Διπλοπαρκάρισμα, τριπλοπαρκάρισμα

«Παρακαλώ» γράφει το χαρτί, κολλημένο στο παράθυρο του μικρού αυτοκινήτου, «μην παρκάρετε δίπλα μου, γιατί θα φύγω νωρίς αύριο το πρωί.»

Δεν είναι παράκληση, είναι μνημείο της ασυδοσίας που ταλαιπωρεί όλους τους κατοίκους αυτής της πόλης. Στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, σε μια πόλη που ποτέ δεν φτιάχτηκε για να χωρά ένα αυτοκίνητο ανά τρεις κατοίκους, προσπαθούμε να βολέψουμε το αμάξι μας σε χώρους που απλά δεν υπάρχουν. Έτσι εφευρίσκουμε τους δικούς μας, γεμίζοντας τα πεζοδρόμια με αυτοκίνητα και μηχανές, παρκάροντας σε στάσεις, διαβάσεις και στροφές, κλείνοντας κάθε δίοδο.

Ο οδηγός που το μόνο που θέλει είναι να βρει «θέση», δε νοιάζεται αν ο πεζός δε χωρά να περάσει, ούτε αν εμποδίζει τη μετακίνηση κάποιου άλλου οδηγού. Μπορεί να καθησυχάζει τη συνείδησή του λέγοντας ότι δε θ’ αργήσει, αλλά να που η κόρνα του εγκλωβισμένου μας τρυπά τ’ αυτιά στις πέντε το πρωί. Φαίνεται πως ο συντάκτης του σημειώματος την έχει πάθει τόσες φορές, ώστε θεωρεί απαραίτητο να ειδοποιήσει τους γείτονές του να μην τον κλείσουν άλλη μια φορά.

Σε κανέναν δεν προκαλούν έκπληξη τα κορναρίσματα των εγκλωβισμένων. Οι πεζοί, ελισσόμενοι ανάμεσα σε κάδους, μηχανάκια κι αυτοκίνητα, προσπερνούν σα να μην τους αφορά το θέμα. Όταν όμως το πεζοδρόμιο γίνεται εντελώς αδιάβατο, όταν αναγκάζονται να βγουν στο δρόμο, τότε το διπλοπαρκαρισμένο αμάξι δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Ο πεζός πρέπει να περπατήσει στην άσφαλτο, κατά μήκος των παρκαρισμένων οχημάτων, αλλά εκεί, το αυτοκίνητο του ασυνείδητου του κόβει την ορατότητα. Όχι μόνο δε μπορεί να ελέγξει αν έρχεται άλλο όχημα, αλλά πρέπει να βγει στη μέση του δρόμου για να το παρακάμψει. Ο δρόμος έχει στενέψει και τα αυτοκίνητα διασταυρώνονται περνώντας ξυστά το ένα από το άλλο. Όλοι κορνάρουν, για να βάλουν στη θέση του τον πεζό: «Στην άκρη, περνάμε!» Κανείς δε θα του δώσει προτεραιότητα. Αντίθετα, θα πρέπει να περιμένει υπομονετικά ώσπου ν’ αδειάσει ο δρόμος για να παρακάμψει το εμπόδιο. Ίσως θα μπορούσε να περάσει απέναντι, αλλά εκεί, στη μέση του τετραγώνου δεν υπάρχει διάβαση. Και να υπήρχε όμως, οι οι οδηγοί αγνοούν επιδεικτικά τις λευκές γραμμές. Έτσι σφηνωμένος εκεί, δίπλα στο αδιάβατο πεζοδρόμιο και πίσω από το διπλοπαρκαρισμένο, ο πεζός καταπίνει καυσαέριο περιμένοντας.

Στο μεταξύ, έρχεται και το λεωφορείο. Όσοι επέλεξαν να πάρουν συγκοινωνία μετανιώνουν τώρα ακινητοποιημένοι πίσω από το αυτοκίνητο του ασυνείδητου. Τα επιφωνήματα αγανάκτησης συνοδεύουν τα κορναρίσματα του οδηγού που, βλέποντας ότι θα μείνουν ώρα εκεί, αποφασίζει ν’ ανοίξει τις πόρτες. Οι επιβάτες ξεχύνονται στο δρόμο, πεζοί ξανά, αναζητώντας πεζοδρόμιο ώσπου κάποιο εμπόδιο να τους βγάλει και πάλι στην άσφαλτο. Απηυδισμένος, ένας από αυτούς θα πάει αύριο στη δουλειά με το αμάξι του, κι ας πάρει μιάμιση ώρα. Αύριο, άλλο ένα αυτοκίνητο θα ψάχνει θέση στάθμευσης κι όταν δεν τη βρει θα διπλοπαρκάρει ή θ’ ανέβει στο πεζοδρόμιο. 


Και κάθε τόσο, σε κάποια γειτονιά, ένας πεζός που κατεβαίνει στο δρόμο για να παρακάμψει κάποιο εμπόδιο, παρασύρεται από ένα διερχόμενο όχημα. Διακόσιοι είκοσι τρεις σε μια χρονιά (2009), ένας κάθε σαράντα ώρες. Πόσο θα πάρει άραγε για να τους ξεφορτωθούμε όλους;

(Το κείμενο γράφτηκε έπειτα από πρόσκληση του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Ενσωματώθηκε σε ένα άρθρο που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.)