να καβγαδίζουμε σα σκυλιά για μια θέση; Να πεθαίνουμε γι αυτή;