Οι δρόμοι της αγάπης μου

Σήμερα δε θα μιλήσω για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι πεζοί στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική στιγμή:
Ο δευτερούλης μας αποφάσισε ότι δεν του φτάνει πια το καρότσι αλλά προτιμά να εξερευνήσει τον κόσμο με τα πόδια.
Με παράτησε λοιπόν μ' ένα καρότσι φορτωμένο ψώνια, κι αποφάσισε να περπατά από εδώ κι εμπρός μόνος του - στο πεζοδρόμιο ευτυχώς (τουλάχιστον αυτό το έχουμε εμπεδώσει).
Κι ενώ εγώ καρδιοχτυπώ τρέχοντας να τον προφτάσω, παρακάμπτοντας εμπόδια και αυτοκίνητα, τι θαύματα άραγε ανακαλύπτει το μωρό μου λίγα βήματα πιο 'κει, τι νέος κόσμος είναι αυτός που ανοίγεται μπροστά στα μόλις δυόμισι ετών ματάκια του;
Δείτε τον - αυτό είναι το περιβάλλον που του έχουμε φτιάξει για να ζήσει:

Εδώ, κλεισμένος ανάμεσα σε δυο τοίχους, έναν από τούβλα κι έναν δεύτερο από λαμαρίνες, το μωρό μου περιεργάζεται τις πλαστικές σακκούλες και τα πεταμένα φυλλάδια, τα περιτυλίγματα των κρουασάν και τα σκορπισμένα αποφάγια, τις γόπες και τα περιττώματα των σκύλων.

Σκέφτομαι ένα παλιό τραγούδι που έλεγε:
"πού να σε ταξιδέψω,
γυαλιά και λαμαρίνες..."

Και ντρέπομαι.


Κι έπειτα σκέφτομαι λίγο ακόμα:
Οι ινδοί λένε: Όποιος γεννήθηκε σε παλάτι, θυμάται το παλάτι, όποιος γεννήθηκε σε φυλακή, θυμάται τη φυλακή.
Αυτό το υπέροχο περιβάλλον διαμορφώνει την αισθητική των παιδιών μου και όλων των παιδιών στις πόλεις μας, τους μαθαίνει να νιώθουν άνετα μέσα στην ασχήμια, τους διδάσκει να αναπαράγουν αύριο την αισθητική του πλαστικού, του σκουπιδιού και του τσιμέντου.
Αυτό το χώρο φτιάξαμε για να ν' απολαύσουν τα παιδιά μας κι αυτό τον πολιτισμό τους μεταδίδουμε για κληρονομιά.

Και φοβάμαι.

Ναι, τώρα ντρέπομαι και φοβάμαι, ephee.
.