Στο πανηγύρι

Τις προάλλες έγινε στη γειτονιά μου το πανηγύρι του Αγίου Αρτεμίου. Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια: οι πραματευτές στήνουν τους πάγκους τους στις δυο πλευρές του δρόμου και οι επισκέπτες χαζεύουν τις πραμάτειες με τα μηχανάκια να μαρσάρουν ανάμεσά τους και τα αυτοκίνητα να περνούν ξυστά από τα οπίσθιά τους. Κι όταν περνάει το λεωφορείο, πρέπει να κάνεις το σταυρό σου και να τρέξεις γρήγορα να χωθείς ανάμεσα στους πάγκους.
Κανείς δε θέλει να πεζοδρομήσει το δρόμο, γιατί η Φιλολάου είναι αρτηρία που εξυπηρετεί όλους τους δήμους της περιοχής, αλλά ούτε θέλουν να στηθεί το παζάρι σ' έναν από τους στενούς δρόμους, πίσω από την εκκλησία. Κι αφού το πανηγύρι πρέπει να γίνει στον κεντρικό(μη χάσουμε κανέναν πελάτη) και να περνούν και τα αυτοκίνητα (μην κουραστούν πηγαίνοντας από γύρω), κανενός υπεύθυνου δεν του περνά από το μυαλό να στηθούν οι πάγκοι από την άλλη, με φάτσα προς τα πεζοδρόμια που είναι ίσα με γήπεδα, ν' ανεβοκατεβαίνει ο κόσμος μπουλούκια. Γιατί όχι; Λίγα είναι τα πανηγύρια και οι λαϊκές γίνονται που γίνονται σε δύο δρόμους; Ο κόσμος ξεκινά από τον ένα δρόμο και τελειώνει τη βόλτα του στον άλλον. Θα μπορούσαν μια χαρά οι άνθρωποι να κατεβαίνουν το ένα πεζοδρόμιο και ν' ανεβαίνουν το άλλο, αλλά όχι, αυτό είναι α-πα-πα.
Ένας λουκουματζής όμως μου είπε ότι το πρωί μια γυναίκα χτυπήθηκε από αμάξι κι έσπασε το πόδι της. Ε, σιγά. Αυτά θα κοιτάμε τώρα; Μη χαλάσουμε τη βολή μας, μη χάσουμε την πελατεία και μη βάλουμε το νιονιό μας να δουλέψει υπερωρία. Θα κάψει κανένα κύκλωμα. Όσο για την πελάτισσα που έσπασε το πόδι της, ας πρόσεχε.