Ραντεβού με την Ελληνική Αστυνομία

Πρόσφατα, η Ελληνική Αστυνομία θέσπισε μέρες ακρόασης πολιτών.
Θέλοντας να πιστεύουμε πως η Αστυνομία έχει πραγματικά την πρόθεση ν' ακούσει και να καταλάβει τα προβλήματα των πολιτών, οι "Μαμάδες στο Δρόμο" κάναμε αίτηση ακρόασης, γιατί είχαμε σχηματίσει την εντύπωση ότι τα θέματα των πεζών δεν απολαμβάνουν υψηλή προτεραιότητα από τα όργανα της τάξης.

Με βάση αυτή την εντύπωση, σκεφτήκαμε να παρουσιάσουμε τα επιχειρήματά μας με τρόπο που να γίνουν ευμενώς δεκτά από τους προστάτες των δικαιωμάτων μας.
Το ραντεβού μας ήταν για τις τρεις η ώρα. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι κάθε ώρα γίνονταν δεκτά περίπου 8 άτομα, με αποτέλεσμα να έχει ο καθένας γύρω στα 7 λεπτά για να εκθέσει την υπόθεσή του, πριν περάσει η επόμενη ομάδα, που είχε ραντεβού στις 4μμ.
Η ακρόαση των πολιτών γινόταν μπροστά σε μια επιτροπή 5 υψηλόβαθμων στελεχών (αν κρίνω από τον αριθμό των γαλονιών), που όλοι τους ήταν άνδρες μέσης ηλικίας. Ένας έκτος, νεώτερος, κρατούσε τα πρακτικά.
Αυτά που η εκπρόσωπός μας -μετά από αναμονή μιας ώρας- προσπάθησε να πει ήταν περίπου τα εξής:

Αξιότιμε κ. Διοικητά, αξιότιμοι κύριοι αξιωματικοί,

Σας ευχαριστούμε που μας δεχθήκατε στις μέρες ακρόασης πολιτών.

Σήμερα είμαστε εδώ με διττό σκοπό: ο πρώτος είναι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του 100% των πολιτών, δηλαδή των πεζών. Καθώς όλοι είμαστε πεζοί μόλις βάλουμε τα κλειδιά στην τσέπη, το θέμα μας αφορά όλους, αλλά περισσότερο τους πιο αδύναμους από εμάς, δηλαδή τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τους ανάπηρους.

Ο δεύτερος σκοπός μας είναι ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα: γιατί ο κόσμος σέβεται τόσο λίγο την ελληνική αστυνομία και τι μπορεί να γίνει γι αυτό;

Α. Ο πολίτης που περπατά

Σε κάθε ελληνική πόλη αγχωμένοι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν τις δουλειές τους σε δρόμους που δε χωρούν ούτε εμάς ούτε τα οχήματά μας. Καθώς η αδρεναλίνη ανεβαίνει, οι κανόνες παραβιάζονται και τα τροχαία αυξάνονται. Είμαι σίγουρη ότι και εσείς και οι συνάδελφοί σας θα προτιμούσατε οποιοδήποτε άλλο καθήκον από το να πρέπει να βρεθείτε στη σκηνή ενός δυστυχήματος.

Όταν ακούμε δυστύχημα σκεφτόμαστε αμέσως συγκρούσεις οχημάτων, αλλά οι παρασύρσεις πεζών έχουν γίνει πληγή, η οποία ελάχιστα αναφέρεται.[1]

Βλέπουμε συχνά την τροχαία να σπεύδει όταν ένα όχημα κλείνει το δρόμο, αλλά πόσες φορές έρχεται με την ίδια ταχύτητα όταν ένα όχημα κλείνει το πεζοδρόμιο; Κι όμως. Το κλείσιμο του πεζοδρομίου είναι πολύ πιο επικίνδυνο, γιατί ο οδηγός που έχει κολλήσει μπορεί να πάει από άλλο δρόμο, ο επιβάτης του λεωφορείου που δε χωρά μπορεί να περπατήσει, ο πεζός όμως που δε μπορεί να περάσει δεν έχει εναλλακτική: θα πρέπει να κατέβει στο δρόμο, και εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα: κάθε στιγμή που κατεβαίνουμε στο δρόμο, κινδυνεύει η ζωή μας, όπως η γιαγιά και η πεντάχρονη εγγονή της που σκοτώθηκαν γιατί κάποιος είχε παρκάρει στο πεζοδρόμιο. 

Μερικές φορές η ανομία είναι τόση, που ο πεζός κινδυνεύει ακόμη κι όταν περνά νόμιμα το δρόμο, όπως ο Σόλων Καρυδάκης που σκοτώθηκε περνώντας νόμιμα την Κηφισίας, ή τα δίδυμα που περνούσαν με τη μαμά τους διάβαση στην Πατησίων. Ούτε στους πεζοδρόμους δεν είμαστε ασφαλείς - η έγκριτη αρχαιολόγος Ηώ Ζερβουδάκη σκοτώθηκε από μηχανάκι στον πεζόδρομο της Τοσίτσα ενώ ο Πρώην Πρύτανης του ΑΠΘ Ιωάννης Αντωνόπουλος παρασύρθηκε από αμάξι στην παραλία της Θεσσαλονίκης.

