Να γιατί είμαστε στο δρόμο

Πολλές φορές μας ρωτούν "Γιατί τέλος πάντων τόσο κόλλημα με τους πεζούς και τα πεζοδρόμια;"

Και συνεχίζουν: "Δεν υπάρχουν τόσα άλλα σημαντικότερα ζητήματα για τα οποία αξίζει ν' αγωνιστείτε; Οικογένειες που πεινούν, που τους παίρνουν το σπίτι, άρρωστα παιδιά, οικονομική κρίση, εκμετάλλευση, δικαιώματα που καταπατούνται, άλωση της δημοκρατίας...Για το περπάτημα θα νοιαστούμε τώρα; Αφού μπορούμε και πηγαίνουμε σπίτια μας, πού το πρόβλημα;"

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Πρώτον, δε μπορούμε όλοι να πάμε σπίτια μας μ' αυτές τις συνθήκες. Πολλοί από εμάς δε μπορούν καν να βγουν από το σπίτι τους, λόγω της κατάστασης που επικρατεί. Όταν άνθρωποι στερούνται την ελευθερία τους λόγω των δικών μας επιλογών, πώς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι;

Δεύτερον, όσοι πηγαίνουμε σπίτι, το κάνουμε κινδυνεύοντας. Καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους θερίζονται πεζοί, αλλά δεν το μαθαίνουμε γιατί δε θεωρείται αρκετά σημαντικό από τα ΜΜΕ. Η τροχαία υπολογίζει ότι το 16,2% των νεκρών από τροχαία είναι πεζοί. Από μόνο του, είναι ένα σεβαστό ποσοστό, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο αν υπήρχαν διαθέσιμα και στοιχεία για τους τραυματίες.

Γράφημα βασισμένο στα στοιχεία της Ελλ. Αστυνομίας.

 

 

 

 

(Προσωπικά, θα είμαι ευχαριστημένη αν αυτό το ιστολόγιο καταφέρει να σώσει έστω και μία ζωή - έστω μόνο μία. Θα πω χαλάλι όλες οι ώρες στον υπολογιστή, τα τηλεφωνήματα, οι επιστολές, αν είναι να σωθεί έστω κι ένας άνθρωπος.)

Τέλος, ο τρίτος λόγος είναι αυτός για τον οποίο μίλησα στη χτεσινή μου ανάρτηση: όταν, εξ απαλών ονύχων, η νέα γενιά αφομοιώνει το δίδαγμα ότι ο ισχυρός μπορεί ενώ ο αδύναμος οφείλει να υποκύπτει, τότε πώς μπορούμε να περιμένουμε βελτίωση σε οποιονδήποτε από τους άλλους τομείς νοσεί αυτή τη χώρα;