Ράμπα ή βουνό;

Προχτές αντίκρυσα την πιο τρομερή ράμπα που έχω δει ποτέ μου.
Δε μιλάω για ράμπες αναπήρων, αλλά για τις άλλες, αυτές που έχουν ανάγκη τα καημένα τ' αυτοκίνητα γιατί δίχως ράμπα λέει δε μπορούν να μπουν στο σπιτικό τους.
Φτιάχνει λοιπόν ο χριστιανός τη ράμπα του, μεγάλη όμορφη κι άνετη, κι όσο ανηφορική χρειάζεται για ν' ανεβαίνει η κουρσάρα του άνετα στην πυλωτή (η τελευταία, εννοείται, ολόισια κι αλφαδιασμένη).
Άτιμε κάδε που μου κόβεις τη θέα - τι Έβερεστ είναι αυτό που έφτιαξε ο άνθρωπος!
Μπορεί το αμάξι να μην κουράζεται καθόλου, αλλά αν πας ν' ανέβεις αυτό το ανηφόρι την πάτησες. Φοράς εικοσάποντο τακούνι για να πας ίσια, γιατί αν βάλεις ίσιο θα βρεθείς ανάσκελα. Ανεβαίνεις γαντζωμένος με τα νύχια και τα χέρια κι ευχαριστείς το θεό που δε βρέχει γιατί αλλιώς θα έκανες τσουλήθρα με τα μούτρα στα υπέροχα πλακάκια.