Β. Ο σεβασμός προς την αστυνομία

Τα παιδιά μαθαίνουν στην τάξη ότι πρέπει να περνούν από τη διάβαση. Όμως, ακριβώς δίπλα από το σχολείο, κανείς δε σταματά στη διάβαση όταν θέλουν να περάσουν. Ο ηλικιωμένος και ο ανάπηρος δεν προλαβαίνουν να περάσουν το φανάρι γιατί αυτοκίνητα και μηχανάκια περνούν με κόκκινο. Μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα παραβιάζουν πεζόδρομους ατιμώρητα. Οι πιθανότητες να υποστούν κάποια συνέπεια είναι τόσο λίγες, που η παρανομία έχει γίνει γενικό φαινόμενο, ενώ οι νόμιμοι αρχίζουν να σκέφτονται «γιατί όχι κι εγώ;» Κι έτσι ο κύκλος της παρανομίας μεγαλώνει.

Εξ ορισμού, οι ευσυνείδητοι σέβονται τους άλλους και τους νόμους, οι ασυνείδητοι όχι. Ο ασυνείδητος θα παραβιάσει το νόμο, γιατί δεν νιώθει κανέναν ενδοιασμό, εκτός από το φόβο της τιμωρίας. Όσο όμως παρανομεί χωρίς συνέπειες, το κύρος της αστυνομίας καταρρακώνεται. Στο τέλος αποθρασύνεται και αρχίζει να περιφρονεί αυτόν που δε μπορεί να του επιβληθεί.

Ο ευσυνείδητος δε χρειάζεται απειλές για να φερθεί σωστά. Απαιτεί όμως και από τους άλλους το ίδιο. Πώς μπορεί να σεβαστεί την αστυνομία, όταν το μηχανάκι τρέχει στον πεζόδρομο δίπλα στο παιδί του και μπροστά σε αστυνομικούς που δεν κάνουν τίποτα για να τον σταματήσουν; Ο ευσυνείδητος νιώθει προδομένος. Πληρώνει με τους φόρους του τους μισθούς των αστυνομικών και περιμένει από εκείνους μόνο ένα πράγμα: να κάνουν το καθήκον τους. Όταν βλέπει τριγύρω του να ανθεί η παρανομία, δε μπορεί να δει την αστυνομία θετικά.

Όταν μάλιστα η ίδια η αστυνομία παραβιάζει μπροστά στα μάτια του τους ίδιους τους νόμους που έχει ορκιστεί να προστατεύει[2], τότε πώς μπορεί να ζητήσει το σεβασμό του πολίτη;

Συμπέρασμα

Οι «Μαμάδες στο Δρόμο» ανησυχούμε. Βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε ένα καθεστώς ανομίας που γίνεται όλο και χειρότερο. Βλέπουμε συγγενείς και φίλους να χάνονται στην άσφαλτο. Νιώθουμε ευάλωτοι, απροστάτευτοι και σε διαρκή κίνδυνο. Δεν τολμούμε ν’ αφήσουμε τα παιδιά μας να πάνε ασυνόδευτα ούτε ως τη διπλανή πόρτα. Κάθε μετακίνηση πρέπει να γίνεται με αυτοκίνητο. Όταν τα παιδιά μας γίνουν ανεξάρτητα, δεν κοιμόμαστε ώσπου να γυρίσουν.

Η κατάσταση αυτή πρέπει ν’ αλλάξει και το πρώτο βήμα θα ήταν η τήρηση της νομιμότητας. Είναι χρέος της αστυνομίας να το πράξει και πράττοντάς το θα ανακτήσει το κύρος της και το σεβασμό του κοινού. Ναι, ξέρουμε ότι ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης και ότι τα μέσα είναι περιορισμένα. Αξίζει όμως μια μεγαλύτερη προσπάθεια, για το καλό όλων μας, προπαντός της γενιάς που μεγαλώνει τώρα και της αξίζει να κληρονομήσει μια καλύτερη Ελλάδα.

Κύριε Διοικητά, κυρίες και κύριοι αστυνόμοι, έχετε τη δυνατότητα να αλλάξετε την όψη της χώρας μας και, κάνοντας τη χώρα καλύτερη, να ανακτήσετε το σεβασμό που αξίζει στην Ελληνική Αστυνομία. Σας παρακαλούμε να αξιοποιήσετε κάθε δυνατή ευκαιρία προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να αφήσετε ένα έργο για το οποίο θα είστε περήφανοι και το οποίο θα απολαμβάνουν τα παιδιά σας.

