Μαμά στο δρόμο Νο 2: Η βόλτα του τρόμου

Έγραφα στις 16 Μαρτίου για έναν υποτιθέμενο ξένο που έρχεται στη χώρα μας και προσπαθεί να περπατήσει σαν άνθρωπος, να μετακινηθεί από το σημείο Α στο σημείο Β.

Βρήκα έναν τέτοιο άνθρωπο: μια Ιταλίδα μαμά που μένει λίγα λεπτά από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τον ωραιότερο πεζόδρομο της Αθήνας.

Την τυχερή!

Γιατί όμως δε βγάζει βόλτα το μωρό της κάθε μέρα στον περίφημο πεζόδρομο;

Η ιστορία της (ή μήπως θα έπρεπε να πω η καθημερινή της οδύσσεια;) δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Zoom.

Διαβάστε την:

Με τα μάτια ενός ξένου

Τρόμος στο δρόμο της Chiara

Αναζητώντας πεζοδρόμιο στην εμπόλεμη περιοχή του κέντρου της Αθήνας.

Τόλμη και τρέλα για τη βόλτα ενός μωρού

Έχω την τύχη να μένω 3 λεπτάμε τα πόδια από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.  Έχω την ατυχία να μένωστην Αθήνα.

ΠΡΙΝ ΕΝΑΜΙΣΗ μήνα απέκτησα το πρώτο μου παιδί, την Chiara. Λίγο πριν την γέννα, αγοράσαμε το καροτσάκι και, από την ημέρα που ήρθε στο σπίτι, άρχισα να επεξεργάζομαι όλες τις δυσκολίες που θα έπρεπε να υπολογίσω όταν θα τολμούσα να βγω για βόλτα μαζί της. Γιατί για να βγεις βόλτα εδώ, χρειάζεται τόλμη και τρέλα. Τα 3 λεπτά απόστασης από τον πεζόδρομο γίνονται 20 λεπτά, 30 κίνδυνοι που μπορεί να γίνουν θάνατος είτε για μένα είτε, κυρίως, για τη μικρή Chiara, 40 βρισιές και 50 σκέψεις για να γυρίσω στην Ιταλία, στη Modena, όπου θα μπορώ να βάζω την Chiara πάνω στο ποδήλατό μου και να μην έχω εφιάλτες τη νύχτα για το πώς θα βρω την λύση να μην εγκλωβίζομαι στο σπίτι μου! Περιγράφω την χωροταξική κατάσταση: Ζω σε μια οδό κάθετη της Συγγρού –ύψος Μακρυγιάννη- λίγο πιο κάτω από την οδό Χατζηχρήστου (που είναι ο δρόμος που ενώνει την Συγγρού με τον πεζόδρομο της Ακρόπολης). Βγαίνω από τον δρόμο και αρχίζω το σλάλομ (ευτυχώς που έχω κάνει σκι και έχω άνεση με αυτό το σπορ) μεταξύ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων προς ενοικίαση που βρίσκονται πάνω σε όλα τα πεζοδρόμια. Όταν είμαι τυχερή -σπάνια- αφήνουν ακριβώς 50εκ. για το καρότσι ελεύθερο χώρο για να περάσω εγώ και τα μηχανάκια των delivery, των cοurier και των "ευαίσθητων" πολιτών που είναι ιδιοκτήτες μηχανών. Όταν καταφέρω να φτάσω στο φανάρι που ενώνει την Βουρβάκη με την Χατζηχρήστου (διασχίζοντας την Συγγρού) έχω 4 διαφορετικές επιλογές:

-Η πιο περιπετειώδης: Περνάω πάνω στη διάβαση των πεζών και εγκλωβίζομαι στο διάζωμα ανάμεσα που χωρίζει τα δύο ρεύματα της Συγγρού (που προφανώς δεν έχει ράμπα για καρότσια και φυσικά δεν έχει τον απαιτούμενο χώρο για να σταθμεύσεις αν δεν προλάβεις τη δεύτερη διάβαση) και τελικά μένω με το καρότσι στη μέση του δρόμου.

-Η πιο επικίνδυνη: Να μην περάσω από τη διάβαση και να ακολουθώ τα αυτοκίνητα που στρίβουν από Βουρβάκη ρισκάροντας να με πατήσουν καθώς τρέχουν αλόγιστα, όπως θα έτρεχαν στη F1.

-Η πιο κοινωνική: Μιλάω με τους τουρίστες που ήρθαν να δουν το νέο μουσείο-κόσμημα κι αισθάνονται τρομοκρατημένοι στην ιδέα να περάσουν απέναντι και με βοηθάνε με το καρότσι, ενώ εγώ τους δίνω το σήμα για να προχωρήσουν γρήγορα και να προλάβουν στα λίγα δευτερόλεπτα που διαθέτουν για να περάσουν απέναντι ανάμεσα από τα αυτοκίνητα που ταυτόχρονα στρίβουν και να εισέρχονται στην Συγγρού.

-Η πιο θλιβερή: Να γυρίσω σπίτι.

Γενικά κοιτάω την Chiara και σκέφτομαι ότιθα εφαρμόζω την θλιβερή επιλογή. Ύστερα την ξανακοιτάω και σκέφτομαι ότι η Chiara, όπως και όλες οι μικρές Chiara της Αθήνας, έχουν το δικαίωμα να μην ζουν μέσα σε ένα σπίτι αποκλεισμένες, αλλά να χαίρονται τον εθνικό κήπο και να προχωράνε με τα καροτσάκια τους στα πεζοδρόμια. Με λίγα λόγια τους αξίζει μια καλύτερη πόλη! Σήμερα λοιπόν επέστρεψα στο σπίτι, χωρίς στεναχώρια αλλά γεμάτη οργή. Η οργή μου αυτή με έσπρωξε να γράψω τούτη την επιστολή και σκοπεύω αύριο να κινήσω τη διαδικασία με τον Δήμο και τον Συνήγορο του Πολίτη, ώσπου να βρεθεί μια λύση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λύσεις είναι εύκολες:

- Ένα φανάρι το οποίο για κάποια δευτερόλεπτα είναι ανοιχτό μόνο για τους πεζούς και όχι και για τα αυτοκίνητα που στρίβουν προς την Συγγρού τρέχοντας επιδεικνύοντας αδιαφορία.

- Ένας αστυνομικός της Τροχαίας ο οποίος θα έκοβε κλήσεις σε παρανόμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια. Θεωρώ ότι ο μισθός του θα μπορούσε να καλυφθεί από αυτές τις κλήσεις.

Μια άλλη λύση θα ήταν να μετακομίσω σε άλλη χώρα όπου π.χ. η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας που έλαβε χώρα από τις 16 ως και τις 22 Σεπτεμβρίου, δε θα ήταν αδιάφορη για τους Δημάρχους που αφήνουν την Αθήνα και τον Παρθενώνα να βιάζονται από την καθημερινή βαρβαρότητα και την αδιαφορία του καθενός.

Marina Sarli

(Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο και εδώ. Θα το βρείτε στη σελίδα 20.)