Μαμά στο δρόμο Νο 4: Με το μάρσιπο

Έγινες μαμά. Συγχαρητήρια! Να σου ζήσει το μωρουδάκι, που είναι σίγουρα το πιο υπέροχο του κόσμου.
Βγήκατε από το μαιευτήριο, ήρθατε σπίτι, προσαρμοστήκατε.
Έμαθες να αλλάζεις πάνες, γνώρισες τους κολικούς, το ξενύχτι, τα πονεμένα στήθη.
Οι πρώτες δυσκολίες πέρασαν, το σώμα σου έχει αρχίσει να επανέρχεται, και νιώθεις έτοιμη για την πρώτη σου βόλτα με το μωράκι.

Έχεις διαβάσει όλα τα σωστά βιβλία και ξέρεις ότι τον πρώτο καιρό είναι σημαντικό το μωρό να είναι σ' επαφή με τη μαμά του, οπότε παίρνεις τον ολοκαίνουριο μάρσιπο (που διάλεξες με πολλή προσοχή) και αφού κάνεις περίπου μία ώρα να ετοιμάσεις τα πάντα, επιτέλους ξεκινάτε.
Κλειδώνεις την πόρτα, παίρνεις το ασανσέρ, βγαίνεις στο δρόμο και ατενίζεις τον ήλιο και νομίζεις ότι όλο το σύμπαν χαμογελά σ' εσένα και το μωρό σου.

Ένα βήμα μετά, έχεις προσγειωθεί απότομα σ' ένα ελληνικό πεζοδρόμιο.
Ήδη είχες πρόβλημα με τη μεγάλη σου κοιλιά, όταν δε μπορούσες να δεις τα πόδια σου, τώρα με το μάρσιπο δε βλέπεις πού πατάς.
Λακκούβες, σπασμένες πλάκες, ρείθρα γεμάτα νερά, απότομα σκαλιά, γλοιώδη και γλιστερά σκουπίδια, σκαλιά και κράσπεδα, σίδερα από αποκεφαλισμένες πινακίδες που ξεφυτρώνουν λίγα εκατοστά από το πεζοδρόμιο - ότι πρέπει για να σκοντάψεις - και σκοντάφτεις.
"Πού πας κοπέλα μου με το μωρό;" σου λέει ο γεράκος που βρίσκεται από θαύμα δίπλα σου να σε στηρίξει, ενώ σ' έχει κόψει κρύος ιδρώτας. Ευτυχώς το μωρουδάκι κοιμάται ακόμη.

Συνεχίζεις το δρόμο σου για ν' ακακαλύψεις ότι δε χωράς να περάσεις απέναντι - τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα τόσο στενά, που πρέπει να ελιχθείς, κι αποφασίζεις ν' αφήσεις τις γυμναστικές ασκήσεις και να ψάξεις για πιο άνετη δίοδο.
Οπισθοχωρείς και προσπερνάς, ένα αυτοκίνητο, έναν κάδο, μία ζαρντινιέρα, ένα κολωνάκι, ώσπου βρίσκεις επιτέλους άνοιγμα που να σε χωρά.
Βγαίνεις στο δρόμο, και κινείσαι όσο πιο κοντά στα παρκαρισμένα μπορείς, ενώ η κίνηση βουίζει δίπλα σου. Ένα φορτηγό αφήνει ένα σύννεφο μαύρου καπνού, που σας τυλίγει και τους δυο.
Ανατριχιάζεις, γιατί αυτό το πράγμα μπαίνει στα πνευμονάκια του παιδιού σου - βλέπεις, ως τώρα το ζήτημα νέφος σε είχε απασχολήσει μόνο θεωρητικά.

Ξεροκαταπίνεις και συνεχίζεις. Τώρα πρέπει να περάσεις τη διάβαση. Μα πότε επιτέλους θ' ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι; Όταν τελικά αλλάζει, δεν κάνεις βήμα, γιατί οι τελευταίοι βιαστικοί τρέχουν να περάσουν πριν ξεκινήσουν οι άλλοι, από την κάθετο. Όσοι μένουν, είναι παρκαρισμένοι εκεί που κοκκάλωσαν βιαστικά, πάνω στη διάβαση, σε απόσταση αναπνοής από τα διερχόμενα αμάξια. Σ' αυτό το μικρό κενό πρέπει να ελιχθείς με το μωρό σου, ενώ δίπλα σου τ' αυτοκίνητα του άλλου ρεύματος βιάζονται για να μην τους προλάβει το δικό τους κόκκινο.

Περνάς ένα-δυο μηχανάκια, αλλά μετά σταματάς: το φανάρι για τους πεζούς έγινε κόκκινο, αλλά μια μοτοσικλέτα είναι σχεδόν σ' επαφή με τ' αμάξια που περνούν μπροστά της. Τρομάζεις να βγεις στο ρεύμα των αυτοκινήτων που κατεβαίνουν. Στρίβεις βιαστικά και περνάς ανάμεσα στη μοτοσικλέτα κι ένα ταξί που έχει κολλήσει πίσω της. Η αμοιβή σου είναι μια τούφα καυσαέριο από την εξάτμιση της μηχανής που ξεκινά, πριν καν προλάβεις να φτάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πίσω σου ο ταξιτζής κορνάρει ανυπόμονα.

Ξεφυσάς με ανακούφιση, αλλά στην επόμενη διάβαση τα πράγματα δε θα είναι τόσο εύκολα. Αυτή τη φορά, όταν φτάσεις απέναντι, θα παγιδευτείς ανάμεσα στα αυτοκίνητα που ξεκινούν και τα καγκελάκια του δήμου. Αν δεν υπάρχουν καγκελάκια, θα σ' εμποδίζει να περάσεις ένας ξέχειλος κάδος, ή παρκαρισμένες μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα, ή ένα περίπτερο, ή ποιος ξέρει τι άλλο εμπόδιο.


Ο περίπατος των λίγων λεπτών έχει μετατραπεί σε οδύσσεια κι όταν γυρίζεις σπίτι λίγο αργότερα είσαι πτώμα. Ενώ βγάζεις το μωράκι από το μάρσιπο, η καρδιά σου βροντοχτυπά ακόμη και τα γόνατά σου είναι κομμένα.

Με τι κουράγιο θ' αποφασίσεις να βγεις για την επόμενη βόλτα;