Στο μεταξύ, η ομάδα μας θα είναι πάντα στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία ή βοήθεια θα μπορούσαμε να προσφέρουμε.

Με εκτίμηση,

Μαμάδες στο Δρόμο

Η επιτροπή άκουσε τα παραπάνω δείχνοντας ευγενικό ενδιαφέρον.

Έπειτα, μας διαβεβαίωσαν ότι κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν.

Στο σημείο έλεγα για τα παιδιά που διδάσκονται τον ΚΟΚ στα σχολεία, ένα από τα μέλη της διέκοψε για να τονίσει πως ο γιος του του έμαθε να φορά τη ζώνη ασφαλείας.

Ένας δεύτερος διέκοψε για να ρωτήσει αν στο σχολείο κάνουν μαθήματα σεβασμού προς την αστυνομία. (Δυστυχώς, η υποφαινόμενη, δεν είχε την ετοιμότητα να απαντήσει ότι ο σεβασμός δε διδάσκεται, κερδίζεται, πράγμα που μου υπέδειξε μια από τις "Μαμάδες", που περίμενε υπομονετικά απέξω.)

Στο σημείο που αναφέρεται ότι μόλις τα παιδιά βγουν από τα σχολεία δεν τολμούν να περάσουν γιατί φανάρια και διαβάσεις παραβιάζονται, διέκοψαν λέγοντας ότι γι αυτό το λόγο υπάρχει σχολικός τροχονόμος.

Όταν τέλος προσπάθησα να πω ότι ένας τροχονόμος μπροστά στην πόρτα δε μπορεί να κάνει τίποτα όταν ολόγυρα από κάθε σχολείο επικρατούν το χάος και η παρανομία, με διέκοψαν για να μου πουν ότι ο χρόνος μου τελείωσε, γιατί ήταν η ώρα για την επόμενη ομάδα.

Έτσι τέλειωσε η συνάντησή μας με την Ελληνική Αστυνομία. 

 

Οι "Μαμάδες στο Δρόμο" εξάντλησαν το πεντάλεπτό τους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα παρατάμε εδώ.

Αρχικά έχουμε την ελπίδα ότι ίσως κάποιος από την επιτροπή ίσως και να έλαβε τα λόγια μας σοβαρά υπόψη, ή να τα σκεφτεί αργότερα, αν δεν κουδουνίζει το κεφάλι του έπειτα από αρκετές ώρες ακροάσεων.

Δεύτερον, είμαστε πολλοί. Κάθε μία και κάθε ένας από εμάς μπορεί να χαραμίσει μια ώρα από το χρόνο του για να τα πει ένα χεράκι στους υπαλλήλους μας που, μολονότι πληρώνονται από εμάς, προτιμούν να μην το θυμούνται. 

Έχουμε πολλές ιδιότητες που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: μία μπορεί να πάει ως κάτοικος της τάδε περιοχής, ένας δεύτερος ως μέλος του συλλόγου γονέων του δείνα σχολείου, η τρίτη ως αγανακτισμένη καταστηματάρχισσα που τα παρκαρισμένα του κόβουν την πρόσβαση στο μαγαζί, ο τέταρτος ως συνταξιούχος που δεν τολμά να διασχίσει το δρόμο κτλ. κτλ.

Μπορεί να είναι εύκολο να απορρίψουν τα λεγόμενα ενός ατόμου (ακόμη κι αν εκπροσωπεί έναν σύλλογο) αλλά πολύ δυσκολότερο να παραβλέψουν ένα γεγονός προς το οποίο συνέχεια τους εφιστούν την προσοχή πολλοί.

Αν το προσπαθήσετε, να είστε προετοιμασμένοι: όπως είναι σύνηθες στα Ελληνικά δεδομένα, οι αιτήσεις γίνονται σε τόσο στενά χρονικά πλαίσια που είναι πολύ δύσκολο να τηρηθούν.

 

 

Εσείς πάντως προσπαθήστε και στο μεταξύ συνεχίστε να προσπαθείτε με κάθε τρόπο ν' αλλάξετε τα μυαλά όποιου συναντάτε να παρανομεί και να καλείτε την αστυνομία για κάθε άτομο που σας εκθέτει σε κίνδυνο με την αδιαφορία του.

Καλή και επιτυχημένη συνέχεια σε όλες σας τις προσπάθειες!

 

---

[1] Η ΕΕ υπολογίζει πως ένας στους πέντε νεκρούς από τροχαία είναι πεζός.  Με βάση τα στοιχεία της δικής μας τροχαίας, ο αριθμός στην Ελλάδα είναι ένας στους έξι περίπου. Είναι άγνωστο το ποσοστό πεζών στο συνολικό αριθμό τροχαίων.

[2] Εκτός από τα παραπάνω παραδείγματα, μερικές ακόμη τρανταχτές παρανομίες από το διαδίκτυο: στην Αθήνα, την Κρήτη, την Τρίπολη, τη Χαλκίδα.