Τρελή ή λογική;

Σήμερα το πρωί, τρέχαμε με τον μεγάλο μου να προλάβουμε το κουδούνι. Στο δρόμο για το σχολείο, περνάμε από μια διάβαση, χωρίς φανάρι.
Έχουμε ήδη αρχίσει να περνάμε, όταν  ...

... ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι το αυτοκίνητο που πλησιάζει δεν επιβραδύνει καθόλου. Ευτυχώς, οι δρόμοι στη γειτονιά μας δεν επιτρέπουν υψηλές ταχύτητες. Γυρίζω το κεφάλι και κοιτάζω έντονα, προσπαθώντας να μεταδώσω το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Συνεχίζουμε να προχωρούμε στη διάβαση κι επιβραδύνει, χωρίς ποτέ να σταματήσει καθόλου. Τελικά περνά σύρριζα από πίσω μας, φωνάζοντας απ' το παράθυρο κάτι που τέλειωνε σε "... τρελή!"

Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή δε μου πέρασε απ' το μυαλό τίποτα έξυπνο να του φωνάξω. Γυρνώντας όμως από το Σούπερ-Μάρκετ, την ώρα που αγκομαχούσα με τα ψώνια στην ανηφόρα, μου ήρθε η έμπνευση. Να λοιπόν τι θα του έλεγα, αν είχε σταθεί κι αν είχα την ευστροφία να το σκεφτώ εκείνη τη στιγμή:

"Εγώ, που διδάσκω στο παιδί μου να σέβεται το νόμο και να περνά από τη διάβαση, είμαι τρελή.

Εσύ, που πας να τον κόψεις, περνώντας με θράσος, τι είσαι;

Κι όταν του διδάσκεις ότι κάθε ισχυρός έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει, ενώ το παιδί μου πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να το δεχτεί, αυτό τι σε κάνει;"